Του Νικου Γ. Ξυδακη
Κατεβαίνεις την οδό Πειραιώς, αφήνεις πίσω την Αθήνα. Μα την αφήνεις; Πού τελειώνει η πόλη; Κατοικίες, εστιατόρια, διασκεδαστήρια, μουσεία, θέατρα, εμπορικά κέντρα, συγκροτούν ένα οικιστικό συνεχές· τα πολίσματα, οι συνοικίες, οι πυκνώσεις συγχωνεύονται, συγχρωτίζονται, συγκροτούν την Αθήνα - Αττική. Γιγάντια, βαριά, ελάχιστα αποκεντρωμένη.
Τα θηριώδη malls, πολυχρηστικοί μαγνήτες για αστικούς πληθυσμούς, είναι τα νέα ορόσημα. Μαγνήτες για κατανάλωση και διασκέδαση, χιλιάδες τετραγωνικά γεμάτα εμπορεύματα, βιτρίνες, σαγήνη. Οι διαφημιστικές γιγαντοαφίσες διαλαλούν στη μεταβιομηχανική οδό Πειραιώς το νέο mall 20 χιλιάδων τ.μ.: Εδώ χτυπά η καρδιά της Αθήνας!
Πράγματι. Η καρδιά του πολεοδομικού συγκροτήματος χτυπά στους ναούς της κατανάλωσης· αυτό μας έδειξαν τα πρόσφατα κυκλοφοριακά εμφράγματα της Συγγρού, στα εγκαίνια των νέων ηλεκτραγορών.
Καπάτσοι, πολυθεσίτες και πιθανόν, νεόπτωχοι
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_215_29/11/2008_294125
=======
Mεταγεννέστερη προσθήκη: (25/1/2009)
Tου Νικου Γ. Ξυδακη
Πριν από τέσσερις-πέντε δεκαετίες, όχι και τόσο παλιά δηλαδή, η φτωχή Ελλάδα υποδεχόταν το τουριστικό της θαύμα, αθώα και ειδυλλιακή. Ηταν η επιτομή της γραφικότητας, η χαρά του ανθρωπολόγου. Στα χωριά εδέσποζαν ο χωροφύλακας και ο παπάς, οι δημογέροντες του καφενείου, παιδιά κουρεμένα γουλί, γυναίκες ακαθορίστου ηλικίας με μαντίλες. Οι άνδρες άφαντοι· τους είχε καταπιεί η μετανάστευση.
Σταδιακά, οι άνδρες σταμάτησαν να μεταναστεύουν στη Γερμανία, την Αυστραλία, την Αμερική, οι δουλειές αβγάτιζαν στην ντόπια ανοικοδόμηση και στον τουρισμό, η αστυφιλία ερήμωσε τους δημογεροντικούς καφενέδες και γέμισε τα δυάρια και τριάρια, οι επήλυδες πρώην αγρότες ανακάλυψαν νέα επαγγέλματα: θυρωροί, κλητήρες, ψιλικατζήδες, λαχειοπώλες, τρικυκλατζήδες, μπακαλόγατοι – ό,τι σήμερα ονομάζεται ευσχήμως γραφειοκρατία και παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών. Η ύπαιθρος ερήμωσε, οι μπαξέδες έγιναν χέρσα αγροτεμάχια, τα χορτολιβαδικά μεταλλάχθηκαν σε οικόπεδα, η τηλεόραση εκσυγχρόνισε τα ήθη και ισοπέδωσε τις ντοπιολαλιές, το ουίσκι των επιδοτήσεων παραμέρισε το τσίπουρο και τα στυφόκρασα.
Παρομοίως, στα άστεα, δηλαδή στο ένα και τεράστιο Αστυ. Οι καφενέδες με πρέφα και ντεμπισίρι αντικαταστάθηκαν από καφετέριες φραπέ και φρέντο, οι δρομίσκοι ξεχείλισαν Ι.Χ. με δόσεις, οι λουτρομπιντέδες του Μάριου Χάκκα έγιναν τζακούζι σε αποικίες από μεζονέτες, η Ελλάς έπλεε πλησίστιος στη νεωτερικότητα των ευρωπαϊκών πακέτων.
Επιδοτούμενη ευημερία και εκσυγχρονισμός. Με ευρωπαϊκό χρήμα, με δανεικό χρήμα, με μαύρο χρήμα, με μαύρη εργασία μεταναστών. Μεταναστών; Ναι, η Ελλάδα εισάγει πια μετανάστες· οι γειτονικές χώρες, και οι πιο μακρινές, στέλνουν ανθρώπους πολύ φτωχούς, φτωχότερους από τους Ελληνες. Οι φτωχοί μετανάστες προσφέρουν άφθονη μαύρη εργασία, φτηνή, που μπαλώνει τρύπες και καλύπτει αδυναμίες. Η Ελλάς ευημερεί και με αυτούς, ξεκοκκαλίζοντας επιδοτήσεις, μαύρο χρήμα, αποταμιεύσεις, εφάπαξ, οικόπεδα, δάνεια και κυμαινόμενο επιτόκια... Χωρίς να το καταλάβει, τα έχει φάει όλα, ξεπουλάει έπιπλα και ασημικά, δανείζεται κι άλλο, κι άλλο... Και – Και ύστερα ήρθε η κρίση. Σαν θύελλα. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, συστημική. Οι πόλεις ξεχείλισαν μετανάστες και πρόσφυγες, απόκληρους και πρεζάκια, ζητιάνους και παιδιά των φαναριών· η νομαδική φτώχεια δεν κρύβεται. Μαζί της αναδύεται και η νέα φτώχεια των ιθαγενών· οι μεγαλωμένοι με υποσχέσεις ευημερίας αντικρίζουν ένα περίκλειστο σύμπαν που όταν δεν τους αποκλείει στις παρυφές με τους γκασταρμπάιτερ, τους στριμώχνει σε τόσες δα χαραμάδες, στη χαραμάδα του βασικού μισθού, στην υπερεργασία, στην επισφάλεια, στον δανεισμό. Στη διάψευση.
Διάψευση. Το 2009, τα ασανσέρ της κοινωνικής ανόδου, της επιχειρηματικότητας, μιας οποιασδήποτε κινητικότητας, τέλος πάντων, έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας, μονίμως στο Off. Kαι οι σκάλες είναι κατειλημμένες από τέκνα, σόγια και ημετέρα πελατεία. Η πανεπιστημιακή μόρφωση, αποκτημένη με κόπο και χρήμα, πτυχίο, μάστερ, διδακτορικό, δεν ενεργοποιεί το ασανσέρ, τα βιογραφικά σωριάζονται σε συρτάρια και mailbox, δεν ανοίγουν θύρες· οι θύρες μισανοίγουν μόνο με μέσον.
Οποιος βγαίνει «έξω», πανεπιστημιακός μετανάστης, αν πετύχει καλές σπουδές και ειδίκευση, θα βρει μια καλή δουλειά, ανάλογη των προσόντων του. Δεν γυρνάει. Αν γυρίσει, τραβιέται σε άσκοπα ίντερβιου, απογοητεύεται, ξαναφεύγει. Ή μισοβολεύεται, μένει, και σιχτιρίζει.
Γυρνάω το βλέμμα στα ’80s. Εως τότε, το πτυχίο οδηγούσε σε μια δουλειά, ένα επάγγελμα, μια καριέρα. Υπήρχε ένας στοιχειώδης παραγωγικός ιστός, ο αγροτικός τομέας δεν είχε αποδιαρθρωθεί εντελώς, ο τουρισμός και η οικοδομή πρόσφεραν θέσεις εργασίας και εισόδημα, οι υπηρεσίες είχαν περιθώρια ανάπτυξης. Οι νέοι μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι επέστρεφαν στις επαρχίες τους και πρόκοβαν, ζούσαν καλύτερα απ’ ό,τι στην Αθήνα. Μια μειοψηφία μόνο επιθυμούσε να μπει στο Δημόσιο και να πορευτεί με τους γλίσχρους μισθούς του· το επέλεγαν φιλόλογοι, φυσικομαθηματικοί και γυμναστές, ίσως και μερικοί των οικονομικών· όλοι οι άλλοι αναζητούσαν τύχη στο ελεύθερο επάγγελμα και στον ιδιωτικό τομέα.
Από το ’90 και μετά, εκλείπει και αυτή η δυνατότητα. Η υπερπροσφορά μαύρης, φτηνής εργατικής δύναμης από τα πλήθη των μεταναστών, η επέλαση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας και των ιδιωτικοποιήσεων, η απίσχνανση παραδοσιακών παραγωγικών δομών, η κατίσχυση ενός άπληστου καταναλωτικού ήθους, η απαξίωση των πτυχίων και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, η υποβάθμιση του δημόσιου χώρου, η υπερσυγκέντρωση στις κατασκευές και στο εμπόριο, όλα μαζί προκαλούν κατάρρευση των μικρομεσαίων στρωμάτων. Καταρρέουν οι υλικές προϋποθέσεις, καταρρέει ο ορίζοντας προσδοκιών, καταρρέει το πλαίσιο αξιών. Τα γράμματα δεν οδηγούν στα άρματα: όχι άνοδο και πλούτο, αλλά ούτε καν μια ήσυχη θεσούλα δεν προσφέρουν.
Εως πρόσφατα, όσοι πήγαιναν «έξω» ονειρευόντουσαν το εδώ, την πατρίδα, τη σωματική σχέση με την εστία, τη φύση, την οικογένεια και τους φίλους. Επέστρεφαν. Και μαζί έφερναν το δυναμικό τους, τη γνώση του έξω, τον κοσμοπολιτισμό μαζί με έναν υγιή πατριωτισμό. Οχι πια. Οσοι πάνε έξω για κάτι παραπάνω από μονοετές μάστερ σε βρετανική φάμπρικα, είπαμε: Μένουν εκεί. Και νοσταλγούν την Ελλάδα ως τόπο διακοπών, ως γραφικότητα.
Πολύ περισσότερο: Τώρα ακούω όλο και συχνότερα τους ίδιους τους νέους να θέλουν να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν. Και οι γονείς τους τι κάνουν; Τους συμπαραστέκονται.
==========
Mεταγεννέστερη προσθήκη σχετικά με τους αγρότες:
Πριν από περίπου οκτώ μήνες, τον περασμένο Μάιο, η αγορά βρισκόταν στα όρια του παροξυσμού. Η «τρελή κούρσα» των τιμών των πρώτων υλών των τροφίμων στα διεθνή χρηματιστήρια των εμπορευμάτων είχε αναστατώσει τις διοικήσεις των εταιρειών, είχε προκαλέσει πανικό στο κυβερνητικό επιτελείο και φυσικά είχε επιβαρύνει για μία ακόμη φορά τους καταναλωτές. Ολα αυτά όμως την περασμένη άνοιξη. Από τους τελευταίους μήνες του 2008, με την εκδήλωση της χρηματοοικονομικής κρίσης άλλαξαν όλα τα δεδομένα.
Οι τιμές των αγροτικών προϊόντων κατέρρευσαν ακολουθώντας την πορεία των μετοχών. Κατέρρευσαν επίσης και οι τιμές των πρώτων υλών. Ηδη η αγορά εφοδιάζεται σε τιμές εντυπωσιακά χαμηλές. Μόνο που οι καταναλωτές δεν τις έχουν δει ακόμη. Και τούτο διότι τα τελικά προϊόντα παραμένουν στα επίπεδα προ της κρίσης. Τούτο συμβαίνει χαρακτηριστικά στην αγορά των αλεύρων. Οι τιμές των σιτηρών σημείωσαν δραματική πτώση στη διάρκεια των τελευταίων μηνών. Πηγές της αγοράς έλεγαν προς «Το Βήμα» ότι η τιμή του γαλλικού σιταριού κινείται στα επίπεδα των 185 ευρώ ο τόνος (στα επίπεδα των 145 ευρώ η χρηματιστηριακή του τιμή) ενώ πριν από ένα χρόνο η τιμή του κινούνταν στα επίπεδα των 310 ευρώ ο τόνος. Η μείωση της τιμής είναι μεγαλύτερη του 40%.
Ηδη οι αλευροβιομηχανίες μείωσαν τη τιμή του σιμιγδαλιού κατά περίπου 35%- το σιμιγδάλι χρησιμοποιείται για την παραγωγή ζυμαρικών και του λεγόμενου χωριάτικου ψωμιού- και από 650 ευρώ ο τόνος έπεσε στα 400 ευρώ, ενώ κατά 13% μειώθηκαν οι τιμές των λευκών αλεύρων τα οποία χρησιμοποιούνται για την παραγωγή του ψωμιού και των αρτοσκευασμάτων.
Παράλληλα ο ανταγωνισμός μεταξύ των αλευροβιομηχανιών είναι εξαιρετικά έντονος «τραβώντας τις τιμές προς τα κάτω»- και όχι μόνο γιατί είναι μεγάλος ο αριθμός τους, αλλά γιατί παράλληλα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας, με αποτέλεσμα η πληρωμή «τοις μετρητοίς» να δίνει μία επιπλέον έκπτωση της τάξεως του 10%. Οι μειώσεις των τιμών όμως έχουν φθάσει ως εκεί. Δεν έχουν βγει ακόμη από την «πόρτα» των βιομηχανιών ζυμαρικών, ζαχαροπλαστικής και των αρτοποιείων. Τούτο πρακτικά σημαίνει ότι οι καταναλωτές δεν μπορούν να τις απολαύσουν.
Πηγές της αγοράς εξηγούσαν τη συμπεριφορά των βιομηχανιών λέγοντας ότι με την «κούρσα» των ανατιμήσεων των πρώτων υλών δεν είχαν τη δυνατότητα να μεταφέρουν όλη την επιβάρυνση που δέχθηκαν στην κατανάλωση και ένα σημαντικό μέρος αυτής το απορρόφησαν. Τούτο είναι προφανές από τα αποτελέσματα που έδειξαν το 2007. Τα κέρδη των μεγαλύτερων εταιρειών του κλάδου ήταν οριακά- σε σημείο ώστε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμη και «λογιστικά».
Στη διάρκεια του 2008 τα αποτελέσματα έχουν σημειώσει ελαφρά βελτίωση. Και στην προκειμένη περίπτωση «ροκανίζουν» τον χρόνο βελτιώνοντας τις επιδόσεις τους, αν και θεωρείται βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα ένα μέρος αυτών των μειώσεων θα εμφανιστεί στις λιανικές τιμές. Τα πράγματα ωστόσο δεν είναι ίδια στην αγορά του ψωμιού. Τα αρτοποιεία συνεχίζουν να διατηρούν τις τιμές υψηλά, όπως διαμορφώθηκαν στα τέλη του 2007, γεγονός το οποίο εκμεταλλεύτηκαν οι αρτοβιομηχανίες με το τυποποιημένο ψωμί, αλλά και τα σουπερμάρκετ με το τυποποιημένο ψωμί «ιδιωτικής ετικέτας», βελτιώνοντας συνολικά τη θέση τους στην αγορά- αποσπώντας έτσι μερίδιο αγοράς από τη βιοτεχνική αρτοποιία.
Ενώ όμως το περιώνυμο «κύκλωμα» σιτάρι- αλεύρι- ψωμί παρουσιάζει τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά, τα δεδομένα στην αγορά του γάλακτος αλλάζουν και μάλιστα δυναμικά. Πριν από λίγες ημέρες έκπληκτος ο υφυπουργός Ανάπτυξης κ. Γ. Βλάχος έπαιρνε τον νέο τιμοκατάλογο της γαλακτοβιομηχανίας Ολυμπος, σύμφωνα με τον οποίο η προτεινόμενη λιανική τιμή του παστεριωμένου γάλακτος σε χάρτινη συσκευασία μειώθηκε κατά 18 λεπτά το λίτρο, από 1,37 ευρώ στα 1,19 ευρώ. Βέβαια η νέα τιμή αφορά μόνο την ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Ελλάδας- από τη Φθιώτιδα ως τα Γρεβενά-, ωστόσο είναι ο πρώτος τιμοκατάλογος στον κλάδο που περιέχει direct μείωση της λιανικής τιμής και μάλιστα σημαντική. Και όπως λένε πηγές της εταιρείας, «θα δούμε πώς θα διαμορφωθούν τα πράγματα στο πρώτο τρίμηνο του χρόνου και δεν αποκλείουμε μείωση τιμών ακόμη και σε άλλα προϊόντα μας», ενώ προσθέτουν ότι «η μείωση της λιανικής τιμής προήλθε από αντίστοιχες μειώσεις όλων των συντελεστών του προϊόντος, δηλαδή του παραγωγού, του βιομηχάνου και του λιανεμπόρου».
Βέβαια προσφορές στο παστεριωμένο γάλα γίνονται και μάλιστα σημαντικές στη διάρκεια των τελευταίων δύο-τριών χρόνων, αλλά αυτές είναι περιορισμένης και συνήθως μικρής χρονικής διάρκειας. Η έμφαση στις προσφορές χρονολογείται από τότε που διαπιστώθηκε ότι το γάλα υψηλής παστερίωσης- οι μάρκες του οποίου εμπλουτίστηκαν με τα προϊόντα «ιδιωτικής ετικέτας» των αλυσίδων σουπερμάρκετ- κερδίζει με πολύ υψηλούς ρυθμούς έδαφος σε βάρος του παστεριωμένου.
Ιδιαίτερο πάντως ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση έχει το γεγονός ότι τουλάχιστον δύο εταιρείες, η συνεταιριστική Δωδώνη και η Μεβγάλ, βρίσκονται σε προσφορά στην αγορά της Αττικής με τιμές κάτω του ενός ευρώ το λίτρο από το περασμένο φθινόπωρο.
Η μείωση όμως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, των λιανικών τιμών είναι προφανές ότι ασκεί πιέσεις και στις τιμές παραγωγού. Σύμφωνα με πηγές της αγοράς, οι τιμές παραγωγού στις περιοχές της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Θράκης κυμαίνονται από 0,36 ως και 0,38 ευρώ το λίτρο- τιμές που απολαμβάνουν οι μεγάλοι παραγωγοί, οι μικροί κτηνοτρόφοι εισπράττουν από 0,30 ως και 0,32 ευρώ το λίτρο. Η Ηπειρος αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση γιατί εκεί η ισχυρή δύναμη είναι η συνεταιριστική Δωδώνη, η οποία δίνει και την υψηλότερη τιμή στον παραγωγό- ο ηπειρώτης κτηνοτρόφος εισπράττει 0,45 ευρώ λίτρο και όσοι πληρούν ορισμένα ποιοτικά στάνταρντ εισπράττουν 0,47 ευρώ.
Το «ντόμινο» των μειώσεων στην αγορά του γάλακτος ήταν θέμα χρόνου πότε θα αρχίσει, παρακολουθώντας αντίστοιχη εξέλιξη στην αγορά της γιαούρτης, και δεν είναι λίγοι εκείνοι που προεξοφλούν ότι στη διάρκεια των επομένων μηνών θα διαμορφώσει ισχυρή δυναμική. Μένει να φανεί...
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=16&artid=252247
====
Σίγουρα όμως πρέπει να διαβάσετε το κείμενο: ...
Σχετικά με το αγροτικό ζήτημα διάβασα μια ενδιαφέρουσα άποψη από ένα αρμόδιο. Αξίζει να την δείτε!
(κάντε Click στην παρακακάτω εικόνα...)
Κατεβαίνεις την οδό Πειραιώς, αφήνεις πίσω την Αθήνα. Μα την αφήνεις; Πού τελειώνει η πόλη; Κατοικίες, εστιατόρια, διασκεδαστήρια, μουσεία, θέατρα, εμπορικά κέντρα, συγκροτούν ένα οικιστικό συνεχές· τα πολίσματα, οι συνοικίες, οι πυκνώσεις συγχωνεύονται, συγχρωτίζονται, συγκροτούν την Αθήνα - Αττική. Γιγάντια, βαριά, ελάχιστα αποκεντρωμένη.
Τα θηριώδη malls, πολυχρηστικοί μαγνήτες για αστικούς πληθυσμούς, είναι τα νέα ορόσημα. Μαγνήτες για κατανάλωση και διασκέδαση, χιλιάδες τετραγωνικά γεμάτα εμπορεύματα, βιτρίνες, σαγήνη. Οι διαφημιστικές γιγαντοαφίσες διαλαλούν στη μεταβιομηχανική οδό Πειραιώς το νέο mall 20 χιλιάδων τ.μ.: Εδώ χτυπά η καρδιά της Αθήνας!
Πράγματι. Η καρδιά του πολεοδομικού συγκροτήματος χτυπά στους ναούς της κατανάλωσης· αυτό μας έδειξαν τα πρόσφατα κυκλοφοριακά εμφράγματα της Συγγρού, στα εγκαίνια των νέων ηλεκτραγορών.
- Με αναδυόμενη ύφεση, με ζοφερό οικονομικά τον χειμώνα, μισθοσυντήρητοι και μεροκαματιάρηδες συνωθούνται στα μεγαλοκαταστήματα για τη μοναδική προσφορά, για την ευκαιρία, για την κάλυψη διαρκώς νέων αναγκών, για τον προσωρινό κορεσμό της ασίγαστης δίψας.
- Την ίδια στιγμή, τα μικρά μαγαζιά στενάζουν· οι μικρές επιχειρήσεις, που συγκροτούσαν την αόρατη μα ανθεκτική ραχοκοκκαλιά της εγχώριας αγοράς, συνθλίβονται και εξαφανίζονται, αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό.
- Η κατάρρευση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων φαίνεται μοιραία, σαν να αλλάζουμε γεωλογικό αιώνα. Ποιος ωφελείται από τον μείζονα μετασχηματισμό; Ωφελούνται οι καταναλωτές, πέραν των θεαματικών προσφορών των πρώτων ημερών; Μέχρι στιγμής, κανένα εμπορικό κέντρο δεν λειτουργεί εκπτωτικά· μάλλον, το αντίθετο.
- Θύμα δεν είναι μόνο οι χρεοκοπημένοι, αλλά και η επιχειρηματικότητα: ποιος νέος θα ξεκινήσει δική του δουλειά σε αυτό το εξοντωτικό περιβάλλον; Tι ανατέλλει;
- Ενας λαός υπαλλήλων, ετεροαπασχολούμενων, χωρίς φιλοδοξία, χωρίς ρίσκο, χωρίς καινοτομία, που μεταφέρουν χρήμα από τη μια τσέπη στην άλλη.
- Σχόλιο Blogger: ήδη με τη μεθόδευση των φωστήρων που μας κυβερνάνε τα τελευταία 30 χρόνια υλοποιούμε την "οικονομία της φυλακής". Ήτοι ο ένας κλέβει τον άλλο μέχρις ότου γίνουμε όλοι το ίδιο φτωχοί, αφού συνάμα κανείς (ή τουλάχιτον λίγοι) ασχολούνται με την παραγωγή! Παραγωγή! χα! χα! χα! χα! ποιός την προστάτεψε, κανείς! Όλοι την έχουν απαξιώσει. (Οι βαλκάνιοι πολιτικοί μας υπέγραφαν στις Βρυξέλλες ότι χαρτί τους δίναν, αρκεί να πάρουν τα πακέτα! Μετά η μόνη ενασχόλησή τους ήταν το ξεκκοκάλισμά τους - πάντα νόμιμα! Όσο για την πραγματική ανάπτυξη και τους πραγματικούς παραγωγούς πλούτου - σ'αυτούς ανήκουν οι γεωργοί, αλλά και πολλοί μικρομεσαίοι επιχειρηματίες - δίναν κατά καιρούς ένα κομμάτι ψωμί για να μην τους χαλάνε το κλίμα της μάσας και ...Τώρα αν κάποιοι ενοχλήθηκαν για τον χαρακτηρισμό "βαλκάνιοι" που αφορά τους πολιτικούς μας, θέλω να δείτε αυτό>>>>>, αφού βλέπει κανείς εύκολα την καμπούρα του γείτωνα, αλλά ποτέ στη δικιά του!) {Μεταγεννέστερη (29/3/2009) προσθήκη σχετικά με την ποιότητα του πολιτικού μας προσωσικού και σχετικά με άλλο μεγάλο σκάνδαλο: τη διαχείρηση του σχεδίου Μάρσαλ: ... " έβλεπαν την ένταξη στο ΝΑΤΟ περισσότερο ως μέσον της πολιτικής επιβίωσής τους και αγωγό οικονομικής υποστήριξης παρά ως «δημοκρατική ασπίδα της ελευθερίας»...πλήρες το άρθρο εδώ---->}
- Την κατάληξη των παραπάνω ήδη τη ζούμε:
- Εισάγουμε το μεγαλύτερο όγκο των τροφίμων που έχουμε ανάγκη ως χώρα, ενώ συνάμα έχει ερημωθεί η επαρχία (Ποιός φωστήρας και με ποιό αντάλλαγμα αποδέχθηκε αυτή την ποσόστοση στο γάλα, με αποτέλεσμα να τιμωρείται στην πραγματικότητα ο κτηνοτρόφος για την παραγωγή του, ενώ συνάμα πίνουμε γάλα - εισαγώμενη σκόνη - και τέλος πληρώνουμε το ακριβώτερο γάλα στην Ευρώπη, θύματα ενός καρτελ που κερδοσκοπεί! Κάποιος δεν έχει την ευθύνη για τα παραπάνω;)
- Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς την έλλειψη κάθε στήριξης της οικογένειας, φαίνεται σαν να υλοποιείται ένα σχέδιο απαξίωσης, ερημοποίησης της χώρας. Ακούγεται τραβηγμένο αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άλλες χώρες (Γαλλία - Γερμανία, κ.λ.π.) βρίσκουν τους πόρους για στην οικονομική στήριξη των γεννήσεων, ενώ στην Ελλάδα ουδέποτε ασκήθηκε πολιτική φιλική προς τις γεννήσεις. Θα ισχυρισθείτε ότι η ελλάδα δεν είναι πλούσια χώρα και... Τρίχες! Η ελλάδα ανήκει στον πυρήνα των πλούσιων χωρών, απλά τα χρήματα υπάρχουν μόνο για λίγους... >>>>
- Μεταγεννέστερη εγγραφή (4/12/2008), με αφορμή τις κινητοποιήσεις των αγροτών. Το αγροτικό πρόβλημα της Ελλάδας πολύ σύντομα θα λυθεί. Με το ρυθμό απαξίωσης των γεωργών και της γεωργίας σε διάστημα μιας δεκαετίας από σήμερα, δεν θα υπάρχουν ενεργοί αγρότες. Από τη γεωργία θα έχει απομείνει το εξής: υπερήλικες που θα καλλιεργούν τον κήπο τους!
- Μεταγεννέστερη προσθήκη (29/12/2008): «ΤΩΝ φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». για να δείτε πως υπάρχουν σοβαρές χώρες που κυβερνώνται από πατριώτες και όχι θλιβερούς δικηγοράκους που απλά υπογράφουν υπακούουντας μόνο στο προσωπικό τους συμφέρον... υποθηκεύοντας το μέλλον τη χώρας.
- Μεταγεννέστερη εγγραφή.-------για τους αγρότες----->
- Μεταγεννέστερη εγγραφή (20/1/2009):
- http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_24/01/2010_388083 (Ο καρπός της γης ως ποιότητα ζωής)
Ερχεται μπόρα...
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Οι βλοσυροί αριθμοί έπεφταν σαν το χαλάζι -τόσο η ανεργία, τόσο τα ελλείμματα, τόσο η ανάπτυξη- προϊδεάζοντας για καταιγίδα διαρκείας... Ομως ένας άλλος αριθμός προκαλεί σοκ: Σύμφωνα με μελέτη του κορυφαίου ιατρικού βρετανικού περιοδικού «Λάνσετ», τουλάχιστον ένα εκατομμύριο θάνατοι εργαζομένων σε χώρες του πρώην «Υπαρκτού» οφείλονται στις «μαζικές ιδιωτικοποιήσεις» που εφαρμόστηκαν ως «θεραπεία-σοκ» μετά την κατάρρευση του «Υπαρκτού»... Συγκεκριμένα, οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» που φιλοξενούν τη μελέτη σημειώνουν: «Η ταχεία μαζική ιδιωτικοποίηση στο πρώην σοβιετικό μπλοκ κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του '90 υπήρξε υπεύθυνη για τον πρόωρο θάνατο ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί»... Οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές «οδήγησαν σε ευρύτατα διαδεδομένη ανεργία και σε κοινωνική αποσύνθεση» (Από τη στήλη του Γιώργου Δελαστίκ στο «Εθνος» προέρχονται τα ως άνω παραθέματα) *** Και ιδού η πρόσκαιρη (;) εκδίκηση της πραγματικότητος: Τώρα που μαίνεται η κρίση, και τα πανιασμένα πρόσωπα των Ευρωπαίων ιθυνόντων αποκαλύπτουν πανικό, τώρα ανακάλυψαν τις δημόσιες επενδύσεις και τον ρόλο του συκοφαντημένου κράτους! Πουθενά κουβέντα για ιδιωτικοποιήσεις και μονόφθαλμες «μεταρρυθμίσεις» (...Οι οποίες, στα καθ' ημάς, άρχισαν την εποχή του δεξιού, σημιτικού «εκσυγχρονισμού» -τότε άρχισε η υπονόμευση του ρόλου που είχε το Δημόσιο, τότε εμφανίστηκαν οι «απασχολήσιμοι» κτλ- και αποθεώθηκαν από την «καθ' ύλην αρμόδια» κυβέρνηση Καραμανλή) *** Αλλά το πάρτυ των μεσαζόντων και των καρτέλ δεν έχει τέλος: «Ακριβότερα έως και κατά 944% σε σχέση με τις τιμές που εισπράττουν οι παραγωγοί πωλούνται ορισμένα τρόφιμα και αγροτικά προϊόντα» (Ερευνα της ΠΑΣΕΓΕΣ - στο «Εθνος»)... Και μετά μου λες γιατί τα κάνουν λίμπα οι πιτσιρικάδες, υποβολέα...http://www.enet.gr/online/online_fpage_textid=41110556,49010076,54672156,70942876,77403676
====================
Καπάτσοι, πολυθεσίτες και πιθανόν, νεόπτωχοι
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_215_29/11/2008_294125
=======
Mεταγεννέστερη προσθήκη: (25/1/2009)
Εικόνα από το μέλλον
Tου Νικου Γ. Ξυδακη
Πριν από τέσσερις-πέντε δεκαετίες, όχι και τόσο παλιά δηλαδή, η φτωχή Ελλάδα υποδεχόταν το τουριστικό της θαύμα, αθώα και ειδυλλιακή. Ηταν η επιτομή της γραφικότητας, η χαρά του ανθρωπολόγου. Στα χωριά εδέσποζαν ο χωροφύλακας και ο παπάς, οι δημογέροντες του καφενείου, παιδιά κουρεμένα γουλί, γυναίκες ακαθορίστου ηλικίας με μαντίλες. Οι άνδρες άφαντοι· τους είχε καταπιεί η μετανάστευση.
Σταδιακά, οι άνδρες σταμάτησαν να μεταναστεύουν στη Γερμανία, την Αυστραλία, την Αμερική, οι δουλειές αβγάτιζαν στην ντόπια ανοικοδόμηση και στον τουρισμό, η αστυφιλία ερήμωσε τους δημογεροντικούς καφενέδες και γέμισε τα δυάρια και τριάρια, οι επήλυδες πρώην αγρότες ανακάλυψαν νέα επαγγέλματα: θυρωροί, κλητήρες, ψιλικατζήδες, λαχειοπώλες, τρικυκλατζήδες, μπακαλόγατοι – ό,τι σήμερα ονομάζεται ευσχήμως γραφειοκρατία και παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών. Η ύπαιθρος ερήμωσε, οι μπαξέδες έγιναν χέρσα αγροτεμάχια, τα χορτολιβαδικά μεταλλάχθηκαν σε οικόπεδα, η τηλεόραση εκσυγχρόνισε τα ήθη και ισοπέδωσε τις ντοπιολαλιές, το ουίσκι των επιδοτήσεων παραμέρισε το τσίπουρο και τα στυφόκρασα.
Παρομοίως, στα άστεα, δηλαδή στο ένα και τεράστιο Αστυ. Οι καφενέδες με πρέφα και ντεμπισίρι αντικαταστάθηκαν από καφετέριες φραπέ και φρέντο, οι δρομίσκοι ξεχείλισαν Ι.Χ. με δόσεις, οι λουτρομπιντέδες του Μάριου Χάκκα έγιναν τζακούζι σε αποικίες από μεζονέτες, η Ελλάς έπλεε πλησίστιος στη νεωτερικότητα των ευρωπαϊκών πακέτων.
Επιδοτούμενη ευημερία και εκσυγχρονισμός. Με ευρωπαϊκό χρήμα, με δανεικό χρήμα, με μαύρο χρήμα, με μαύρη εργασία μεταναστών. Μεταναστών; Ναι, η Ελλάδα εισάγει πια μετανάστες· οι γειτονικές χώρες, και οι πιο μακρινές, στέλνουν ανθρώπους πολύ φτωχούς, φτωχότερους από τους Ελληνες. Οι φτωχοί μετανάστες προσφέρουν άφθονη μαύρη εργασία, φτηνή, που μπαλώνει τρύπες και καλύπτει αδυναμίες. Η Ελλάς ευημερεί και με αυτούς, ξεκοκκαλίζοντας επιδοτήσεις, μαύρο χρήμα, αποταμιεύσεις, εφάπαξ, οικόπεδα, δάνεια και κυμαινόμενο επιτόκια... Χωρίς να το καταλάβει, τα έχει φάει όλα, ξεπουλάει έπιπλα και ασημικά, δανείζεται κι άλλο, κι άλλο... Και – Και ύστερα ήρθε η κρίση. Σαν θύελλα. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, συστημική. Οι πόλεις ξεχείλισαν μετανάστες και πρόσφυγες, απόκληρους και πρεζάκια, ζητιάνους και παιδιά των φαναριών· η νομαδική φτώχεια δεν κρύβεται. Μαζί της αναδύεται και η νέα φτώχεια των ιθαγενών· οι μεγαλωμένοι με υποσχέσεις ευημερίας αντικρίζουν ένα περίκλειστο σύμπαν που όταν δεν τους αποκλείει στις παρυφές με τους γκασταρμπάιτερ, τους στριμώχνει σε τόσες δα χαραμάδες, στη χαραμάδα του βασικού μισθού, στην υπερεργασία, στην επισφάλεια, στον δανεισμό. Στη διάψευση.
Διάψευση. Το 2009, τα ασανσέρ της κοινωνικής ανόδου, της επιχειρηματικότητας, μιας οποιασδήποτε κινητικότητας, τέλος πάντων, έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας, μονίμως στο Off. Kαι οι σκάλες είναι κατειλημμένες από τέκνα, σόγια και ημετέρα πελατεία. Η πανεπιστημιακή μόρφωση, αποκτημένη με κόπο και χρήμα, πτυχίο, μάστερ, διδακτορικό, δεν ενεργοποιεί το ασανσέρ, τα βιογραφικά σωριάζονται σε συρτάρια και mailbox, δεν ανοίγουν θύρες· οι θύρες μισανοίγουν μόνο με μέσον.
Οποιος βγαίνει «έξω», πανεπιστημιακός μετανάστης, αν πετύχει καλές σπουδές και ειδίκευση, θα βρει μια καλή δουλειά, ανάλογη των προσόντων του. Δεν γυρνάει. Αν γυρίσει, τραβιέται σε άσκοπα ίντερβιου, απογοητεύεται, ξαναφεύγει. Ή μισοβολεύεται, μένει, και σιχτιρίζει.
Γυρνάω το βλέμμα στα ’80s. Εως τότε, το πτυχίο οδηγούσε σε μια δουλειά, ένα επάγγελμα, μια καριέρα. Υπήρχε ένας στοιχειώδης παραγωγικός ιστός, ο αγροτικός τομέας δεν είχε αποδιαρθρωθεί εντελώς, ο τουρισμός και η οικοδομή πρόσφεραν θέσεις εργασίας και εισόδημα, οι υπηρεσίες είχαν περιθώρια ανάπτυξης. Οι νέοι μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι επέστρεφαν στις επαρχίες τους και πρόκοβαν, ζούσαν καλύτερα απ’ ό,τι στην Αθήνα. Μια μειοψηφία μόνο επιθυμούσε να μπει στο Δημόσιο και να πορευτεί με τους γλίσχρους μισθούς του· το επέλεγαν φιλόλογοι, φυσικομαθηματικοί και γυμναστές, ίσως και μερικοί των οικονομικών· όλοι οι άλλοι αναζητούσαν τύχη στο ελεύθερο επάγγελμα και στον ιδιωτικό τομέα.
Από το ’90 και μετά, εκλείπει και αυτή η δυνατότητα. Η υπερπροσφορά μαύρης, φτηνής εργατικής δύναμης από τα πλήθη των μεταναστών, η επέλαση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας και των ιδιωτικοποιήσεων, η απίσχνανση παραδοσιακών παραγωγικών δομών, η κατίσχυση ενός άπληστου καταναλωτικού ήθους, η απαξίωση των πτυχίων και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, η υποβάθμιση του δημόσιου χώρου, η υπερσυγκέντρωση στις κατασκευές και στο εμπόριο, όλα μαζί προκαλούν κατάρρευση των μικρομεσαίων στρωμάτων. Καταρρέουν οι υλικές προϋποθέσεις, καταρρέει ο ορίζοντας προσδοκιών, καταρρέει το πλαίσιο αξιών. Τα γράμματα δεν οδηγούν στα άρματα: όχι άνοδο και πλούτο, αλλά ούτε καν μια ήσυχη θεσούλα δεν προσφέρουν.
Εως πρόσφατα, όσοι πήγαιναν «έξω» ονειρευόντουσαν το εδώ, την πατρίδα, τη σωματική σχέση με την εστία, τη φύση, την οικογένεια και τους φίλους. Επέστρεφαν. Και μαζί έφερναν το δυναμικό τους, τη γνώση του έξω, τον κοσμοπολιτισμό μαζί με έναν υγιή πατριωτισμό. Οχι πια. Οσοι πάνε έξω για κάτι παραπάνω από μονοετές μάστερ σε βρετανική φάμπρικα, είπαμε: Μένουν εκεί. Και νοσταλγούν την Ελλάδα ως τόπο διακοπών, ως γραφικότητα.
Πολύ περισσότερο: Τώρα ακούω όλο και συχνότερα τους ίδιους τους νέους να θέλουν να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν. Και οι γονείς τους τι κάνουν; Τους συμπαραστέκονται.
- Εξάγουμε μυαλά, τα καλύτερα μυαλά, τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Ξαναγυρνάμε ειρωνικά και τραγικά, αντεστραμμένα, στο ’50 και το ’60, μείον την ελπίδα: στη γραφικότητα μιας χώρας γερόντων και δημογερόντων, χωρίς μυαλά, χωρίς νιότη.
- Η Ελλάδα του 2020 δείχνει από τώρα το πρόσωπό της: χωροφύλακες, θυρωροί, σεκιούριτι, ντελίβιρι, λιμενοφύλακες, τσιτσερόνε, γκαρσόνια, ημιαπασχολούμενοι, χασομεράνε σε απέραντα καφενεία μη καπνιστών. Είναι το ίζημα του ελληνισμού. Ο αφρός βρίσκεται στη Διασπορά.
==========
Mεταγεννέστερη προσθήκη σχετικά με τους αγρότες:
Καταρρέει το εισόδημα των παραγωγών, στα ύψη οι τιμές στα ράφια
Δ. ΧΑΡΟΝΤΑΚΗΣ | Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009Πριν από περίπου οκτώ μήνες, τον περασμένο Μάιο, η αγορά βρισκόταν στα όρια του παροξυσμού. Η «τρελή κούρσα» των τιμών των πρώτων υλών των τροφίμων στα διεθνή χρηματιστήρια των εμπορευμάτων είχε αναστατώσει τις διοικήσεις των εταιρειών, είχε προκαλέσει πανικό στο κυβερνητικό επιτελείο και φυσικά είχε επιβαρύνει για μία ακόμη φορά τους καταναλωτές. Ολα αυτά όμως την περασμένη άνοιξη. Από τους τελευταίους μήνες του 2008, με την εκδήλωση της χρηματοοικονομικής κρίσης άλλαξαν όλα τα δεδομένα.
Οι τιμές των αγροτικών προϊόντων κατέρρευσαν ακολουθώντας την πορεία των μετοχών. Κατέρρευσαν επίσης και οι τιμές των πρώτων υλών. Ηδη η αγορά εφοδιάζεται σε τιμές εντυπωσιακά χαμηλές. Μόνο που οι καταναλωτές δεν τις έχουν δει ακόμη. Και τούτο διότι τα τελικά προϊόντα παραμένουν στα επίπεδα προ της κρίσης. Τούτο συμβαίνει χαρακτηριστικά στην αγορά των αλεύρων. Οι τιμές των σιτηρών σημείωσαν δραματική πτώση στη διάρκεια των τελευταίων μηνών. Πηγές της αγοράς έλεγαν προς «Το Βήμα» ότι η τιμή του γαλλικού σιταριού κινείται στα επίπεδα των 185 ευρώ ο τόνος (στα επίπεδα των 145 ευρώ η χρηματιστηριακή του τιμή) ενώ πριν από ένα χρόνο η τιμή του κινούνταν στα επίπεδα των 310 ευρώ ο τόνος. Η μείωση της τιμής είναι μεγαλύτερη του 40%.
Ηδη οι αλευροβιομηχανίες μείωσαν τη τιμή του σιμιγδαλιού κατά περίπου 35%- το σιμιγδάλι χρησιμοποιείται για την παραγωγή ζυμαρικών και του λεγόμενου χωριάτικου ψωμιού- και από 650 ευρώ ο τόνος έπεσε στα 400 ευρώ, ενώ κατά 13% μειώθηκαν οι τιμές των λευκών αλεύρων τα οποία χρησιμοποιούνται για την παραγωγή του ψωμιού και των αρτοσκευασμάτων.
Παράλληλα ο ανταγωνισμός μεταξύ των αλευροβιομηχανιών είναι εξαιρετικά έντονος «τραβώντας τις τιμές προς τα κάτω»- και όχι μόνο γιατί είναι μεγάλος ο αριθμός τους, αλλά γιατί παράλληλα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας, με αποτέλεσμα η πληρωμή «τοις μετρητοίς» να δίνει μία επιπλέον έκπτωση της τάξεως του 10%. Οι μειώσεις των τιμών όμως έχουν φθάσει ως εκεί. Δεν έχουν βγει ακόμη από την «πόρτα» των βιομηχανιών ζυμαρικών, ζαχαροπλαστικής και των αρτοποιείων. Τούτο πρακτικά σημαίνει ότι οι καταναλωτές δεν μπορούν να τις απολαύσουν.
Πηγές της αγοράς εξηγούσαν τη συμπεριφορά των βιομηχανιών λέγοντας ότι με την «κούρσα» των ανατιμήσεων των πρώτων υλών δεν είχαν τη δυνατότητα να μεταφέρουν όλη την επιβάρυνση που δέχθηκαν στην κατανάλωση και ένα σημαντικό μέρος αυτής το απορρόφησαν. Τούτο είναι προφανές από τα αποτελέσματα που έδειξαν το 2007. Τα κέρδη των μεγαλύτερων εταιρειών του κλάδου ήταν οριακά- σε σημείο ώστε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμη και «λογιστικά».
Στη διάρκεια του 2008 τα αποτελέσματα έχουν σημειώσει ελαφρά βελτίωση. Και στην προκειμένη περίπτωση «ροκανίζουν» τον χρόνο βελτιώνοντας τις επιδόσεις τους, αν και θεωρείται βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα ένα μέρος αυτών των μειώσεων θα εμφανιστεί στις λιανικές τιμές. Τα πράγματα ωστόσο δεν είναι ίδια στην αγορά του ψωμιού. Τα αρτοποιεία συνεχίζουν να διατηρούν τις τιμές υψηλά, όπως διαμορφώθηκαν στα τέλη του 2007, γεγονός το οποίο εκμεταλλεύτηκαν οι αρτοβιομηχανίες με το τυποποιημένο ψωμί, αλλά και τα σουπερμάρκετ με το τυποποιημένο ψωμί «ιδιωτικής ετικέτας», βελτιώνοντας συνολικά τη θέση τους στην αγορά- αποσπώντας έτσι μερίδιο αγοράς από τη βιοτεχνική αρτοποιία.
Ενώ όμως το περιώνυμο «κύκλωμα» σιτάρι- αλεύρι- ψωμί παρουσιάζει τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά, τα δεδομένα στην αγορά του γάλακτος αλλάζουν και μάλιστα δυναμικά. Πριν από λίγες ημέρες έκπληκτος ο υφυπουργός Ανάπτυξης κ. Γ. Βλάχος έπαιρνε τον νέο τιμοκατάλογο της γαλακτοβιομηχανίας Ολυμπος, σύμφωνα με τον οποίο η προτεινόμενη λιανική τιμή του παστεριωμένου γάλακτος σε χάρτινη συσκευασία μειώθηκε κατά 18 λεπτά το λίτρο, από 1,37 ευρώ στα 1,19 ευρώ. Βέβαια η νέα τιμή αφορά μόνο την ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Ελλάδας- από τη Φθιώτιδα ως τα Γρεβενά-, ωστόσο είναι ο πρώτος τιμοκατάλογος στον κλάδο που περιέχει direct μείωση της λιανικής τιμής και μάλιστα σημαντική. Και όπως λένε πηγές της εταιρείας, «θα δούμε πώς θα διαμορφωθούν τα πράγματα στο πρώτο τρίμηνο του χρόνου και δεν αποκλείουμε μείωση τιμών ακόμη και σε άλλα προϊόντα μας», ενώ προσθέτουν ότι «η μείωση της λιανικής τιμής προήλθε από αντίστοιχες μειώσεις όλων των συντελεστών του προϊόντος, δηλαδή του παραγωγού, του βιομηχάνου και του λιανεμπόρου».
Βέβαια προσφορές στο παστεριωμένο γάλα γίνονται και μάλιστα σημαντικές στη διάρκεια των τελευταίων δύο-τριών χρόνων, αλλά αυτές είναι περιορισμένης και συνήθως μικρής χρονικής διάρκειας. Η έμφαση στις προσφορές χρονολογείται από τότε που διαπιστώθηκε ότι το γάλα υψηλής παστερίωσης- οι μάρκες του οποίου εμπλουτίστηκαν με τα προϊόντα «ιδιωτικής ετικέτας» των αλυσίδων σουπερμάρκετ- κερδίζει με πολύ υψηλούς ρυθμούς έδαφος σε βάρος του παστεριωμένου.
Ιδιαίτερο πάντως ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση έχει το γεγονός ότι τουλάχιστον δύο εταιρείες, η συνεταιριστική Δωδώνη και η Μεβγάλ, βρίσκονται σε προσφορά στην αγορά της Αττικής με τιμές κάτω του ενός ευρώ το λίτρο από το περασμένο φθινόπωρο.
Η μείωση όμως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, των λιανικών τιμών είναι προφανές ότι ασκεί πιέσεις και στις τιμές παραγωγού. Σύμφωνα με πηγές της αγοράς, οι τιμές παραγωγού στις περιοχές της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Θράκης κυμαίνονται από 0,36 ως και 0,38 ευρώ το λίτρο- τιμές που απολαμβάνουν οι μεγάλοι παραγωγοί, οι μικροί κτηνοτρόφοι εισπράττουν από 0,30 ως και 0,32 ευρώ το λίτρο. Η Ηπειρος αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση γιατί εκεί η ισχυρή δύναμη είναι η συνεταιριστική Δωδώνη, η οποία δίνει και την υψηλότερη τιμή στον παραγωγό- ο ηπειρώτης κτηνοτρόφος εισπράττει 0,45 ευρώ λίτρο και όσοι πληρούν ορισμένα ποιοτικά στάνταρντ εισπράττουν 0,47 ευρώ.
Το «ντόμινο» των μειώσεων στην αγορά του γάλακτος ήταν θέμα χρόνου πότε θα αρχίσει, παρακολουθώντας αντίστοιχη εξέλιξη στην αγορά της γιαούρτης, και δεν είναι λίγοι εκείνοι που προεξοφλούν ότι στη διάρκεια των επομένων μηνών θα διαμορφώσει ισχυρή δυναμική. Μένει να φανεί...
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=16&artid=252247
====
Σίγουρα όμως πρέπει να διαβάσετε το κείμενο: ...
- "Το Δ΄ ΚΠΣ είναι το τελευταίο τέτοιου μεγέθους ευρωπαϊκό οικονομικό πακέτο για την Ελλάδα. Η τελευταία ευκαιρία για να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις αυτοτροφοδοτούμενης ανάπτυξης. Εάν σπαταληθεί σε ράφια και ποτήρια, δηλαδή σε δράσεις χωρίς πραγματική προστιθέμενη αξία για την οικονομία, τότε θα γίνουμε όλοι αργά ή γρήγορα αγρότες..." το πλήρες κείμενο εδώ.
Σχετικά με το αγροτικό ζήτημα διάβασα μια ενδιαφέρουσα άποψη από ένα αρμόδιο. Αξίζει να την δείτε!
(κάντε Click στην παρακακάτω εικόνα...)
Σχετικά με το αγροτικό ζήτημα:
Tο αγροτικό μας ζήτημα στη νέα εποχή
Του Ανδρεα Κορακα*
Το αγροτικό ζήτημα είναι χαμηλά ιεραρχημένο και υποβαθμισμένο στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου μας. Ερχεται στην επικαιρότητα με τα τρακτέρ. Φεύγει και ξεχνιέται μόλις ανοίξουν οι δρόμοι και τελειώσει το καθιερωμένο τηλεοπτικό φεστιβάλ. Tο αγροτικό ζήτημα εμφανίζεται στη χώρα μας σαν πρόβλημα που αφορά μόνο τους αγρότες, το κράτος και την Ε.Ε., σε διαρκές παζάρι επιδοτήσεων και παροχών, ερήμην της οικονομίας και της κοινωνίας.
Το αγροτικό ζήτημα ωστόσο βρίσκεται σήμερα στην καρδιά των προκλήσεων του 21ου αιώνα. Εμπλέκεται σε μεγάλα προβλήματα και λύσεις, που αφορούν τις δημογραφικές εξελίξεις, στα ζητήματα διατροφής, στα οικολογικά και τα ενεργειακά δεδομένα, το παγκόσμιο εμπόριο, τις σχέσεις υπαίθρου και πόλεων. Η εσωστρεφής και επιφανειακή θεώρηση του αγροτικού ζητήματος στη χώρα μας αδικεί τον πολυλειτουργικό ρόλο της γεωργίας και την ανάγκη συνθετικής αξιολόγησης των οικονομικών, κοινωνικών και οικολογικών της επιδόσεων.
Οι κρίσιμες υστερήσεις της αγροτικής μας οικονομίας εντοπίζονται στη χαμηλή ανταγωνιστικότητα των προϊόντων της, στις αρνητικές περιβαλλοντικές, και ποιοτικές της επιδόσεις, καθώς και στο αναχρονιστικό εγχώριο θεσμικό και οργανωτικό σύστημα που την υποστηρίζει.
Στη δεκαετία του ’80, οι αγρότες μας εισέπρατταν «τιμές Βρυξελλών» για απεριόριστες ποσότητες. Στη δεκαετία του ’90 ξεκινούν αλλαγές που σταδιακά οδήγησαν σε ριζική μεταρρύθμιση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής που δεν παρεμβαίνει πλέον στη διαμόρφωση των τιμών παραγωγού. Στηρίζει τους αγρότες με ετήσιες εισοδηματικές ενισχύσεις, απεξαρτημένες από προϊόντα και ποσότητες, εξαρτώμενες ωστόσο από τις περιβαλλοντικές και ποιοτικές τους συμπεριφορές.
Η ελληνική γεωργία εξακολουθεί σήμερα να εισπράττει υψηλή χρηματοδοτική στήριξη από τη νέα ΚΑΠ για τους αγρότες (3 δισ. ευρώ το χρόνο έως και το 2013). Είναι με απόσταση η υψηλότερη στην Ε.Ε.-27 ως ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας και ανά στρέμμα.
Ελληνική ύπαιθρος και γεωργία απέκτησαν κάθε είδους σύγχρονες υποδομές και οι αγρότες εκμηχανίστηκαν πλήρως, χάρη στα διαρθρωτικά ταμεία της Ε.Ε. και τους εθνικούς πόρους που προστέθηκαν. Οι αναγκαίες αυτές επενδύσεις δεν αποδείχθηκαν όμως ικανές να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής γεωργίας. Οι αγρότες αδυνατούν να αυξήσουν το εισόδημά τους από την εγχώρια αγορά αλλά και να βελτιώσουν τις εξαγωγικές τους επιδόσεις στη μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά.
Επιδοτήσεις και επενδύσεις δεν αποδίδουν. Πρώτον, επειδή δε συνοδεύονται από τις απαραίτητες άυλες επενδύσεις οργανωτικού και θεσμικού χαρακτήρα, Δεύτερο, επειδή το υφιστάμενο υποστηρικτικό σύστημα της αγροτικής μας οικονομίας είναι αναχρονιστικό και ελέγχεται στην πράξη από το «βαθύ αγροτικό κράτος», που συνθέτουν ο αγροτοπατερισμός, οι συντεχνίες, η κρατική γραφειοκρατία και τα κομματικά πελατειακά δίκτυα.
Οι προκλήσεις της νέας εποχής επιβάλλουν να επενδύσουμε οπωσδήποτε στη γνώση και στο ανθρώπινο δυναμικό, διασυνδέοντας την αγροτική παραγωγή με την έρευνα, τις νέες τεχνολογίες, σύγχρονες συμβουλευτικές υπηρεσίες, καινοτόμες δράσεις. Να προσδιορίσουμε νομοθετικά τους κατά κύριο, και επικουρικό επάγγελμα αγρότες, προσελκύοντας σε αυτά δυναμικά και καταρτισμένα άτομα, κυρίως νέους. Να αποκτήσουμε επίσης πολιτική για την προστασία και τους κανόνες αξιοποίησης της αγροτικής γης.
Ο κατακερματισμός της προσφοράς και η ελαττωματική διασύνδεση της πρωτογενούς παραγωγής με τις αγορές, οφείλεται στον μικρό κλήρο, αλλά κυρίως στην ουσιαστικά ανύπαρκτη εμπορική οργάνωση των αγροτών, που αβοήθητοι δε λαμβάνουν τα μηνύματα των αγορών, ούτε ανταποκρίνονται ανάλογα. Το μέγεθος του κλήρου ωστόσο δεν είναι πανάκεια, ιδίως για την ποιοτική γεωργία. Το εγγειοδιαρθρωτικό είναι εξαιρετικά δύσκολο πρόβλημα που επιδέχεται επιμέρους και διαφοροποιημένες διορθώσεις ανάλογα με την περιοχή. Προτεραιότητα πρέπει ωστόσο να δοθεί στη συγκρότηση «Ομάδων Παραγωγών» επιχειρηματικού τύπου, στα πρότυπα που στηρίζει η ΚΑΠ. Οι Ο.Π. εκλογικεύουν ποσοτικά και ποιοτικά την προσφορά, πραγματοποιούν συλλογικές επενδύσεις, εφαρμόζουν, συμφωνημένα με τα μέλη και τους πελάτες τους, ποιοτικά και περιβαλλοντικά πρότυπα. Συναλλάσσονται με το εμπόριο και τη βιομηχανία, ως αξιόπιστοι και διαπραγματευτικά ισχυροί εταίροι. Είναι φανερό ότι ο κύκλος της υφιστάμενης εγχώριας αγροτοσυνεταιριστικής δομής έχει κλείσει οριστικά.
«Ευφυής», ποιοτική και φιλοπεριβαλλοντική γεωργία είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη δόμηση ενός διεθνώς ανταγωνιστικού εγχώριου αγροδιατροφικού τομέα. Οι επιδόσεις μας σήμερα είναι πολύ χαμηλές. Βασικοί κανόνες της Ε.Ε. αγροτο-περιβαλλοντικοί και ασφάλειας των τροφίμων δεν εφαρμόζονται. Να επισημάνουμε ακόμη ότι η Ελλάδα κατατάσσεται στις χώρες που έχουν έντονα αρνητικό συνολικό οικολογικό αποτύπωμα.
Ακμαία αγροτική οικονομία δεν είναι εφικτή σε φθίνουσες οικονομικά κοινωνίες της υπαίθρου. Οι δραστηριότητες που έφερναν μέχρι πρόσφατα δουλειές και εισοδήματα στην ύπαιθρο απειλούνται.
Η «πράσινη ανάπτυξη» ταιριάζει ως αναπτυξιακό πρότυπο στη χώρα μας, με την αγροτική κοινωνία και οικονομία να διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο. Δεν πρέπει ωστόσο να υποτιμηθούν οι δυσχέρειες που σε σημαντικό βαθμό αφορούν σε αυτονόητες κατακτήσεις για τις πλέον προηγμένες χώρες της Ε.Ε. Είναι ζητήματα που ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, αποφεύγει να συζητήσει με τεκμηριωμένο και συγκροτημένο λόγο.
* Ο κ. Ανδρέας Κόρακας, έχει διατελέσει διευθυντής Αγροτικής Ανάπτυξης στην Ε.Ε. και γενικός γραμματέας στο υπ. Γεωργίας.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_1_08/02/2009_302616
=========
Μεταγεννέστερη προσθήκη: (από μια χώρα που ξέρει να τιμά την παραγωγή και τους παραγωγούς της, την Ολλανδία) ΜΑΡΙΑΝ ΦΙΣΕΡ ΜΠΟΕΛ (Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αρμόδια για θέματα Γεωργίας)
==============Mεταγεννέστερη προσθήκη (19/2/2009) σχετικά με την διαστροφή περι των αξιών εργασίας: αγρότη - παραγωγού και άλλων τινών....
* Τραπεζίτης. Τραπεζίτης είναι αυτός που θα βγάλει τον Μήτσο απ' το πρόβλημα στο οποίο τον έχωσε...
*Μήτσος. Μήτσος είναι ένα πρόβλημα που η λύση του δεν είναι ο Μήτσος...
* Ο παραγωγός.
Ας πάρουμε, ως υπόθεση εργασίας, έναν αμπελουργό. Νέου τύπου. Ας πούμε έναν γεωργό με αστική αντίληψη. Ο οποίος καλλιεργεί 20 στρέμματα αμπέλι καλής ποικιλίας. Ας αφήσουμε στην άκρη τα έξοδα για να το φυτέψει, τα τρία με τέσσερα χρόνια που θα πρέπει να περιμένει ώσπου να του αποδώσει καρπούς, καθώς και την προσωπική του εργασία. Ας παρακάμψουμε αυτήν την επένδυση και τα στάδια απόσβεσής της. Επίσης ας παρακάμψουμε την επένδυση του γεωργού σε μηχανήματα (τρακτέρ και λοιπή υποδομή) -ας
δεχθούμε ότι ο αγρότης μας τα δημιούργησε όλα αυτά με τον κρίνο και χωρίς δάνεια, ήγουν χρέη.
Αν λοιπόν καλλιεργήσει είκοσι στρέμματα και δεν τα παστώσει στο λίπασμα κάνοντας το σταφύλι (και το εκ τούτου κρασί) φαρμάκι, θα έχει μια απόδοση ένα με ενάμιση τόνον το στρέμμα. Αν όλα πάνε καλά (απο καιρό, από θεό κι από ελεύθερη αγορά) μείον τα έξοδά του (λιπάσματα, καύσιμα, μεροκάματα τρύγου) και αν
πιάσει καλή τιμή (πράγμα που συμβαίνει μία στις τρεις χρονιές, μία στις πέντε) ο γεωργός μας θα βάλει στην τσέπη του 2.000 έως 3.000 ευρώ, αν δεν μπει μέσα, ή αν δεν έρθει ίσα βάρκα-ίσα νερά.
Εννοείται ότι, αν μια χρονιά (πόσω μάλλον δύο-τρεις ή πέντε στις δέκα) ο αμπελουργός μας πάει στραβά, χρεώνεται διά βίου.
Με έναν λόγο και συνελόντι ειπείν ο καλός αυτός καλλιεργητής, όταν δεν λιμοκτονεί, βγάζει 200 έως 300 ευρώ τον μήνα -άντε να ζήσει, άντε να κάνει οικογένεια, άντε να μη λαλήσει.
Σημειωτέον ότι η άμπελος αυτής της χώρας και η ελιά είναι, θα έπρεπε να είναι, το χρυσάφι της! Μη σας γράφω τώρα τι τραβάει (με το κράτος κυρίως) ο οινοποιός για να οινοποιήσει, ας μείνουμε στον πρωτογενή παραγωγό.
Ο άνθρωπος αυτός, τον οποίον όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις απ' τη μεταπολίτευση και ύστερα έχουν χρίσει μεγαλοπρεπώς μαλάκα
οφείλει να ζήσει σαν ραγιάς με 200 ευρώ τον μήνα (κι αν) ή να πεθάνει πολύ οικονομικά κι όσο το δυνατόν πιο σύντομα (μπας και σωθεί το ασφαλιστικό σύστημα).
* Ο διαφημιστής.
Αν ο γεωργός βγάζει - δεν βγάζει και πάντως οφείλει να τη βγάζει με 2.000-3.000 ευρώ τον χρόνο, τόσα βγάζει ένας καλός διαφημιστής τη βδομάδα! παράγοντας αέρα, συχνά παραπληροφορώντας κι ακόμα ενίοτε εξαπατώντας.
Εννοείται ότι το ίδιο συχνά ανάμεσα στις στρατιές των θυμάτων του διαφημιστή είναι και ο εν λόγω αγρότης -είτε πρόκειται για το κινητό του, είτε για το σαμπουάν του, είτε για οτιδήποτε άλλο περί το οποίον ο διαφημιστής γανώνει το μυαλό του καταναλωτή.
Ακόμα κι ολιγαρκής να 'ναι ο γεωργός ή φιλοσοφημένος, ο καθημερινός πολιτισμός γύρω του διαμορφώνεται από τον διαφημιστή και τα σκυλιά δεμένα (με λουράκι μάρκας σκυλολέξ οπωσδήποτε!)...
* Ο δημοσιογράφος
Ή, αν προτιμάτε, ο Δημοσιογράφος. Αν ο διαφημιστής βγάζει 3.000 ευρώ στην καθισιά του, άλλα τόσα βγάζει ο δημοσιογράφος που τις κρίσιμες στιγμές έχει πληροφορήσει την κοινή γνώμη πόσο σκυλάς, ακαμάτης κι ανεπρόκοπος είναι ο γεωργός. Μάλιστα αν ο χαρτογιακάς δημοσιογράφος, εκτός από καλοπληρωμένος σμπίρος είναι και ξύπνιος σμπίρος, βγάζει άλλα τόσα με μια αργομισθία, κι άλλα τόσα πηγαίνοντας σύμβουλος σε έναν υπουργό (ώστε να διατηρεί το δικαίωμα να κάνει κριτική σε άλλους υπουργούς!) κι άλλα τόσα επί τόσα, αν πλευρίσει και κάποιον Δυνατό να του καθαρίζει καταστάσεις.
Είναι επίσης γνωστόν ότι ενίοτε και ο διαφημιστής και ο δημοσιογράφος βρίσκουν πολύ ακριβό το ελληνικό κρασί, πράγμα για το οποίο είναι βέβαιον ότι φταίνε οι δύο επίτιμοι (και, περιέργως, όχι ακόμα παρασημοφορημένοι) μαλάκες, δηλαδή ο γεωργός και ο οινοποιός.
* Ο Πολιτικός
Οχι, ο πολιτικός δεν βγάζει όσα ο διαφημιστής και ο δημοσιογράφος, αλλά μοιράζει παιχνίδι πόσα θα βγάλουν ο γιάπης, ο χοντρέμπορας, οι τράπεζες και το κράτος -όλοι απ' το αμπελάκι, το λιοστάσι και τον ιδρώτα των δύο αξιέπαινων μαλάκηδων που εξακολουθούν να εργάζονται κάτω από την αυστηρή επιτήρηση του δικαστή, υπό την φρούρηση του αστυνομικού και υπό τας ευλογίας του παπά. Πληρώνοντας επιπροσθέτως μίζες ή φακελάκια εις πάντα ενδιαφερόμενο κατσαπλιά που τους την έχει στήσει κατά τη μακράν κι απανδόκευτον οδόν του βίου σε αυτόν τον σκληρό πλην όμως δημοκρατικό κόσμο...
Πώς το έλεγαν οι Ρωμαίοι; «με το σπαθί και το άροτρο»!
Εμείς το 'χουμε κάμει (ως άξιοι Ρωμιοί) «με τα σάλια μου και τα κέρατά μου» -όπως οι σάλιαγκες, ο χοχλιοί, τα σαλιγκάρια...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 18.ΙΙ.2009 stathis@enet.gr
===========
- Σχετικά με το αγροτικό ζήτημα, αξίζει να λάβετε υπ όψιν και το παρακάτω άρθρο.
- * ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ (1)... «"Η Γη στο σφυρί" είναι ο τίτλος σχετικής έρευνας της ιταλικής εφημερίδας "La Repubblica", η οποία αποκαλύπτει ένα από τα πρόσωπα της "νέας αποικιοκρατίας"»: Δίχως όπλα, αλλά με το χρήμα τους πλούσιες χώρες «καταλαμβάνουν» (αγοράζοντας) εκατομμύρια στρέμματα εύφορης γης στον αναπτυσσόμενο για ιδία χρήση...
Από το «Βήμα»:
- «"Οι νεο-αποικιοκράτες της τρίτης χιλιετίας" γράφει ο ιταλός δημοσιογράφος Ετορε Λιβίνι "δεν χρειάζονται ούτε στρατιώτες ούτε κανόνια ούτε τανκς ούτε αεροπλάνα. Κάνουν τη δουλειά τους με φαινομενικά αθώα τρακτέρ. Και καταβροχθίζουν εκτάσεις στην Αφρική, στην Ασία και στη Νότιο Αμερική, χωρίς να χύνεται ούτε σταγόνα αίμα. Κατακτούν αγοράζοντας γη και καλλιεργώντας προϊόντα τα οποία κατόπιν εισάγουν στις χώρες τους"».
* Παραδείγματα: «Η εταιρεία Jarch Capital, στην οποία μετέχουν πρώην στελέχη της CIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αγόρασε προ ημερών 4 εκατ. στρέμματα στο Σουδάν, δίπλα στον Νείλο, ενώ η Daewoo αγόρασε τη μισή καλλιεργήσιμη γη της Μαδαγασκάρης, ένα νησί στο οποίο οι 7 στους 10 κατοίκους του λιμοκτονούν ζώντας κάτω από τα όρια της φτώχειας».
- «Τα ίδια κάνουν και οι Κινέζοι οι οποίοι υποφέρουν από τη λειψυδρία και προκειμένου να αντιμετωπίσουν το επισιτιστικό πρόβλημά τους έχουν από το 2007 αρχίσει να αγοράζουν εκατομμύρια στρέμματα στο Καζαχστάν, στο Σουδάν και στις Φιλιππίνες. Ακόμη και η Λιβύη του συνταγματάρχη Καντάφι δίνει πετρέλαιο για να αγοράσει αγρούς στη μακρινή Ουκρανία, ενώ 15 σαουδάραβες επενδυτές διέθεσαν 4 δισ. δολάρια για την εκμετάλλευση 5.000.000 στρεμμάτων στην ακόμη πιο μακρινή Ινδονησία, όπου θα καλλιεργήσουν ρύζι μπασμάτι το οποίο θα εξάγεται στην πατρίδα τους».
* ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ (2)... Η διεθνής οικονομική κρίση ωθείς τις κυβερνήσεις της περιοχής (Λατινική Αμερική) σε ριζοσπαστικότερες λύσεις και προσφέρει νομιμοποίηση στην... αριστερά της Αριστεράς: Λογικές όπως η αναδιανομή του πλούτου, οι εθνικοποιήσεις τραπεζών και η ενίσχυση της κρατικής παρέμβασης, που μέχρι χθες θεωρούνταν "αριστερισμοί" αντάξιοι μόνο ενός Τσάβες, τώρα προτείνονται από τον Αλαν Γκρίνσπαν και εφαρμόζονται (εννοείται, αποσπασματικά και προσωρινά) από τον Μπαράκ Ομπάμα».
Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου στην «Καθημερινή»:
-«Η "Μπολιβαριανή Εναλλακτική των Λαών της Αμερικής" (ALBA, στα ισπανικά "Αυγή") αποτελεί την αριστερή απάντηση στην FTAA. Ξεκίνησε το 2004, με πρωτοβουλία των Τσάβες και Κάστρο, οι οποίοι θεμελίωσαν με αμοιβαία επωφελή συνεργασία (πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα -γιατροί, ερευνητές και εκπαιδευτικοί από την Κούβα). Στην πορεία, προστέθηκαν η Βολιβία του Μοράλες, η Νικαράγουα του Ορτέγα, ο Ισημερινός του Κορέα, η Ονδούρα και ο Δομίνικος. Τον Δεκέμβριο συμφώνησαν να ξεκινήσουν διαδικασίες για υιοθέτηση κοινού νομίσματος, του σούκρε. Η ALBA φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε "σφιχτό" υποσύνολο της UNASUR, σε σοσιαλιστική κατεύθυνση».
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=14751876,22572548,36763524,44784900
===============
Mεταγεννέστερη εγγραφή (22/3/2009)
Η δύναμη της αγελάδας
Αγοράζουμε ένα μπουκάλι γάλα. Γιατί το αγοράζουμε, για το μπουκάλι ή για το γάλα; Ρητορικό ερώτημα- θέλουμε το περιεχόμενο.Σε αυτή την απλή αλλά τόσο βασική αρχή μπορούν να στηρίξουν οι κτηνοτρόφοι τον αγώνα τους ενάντια στο καρτέλ, που υπάρχει- ακόμη και αν επισήμως δεν έχει καταδικαστεί. Οι κτηνοτρόφοι έχουν το αγαθό στα χέρια τους και αυτό τους καθιστά ισχυρούς στο νταλαβέρι με τους βιομηχάνους. Αυτό όμως που επικρατεί μεταξύ παραγωγών είναι η νοοτροπία του θύματος, διαμορφωμένη με απειλές και αποκλεισμούς. Κάπου εκεί παρεισφρέει και ολίγον μαρξισμός, η πεποίθηση ότι ο εργοστασιάρχης θέτει τους κανόνες. Λάθος. Χωρίς την αγελάδα ο συσκευαστής θα πάρει τα κεσεδάκια του και θα πάει σπίτι του. Η ιδέα δεν είναι πρωτότυπη, ανήκει στους γερμανούς κτηνοτρόφους που πριν από έναν χρόνο αποφάσισαν να σταματήσουν για 10 ημέρες την τροφοδοσία προς τις γαλακτοβιομηχανίες, για να μην πέσουν οι τιμές. Δεν θα ανακατέψουμε τα προβλήματα των Κεντροευρωπαίων με τα καθ΄ ημάς. Απλά επισημαίνουμε τη συνδικαλιστική μέθοδο.
Η επικαιρότητα θα έπρεπε να δημιουργήσει μια γαλακτοκομική ανησυχία στον κ. Σ.Χατζηγάκη. Είχε λόγους. Από τη μια ο εισαγγελέας, που χειρίστηκε το ζήτημα εκβίασης της ΜΕΒΓΑΛ, αποδέχτηκε εμμέσως την ύπαρξη καρτέλ. Από την άλλη η Vivartia, που σταμάτησε απροειδοποίητα να αγοράζει γάλα από την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη. Ο υπουργός Γεωργίας παρακολουθεί τις εξελίξεις ως απλός θεατής. Μίλησε για τα πάντα τις τελευταίες ημέρες, για τα δάση, για τα οπωροκηπευτικά, απευθύνθηκε σε οννεδίτες για την αγροτική πολιτική, έδωσε υποσχέσεις για δώρα που έρχονται από την Ευρώπη.
Για το γάλα τίποτε. Θα πείτε, τούτα εμπίπτουν στις αρμοδιότητες του Ανάπτυξης, που θέλει να δει την τιμή του γάλακτος να πέφτει, για να πέσει και ο πληθωρισμός. Αν καταλάβαμε καλά, η κυβέρνηση δεν έχει πρόβλημα αν πίνουμε σκόνες αντί για φρέσκο γάλα. Τους αρκεί να διαφυλάξουν τα φέουδα και να μαγειρέψουν τους οικονομικούς δείκτες. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι χωρίς δικά μας βουστάσια, θα ξεχάσουμε το φρέσκο γάλα. Αν πρέπει να διασφαλίσουμε τα «ζωντανά» δεν είναι για να κάνουμε χάρη σε 150.000 ντόπιους κτηνοτρόφους.
Είναι για να έχουμε τη βεβαιότητα, εμείς οι καταναλωτές, ότι θα πίνουμε στο διηνεκές «παστεριωμένο» και όχι «υψηλής παστερίωσης». Αυτό το επίθετο, το «υψηλής», σημαίνει ότι το γάλα είναι «σκοτωμένο», ότι «δεν έχει θρεπτικά συστατικά» (αυτά λένε οι επιστήμονες τροφίμων).
- Εγινε μάλιστα μια ανεπίσημη έρευνα σε μεγάλο πανεπιστήμιο. Αφησαν γάλα υψηλής παστερίωσης έξω από το ψυγείο και δεν ξίνισε! Αν ήταν φρέσκο προϊόν, θα είχε μεταβληθεί το μικροβιολογικό φορτίο. Αυτό είναι το γάλα που θέλουν να μας πασάρουν οι μεγάλες βιομηχανίες για πολλούς λόγους (για τον εξής έναν δηλαδή: την αύξηση των κερδών τους). Θα αγοράζουν λίτρα από την άκρη του πουθενά, θα τα μεταφέρουν επί ημέρες και μετά, σε συνεννόηση με τα σουπερμάρκετ, θα μας τα πουλούν πανάκριβα.
- Ας μην έχουμε αυταπάτες. Μόλις οι κτηνοτρόφοι γονατίσουν από τα χρέη και κάνουν μπριζόλες τα ζώα τους (όπως έγινε στη FΥRΟΜ), μόλις κλείσουν οι μικρές μονάδες συσκευασίας, το κουαρτέτο του καρτέλ θα ρίξει στην αγορά ό,τι θέλει, γάλα πανύψηλης παστερίωσης, σε τιμή κοσμηματοπωλείου.
- Μετά θέλει σύμπνοια, πανελλαδικού επιπέδου, για να αντιστραφούν οι όροι. Δηλαδή από το «εγώ δεν αγοράζω από εσάς» να περάσουν στο «εμείς δεν πουλάμε σ΄ εσένα». Οι εκβιαστές να απομονωθούν.
- Το ελληνικό γάλα καλύπτει τις ανάγκες της γαλακτοβιομηχανίας κατά 50%, έτσι οι πανίσχυρες εταιρείες είναι στην ανάγκη του βοσκού και του κτηνοτρόφου. Ακόμη και αν ληφθούν αποφάσεις για εισαγωγή όλης της αναγκαίας ποσότητας, φρέσκο γάλα δεν θα έχουν. Είναι ένα ωραίο πείραμα, για να δούμε πόσο καιρό θα αντέξουν οι καρτελοβιομηχανίες χωρίς την πρώτη ύλη. Το βέβαιον είναι ότι οι παραγωγοί θα πρέπει να κινηθούν μόνοι τους- αν περιμένουν προκοπή από την κυβέρνηση... σώθηκαν.
==========
Μεταγεννέστερη εγγραφή: 12/4/2009
Αντάρτικο των συνεταιρισμών στην αγορά γάλακτος
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009Του Νίκου Β. Τσίτσα
Έχοντας ως παράδειγμα το επιτυχημένο έργο συνεταιριστικών γαλακτοβιομηχανιών και αγανακτισμένοι από τις χαμηλές τιμές που αγοράζουν την πρώτη ύλη αρκετές βιομηχανίες του κλάδου, συνεταιρισμοί γαλακτοπαραγωγών ανά την Ελλάδα, σχεδιάζουν να εισέλθουν στον τομέα της μεταποίησης του γάλακτος και της διάθεσής του στην αγορά
Σε συνεργασία με την ΠΑΣΕΓΕΣ και υπό το συντονισμό του νεοσύστατου Συνδέσμου Ελληνικής Κτηνοτροφίας δημιουργούν αυτόνομο δίκτυο διανομής μέσω των σούπερ μάρκετ της “Ελληνικής Διατροφής”. Σύμφωνα με πληροφορίες ετοιμάζονται να επενδύσουν σε εγκαταστάσεις επεξεργασίας και συσκευασίας γάλακτος η Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Αγρινίου, συνεταιρισμοί γαλακτοπαραγωγών του Νομού Λέσβου, η Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Κορινθίας και ενώσεις στην Δυτική και Κεντρική Μακεδονία.
ΕΒΟΛ
Η συνεταιριστική οργάνωση από το Βόλο, ΕΒΟΛ δραστηριοποιείται σε όλη την γκάμα των γαλακτοκομικών ειδών. Σήμερα παράγει 28 κωδικούς, οι οποίοι αν και διανέμονται εκτός των ορίων του νομού Μαγνησίας σε όλη την επικράτεια με στόχο να διοχετευτούν και σε ανεπτυγμένες αγορές του εξωτερικού με πρώτη προτεραιότητα την Αγγλία. Η δυναμικότητα επεξεργασίας της μονάδας είναι 30 τόνοι αγελαδινό γάλα, 15 τόνοι αιγοπρόβειο και 5 τόνοι γίδινο γάλα. Τα προϊόντα της εταιρείας έχουν την καθολική αποδοχή της τοπικής κοινωνίας. Έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν πως όταν το 2008 γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ, σταμάτησε να έχει στα ράφια της τα προϊόντα της ΕΛΒΟ στο Νομό Μαγνησίας δέχτηκε μποϊκοτάζ από το σύνολο των καταναλωτών οι οποίοι δεν ψώνιζαν από τα συγκεκριμένα καταστήματα. Η μείωση των πωλήσεων οδήγησε την αλυσίδα να επιδιώξει την άμεση επιστροφή των προϊόντων της ΕΛΒΟ, στα καταστήματά της.
Γάλα Πρώτο
Η Πρότυπος Συνεταιριστική Βιομηχανία Γάλακτος Πατρών του Συνεταιρισμού Αγελαδοτρόφων Νομού Αχαΐας διαθέτει ιδιόκτητο εργοστάσιο επεξεργασίας γάλακτος από το 1962. Απασχολεί 50 άτομα και έχει δυναμικότητα 30τόνων γάλακτος ημερησίως. Διαθέτει πέντε κωδικούς προϊόντων οι οποίοι διακινούνται κυρίως εντός του νομού.
Τρίκκη
Η Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Τρικάλων παράγει 36 κωδικούς γαλακτοκομικών ειδών. Η εργοστασιακή μονάδα της εταιρείας Τρίκκη, ελέγχεται κατά 85% από την Ένωση Τρικάλων ενώ το υπόλοιπο 15% ανήκει στην ΕΑΣ Καρδίτσας. Σήμερα, η Τρίκκη εμφιαλώνει περί τους 12.000 τόνους γάλα, αγελαδινό και γίδινο. Το δίκτυο πωλήσεων των προϊόντων επεκτείνεται από τη Δυτική Θεσσαλία στη Λάρισα, τα Γρεβενά, την Αθήνα, αλλά και την Κοζάνη, τη Φλώρινα και την Καστοριά. Σύμφωνα με πληροφορίες το μερίδιο της αγοράς της εταιρείας στα Τρίκαλα φθάνει σχεδόν το 75% τόσο στο γάλα όσο και στα τυριά, ενώ στην Καστοριά εκτιμάται στο 50%. Τα έσοδα της εταιρείας το 2008, σύμφωνα με εκτιμήσεις κυμάνθηκαν στα επίπεδα των 16 εκατ. ευρώ.
“Από το ράφι στο χωράφι”
Σχετικά με τις νέες πρωτοβουλίες των αγροτικών συνεταιρισμών της Λέσβου, του Αγρινίου και της Κορινθίας για τη δημιουργία εργοστασίων επεξεργασίας γάλακτος, ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικής Κτηνοτροφίας κος Παναγιώτης Πεβερέτος δήλωσε στο Capital.gr πως δεν γίνονται αποσπασματικά αλλά βάσει σχεδίου που έχουν επεξεργαστεί η ΠΑΣΕΓΕΣ και ο ΣΕΚ. Στόχος των οργανώσεων είναι τα συνεταιριστικά γαλακτοκομικά προϊόντα στην Ελλάδα να καταλάβουν σημαντικό μερίδιο της αγοράς.
“Οι τιμές που αγοράζουν οι βιομηχανίες το γάλα από τους παραγωγούς είναι εξοντωτικές. Από 0,55 ευρώ που αγόραζαν το 2008 το κιλό, φέτος κατά μέσο όρο δίνουν 0,33 ευρώ. Κάποιες βιομηχανίες εκβιάζουν για να μειώσουν ακόμα περισσότερο την τιμή αγοράς στα 0,21 ευρώ. Αν υπολογίσει κανείς ότι το όριο ασφάλειας για τον παραγωγό είναι 0,35 λεπτά το κιλό καταλαβαίνεται πως οι γαλακτοπαραγωγοί ΄μπαίνουν μέσα΄ ενώ οι τιμές στα ράφια παραμένουν οι ίδιες και ακριβότερες για τους καταναλωτές”, επισημαίνει ο κ. Π. Μπεβερέτος. Σημειώνει πως η μείωση της κατανάλωσης του φρέσκου γάλακτος έχει οδηγήσει εσφαλμένα τους καταναλωτές στα γάλατα μακράς διαρκείας. “Η ποιότητα του φρέσκου γάλακτος είναι αναντικατάστατη. Τα μακράς διαρκείας γάλατα είναι χαμηλότερης ποιότητας γιατί έχουν παστεριωθεί σε υψηλές θερμοκρασίες με αποτέλεσμα να έχουν χάσει όλες τις θρεπτικές ουσίες τους. Έτσι δικαιολογείται η φθηνότερη τιμή τους σε σχέση με το φρέσκο. Οι συνεταιρισμοί δραστηριοποιούνται μόνο στην παραγωγή φρέσκου γάλακτος”, σημειώνει.
“Έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον πόλεμο των καρτέλ και κυρίως των σούπερ μάρκετ που ζητούν υπέρογκα ποσά για να τοποθετήσουν τα προϊόντα μας στα ράφια τους με αποτέλεσμα να αυξάνουν κατά πολύ το κόστος τους”, υπογραμμίζει. “Για 13 κωδικούς συνεταιριστικών γαλακτοκομικών προϊόντων έχουν ζητήσει μέχρι και 2.000.000 ευρώ μόνο για να τοποθετηθούν τα προϊόντα στα ράφια. Έχουμε μελέτες στα χέρια μας που δείχνουν ότι οι τοπικές κοινωνίες υποστηρίζουν τα συνεταιριστικά προϊόντα”, σημειώνει και επικεντρώνει στο πρόβλημα της διακίνησης των προϊόντων των συνεταιρισμών. “Προσπαθούμε να διαμορφώσουμε το δικό μας πανελλαδικό δίκτυο διανομής. Πρόσφατα η ΠΑΣΕΓΕΣ εξαγόρασε το 12% των σούπερ μάρκετ “Ελληνική Διατροφή΄(πρώην Coop Καταναλωτής) και έτσι το ποσοστό των συνεταιρισμών στην συγκεκριμένη εταιρεία έφτασε το 51%. Στα ράφια της Ελληνικής Διατροφής που διαθέτει σήμερα 1.600 σημεία πώλησης ανά την Ελλάδα, θα τοποθετούμε τα προϊόντα μας διατηρώντας χαμηλά την τιμή και “ψηλά” την ποιότητα. Στόχος μας είναι να συνεργαστούμε με τους υγιείς συνεταιρισμούς και να συμβάλλουμε στην εξυγίανση της αγοράς” δήλωσε.
Τέλος επισήμανε πως αν η κυβέρνηση δεν λάβει μέτρα αντίστοιχα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για την ενίσχυση της ελληνικής κτηνοτροφίας, οι επενδύσεις των συνεταιρισμών δεν θα έχουν αξία αφού σε σύντομο χρονικό διάστημα θα κάνουμε λόγο για αφανισμό των Ελλήνων κτηνοτρόφων.
Σύνδεσμος Ελληνικής Κτηνοτροφίας
Πάνω από 50 Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών, πρωτοβάθμιοι συνεταιρισμοί και κτηνοτροφικοί σύλλογοι αλλά και μεμονωμένοι κτηνοτρόφοι από όλη τη χώρα συγκροτούν τον Σύνδεσμο Ελληνικής Κτηνοτροφίας, ο οποίος συστήθηκε τον Ιούλιο του περασμένου χρόνου Η συγκρότηση του Συνδέσμου Ελληνικής Κτηνοτροφίας ήταν αποτέλεσμα επαφών και συζητήσεων ανάμεσα στους κτηνοτροφικούς φορείς, με ζητούμενο την καλύτερη και αποτελεσματικότερη εκπροσώπηση του κλάδου, σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους, κατά την οποία, σύμφωνα με τα μέλη της, το κόστος παραγωγής έχει ανέβει σε πολύ υψηλά επίπεδα, η λειτουργία της αγοράς χαρακτηρίζεται από έντονες στρεβλώσεις και το εισόδημα των κτηνοτρόφων έχει συρρικνωθεί δραματικά. Στις 15 Μαρτίου 263 αντιπρόσωποι απ΄όλη την Ελλάδα εξέλεξαν το 21μελές διοικητικό συμβούλιο του νέου φορέα.
http://www.capital.gr/News.asp?id=713720
====================================
Οι χρόνιες αδυναμίες της οικονομίας και του κράτους, υπό την επίδραση της κρίσης, προκαλούν νέες αβεβαιότητες και σκεπικισμό
Του Βασιλη Nεδου
Οι εορταστικές αυτές ημέρες έχουν φέτος νόημα διαφορετικό από το σύνηθες. Η Κυριακή του Πάσχα συνήθως δίνει έναυσμα χαράς, ωστόσο η αυριανή ημέρα βρίσκει πολλούς Ελληνες σε σταυροδρόμι κρίσιμο. Πολλοί βλέπουν το μέλλον τους με σκεπτικισμό, ακόμη περισσότεροι με αβεβαιότητα. Για πρώτη φορά, η εντεινόμενη οικονομική κρίση δικαιολογεί αυτή την περίσκεψη. Το ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης εξέπνευσε. Η θρησκεία της πιστωτικής κάρτας μέτρησε όποια ζωή είχε και πλέον καθένας θα πρέπει να τα βγάλει πέρα με το πραγματικό εισόδημά του. Οι Ελληνες χρωστούν στις πιστωτικές κάρτες πάνω από 10 δισ, ευρώ. Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση οξύνει τα προϋπάρχοντα προβλήματα και δημιουργεί νέα. Η αγορά εργασίας απορρυθμίζεται μέρα με τη μέρα, την ίδια στιγμή που όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε, καταρρέει μαζί με το ασφαλιστικό σύστημα. Περισσότεροι από 40.000 εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι ήδη από την Τρίτη του Πάσχα, θα πρέπει να εργασθούν και να αμειφθούν μια ημέρα λιγότερη. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αδυνατούν να συλλέξουν έστω και ένα από τα σχεδόν 15 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία διαφεύγουν από τη φορολογία. Αντιθέτως, το κράτος υιοθετεί παρανομίες, επιβάλλει έκτακτες εισφορές στους νομιμόφρονες και εξοικονομεί πόρους από κρίσιμους τομείς όπως το περιβάλλον. Παράλληλα, πυλώνες της ανάπτυξης παραμένουν υπό αναιμική χρηματοδότηση. Η Παιδεία μετά τις συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις αδυνατεί να ορθοποδήσει και το κράτος δεν δίνει ούτε ένα ευρώ παραπάνω από εκείνα που είχε υποσχεθεί. Στην έρευνα, εκείνο δηλαδή το πρωτοποριακό κομμάτι της καινοτομίας το οποίο στον υπόλοιπο κόσμο αντιμετωπίζουν ως την ατμομηχανή που θα τραβήξει την οικονομία έξω από την κρίση, γίνονται περικοπές της τάξης του 10%. Οσοι ασχολούνται με τον Τουρισμό, προσεύχονται ώστε να βγάλουν το καλοκαίρι. Σε αυτό το ζοφερό σκηνικό απορρύθμισης το κράτος δεν μπορεί να ασκήσει αποτελεσματικά ούτε τα βασικά καθήκοντά του, με αποτέλεσμα την έκρηξη της εγκληματικότητας.
1. Ελαστικοποίηση εργασίας και ανεργία
Η εργασία, η προστασία της οποίας προβλέπεται ακόμη και από το Σύνταγμα, έχει πάψει να θεωρείται δεδομένη. Ηδη η κυβέρνηση με τον πλέον επίσημο τρόπο, διά του πρωθυπουργού, υιοθέτησε την πρόταση του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών για μείωση των ημερών εργασίας και αποδοχών. Των πρωθυπουργικών επισημάνσεων είχε προηγηθεί η εγκαινίαση του νέου εργασιακού μοντέλου στη Β. Ελλάδα από τον επιχειρηματία κ. Πάνο Μυλωνά. Εν τω μεταξύ, παρά την ελαστικοποίηση της εργασίας, η ανεργία καταγράφει διαρκώς ανοδική πορεία. Τον Ιανουάριο άγγιξε το 9,4%, το οποίο σε απόλυτους αριθμούς μεταφράζεται σε 75.000 περισσότερους ανέργους σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2008. Η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) υπολογίζει ότι έως το τέλος του 2009, η ανεργία θα αυξηθεί κατά 0,5 έως 0,8% επιπλέον. Η αύξηση αυτή συνεπάγεται και ταυτόχρονη διεύρυνση των ανισοτήτων, καθώς –όπως επισημαίνεται και στη σχετική έκθεση της ΤτΕ– σε αυτή τη φάση πλήττονται ευπαθείς ομάδες εργαζομένων όπως οι ανειδίκευτοι εργάτες με χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης, οι προσωρινά απασχολούμενοι και οι μετανάστες.
2. Φοροδιαφυγή
Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γιώργος Προβόπουλος έχει ορίσει τη φοροδιαφυγή στο 20% των συνολικών εσόδων του Δημοσίου από τη φορολογία. Αυτό σημαίνει ότι τα δημόσια ταμεία στερούνται από 15 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν προστεθούν σε αυτά, τα χρήματα τα οποία το κράτος δεν μπορεί να συλλέξει λόγω αδυναμίας των ελεγκτικών μηχανισμών, τότε το ποσό εκτοξεύεται στα 40 δισεκατομμύρια ευρώ. Στην ΤτΕ υπολογίζουν ότι εάν αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή αποτελεσματικά, είναι εφικτός ο μηδενισμός του δημοσιονομικού ελλείμματος έως το 2012.
3. Κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και των ασφαλιστικών Ταμείων
Μετά την περιπέτεια των ομολόγων, τα ασφαλιστικά Tαμεία έχουν ν’ αντιμετωπίσουν πλέον το ενδεχόμενο της κατάρρευσης. Το ασφαλιστικό σύστημα, έτσι όπως ιστορικά αναπτύχθηκε στην Ελλάδα, ήταν ο κύριος (αν όχι ο μόνος) άξονας του κοινωνικού κράτους. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα η Εθνική Αναλογιστική Αρχή προειδοποίησε ότι μόνη λύση για τη διάσωση του συστήματος, είναι να ενταχθούν όλοι οι μισθωτοί ανεξαιρέτως σε ενιαίο ταμείο ασφάλισης με συνταξιοδότηση στα 65 χρόνια. Εάν εξακολουθήσει να υφίσταται το σημερινό καθεστώς, το έλλειμμα του ΙΚΑ και μόνον θα αγγίζει το 8% επί του ΑΕΠ, μετά 50 χρόνια. Πριν από την Αναλογιστική Αρχή αντίστοιχες εκτιμήσεις και προβλέψεις έχουν κάνει τόσο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και η Ευρωπαϊκή Ενωση.
4. Το κράτος παρανομεί υπό την πίεση του δημόσιου χρέους
Τα 280 δισεκατομμύρια ευρώ του δημοσίου χρέους δεν συσσωρεύθηκαν σε μια νύχτα. Πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο κάθε χρόνο παρέπεμπαν οι εκάστοτε ιθύνοντες στις ελληνικές καλένδες, ώσπου έσκασε σαν βόμβα εν μέσω κρίσης, κυρίως λόγω της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας την οποία επιβάλλει η Ε.Ε. Η τακτική των διαρκών αναθεωρήσεων στα δημοσιονομικά στοιχεία είναι ενδεικτική της σοβαρότητας με την οποία αντιμετώπιζαν το δημόσιο χρέος οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Ετσι, με την «καυτή πατάτα» ανά χείρας, το κράτος αναγκάζεται να παρανομεί προκειμένου να συγκεντρώσει ψίχουλα για να κλείσει τη δημοσιονομική τρύπα. Ενα από τα μέτρα που εξετάζεται σοβαρά είναι η «τακτοποίηση», όπως την ονομάζουν στο υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ, των ημιυπαίθριων χώρων. Να πληρώσουν δηλαδή οι ιδιοκτήτες ακινήτων ένα χαράτσι προκειμένου να νομιμοποιήσει το κράτος την παρανομία τους. Κάπως έτσι ελήφθη λίγο νωρίτερα και η απόφαση για την έκτακτη εισφορά από τους 128.000 υψηλά αμειβόμενους μισθωτούς, εκείνους δηλαδή που δεν αποφεύγουν τη φορολογία. Στο γενικότερο κλίμα χαλάρωσης, συγκροτημένες ομάδες πίεσης, όπως είναι οι κατασκευαστές, ζητούν αναστολή του «πόθεν έσχες» για την αναθέρμανση της αγοράς.
5. Βία και εγκληματικότητα
Τους τελευταίους μήνες η ΕΛ.ΑΣ. εμφανίζει, παρά τις προσπάθειες, εικόνα διάλυσης. Τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν την εγκληματικότητα είναι χαρακτηριστικά. Το 2008 σημειώθηκαν 139 ανθρωποκτονίες, από 128 το 2007. Διαρρήξεις σπιτιών, ληστείες και κλοπές οχημάτων αυξήθηκαν επίσης κατακόρυφα. Στο πρώτο τρίμηνο του 2009 καταγράφονταν 4 - 5 ένοπλες ληστείες καθημερινά και 40 ληστείες τραπεζών ανά μήνα. Ο ίδιος ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών κ. Χρήστος Μαρκογιαννάκης συμμερίζεται μια ευρέως διαδεδομένη εντός της ΕΛ.ΑΣ. άποψη, σύμφωνα με την οποία μικροπολιτικές σκοπιμότητες δεν αφήνουν τους αστυνομικούς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Νέο, ποιοτικό στοιχείο που αναδεικνύει την αδυναμία της ΕΛ.ΑΣ. να αντιμετωπίσει τα αυξανόμενα κρούσματα βίας και εγκληματικότητας είναι ότι οι κακοποιοί έχουν ξεπεράσει τις φοβίες τους απέναντι στους ένστολους και τους πυροβολούν εν ψυχρώ.
6. Η χρεoκοπία του μοντέλου της υπερκατανάλωσης
Αν η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση ανέδειξε κάποιον κίνδυνο με τρόπο έντονο, αυτός είναι σίγουρα το χρέος από τον λεγόμενο «δυτικό» τρόπο ζωής. Τα ελληνικά νοικοκυριά εθίστηκαν σε αυτή την κουλτούρα με αποτέλεσμα μόνον οι ληξιπρόθεσμες δόσεις τους να ξεπερνούν σήμερα τα 700 εκατομμύρια ευρώ. Οι Ελληνες χρωστούν στις τράπεζες για τις συναλλαγές τους με πιστωτικές κάρτες συνολικά 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα με τα στοιχεία, περίπου το 7% όλων όσοι έχουν πιστωτικές κάρτες αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις τους για περισσότερους από δύο μήνες. Οι πλέον αισιόδοξοι εκτιμούν ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν περισσότερα από 500.000 νοικοκυριά τα οποία είτε δεν μπορούν να καταβάλλουν τις δόσεις τους, είτε διαθέτουν για την αποπληρωμή των χρεών τους σχεδόν το μισό εισόδημά τους.
7. Τουρισμός
Η «βαριά βιομηχανία», όπως συχνά αποκαλείται, της ελληνικής οικονομίας είναι ο τουρισμός. Ως το πλέον εξωστρεφές κομμάτι της οικονομίας, είναι και το πλέον ευάλωτο. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι θα επέλθει κάμψη 20% στις αφίξεις, μείωση η οποία συνεπάγεται περίπου 30% κάμψη των εσόδων. Στη χειρότερη περίπτωση το κράτος μπορεί να χάσει μέχρι και 10 δισεκατομμύρια ευρώ και οι ιδιοκτήτες ξενοδοχείων θα δουν τον τζίρο τους να πέφτει κατά 1,2 δισεκατομμύρια. Ωστόσο, τα ενδημικά προβλήματα του ελληνικού τουρισμού δεν περιορίζονται στη μείωση των εσόδων. Παρά τις επενδύσεις που έγιναν στην Ελλάδα για τη βελτίωση των υποδομών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η πλειονότητα των καταλυμάτων (ποσοστό άνω του 75%) παρέμεινε χαμηλής κατηγορίας με ανάλογο βέβαια επίπεδο ποιότητας. Ουσιαστικά η Ελλάδα έχασε το 2004 την ευκαιρία να μετατραπεί από προορισμός μαζικού παραθεριστικού τουρισμού σε μέρος διακοπών για γερά πορτοφόλια, τα οποία εκ των πραγμάτων, αντέχουν περισσότερο τη σημερινή κρίση.
8. Περιβάλλον
Στην προστασία των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος το ελληνικό κράτος ουδέποτε είχε να παρουσιάσει υψηλές επιδόσεις. Από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι εκείνα των Φορέων Διαχείρισης Προστατευομένων Περιοχών, οι οποίοι υπάρχουν κατ’ όνομα. Το παράδειγμα του Ασωπού, ο οποίος έχει μετατραπεί τα τελευταία 40 χρόνια σε αγωγό βιομηχανικών αποβλήτων μολύνοντας ανεπανόρθωτα το περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής, δείχνει πόσο σοβαρά παίρνει το ελληνικό κράτος το περιβάλλον. Μετά τις πυρκαγιές του 2007 οι οποίες έκαψαν την Πελοπόννησο, την Πίνδο και την Πάρνηθα, αποφασίστηκε η πριμοδότηση του Φορέα Δασών με 170 εκατομμύρια ευρώ. Παρότι οι δασολόγοι εκτιμούν ότι η δασοπροστασία είναι ούτως ή άλλως ανεπαρκής για το ερχόμενο καλοκαίρι, τα χρήματα αυτά αφαιρέθηκαν, δίχως δεύτερη σκέψη, από τις πιστώσεις του Φορέα για να καλύψουν άλλες ανάγκες. Ούτε αυτό βέβαια είναι σημερινό φαινόμενο. Τις παραμονές των πυρκαγιών του 2007, η Γενική Διεύθυνση Δασών ζήτησε πέντε εκατομμύρια για να συντηρήσει τους δασικούς δρόμους, χωρίς καμία ανταπόκριση.
9. Υποβάθμιση δημόσιας παιδείας και επιστημονικής έρευνας
Η δυσλειτουργία της δημόσιας Εκπαίδευσης σε κάθε βαθμίδα είναι γνωστή και βοηθιέται από τη χρόνια διάθεση του κράτους να μην χρηματοδοτεί επαρκώς την Παιδεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα καταλαμβάνει την 33η θέση μεταξύ των 34 χωρών του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) στις δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση. Παράλληλα, οι εγγενείς αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος φαίνονται και από τα περίπου 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ που αναγκάζονται ετησίως να δαπανήσουν οι γονείς σε ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια. Ωστόσο, η κατάσταση είναι πραγματικά εκρηκτική στα πανεπιστήμια. Πέρα από την έκρυθμη κατάσταση (χαμένες εξεταστικές περίοδοι, φθορές, κατάχρηση ασύλου από ταραξίες), τα πανεπιστήμια χάνουν πλέον και τον πρωταρχικό ρόλο τους, εκείνον της έρευνας. Βέβαια ακόμη και τα 12 ανεξάρτητα Ερευνητικά Κέντρα, που υπάγονται στο υπουργείο Ανάπτυξης, δεν αντιμετωπίζουν λιγότερα προβλήματα. Μόλις τις προηγούμενες ημέρες τους κοινοποιήθηκε ότι περικόπτονται κατά 10% τα κονδύλια για τη δραστηριότητά τους.
10. Ελλειψη πολιτικής στρατηγικής
Θλιβερό επιστέγασμα στην από καιρό προβλεφθείσα κατάρρευση του ελληνικού μοντέλου είναι η παντελής απουσία πολιτικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Η κυβέρνηση αδυνατεί να κινηθεί υπό το βάρος των σκανδάλων, περιοριζόμενη σε διαχειριστικές πολιτικές ακόμη και αυτή την ύστατη στιγμή. Αντίθετα, οι ιθύνοντες του οικονομικού επιτελείου περιορίζονται σε ταξίδια στις Βρυξέλλες, όπου απλά γνέφουν συγκαταβατικά στις επαναλαμβανόμενες νουθεσίες. Ταυτόχρονα, το υπουργείο Οικονομικών έχει διαψευστεί από τις ίδιες τις κρατικές υπηρεσίες (όπως η Στατιστική), καθώς και όλες οι προβλέψεις του για κρίσιμα μεγέθη όπως το ποσοστό του ελλείμματος, η ανεργία και ο ρυθμός ανάπτυξης. Η μείζων αντιπολίτευση από τη δική της πλευρά, ζητεί σχεδόν μονότονα την άμεση προκήρυξη εθνικών εκλογών. Η ελάσσων αντιπολίτευση βρίσκεται εγκλωβισμένη στα δικά της δογματικά αδιέξοδα.
Σε άλλες χώρες αναζητούν συναινέσεις
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, στην υπόλοιπη ανεπτυγμένη Δύση, η κρίση έγινε αφορμή για την αναζωογόνηση της πολιτικής. Παρά τις επιμέρους διαφορές τους, αντίπαλοι πολιτικοί βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουν τρόπους εξόδου από την κρίση. Στις ΗΠΑ ο γενικά απαξιωμένος στη μνήμη της ανθρωπότητας πρόεδρος Τζορτζ Μπους κάλεσε, πριν λήξει η θητεία του, τον Μπαράκ Ομπάμα να συζητήσουν για την κρίση. Αλλωστε, ακόμη και μετά την ανάδειξή του ο κ. Ομπάμα δεν κινήθηκε μακριά από τη λογική του σχεδίου Πόλσον, το οποίο προέβλεπε γενναία χρηματοδότηση του τραπεζικού -πιστωτικού συστήματος από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στη Γερμανία κυβερνά συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατίας και Σοσιαλιστικού Κόμματος (SPD). Ο προερχόμενος από το SPD υπουργός Οικονομίας Πέερ Στάινμπρουκ δεν έχει διαφωνήσει ούτε μια στιγμή με την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ, ως προς τη στάση της Γερμανίας στην κρίση. Αντίθετα, δεν έχει μετατοπιστεί από τις θέσεις του, παρά την πολύ έντονη κριτική που δέχεται στο εσωτερικό του κόμματός του. Στην Αγγλία, ήδη από τον Σεπτέμβριο, ο ηγέτης των Συντηρητικών Ντέιβιντ Κάμερον έχει δηλώσει ότι θα συνεργαστεί με τον Εργατικό πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν αν χρειαστεί, διότι η κρίση διαπερνά τις κομματικές διαχωριστικές γραμμές.
Σχετικά με τις παθογένειες της Ελληνικής Οικονομίας.
Δέκα παθογένειες σε πλήρη έξαρση
Οι χρόνιες αδυναμίες της οικονομίας και του κράτους, υπό την επίδραση της κρίσης, προκαλούν νέες αβεβαιότητες και σκεπικισμό Του Βασιλη Nεδου
Οι εορταστικές αυτές ημέρες έχουν φέτος νόημα διαφορετικό από το σύνηθες. Η Κυριακή του Πάσχα συνήθως δίνει έναυσμα χαράς, ωστόσο η αυριανή ημέρα βρίσκει πολλούς Ελληνες σε σταυροδρόμι κρίσιμο. Πολλοί βλέπουν το μέλλον τους με σκεπτικισμό, ακόμη περισσότεροι με αβεβαιότητα. Για πρώτη φορά, η εντεινόμενη οικονομική κρίση δικαιολογεί αυτή την περίσκεψη. Το ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης εξέπνευσε. Η θρησκεία της πιστωτικής κάρτας μέτρησε όποια ζωή είχε και πλέον καθένας θα πρέπει να τα βγάλει πέρα με το πραγματικό εισόδημά του. Οι Ελληνες χρωστούν στις πιστωτικές κάρτες πάνω από 10 δισ, ευρώ. Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση οξύνει τα προϋπάρχοντα προβλήματα και δημιουργεί νέα. Η αγορά εργασίας απορρυθμίζεται μέρα με τη μέρα, την ίδια στιγμή που όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε, καταρρέει μαζί με το ασφαλιστικό σύστημα. Περισσότεροι από 40.000 εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι ήδη από την Τρίτη του Πάσχα, θα πρέπει να εργασθούν και να αμειφθούν μια ημέρα λιγότερη. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αδυνατούν να συλλέξουν έστω και ένα από τα σχεδόν 15 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία διαφεύγουν από τη φορολογία. Αντιθέτως, το κράτος υιοθετεί παρανομίες, επιβάλλει έκτακτες εισφορές στους νομιμόφρονες και εξοικονομεί πόρους από κρίσιμους τομείς όπως το περιβάλλον. Παράλληλα, πυλώνες της ανάπτυξης παραμένουν υπό αναιμική χρηματοδότηση. Η Παιδεία μετά τις συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις αδυνατεί να ορθοποδήσει και το κράτος δεν δίνει ούτε ένα ευρώ παραπάνω από εκείνα που είχε υποσχεθεί. Στην έρευνα, εκείνο δηλαδή το πρωτοποριακό κομμάτι της καινοτομίας το οποίο στον υπόλοιπο κόσμο αντιμετωπίζουν ως την ατμομηχανή που θα τραβήξει την οικονομία έξω από την κρίση, γίνονται περικοπές της τάξης του 10%. Οσοι ασχολούνται με τον Τουρισμό, προσεύχονται ώστε να βγάλουν το καλοκαίρι. Σε αυτό το ζοφερό σκηνικό απορρύθμισης το κράτος δεν μπορεί να ασκήσει αποτελεσματικά ούτε τα βασικά καθήκοντά του, με αποτέλεσμα την έκρηξη της εγκληματικότητας.
1. Ελαστικοποίηση εργασίας και ανεργία
Η εργασία, η προστασία της οποίας προβλέπεται ακόμη και από το Σύνταγμα, έχει πάψει να θεωρείται δεδομένη. Ηδη η κυβέρνηση με τον πλέον επίσημο τρόπο, διά του πρωθυπουργού, υιοθέτησε την πρόταση του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών για μείωση των ημερών εργασίας και αποδοχών. Των πρωθυπουργικών επισημάνσεων είχε προηγηθεί η εγκαινίαση του νέου εργασιακού μοντέλου στη Β. Ελλάδα από τον επιχειρηματία κ. Πάνο Μυλωνά. Εν τω μεταξύ, παρά την ελαστικοποίηση της εργασίας, η ανεργία καταγράφει διαρκώς ανοδική πορεία. Τον Ιανουάριο άγγιξε το 9,4%, το οποίο σε απόλυτους αριθμούς μεταφράζεται σε 75.000 περισσότερους ανέργους σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2008. Η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) υπολογίζει ότι έως το τέλος του 2009, η ανεργία θα αυξηθεί κατά 0,5 έως 0,8% επιπλέον. Η αύξηση αυτή συνεπάγεται και ταυτόχρονη διεύρυνση των ανισοτήτων, καθώς –όπως επισημαίνεται και στη σχετική έκθεση της ΤτΕ– σε αυτή τη φάση πλήττονται ευπαθείς ομάδες εργαζομένων όπως οι ανειδίκευτοι εργάτες με χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης, οι προσωρινά απασχολούμενοι και οι μετανάστες.
2. Φοροδιαφυγή
Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γιώργος Προβόπουλος έχει ορίσει τη φοροδιαφυγή στο 20% των συνολικών εσόδων του Δημοσίου από τη φορολογία. Αυτό σημαίνει ότι τα δημόσια ταμεία στερούνται από 15 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν προστεθούν σε αυτά, τα χρήματα τα οποία το κράτος δεν μπορεί να συλλέξει λόγω αδυναμίας των ελεγκτικών μηχανισμών, τότε το ποσό εκτοξεύεται στα 40 δισεκατομμύρια ευρώ. Στην ΤτΕ υπολογίζουν ότι εάν αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή αποτελεσματικά, είναι εφικτός ο μηδενισμός του δημοσιονομικού ελλείμματος έως το 2012.
3. Κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και των ασφαλιστικών Ταμείων
Μετά την περιπέτεια των ομολόγων, τα ασφαλιστικά Tαμεία έχουν ν’ αντιμετωπίσουν πλέον το ενδεχόμενο της κατάρρευσης. Το ασφαλιστικό σύστημα, έτσι όπως ιστορικά αναπτύχθηκε στην Ελλάδα, ήταν ο κύριος (αν όχι ο μόνος) άξονας του κοινωνικού κράτους. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα η Εθνική Αναλογιστική Αρχή προειδοποίησε ότι μόνη λύση για τη διάσωση του συστήματος, είναι να ενταχθούν όλοι οι μισθωτοί ανεξαιρέτως σε ενιαίο ταμείο ασφάλισης με συνταξιοδότηση στα 65 χρόνια. Εάν εξακολουθήσει να υφίσταται το σημερινό καθεστώς, το έλλειμμα του ΙΚΑ και μόνον θα αγγίζει το 8% επί του ΑΕΠ, μετά 50 χρόνια. Πριν από την Αναλογιστική Αρχή αντίστοιχες εκτιμήσεις και προβλέψεις έχουν κάνει τόσο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και η Ευρωπαϊκή Ενωση.
4. Το κράτος παρανομεί υπό την πίεση του δημόσιου χρέους
Τα 280 δισεκατομμύρια ευρώ του δημοσίου χρέους δεν συσσωρεύθηκαν σε μια νύχτα. Πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο κάθε χρόνο παρέπεμπαν οι εκάστοτε ιθύνοντες στις ελληνικές καλένδες, ώσπου έσκασε σαν βόμβα εν μέσω κρίσης, κυρίως λόγω της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας την οποία επιβάλλει η Ε.Ε. Η τακτική των διαρκών αναθεωρήσεων στα δημοσιονομικά στοιχεία είναι ενδεικτική της σοβαρότητας με την οποία αντιμετώπιζαν το δημόσιο χρέος οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Ετσι, με την «καυτή πατάτα» ανά χείρας, το κράτος αναγκάζεται να παρανομεί προκειμένου να συγκεντρώσει ψίχουλα για να κλείσει τη δημοσιονομική τρύπα. Ενα από τα μέτρα που εξετάζεται σοβαρά είναι η «τακτοποίηση», όπως την ονομάζουν στο υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ, των ημιυπαίθριων χώρων. Να πληρώσουν δηλαδή οι ιδιοκτήτες ακινήτων ένα χαράτσι προκειμένου να νομιμοποιήσει το κράτος την παρανομία τους. Κάπως έτσι ελήφθη λίγο νωρίτερα και η απόφαση για την έκτακτη εισφορά από τους 128.000 υψηλά αμειβόμενους μισθωτούς, εκείνους δηλαδή που δεν αποφεύγουν τη φορολογία. Στο γενικότερο κλίμα χαλάρωσης, συγκροτημένες ομάδες πίεσης, όπως είναι οι κατασκευαστές, ζητούν αναστολή του «πόθεν έσχες» για την αναθέρμανση της αγοράς.
5. Βία και εγκληματικότητα
Τους τελευταίους μήνες η ΕΛ.ΑΣ. εμφανίζει, παρά τις προσπάθειες, εικόνα διάλυσης. Τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν την εγκληματικότητα είναι χαρακτηριστικά. Το 2008 σημειώθηκαν 139 ανθρωποκτονίες, από 128 το 2007. Διαρρήξεις σπιτιών, ληστείες και κλοπές οχημάτων αυξήθηκαν επίσης κατακόρυφα. Στο πρώτο τρίμηνο του 2009 καταγράφονταν 4 - 5 ένοπλες ληστείες καθημερινά και 40 ληστείες τραπεζών ανά μήνα. Ο ίδιος ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών κ. Χρήστος Μαρκογιαννάκης συμμερίζεται μια ευρέως διαδεδομένη εντός της ΕΛ.ΑΣ. άποψη, σύμφωνα με την οποία μικροπολιτικές σκοπιμότητες δεν αφήνουν τους αστυνομικούς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Νέο, ποιοτικό στοιχείο που αναδεικνύει την αδυναμία της ΕΛ.ΑΣ. να αντιμετωπίσει τα αυξανόμενα κρούσματα βίας και εγκληματικότητας είναι ότι οι κακοποιοί έχουν ξεπεράσει τις φοβίες τους απέναντι στους ένστολους και τους πυροβολούν εν ψυχρώ.
6. Η χρεoκοπία του μοντέλου της υπερκατανάλωσης
Αν η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση ανέδειξε κάποιον κίνδυνο με τρόπο έντονο, αυτός είναι σίγουρα το χρέος από τον λεγόμενο «δυτικό» τρόπο ζωής. Τα ελληνικά νοικοκυριά εθίστηκαν σε αυτή την κουλτούρα με αποτέλεσμα μόνον οι ληξιπρόθεσμες δόσεις τους να ξεπερνούν σήμερα τα 700 εκατομμύρια ευρώ. Οι Ελληνες χρωστούν στις τράπεζες για τις συναλλαγές τους με πιστωτικές κάρτες συνολικά 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα με τα στοιχεία, περίπου το 7% όλων όσοι έχουν πιστωτικές κάρτες αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις τους για περισσότερους από δύο μήνες. Οι πλέον αισιόδοξοι εκτιμούν ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν περισσότερα από 500.000 νοικοκυριά τα οποία είτε δεν μπορούν να καταβάλλουν τις δόσεις τους, είτε διαθέτουν για την αποπληρωμή των χρεών τους σχεδόν το μισό εισόδημά τους.
7. Τουρισμός
Η «βαριά βιομηχανία», όπως συχνά αποκαλείται, της ελληνικής οικονομίας είναι ο τουρισμός. Ως το πλέον εξωστρεφές κομμάτι της οικονομίας, είναι και το πλέον ευάλωτο. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι θα επέλθει κάμψη 20% στις αφίξεις, μείωση η οποία συνεπάγεται περίπου 30% κάμψη των εσόδων. Στη χειρότερη περίπτωση το κράτος μπορεί να χάσει μέχρι και 10 δισεκατομμύρια ευρώ και οι ιδιοκτήτες ξενοδοχείων θα δουν τον τζίρο τους να πέφτει κατά 1,2 δισεκατομμύρια. Ωστόσο, τα ενδημικά προβλήματα του ελληνικού τουρισμού δεν περιορίζονται στη μείωση των εσόδων. Παρά τις επενδύσεις που έγιναν στην Ελλάδα για τη βελτίωση των υποδομών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η πλειονότητα των καταλυμάτων (ποσοστό άνω του 75%) παρέμεινε χαμηλής κατηγορίας με ανάλογο βέβαια επίπεδο ποιότητας. Ουσιαστικά η Ελλάδα έχασε το 2004 την ευκαιρία να μετατραπεί από προορισμός μαζικού παραθεριστικού τουρισμού σε μέρος διακοπών για γερά πορτοφόλια, τα οποία εκ των πραγμάτων, αντέχουν περισσότερο τη σημερινή κρίση.
8. Περιβάλλον
Στην προστασία των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος το ελληνικό κράτος ουδέποτε είχε να παρουσιάσει υψηλές επιδόσεις. Από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι εκείνα των Φορέων Διαχείρισης Προστατευομένων Περιοχών, οι οποίοι υπάρχουν κατ’ όνομα. Το παράδειγμα του Ασωπού, ο οποίος έχει μετατραπεί τα τελευταία 40 χρόνια σε αγωγό βιομηχανικών αποβλήτων μολύνοντας ανεπανόρθωτα το περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής, δείχνει πόσο σοβαρά παίρνει το ελληνικό κράτος το περιβάλλον. Μετά τις πυρκαγιές του 2007 οι οποίες έκαψαν την Πελοπόννησο, την Πίνδο και την Πάρνηθα, αποφασίστηκε η πριμοδότηση του Φορέα Δασών με 170 εκατομμύρια ευρώ. Παρότι οι δασολόγοι εκτιμούν ότι η δασοπροστασία είναι ούτως ή άλλως ανεπαρκής για το ερχόμενο καλοκαίρι, τα χρήματα αυτά αφαιρέθηκαν, δίχως δεύτερη σκέψη, από τις πιστώσεις του Φορέα για να καλύψουν άλλες ανάγκες. Ούτε αυτό βέβαια είναι σημερινό φαινόμενο. Τις παραμονές των πυρκαγιών του 2007, η Γενική Διεύθυνση Δασών ζήτησε πέντε εκατομμύρια για να συντηρήσει τους δασικούς δρόμους, χωρίς καμία ανταπόκριση.
9. Υποβάθμιση δημόσιας παιδείας και επιστημονικής έρευνας
Η δυσλειτουργία της δημόσιας Εκπαίδευσης σε κάθε βαθμίδα είναι γνωστή και βοηθιέται από τη χρόνια διάθεση του κράτους να μην χρηματοδοτεί επαρκώς την Παιδεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα καταλαμβάνει την 33η θέση μεταξύ των 34 χωρών του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) στις δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση. Παράλληλα, οι εγγενείς αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος φαίνονται και από τα περίπου 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ που αναγκάζονται ετησίως να δαπανήσουν οι γονείς σε ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια. Ωστόσο, η κατάσταση είναι πραγματικά εκρηκτική στα πανεπιστήμια. Πέρα από την έκρυθμη κατάσταση (χαμένες εξεταστικές περίοδοι, φθορές, κατάχρηση ασύλου από ταραξίες), τα πανεπιστήμια χάνουν πλέον και τον πρωταρχικό ρόλο τους, εκείνον της έρευνας. Βέβαια ακόμη και τα 12 ανεξάρτητα Ερευνητικά Κέντρα, που υπάγονται στο υπουργείο Ανάπτυξης, δεν αντιμετωπίζουν λιγότερα προβλήματα. Μόλις τις προηγούμενες ημέρες τους κοινοποιήθηκε ότι περικόπτονται κατά 10% τα κονδύλια για τη δραστηριότητά τους.
10. Ελλειψη πολιτικής στρατηγικής
Θλιβερό επιστέγασμα στην από καιρό προβλεφθείσα κατάρρευση του ελληνικού μοντέλου είναι η παντελής απουσία πολιτικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Η κυβέρνηση αδυνατεί να κινηθεί υπό το βάρος των σκανδάλων, περιοριζόμενη σε διαχειριστικές πολιτικές ακόμη και αυτή την ύστατη στιγμή. Αντίθετα, οι ιθύνοντες του οικονομικού επιτελείου περιορίζονται σε ταξίδια στις Βρυξέλλες, όπου απλά γνέφουν συγκαταβατικά στις επαναλαμβανόμενες νουθεσίες. Ταυτόχρονα, το υπουργείο Οικονομικών έχει διαψευστεί από τις ίδιες τις κρατικές υπηρεσίες (όπως η Στατιστική), καθώς και όλες οι προβλέψεις του για κρίσιμα μεγέθη όπως το ποσοστό του ελλείμματος, η ανεργία και ο ρυθμός ανάπτυξης. Η μείζων αντιπολίτευση από τη δική της πλευρά, ζητεί σχεδόν μονότονα την άμεση προκήρυξη εθνικών εκλογών. Η ελάσσων αντιπολίτευση βρίσκεται εγκλωβισμένη στα δικά της δογματικά αδιέξοδα.
Σε άλλες χώρες αναζητούν συναινέσεις
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, στην υπόλοιπη ανεπτυγμένη Δύση, η κρίση έγινε αφορμή για την αναζωογόνηση της πολιτικής. Παρά τις επιμέρους διαφορές τους, αντίπαλοι πολιτικοί βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουν τρόπους εξόδου από την κρίση. Στις ΗΠΑ ο γενικά απαξιωμένος στη μνήμη της ανθρωπότητας πρόεδρος Τζορτζ Μπους κάλεσε, πριν λήξει η θητεία του, τον Μπαράκ Ομπάμα να συζητήσουν για την κρίση. Αλλωστε, ακόμη και μετά την ανάδειξή του ο κ. Ομπάμα δεν κινήθηκε μακριά από τη λογική του σχεδίου Πόλσον, το οποίο προέβλεπε γενναία χρηματοδότηση του τραπεζικού -πιστωτικού συστήματος από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στη Γερμανία κυβερνά συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατίας και Σοσιαλιστικού Κόμματος (SPD). Ο προερχόμενος από το SPD υπουργός Οικονομίας Πέερ Στάινμπρουκ δεν έχει διαφωνήσει ούτε μια στιγμή με την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ, ως προς τη στάση της Γερμανίας στην κρίση. Αντίθετα, δεν έχει μετατοπιστεί από τις θέσεις του, παρά την πολύ έντονη κριτική που δέχεται στο εσωτερικό του κόμματός του. Στην Αγγλία, ήδη από τον Σεπτέμβριο, ο ηγέτης των Συντηρητικών Ντέιβιντ Κάμερον έχει δηλώσει ότι θα συνεργαστεί με τον Εργατικό πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν αν χρειαστεί, διότι η κρίση διαπερνά τις κομματικές διαχωριστικές γραμμές.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_18/04/2009_311668
=========
Εδώ είναι ώρα να μπούν επίσης ενδιαφέροντα κείμενα που αφορούν το αγροτικό θέμα.
Οι επικρίσεις του έργου συνοδεύονται συχνά από τις επικρίσεις κατά «της καλλιέργειας του υδροβόρου βάμβακος» και με συστάσεις για αντικατάστασή του για προστασία του περιβάλλοντος, χωρίς να υποδεικνύεται με τι θα αντικατασταθεί. Το βαμβάκι καλλιεργείται στη Θεσσαλία από την αρχαιότητα.
Αλλά τι είναι το ελληνικό βαμβάκι που αναθεματίζουν; Απαντήσεις έδωσαν αρκετοί πριν από αιώνες. Πρώτος ο Φελίξ Μποζούρ, πρόξενος της Γαλλίας στην Ελλάδα στο τέλος του 18ου αι., ουσιαστικά εμπορικός κατάσκοπος, γράφει στο βιβλίο του «Πίνακες Εμπορίου» ότι το νήμα βαμβακιού των Αμπελακίων είναι γλυκό, το πιο απαλό στην αφή και το πιο ανθεκτικό. Ο Ελληνικός Οργανισμός Βάμβακος διαπίστωσε ότι το ελληνικό βαμβάκι είναι το καλύτερο στον κόσμο στην κατηγορία του. Τα βιομηχανικά φυτά κατά την επεξεργασία τους από εργοστάσια απασχολούν εργάτες. Ο Γ. Δοντάς, ιδρυτής της βαμβακουργίας «Επίλεκτος», σε συνέντευξή του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» Αθηνών την 20/6/1991, είπε μεταξύ άλλων: «Το βαμβάκι είναι ο λευκός χρυσός της Ελλάδας. Ετησίως η χώρα παράγει 250.000 - 300.000 τόνους. Αν πωληθεί εκκοκκισμένο προς 250 - 300 δρχ. το κιλό, αποδίδει 65 - 90 δισ. δρχ. Αν νηματοποιηθεί και πωληθεί, θα αποδώσει 200 - 270 δισ. δρχ. Σε ύφασμα το ίδιο βαμβάκι αποδίδει 450 - 540 δισ. Σε ύφασμα φινιρισμένο και χρωματισμένο το ποσό αυτό επαυξάνεται. Σε φανέλες, κάλτσες και συναφή αποδίδει ένα ιλιγγιώδες ποσό από 3 μέχρι 9 τρισ. Και αν το βαμβάκι μεταποιηθεί σε επώνυμο ελληνικό ρούχο υψηλής μόδας, τότε τα τρισ. μπορεί να αυξηθούν δυο τρεις φορές».
Για να γίνουν, όμως, αυτά τα ασύλληπτα για τη συνήθη φαντασία αποτελέσματα, απαιτείται κρατικός έλεγχος. Οταν στη δεκαετία του 1950 αγγέλθηκε η αλλαγή καλλιεργειών, οι τεχνολόγοι του Δημοσίου εισηγήθηκαν την άρδευση με σταγόνα και τη συνδυασμένη «αγροτική βιομηχανική ανάπτυξη», όπως γίνεται σε όλες τις χώρες. Οι κυβερνήσεις δεν κάνουν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και επέβαλαν τη χωριστή ανάπτυξη γεωργίας και βιομηχανίας, με συνέπεια να γίνουν κυρίαρχοι οι βιομήχανοι και να καταργηθεί με εισήγησή τους ο Οργανισμός Βάμβακος, για να μην υπάρχει έλεγχος. Συνέπεια: «Ο καθένας βιομήχανος κάνει ό,τι θέλει», είπε ο Δοντάς και κακοποιούν το ελληνικό βαμβάκι με εισαγόμενο κατώτερης ποιότητας και με προσμείξεις συνθετικών ινών για να παράγουν φθηνότερα, αλλά έσκαψαν τον λάκκο τους. Οι υφαντουργίες κλείνουν η μία μετά την άλλη και μένουν κερδοφόρες μόνον όσες επεξεργάζονται το ελληνικό βαμβάκι. Από το παραγόμενο βαμβάκι δεν μένει ούτε κιλό απούλητο και αποφέρει με εξαγωγές εκκοκκισμένο 400 εκατ. δολάρια ετησίως. Από τα 6 εκατ. κ.μ. νερού του Αχελώου που χύνονται στη θάλασσα, η Θεσσαλία θα πάρει 600.000. Τα 5 αν όχι και τα 5,5 εκατ. κ.μ. νερού του Αχελώου κυλούν από τα βουνά της Θεσσαλίας.
Οι πατέρες μας μοίραζαν με το εθιμικό δίκαιο το νερό σε γειτονικές περιοχές, αφήνοντας όμως δικαιωματικά ανάλογη ποσότητα σ’ εκείνη που το είχε. Στην Αγγλία το εθιμικό δίκαιο ισχύει, στην Ελλάδα όχι. Αν κρατήσει η Θεσσαλία το 10%-5% από το νερό που δίνει στον Αχελώο, διαμαρτύρονται πονόψυχοι ορνιθολόγοι γιατί θα υποφέρουν τα πουλάκια και θα χύνεται λιγότερο νερό στη θάλασσα, που υποφέρει από λειψυδρία, αλλά δεν νοιάζονται αν ο γερασμένος ελληνικός πληθυσμός έχει υπογεννητικότητα. Και αν συνεχιστεί η εγκατάλειψη της γεωργίας θα φύγουν στο εξωτερικό όσοι νέοι απέμειναν στην ύπαιθρο, μια και η Αθήνα δεν χωράει άλλους μετανάστες.
Κυβερνήσεις, πολιτικοί, εκσυγχρονιστές και κουλτουριάρηδες αποφασίζουν κρίνοντας με ορίζοντα το κράτος Αθηνών - Πειραιώς και περιχώρων, με συνέπεια να οδηγείται η γεωργία στο «τετέλεσται» και η βιομηχανία στις ζημιογόνους ΔΕΚΟ της «αρπαχτής» που δεν παράγουν τίποτα Made in Greece, εκτός από λίγες ιδιωτικές καλές εξαιρέσεις. Ως πότε όμως; Το αδιέξοδο και η κατάρρευση είναι μπροστά μας. (Ο Συγγραφέας ειναι ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ)
==============
Mεταγεννέστερη εγγραφή (12/9/2009)
Κατρακυλούν και εφέτος- για δεύτερη συνεχή χρονιά- οι τιμές των αγροτικών προϊόντων στον κάμπο, με αποτέλεσμα οι αγρότες να ετοιμάζονται να εισέλθουν στον πιο δύσκολο χειμώνα των τελευταίων δεκαετιών. Συγκεκριμένα, η τιμή του σκληρού σίτου από τα 20 λεπτά που απολάμβανε στα αλώνια, από προχθές έπεσε κάτω από τα 18 λεπτά, με την Ενωση Λάρισας που έχει κάνει και τη μεγαλύτερη συγκέντρωση ποσοτήτων (πάνω από 70.000 τόνους) να δίνει το έναυσμα...
Στη Βόρεια Ελλάδα οι τιμές του σταριού βρίσκονται στα 16 λεπτά το κιλό, καθώς ποιοτικά και εφέτος το θεσσαλικό σιμιγδάλι είναι ανώτερο, ωστόσο τα επίπεδα αυτά κρίνονται απαγορευτικά, αφού δεν καλύπτουν το κόστος παραγωγής. Και εφέτος παίζεται ένα σκληρό «μπρα ντε φερ» μεταξύ ενώσεων και εμπόρων με έπαθλο τους καρπούς της γης και τον μόχθο των αγροτών. Οι έμποροι αγοράζουν σιτάρι φθηνό από τη Βόρεια Ελλάδα, το αναμειγνύουν με θεσσαλικό και στη συνέχεια το «χαρμάνι» το εξάγουν από το λιμάνι του Βόλου με τιμή 21 λεπτά φορτωμένο στο καράβι...
Ακόμη πιο χαμηλές είναι οι τιμές του καλαμποκιού που κυμαίνονται στα 12 με 14 λεπτά το κιλό, καθώς υπάρχουν από πέρυσι αποθέματα από τη γειτονική Βουλγαρία τα οποία διοχετεύονται στην αγορά προς 11 λεπτά το κιλό, γεγονός που έχει συνέπεια αρκετές ποσότητες να παραμένουν στα αζήτητα. Υπενθυμίζουμε ότι και πέρυσι είχαμε παρόμοια επίπεδα τιμών στα δημητριακά, με αποτέλεσμα οι αγρότες κάτω από το βάρος του αυξημένου κόστους παραγωγής να οδηγηθούν σε δυναμικές κινητοποιήσεις με μπλόκα τον Φεβρουάριο...
Αντίθετα με τα δημητριακά, πιο καλή είναι η μέχρι στιγμής εικόνα για την αγορά του βαμβακιού, καθώς η εκκοκκιστική περίοδος αναμένεται να ξεκινήσει σε περίπου δύο εβδομάδες. Πέρυσι οι τιμές του βαμβακιού κυμάνθηκαν από 16 ως και 26 λεπτά το κιλό, με μέση τιμή τα 20 λεπτά, ενώ εφέτος τα εκκοκκιστήρια αναμένεται να αρχίσουν παραλαβές με τιμές πάνω από τα 32 λεπτά το κιλό. Τον τόνο εδώ δίνει η ΕΑΣ Τρικάλων που προτίθεται να παραλαμβάνει βαμβάκι ακόμη και με 35 λεπτά, έχοντας κλείσει με συμβόλαια εντός του καλοκαιριού υψηλές τιμές (πάνω από 25 λεπτά το κιλό) για τον βαμβακόσπορο.
Για τα κτηνοτροφικά προϊόντα, τέλος, η εικόνα από την αγορά παραμένει η ίδια με τις τιμές στο αγελαδινό γάλα να κατρακυλούν, τις εισαγωγές να συνεχίζονται αθρόες και τα ισοζύγια στο γάλα και στο κρέας να μην αποδίδουν, καθώς τα συμφέροντα είναι μεγάλα και οι νόμοι πρακτικά δεν εφαρμόζονται, όπως καταγγέλλουν οι κτηνοτρόφοι...
Το μισό ζωικό κεφάλαιο της χώρας κινδυνεύει με αφανισμό, προβατοτρόφοι, χοιροτρόφοι και αγελαδοτρόφοι βρίσκονται σε απόγνωση και νιώθουν αφημένοι στην τύχη τους, με τους αρμόδιους κυβερνητικούς να εκφράζουν συμπάθεια και κατανόηση για τον κλάδο, αλλά πρακτικά να μην προτείνουν λύσεις. Το μόνο θετικό είναι ότι εφέτος οι ζωοτροφές που έχουν ως βάση τα δημητριακά βρίσκονται σε χαμηλά επίπεδα, αλλά η έλλειψη ρευστότητας λειτουργεί υπέρ των μεσαζόντων και εις βάρος και των κτηνοτρόφων και των καταναλωτών...
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=16&artId=288035&dt=12/09/2009
Tου Bασιλη Zηρα / vziras@kathimerini. gr
Τώρα που τα τρακτέρ από διάφορα σημεία της Ελλάδας κινούνται για το καθιερωμένο κάθε Ιανουάριο ραντεβού προς τα γνωστά σημεία συνάντησης των οδικών αξόνων της επικράτειας, θα επαναληφθεί και η συνήθης κριτική: οι αγρότες είναι κρατικοδίαιτοι, κακόμαθαν με τις επιδοτήσεις, έκαναν τις κοινοτικές ενισχύσεις ακριβά αυτοκίνητα και ουίσκι σε μπαρ και σκυλάδικα (είναι αλήθεια ότι το Μέγαρο Μουσικής πέφτει κομμάτι μακριά για τους περισσότερους), δεν άλλαξαν καλλιέργειες κ. λπ. Ποιοι ασκούν αυτή την κριτική; Αυτοί που είναι ήδη δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά και αυτοί που θέλουν να γίνουν, δηλαδή η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Οι ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων, που διασφαλίζουν από το κράτος ότι θα παραμείνουν κλειστό επάγγελμα. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες που πλουτίζουν διά της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής. Τα εστιατόρια που ανανεώνουν ποτήρια και μαχαιροπίρουνα με επιδότηση και κλέβουν τον ΦΠΑ. Οι έμποροι που έφτιαξαν ράφια και βιτρίνες με κοινοτικούς πόρους και παρεμπιπτόντως με τις υπερτιμολογήσεις αγόρασαν καινούργιο αυτοκίνητο. Αυτοί που υλοποιούν, εγκρίνουν και επωφελούνται από εθελούσιες εξόδους και στέλνουν το λογαριασμό στα ασφαλιστικά ταμεία. Οι μικρότερες ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις της διαπλοκής που λυμαίνονται τις κρατικές προμήθειες και τα δημόσια έργα, τα οποία κοστίζουν δύο και τρεις φορές ακριβότερα απ’ ό, τι στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Πράγματι, ο αγροτικός τομέας επιβιώνει χάρις στις κοινοτικές επιδοτήσεις και τις κατά τεκμήριο παράνομες κρατικές ενισχύσεις που χορηγούνται ως δήθεν αποζημιώσεις για ζημιές από φυσικές καταστροφές. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι σε μεγάλο βαθμό ο αγροτικός τομέας παράγει προϊόντα που δεν είναι ανταγωνιστικά κυρίως ως προς το κόστος, αλλά συχνά και ως προς την ποιότητα. Είναι γεγονός ότι οι αγρότες βολεύθηκαν για δύο και πλέον δεκαετίες με το εύκολο χρήμα των κοινοτικών επιδοτήσεων, θεωρώντας ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ. Οπως βολεύτηκαν, άλλωστε, πολλοί άλλοι με τα κονδύλια τεσσάρων κοινοτικών πλαισίων στήριξης, πολλά εκ των οποίων έγιναν αμφίβολης σκοπιμότητας έργα υποδομής και μηδενικής αποτελεσματικότητας προγράμματα κατάρτισης. Οπως εφησυχάσαμε όλοι, δημόσιος τομέας, επιχειρήσεις και πολίτες, νομίζοντας ότι μετά την ένταξη στην ΟΝΕ θα μπορούμε εις το διηνεκές να καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε και να καλύπτουμε τα ελλείμματα με φθηνά δάνεια. Ο αγροτικός τομέας είναι συστατικό στοιχείο ενός παρωχημένου αναπτυξιακού προτύπου, που επιβίωσε για πολλά χρόνια με δανεικά και κοινοτικούς πόρους, παράγοντας χαμηλής προστιθέμενης αξίας προϊόντα και υπηρεσίες. Αντιμετωπίζει τα ίδια αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν χιλιάδες εμπορικά καταστήματα και μεταποιητικές επιχειρήσεις, οι νέοι που δεν μπορούν να εισέλθουν στην αγορά εργασίας και οι μεσήλικοι άνεργοι που αδυνατούν να επανενταχθούν. Παιδιά σου είναι ελληνική οικονομία οι αγρότες και σου μοιάζουν.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_19/01/2010_387262
==========
Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ
ή ΠΟΤΕ ΠΕΘΑΝΕ ΤΟ ΟΥΡΑΝΟΧΩΡΙ…
Του Ευάγγελου Δ. Νιάνιου - Δημοσιογράφου
Είχαμε συγκεντρωθεί κάμποσοι εκείνο το Σάββατο απόγευμα στο χωριό. Αύριο είχαμε το μνημόσυνο του γραμματέα της κοινότητας και όλοι μας – όσοι φύγαμε για την...
πρωτεύουσα, την συμπρωτεύουσα και τα άλλα άστεα - κάτι του χρωστούσαμε από τις τόσες εξυπηρετήσεις που μας είχε κάνει σε πιστοποιητικά γεννήσεως, βεβαιώσεις κ.τ.τ. και σπεύσαμε. Μετά το τρισάγιο στο τάφο του μακαρίτη και ενώ κατευθυνόμασταν στην αίθουσα του κοινοτικού καταστήματος για τον καθιερωμένο καφέ, αμήχανος ο γιός του έσπευσε να μας προλάβει: Θα περιμένουμε λίγο γιατί δυστυχώς η αίθουσα είναι κλειστή. Αλλά έστειλα άνθρωπο να πάρει το κλειδί από την έδρα του Καποδίστρια και όπου νάναι φτάνει!… Οπου έδρα του Καποδίστρια 30 χιλιόμετρα μακριά!!!
***
Το Ουρανοχώρι, με αφορμή το οποίο γράφω αυτό το άρθρο, μπήκε στο δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα καθημαγμένο: 32 εκτελεσθέντες με υπερβολική βαναυσότητα από τους Γερμανούς κατακτητές – καλό είναι να τα θυμίζουμε αυτά σήμερα - και άλλα πέντε θύματα από τους αντάρτες κατά τον εμφύλιο. Σπίτια πυρποληθέντα δις. Και όμως αυτή η μικρή κοινότητα μπόρεσε και έκτισε με δικές της αποκλειστικά δαπάνες το 1955 μια γέφυρα πάνω από την οποία περνούμε ακόμα και σήμερα με τα Ι.Χ. Τα χρήματα προήλθαν από ένα μικρό δάσος ιδιοκτησία του χωριού και η τεχνική βοήθεια από την – μακαρίτισσα – Τεχνική Υπηρεσία Δήμων και Κοινοτήτων (ΤΥΔΚ). Το 1971 με δάνειο από την Αγροτική η κοινότητα αγόρασε και ένα ιδιωτικό δάσος 15.000 στρ. από την εκμετάλλευση του οποίου εξόφλησε το δάνειο και παράλληλα πλήρωνε και τον μισθό του γραμματέα. Δηλαδή, κοινοτικές λειτουργικές δαπάνες για το κράτος μηδέν. Αν κάποιοι θεώρησαν καλό να δώσουν μισθό στον Πρόεδρο της Κοινότητας πριν κάποια χρόνια, δεν φταίει γι΄ αυτό το ελληνικό χωριό…
Και όμως το ελληνικό χωριό – να μη το ξεχνούμε ότι χρωστούμε την ελευθερία μας στο ορεινό χωριό και στα νησιά - υπέστη την πλέον ανελέητη κατασυκοφάντηση και τον πλέον απηνή διωγμό εν ονόματι του εκσυγχρονισμού και της προόδου. Ηταν τέτοια η προπαγάνδα που την είχαν πιστέψει και οι ίδιοι οι χωρικοί ότι ο τόπος τους είναι φτωχός και δεν μπορεί να τους κρατήσει!... Και όμως από αυτή την ορεινή περιοχή της Πίνδου το δημόσιο πουλούσε ετησίως χιλιάδες κυβικά μέτρα ξυλείας πεύκης. Και μάλιστα τελείωνε την μεταφορά της αρχές του Φθινοπώρου πριν πιάσουν οι βροχές… Όταν λάσπωναν οι δρόμοι μέναμε μόνοι μας και έπρεπε να κουβαλούμε σε ξυλοκρέββατο τουλάχιστο δέκα χιλιόμετρα μακριά τους βαρέως ασθενείς για να βρούμε μέσο μεταφοράς για το νοσοκομείο. Ένα 10% αυτών των εσόδων αν γύριζαν πίσω στην πηγή τους η περιοχή θα είχε γίνει Ελβετία. Ακόμα και σήμερα η ασφαλτόστρωση δεν έχει ολοκληρωθεί. Και όμως το χωριό ήταν έδρα Σταθμού Χωροφυλακής! Το μεγαλύτερο διπλανό χωριό είχε Τμήμα Χωροφυλακής και αυτό που έγινε έδρα του Καποδίστρια, Υποδιοίκηση Χωροφυλακής! Ηταν η εποχή που κυβερνούσε η σκληρή μεταπολεμική Δεξιά, η οποία έκτιζε καζίνα στην Πάρνηθα για να πάει η Ελλάδα μπροστά. Είχαμε χωροφύλακες για να φακελώνουν κάθε μη βασιλόφρονα πολίτη και δεν είχαμε μετά το 1990 όταν σε καθημερινή βάση πάνω από 150 Αλβανοί λαθρομετανάστες διέσχιζαν το χωριό μέρα νύχτα!...
***
Μετά την «επάρατη» Δεξιά ήρθαν οι άλλοι, οι «πράσινοι». Με την ψήφο μας. Σύνθημά τους: Αποκέντρωση, διοικητική και οικονομική. Αμ δε. Ολοι τους βγήκαν από τα ίδια αποικιοκρατικά κέντρα εκπαίδευσης. Πέστε τα Λόντον Σκούλ οφ Εκονόμικς, Χάρβαρντ κ.τ.τ. Οι δασεργάτες μας ήταν από τους πρώτους που απόκτησαν Εργατικές κατοικίες. Κατοικίες στο αστικό κέντρο. Δεν τους έδωσαν δάνεια να ανακαινίσουν το πατρικό τους ή να κτίσουν παραδοσιακό σπίτι στο χωριό και να μείνουν εκεί. Τους έφεραν αναγκαστικά στην πόλη. Το μήνυμα ήταν σαφές προς πάντες: ακόμα στο χωριό κάθεστε: Μα είναι ζωή αυτή που κάνετε; Ελάτε στην πόλη να δείτε πώς ζει ο κόσμος. Το αποτέλεσμα είναι γέροντες σήμερα άνθρωποι να περιφέρονται στην πόλη και να ψάχνουν να βρουν έναν γνωστό τους να πουν μια καλημέρα.
Μετά μας προέκυψε ο Καποδίστριας. Οποιος ασχοληθεί διεξοδικά με τη χωροταξική διάταξη και τη σύνθεση των καποδιστριακών Δήμων θα καταλήξει να αμφιβάλει για τις διανοητικές ικανότητες των υπουργών. Η θα αναρωτηθεί πόσο άραγε να ζυγίζει ένας κομματικός εγκέφαλος; Δέστε την χωροταξική κατανομή των Δήμων ανά νομό μετά τον Καποδίστρια και θα καταλάβετε. Το χωριό μου έχει σήμερα το προνόμιο να είναι το Καλίνινγκραντ της Ελλάδος! Ανήκει σε Δήμο με τον οποίο δεν συνορεύει! Σίγουρα δεν είναι το μόνο. Και μετά, από τους ίδιους του πράσινους, μας προέκυψε ένας αναπτυξιακός νόμος, σύμφωνα με τον οποίο ιδιώτες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν – νομίζω ότι έχουν ακόμα αυτή τη δυνατότητα - τον άφθονο υδάτινο πλούτο της περιοχής μας και από τα κέρδη της πώλησης ρεύματος στη ΔΕΗ θα έδιναν στο χωριό το… 1%. Είδαμε και πάθαμε να αποτρέψουμε ένα ποταμάκι με κρυστάλλινα νερά – καταφύγιο ντόπιας πέστροφας – να στεγνώσει σε μήκος δύο χιλιομέτρων για κερδοσκοπήσουν κάποιοι. Αν αυτό δεν είναι αποικιοκρατία τι είναι; Αλλά ο κρατικός μηχανισμός έκανε και κάτι άλλο: κατέγραψε τις αναπτυξιακές μας δυνατότητες και αντί να βοηθήσει τις τοπικές αρχές και να τις ενθαρρύνει να προχωρήσουν στην εκμετάλλευση του υδάτινου δυναμικού, έδωσε όλες τις χρήσιμες παραμέτρους στους ιδιώτες, στην υπηρεσία των οποίων πέρασαν και ορισμένοι κρατικοί λειτουργοί….
Και πριν κλείσει 15ετία από τον Καποδίστρια νάσου ο Καλλικράτης. Πότε έγινε ο απολογισμός για τη λειτουργία του πρώτου για να περάσουμε στο δεύτερο, εσπευσμένο σχέδιο διοικητικής ανασυγκρότησης της χώρας; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι οι λειτουργικές δαπάνες των καποδιστριακών δήμων είναι τριπλάσιες από τις δαπάνες όλων των κοινοτήτων που ενσωμάτωσαν; Όπως ακριβώς έγινε το πρώτο γίνεται και το δεύτερο: στο πόδι. Και εκ των άνω. Δεν δίνω δεκάρα αν Δήμαρχοι και Νομάρχες το επικροτούν ή εισηγούνται κάποιες τροποποιήσεις. Η αλήθεια που γνωρίζει όλος ο ελληνικός λαός είναι μία: η επαρχία φθίνει, δεκαετίες τώρα. Η ύπαιθρος ερήμωσε. Η αιτία; Δεν χρειαζόμαστε τη βοήθεια κανενός ειδικού ή κοινωνιολόγου να μας την πει. Ο ερημίτης των Αθηνών Παπαδιαμάντης ήξερε έναν αιώνα πριν τα αίτια. Εγραψε (1908) στο Πρόλογο «εις το καταστατικόν συνεταιρισμού κοινότητος Κοσκινά Καρδίτσας»: «… η ανεπάρκεια και η αφροντισία των Ελληνικών Κυβερνήσεων, των λόγω μεν επαγγελομένων εκάστοτε την αποκέντρωσιν, πράγματι δε εξασκουσών την συγκέντρωσιν μέχρις αποπνιγμού…». Αυτός ο αποπνιγμός έχει ήδη συντελεσθεί.
***
Το κράτος των Αθηνών βλέπει το είδωλο ανεστραμμένο και φανταστικό. Ο «αντικειμενικός» φακός που χρησιμοποιεί για να βλέπει τα προβλήματα της ελληνικής επικράτειας μόνο αντικειμενικός δεν είναι, Το βολεύει ιδιαίτερα η ιδέα ότι το ελληνικό χωριό είναι ο «μεγάλος ασθενής» για να κρύψει από την οργή των πολιτών ότι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας λέγεται Αθήνα, με ό,τι αυτή εκφράζει. Ο,τι όμως και να δαπανήσετε για την Αθήνα, όσους Καλατράβα και να φέρετε η Αθήνα δεν σώζεται. Η Αθήνα έγινε μια μεγάλη μαύρη οπή που δεν αφήνει ακτίνα φωτός να ζωογονήσει τη χώρα και τους πολίτες. Εγινε μια αρπάγη που δεκαετίες τώρα κυνηγάει να μαζέψει φόρους από τους τίμιους για να τους δώσει στους νταβατζήδες. Κέντρο ρεμούλας, αναρχίας και τρομοκρατίας και μισελληνισμού!
Για ποια αποκέντρωση μας μιλάτε κύριοι; Ποιο χωριό θα εκπροσωπείται στους γιγαδήμους που σκοπεύετε να δημιουργήσετε; Και αν δεν έχει φωνή πώς θα έχει οντότητα και ύπαρξη; Μας δουλεύετε προφανώς. Μία είναι η δημοκρατική λύση. Συνενώσεις κοινοτήτων σε εθελοντική βάση, με βάση τη μορφολογία του εδάφους και με παροχή κινήτρων. Τόσα θαλασσοδάνεια – δανεικά και αγύριστα – δώσατε και δίνετε σε αετονύχηδες για την υποσχόμενη και ουδέποτε ορατή ανάπτυξη της χώρας. Δώστε και κάπου να πιάσουν τόπο.
***
Πότε να πέθανε άραγε το Ουρανοχώρι; Οταν το πυρπόλησαν οι Γερμανοί και σκότωσαν τους άνδρες και τους νέους του; Με τον εμφύλιο σπαραγμό; Αλλά και πάλι είχαμε μείνει αρκετά παιδιά, τόσο που μπορούσαμε να χωριζόμαστε στα παιχνίδια μας σε πάνω και κάτω μαχαλά. Ο θάνατος βρήκε το Ουρανοχώρι και μύρια άλλα ουρανοχώρια, όπως πνίγεται από τις αναθυμιάσεις μονοξειδίου ο γέροντας που κάθησε δίπλα στο μαγκάλι για να ζεσταθεί. Το μαγκάλι είναι το μεταπολεμικό μας κράτος. Θα είχαμε σήμερα την εγκληματικότητα που έχουμε αν κρατούσαμε τον κόσμο στο χωριό. Εχουμε υπολογίσει το κοινωνικό και οικονομικό κόστος αυτής της παραβατικότητας και εγκληματικότητας; Θα είχαμε την εκτεταμένη διάδοση των ναρκωτικών που έχουμε σήμερα; Παρομοίως, θα είχαμε τόσα διαζύγια; Ωραιότατα πέτρινα σχολεία, με μεγάλα παράθυρα στο φως του ήλιου, έρημα, αφέθηκαν βορά στο χρόνο την ίδια ώρα που στις πόλεις έχουμε σοβαρή έλλειψη σχολικής στέγης ή στριμώχνουμε τα παιδιά σε τρώγλες και ανήλιες αίθουσες. Και δεν μιλάμε για εκκλησιές – κεντήματα ελληνικής λαϊκής αρχιτεκτονικής, που τόσο απεχθάνεται η Αθήνα, που μένουν αλειτούργητες και στη διάθεση του όποιου ιερόσυλου. Και τι άλλο να απαριθμήσει κανείς;
***
Αλλά επειδή σήμερα ιδιαίτερα κανείς δεν ξέρει «τι τέξεται η επιούσα» καλό είναι να κλείσουμε με μια μικρή ιστορία. Ο παππούς μου ήταν πολύ καλός αφηγητής. Είχε άλλωστε να μου διηγείται περιστατικά από το Μικρασιατικό Μέτωπο, την πορεία οπισθοχώρησης μέσα από την Αλμυρά έρημο, και ιστορίες με ξωτικά, τζίνια, φαντάσματα κ.λπ. από την ποιμενική του ζωή. Ημουν μεγάλος πια για να δίνω βάση σε αυτές τις ιστορίες. Αλλά μια μέρα μου είπε μια ιστορία λίγο διαφορετική: «Με την πείνα του ’40 στάλιζα τα πρόβατα κοντά στο ποτάμι και μ’ έπαιρνε ο ύπνος κάτω από ένα δένδρο, όταν αυτά προγκίστηκαν. Φοβήθηκα λύκο και πετάχτηκα· τρίβω τα μάτια μου και τι να ιδώ: ένας άνθρωπος κουρασμένος, ταλαιπωρημένος αλλά ντυμένος με ρούχα της πόλης είχε πλησιάσει κρατώντας ένα ράδιο στο χέρι. Πριν συνέλθω καλά καλά με πρότεινε να του δώσω λίγο σιτάρι ή μπομπότα και να μου δώσει το ράδιο. Του είπα ότι και γω δεν είχα. Τούδωσα γάλα να πιεί να στηριχθεί στα πόδια του πριν φύγει για αλλού. Ξέρεις από πού ήταν; Ηταν απ’ την Αθήνα.».
Επιτέλους, πόσο παράλογο είναι να πούμε σήμερα, παραφράζοντας τον ΙωναΔραγούμη: αν σώσουμε το χωριό, το χωριό θα σώσει την Ελλάδα!
Διαβάστε περισσότερα: http://taxalia.blogspot.com/2010/01/blog-post_4773.html#ixzz0dGhoaGXv
=========================
Tης Τασουλας Kαραϊσκακη
Τα πράγματα έχουν έτσι, που οι αγρότες δεν επιβιώνουν χωρίς την ετήσια οικονομική ενίσχυση. Πωλούν συχνά με ζημιά και περιμένουν την επιδότηση, την αποζημίωση για να ανακάμψουν. Εφτασαν να πουλήσουν, για παράδειγμα, το σιτάρι προς 9 λεπτά το κιλό (τόσο αγόραζαν οι χονδρέμποροι) όταν το κόστος παραγωγής ήταν 18 λεπτά το κιλό, τις ντομάτες 15-35 λ. το κιλό όταν το κόστος τους ήταν 70 λ., τον χυμό πορτοκαλιού 800 ευρώ τον τόνο (τόσο πουλιόταν ο εισαγόμενος) όταν η παραγωγή του κόστιζε άνω των 1.000 ευρώ κ.ο.κ. Και ποτέ, βεβαίως, η ενίσχυση δεν επαρκεί, γιατί οι ζημιές είναι μεγάλες, όσο και οι «μαύρες τρύπες» (έλλειψη πολιτικής, συνεταιρισμοί, τραγικά λάθη του παρελθόντος) από τις οποίες διαρρέει σταθερά χρήμα - σε τσέπες ολίγων.
Τα πράγματα έχουν έτσι (διεθνείς οικονομικές συνθήκες, καρτέλ και «ελληνοποιήσεις», αδυναμία ελέγχων) που, ενώ οι παραγωγοί λαμβάνουν «ψίχουλα», ο καταναλωτής αγοράζει ακριβά, προς όφελος των μεσαζόντων - συντριπτική είναι η πίεση η οποία ασκείται από καρτέλ και αλυσίδες, που διαθέτουν τεράστιες ποσότητες εισαγόμενων αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων βαφτίζοντάς τες ελληνικές.
Λύση, η συναλλαγή με την εκάστοτε κυβέρνηση, δηλαδή τα μπλόκα, ώστε να δοθούν τα απαιτούμενα για τη διαιώνιση του αδιεξόδου. Το έτοιμο χρήμα των επιδοτήσεων (περί τα 3 δισ. ευρώ τον χρόνο) δεν επενδύεται ξανά στη γη και στοιχίζει ακόμη σε αποδιοργάνωση, παραίτηση, απάτες... Με την παρακώλυση των μεταφορών και με την πίεση που δημιουργούν οι απώλειες σε άλλους κλάδους, οι αγρότες καταφέρνουν να αποσπούν από την εκάστοτε κυβέρνηση την ετήσια «ένεση επιβίωσης». Και ο νοσηρός κύκλος, που ωθεί τους αγρότες κάθε χρόνο και λίγο πιο κοντά στο χείλος του γκρεμού, δεν λέει να κλείσει (παρά μόνο, ίσως, όταν θα πάψουμε να παράγουμε και θα εισάγουμε τα πάντα απ’ έξω;). Τόσο οι αγρότες όσο και οι κυβερνήσεις έχουν τεράστια ευθύνη. Το 1995 ο κλάδος συνέβαλε στο ΑΕΠ με ποσοστό 9,85%, πέρυσι μόνο με 2,92%!
Με τα μπλόκα οι αγρότες δεν επιλύουν κανένα πρόβλημα. Η αλαζονική δημαγωγία τους ρίχνει σε ανυποληψία την όποια αλήθεια. Τα προβλήματα επιλύονται με την εκπαίδευση, τον εκσυγχρονισμό, την οργάνωση πάνω σε νέες στέρεες βάσεις.
Η γεωργία είναι μοχλός προόδου. Η ευημερία της πόλης εξαρτάται από την ύπαιθρο. Η ανθρώπινη υγεία εξαρτάται από το καθαρό ποιοτικό προϊόν. Πόσοι Ελληνες παραγωγοί ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την ποιότητα των προϊόντων τους, όταν έτσι κι αλλιώς εισέπρατταν;
Οι Ελληνες αγρότες πρέπει να κάνουν, με τη βοήθεια των ιθυνόντων, τη μεγάλη ανατροπή. Να επενδύσουν δυναμικά στα δικά τους ποιοτικά προϊόντα αντιστεκόμενοι στη βιομηχανοποίηση της παραγωγής και τη συγκέντρωση του ελέγχου της τροφής σε λίγα χέρια. Που έχει ως συνέπεια την αδιαφορία για το μεμονωμένο φυτό ή ζώο, άρα για την τροφή που μας παρέχουν, για τις ιδιαίτερες τοπικές διατροφικές συνήθειες, για το τοπικό περιβάλλον, για την ελληνική ύπαιθρο, που πρέπει να συνεχίσει να παράγει, να ακμάζει, να υφίσταται. Οι αγροί να παραμείνουν αγροί, να μην καταλήξουν οικόπεδα και στείρο καταστροφικό τσιμέντο.
Οι όποιες αποφάσεις θα πρέπει να συμπεριλάβουν ως ζητούμενο την ενεργοποίηση της υγιούς στενής σχέσης του αγρότη με τη γη του, ώστε η τροφή που παράγεται να ξαναγίνει αξία, όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτισμική, κι ως τέτοια κτήμα όλων μας.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_24/01/2010_388083
===========
=========
Εδώ είναι ώρα να μπούν επίσης ενδιαφέροντα κείμενα που αφορούν το αγροτικό θέμα.
Προτάσεις για το αγροτικό ζήτημα
Συγγραφέας:
Το συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό, αθηνοκεντρικό κράτος απέτυχε να χαράξει συγκεκριμένη αγροτική πολιτική και να την ακολουθήσει. Δεν είναι μονόδρομος η συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού, όπως επιτάσσουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών που καθορίζουν την πολιτική της Ε.Ε. Ο ελληνικός αγροτικός τομέας πρέπει να βγει από την εγκατάλειψη και να αρχίσει να αναπτύσσεται σε νέα ποιοτική βάση, με παρέμβαση του κράτους, όπου αυτό χρειάζεται. Kρίσιμο ζήτημα στη διαμόρφωση και προώθηση εναλλακτικής αγροτικής στρατηγικής είναι η υπέρβαση της αντίληψης ότι η αγορά αποτελεί τον βασικό μηχανισμό ρύθμισης των αγροτικών σχέσεων. Χρειάζεται να προσδιοριστεί ένας άλλος δρόμος αγροτικής ανάπτυξης, που θα αποτελέσει τη βάση επαναπροσδιορισμού ενός αναπτυξιακού σχεδίου για την ελληνική ύπαιθρο. Αυτός ο δρόμος θα θεμελιώνεται στην ολοκληρωμένη ανασυγκρότηση των ελληνικών περιφερειών στη βάση Τοπικών Αναπτυξιακών Σχεδίων που να συνιστούν:
- α) Την αναζωογόνηση των τοπικών, περιφερειακών, παραγωγικών συστημάτων, σε αντίθεση με τον αθηναïκό υδροκεφαλισμό και παρασιτισμό.
- β) Την αποκατάσταση και την ήπια διαχείριση των φυσικών πόρων και τον άμεσο έλεγχό τους από τους ίδιους τους παραγωγούς και τις Ενώσεις τους.
- γ) Την ανάδειξη της πολιτισμικής ταυτότητας κάθε τόπου και τη σύνθεσή της με τα σύγχρονα πρότυπα παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης.
- δ) Την υιοθέτηση νέων παραγωγικών προτύπων που θα βασίζονται στην αμειψισπορά και την αγρανάπαυση, την πολυκαλλιέργεια, τις βιολογικές μεθόδους αντιμετώπισης των φυτικών και ζωικών ασθενειών, τη χρήση τοπικών σπόρων και ποικιλιών.
- ε) Την ανασυγκρότηση των παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών, διαμορφώνοντας νέα δίκτυα μεταξύ πόλεων και υπαίθρου, εκτοπίζοντας τους μεσάζοντες και τους εμπόρους. Η ενδογενής και αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη προϋποθέτει την οικοδόμηση ενός νέου υποκειμένου, που ήδη έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην ελληνική ιστορία: των κοινοτήτων μας. Με υλικά του παρελθόντος καλούμαστε πάλι σήμερα να ανιχνεύσουμε νέες και, εν πολλοίς, ξεχασμένες μορφές συμμετοχής, συνεργασίας, αλληλεγγύης και άμεσης δημοκρατίας, αναστρέφοντας την πορεία παρακμής μας. Παράλληλα, θα πρέπει να αρχίσει νέα διαπραγμάτευση στην Ε.Ε. με στόχο τη στήριξη και την ανάπτυξη του ευρωπαïκού αγροτικού τομέα.========
- Το μέλλον της υπαίθρουΑυτό που κάθε φορά τίθεται σε κάθε νέο γύρο αγροτικών κινητοποιήσεων είναι η προοπτική και η συνέχεια της ελληνικής υπαίθρου. Αυτό που συντελέσθηκε σ’ όλη τη μεταπολίτευση είναι η σταδιακή εξάρτηση του αγροτικού κόσμου από το κράτος. Η ιδιότυπη αυτή εξάρτηση, που στην πορεία έδωσε τη θέση της στην εξάρτηση από τις χρηματοδοτήσεις της Ε.Ε. και από την κυριαρχία των καρτέλ και των μεσαζόντων, οδήγησε σε μια ιστορική υποχώρηση του αγροτικού κινήματος, που κατέστη απλώς διεκδικητικό οικονομικών ενισχύσεων κατ’ αναλογία άλλων κοινωνικών κατηγοριών (καθηγητών, δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ.).
Η ομηρεία αυτή του αγροτικού κόσμου ήταν ταυτόχρονα απόρροια της πληθυσμιακής συρρίκνωσης της ελληνικής υπαίθρου, του αδιέξοδου μητροπολιτικού υδροκεφαλισμού, του ιδιότυπου παρασιτισμού της ελληνικής παραγωγής, του καταστροφικού καταναλωτικού προτύπου, αλλά και της εισροής μεταναστών, που στην πλειοψηφία τους ασκούν τα χειρωνακτικά επαγγέλματα μετατρέποντας τους παραδοσιακούς αγρότες, από εργάτες γης, σε θαμώνες καφενείων και απλούς δικαιούχους επιδοτήσεων.
Το άλλοτε δυναμικό συνεταιριστικό κίνημα, που θα μπορούσε εν δυνάμει να αποτελέσει ανάχωμα στην κυριαρχία των πολυεθνικών και των μεσαζόντων της ελεύθερης αγοράς, μεταβλήθηκε στο πλέον παρασιτικό κομμάτι αναπαραγωγής των κομματικών πελατειακών σχέσεων, διαμορφώνοντας μια ιδιότυπη αγροτική γραφειοκρατία, που ουδεμία σχέση έχει με την παραγωγή.
Το αγροτικό ζήτημα συμπυκνώνει δηλαδή τη στρέβλωση όλου του ελληνισμού στις βασικές του διαστάσεις: την αναπτυξιακή, την κοινωνική, την οικολογική.
Οι τρέχουσες κινητοποιήσεις καταδεικνύουν μια νέα δυναμική, με μαζική συμμετοχή αγροτών, και μάλιστα πιο νέων και μορφωμένων, με αποστάσεις από τα κομματικά επιτελεία. Παρ’ όλη την τραγική κατάσταση του αγροτικού κόσμου λόγω των χαμηλών τιμών των αγροτικών προϊόντων –όπως αυτές διαμορφώνονται στην ελεύθερη αγορά– το αγροτικό κύημα δεν φαίνεται να υπερβαίνει τα όριά του. Το μεγάλο ερώτημα που διατυπώνεται –δυστυχώς, χωρίς άμεση απάντηση– είναι αν υπάρχει μέλλον για τον αγροτικό κόσμο της χώρας μας την επόμενη περίοδο. Αν δηλαδή οι επόμενες γενιές, μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και των γεωπολιτικών συγκρούσεων Ανατολής και Δύσης, θα έχουν αναφορές σε μια συνέχεια ιστορική, πολιτιστική και παραγωγική, της οποίας εγγυητής μπορεί να είναι η ελληνική ύπαιθρος.
Υπό αυτό το πρίσμα, τα 500 εκατ. € της κυβέρνησης, παρά τις διαφορές που μπορεί να υπάρχουν στην κάλυψη των οικονομικών αναγκών των παραγωγών διαφόρων τύπων προϊόντων, δεν είναι δυνατόν να δώσουν απάντηση στη βιωσιμότητα της αγροτικής παραγωγής στη χώρα μας. Το ελληνικό κράτος, φτάνοντας σε ιστορικά αδιέξοδα, φαίνεται πως διαχειρίζεται τη χρεοκοπία του μοιράζοντας συγκυριακά χρήματα σε διάφορες ομάδες χωρίς προοπτική. Ξεπουλάει ΔΕΚΟ, ομόλογα, γη, ακόμα κι αυτή την εθνική μας κυριαρχία, για να κρατηθεί η κοινωνική συναίνεση και η εκλογική πελατεία, με μόνο ορίζοντα τις επόμενες εκλογές.
Πέρα λοιπόν από το αν αρκούν τα 40€/στρέμμα στο βαμβάκι, τα 20€ στο καλαμπόκι, τα 10€ στο σκληρό σιτάρι, και τα όποια ψίχουλα για το ελαιόλαδο που περιλαμβάνονται στο πακέτο των 500 εκατ. € –αφήνοντας έξω τις διεκδικήσεις των κτηνοτρόφων για τα αιγοπρόβατα και τις αγελάδες–, τα βασικά ερωτήματα που θα έπρεπε να τίθενται είναι:
• Θα υπάρχουν εκκοκκιστήρια στη Βόρεια Ελλάδα για την επεξεργασία και τη μεταποίηση του βαμβακιού;
• Θα υπάρξει ένα σχέδιο ενίσχυσης της εγχώριας παραγωγής και κατανάλωσης αγροτικών προϊόντων εις βάρος των πολυεθνικών, των μεσαζόντων και των σουπερμάρκετ, στην κατεύθυνση της αυτοτροφοδοτούμενης ανάπτυξης;
• Θα ενισχύσουμε την τοπική παραγωγή με σχέδια αναγέννησης των τόπων και των κοινοτήτων, συντελώντας στην τοπική κατανάλωση της παραγωγής, μειώνοντας τις τεράστιες αποστάσεις μεταξύ τόπων παραγωγής και κατανάλωσης, όπως επιτάσσει το παγκόσμιο εμπόριο;
• Θα επιστρέψουμε σ’ ένα πρότυπο μεσογειακής διατροφής που να βασίζεται στην ποικιλία των γεύσεων, την εγχώρια βιοποικιλότητα, τα φυσικά και βιολογικά προϊόντα, στον αντίποδα του καταναλωτικού προτύπου των ταχυφαγείων και της μονοκαλλιέργειας;
• Θα επαναφέρουμε ένα πρότυπο πολυκαλλιέργειας, αξιοποίησης τοπικών φυσικών πόρων υπό τον έλεγχο των κοινοτήτων, ενεργειακής αυτονόμησης των μικρών τόπων από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, ή θα παραμείνουμε στο δίπολο «ερήμωση της περιφέρειας και διόγκωση των υδροκέφαλων αστικών κέντρων της χώρας»;
• Θα θέσουμε σε προτεραιότητα ζώνες ελεύθερου εμπορίου και ανταλλαγών προϊόντων σε βαλκανικό επίπεδο σε συνδυασμό με εκπαιδευτικά και πολιτιστικά προγράμματα, ανακαλύπτοντας εκ νέου τον ζωτικό μας χώρο, ή θα παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στο δυτικό παρασιτικό πρότυπο, που δεν έχει εξαντλήσει τον ιστορικό του κύκλο;
Σήμερα όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και η κοινωνία, παρ’ όλες τις στρεβλώσεις των κοινωνικών εκφράσεων, δείχνει το τέλος εποχής. Το πολιτικό υποκείμενο αδυνατεί να νοηματοδοτήσει τις ανάγκες του συλλογικού μας μέλλοντος. Θ’ αποδεχθούμε μοιρολατρικά το τέλος μας;
Η εκτροπή ποσότητας νερού του ποταμού στη Θεσσαλία και το βαμβάκι
Οι επικρίσεις του έργου συνοδεύονται συχνά από τις επικρίσεις κατά «της καλλιέργειας του υδροβόρου βάμβακος» και με συστάσεις για αντικατάστασή του για προστασία του περιβάλλοντος, χωρίς να υποδεικνύεται με τι θα αντικατασταθεί. Το βαμβάκι καλλιεργείται στη Θεσσαλία από την αρχαιότητα.
Αλλά τι είναι το ελληνικό βαμβάκι που αναθεματίζουν; Απαντήσεις έδωσαν αρκετοί πριν από αιώνες. Πρώτος ο Φελίξ Μποζούρ, πρόξενος της Γαλλίας στην Ελλάδα στο τέλος του 18ου αι., ουσιαστικά εμπορικός κατάσκοπος, γράφει στο βιβλίο του «Πίνακες Εμπορίου» ότι το νήμα βαμβακιού των Αμπελακίων είναι γλυκό, το πιο απαλό στην αφή και το πιο ανθεκτικό. Ο Ελληνικός Οργανισμός Βάμβακος διαπίστωσε ότι το ελληνικό βαμβάκι είναι το καλύτερο στον κόσμο στην κατηγορία του. Τα βιομηχανικά φυτά κατά την επεξεργασία τους από εργοστάσια απασχολούν εργάτες. Ο Γ. Δοντάς, ιδρυτής της βαμβακουργίας «Επίλεκτος», σε συνέντευξή του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» Αθηνών την 20/6/1991, είπε μεταξύ άλλων: «Το βαμβάκι είναι ο λευκός χρυσός της Ελλάδας. Ετησίως η χώρα παράγει 250.000 - 300.000 τόνους. Αν πωληθεί εκκοκκισμένο προς 250 - 300 δρχ. το κιλό, αποδίδει 65 - 90 δισ. δρχ. Αν νηματοποιηθεί και πωληθεί, θα αποδώσει 200 - 270 δισ. δρχ. Σε ύφασμα το ίδιο βαμβάκι αποδίδει 450 - 540 δισ. Σε ύφασμα φινιρισμένο και χρωματισμένο το ποσό αυτό επαυξάνεται. Σε φανέλες, κάλτσες και συναφή αποδίδει ένα ιλιγγιώδες ποσό από 3 μέχρι 9 τρισ. Και αν το βαμβάκι μεταποιηθεί σε επώνυμο ελληνικό ρούχο υψηλής μόδας, τότε τα τρισ. μπορεί να αυξηθούν δυο τρεις φορές».
Για να γίνουν, όμως, αυτά τα ασύλληπτα για τη συνήθη φαντασία αποτελέσματα, απαιτείται κρατικός έλεγχος. Οταν στη δεκαετία του 1950 αγγέλθηκε η αλλαγή καλλιεργειών, οι τεχνολόγοι του Δημοσίου εισηγήθηκαν την άρδευση με σταγόνα και τη συνδυασμένη «αγροτική βιομηχανική ανάπτυξη», όπως γίνεται σε όλες τις χώρες. Οι κυβερνήσεις δεν κάνουν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και επέβαλαν τη χωριστή ανάπτυξη γεωργίας και βιομηχανίας, με συνέπεια να γίνουν κυρίαρχοι οι βιομήχανοι και να καταργηθεί με εισήγησή τους ο Οργανισμός Βάμβακος, για να μην υπάρχει έλεγχος. Συνέπεια: «Ο καθένας βιομήχανος κάνει ό,τι θέλει», είπε ο Δοντάς και κακοποιούν το ελληνικό βαμβάκι με εισαγόμενο κατώτερης ποιότητας και με προσμείξεις συνθετικών ινών για να παράγουν φθηνότερα, αλλά έσκαψαν τον λάκκο τους. Οι υφαντουργίες κλείνουν η μία μετά την άλλη και μένουν κερδοφόρες μόνον όσες επεξεργάζονται το ελληνικό βαμβάκι. Από το παραγόμενο βαμβάκι δεν μένει ούτε κιλό απούλητο και αποφέρει με εξαγωγές εκκοκκισμένο 400 εκατ. δολάρια ετησίως. Από τα 6 εκατ. κ.μ. νερού του Αχελώου που χύνονται στη θάλασσα, η Θεσσαλία θα πάρει 600.000. Τα 5 αν όχι και τα 5,5 εκατ. κ.μ. νερού του Αχελώου κυλούν από τα βουνά της Θεσσαλίας.
Οι πατέρες μας μοίραζαν με το εθιμικό δίκαιο το νερό σε γειτονικές περιοχές, αφήνοντας όμως δικαιωματικά ανάλογη ποσότητα σ’ εκείνη που το είχε. Στην Αγγλία το εθιμικό δίκαιο ισχύει, στην Ελλάδα όχι. Αν κρατήσει η Θεσσαλία το 10%-5% από το νερό που δίνει στον Αχελώο, διαμαρτύρονται πονόψυχοι ορνιθολόγοι γιατί θα υποφέρουν τα πουλάκια και θα χύνεται λιγότερο νερό στη θάλασσα, που υποφέρει από λειψυδρία, αλλά δεν νοιάζονται αν ο γερασμένος ελληνικός πληθυσμός έχει υπογεννητικότητα. Και αν συνεχιστεί η εγκατάλειψη της γεωργίας θα φύγουν στο εξωτερικό όσοι νέοι απέμειναν στην ύπαιθρο, μια και η Αθήνα δεν χωράει άλλους μετανάστες.
Κυβερνήσεις, πολιτικοί, εκσυγχρονιστές και κουλτουριάρηδες αποφασίζουν κρίνοντας με ορίζοντα το κράτος Αθηνών - Πειραιώς και περιχώρων, με συνέπεια να οδηγείται η γεωργία στο «τετέλεσται» και η βιομηχανία στις ζημιογόνους ΔΕΚΟ της «αρπαχτής» που δεν παράγουν τίποτα Made in Greece, εκτός από λίγες ιδιωτικές καλές εξαιρέσεις. Ως πότε όμως; Το αδιέξοδο και η κατάρρευση είναι μπροστά μας. (Ο Συγγραφέας ειναι ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ)
==============
Mεταγεννέστερη εγγραφή (12/9/2009)
Δημητριακά: Κατρακυλούν οι τιμές, δεν καλύπτεται το κόστος παραγωγής
Κατρακυλούν και εφέτος- για δεύτερη συνεχή χρονιά- οι τιμές των αγροτικών προϊόντων στον κάμπο, με αποτέλεσμα οι αγρότες να ετοιμάζονται να εισέλθουν στον πιο δύσκολο χειμώνα των τελευταίων δεκαετιών. Συγκεκριμένα, η τιμή του σκληρού σίτου από τα 20 λεπτά που απολάμβανε στα αλώνια, από προχθές έπεσε κάτω από τα 18 λεπτά, με την Ενωση Λάρισας που έχει κάνει και τη μεγαλύτερη συγκέντρωση ποσοτήτων (πάνω από 70.000 τόνους) να δίνει το έναυσμα...
Στη Βόρεια Ελλάδα οι τιμές του σταριού βρίσκονται στα 16 λεπτά το κιλό, καθώς ποιοτικά και εφέτος το θεσσαλικό σιμιγδάλι είναι ανώτερο, ωστόσο τα επίπεδα αυτά κρίνονται απαγορευτικά, αφού δεν καλύπτουν το κόστος παραγωγής. Και εφέτος παίζεται ένα σκληρό «μπρα ντε φερ» μεταξύ ενώσεων και εμπόρων με έπαθλο τους καρπούς της γης και τον μόχθο των αγροτών. Οι έμποροι αγοράζουν σιτάρι φθηνό από τη Βόρεια Ελλάδα, το αναμειγνύουν με θεσσαλικό και στη συνέχεια το «χαρμάνι» το εξάγουν από το λιμάνι του Βόλου με τιμή 21 λεπτά φορτωμένο στο καράβι...
Ακόμη πιο χαμηλές είναι οι τιμές του καλαμποκιού που κυμαίνονται στα 12 με 14 λεπτά το κιλό, καθώς υπάρχουν από πέρυσι αποθέματα από τη γειτονική Βουλγαρία τα οποία διοχετεύονται στην αγορά προς 11 λεπτά το κιλό, γεγονός που έχει συνέπεια αρκετές ποσότητες να παραμένουν στα αζήτητα. Υπενθυμίζουμε ότι και πέρυσι είχαμε παρόμοια επίπεδα τιμών στα δημητριακά, με αποτέλεσμα οι αγρότες κάτω από το βάρος του αυξημένου κόστους παραγωγής να οδηγηθούν σε δυναμικές κινητοποιήσεις με μπλόκα τον Φεβρουάριο...
Αντίθετα με τα δημητριακά, πιο καλή είναι η μέχρι στιγμής εικόνα για την αγορά του βαμβακιού, καθώς η εκκοκκιστική περίοδος αναμένεται να ξεκινήσει σε περίπου δύο εβδομάδες. Πέρυσι οι τιμές του βαμβακιού κυμάνθηκαν από 16 ως και 26 λεπτά το κιλό, με μέση τιμή τα 20 λεπτά, ενώ εφέτος τα εκκοκκιστήρια αναμένεται να αρχίσουν παραλαβές με τιμές πάνω από τα 32 λεπτά το κιλό. Τον τόνο εδώ δίνει η ΕΑΣ Τρικάλων που προτίθεται να παραλαμβάνει βαμβάκι ακόμη και με 35 λεπτά, έχοντας κλείσει με συμβόλαια εντός του καλοκαιριού υψηλές τιμές (πάνω από 25 λεπτά το κιλό) για τον βαμβακόσπορο.
Για τα κτηνοτροφικά προϊόντα, τέλος, η εικόνα από την αγορά παραμένει η ίδια με τις τιμές στο αγελαδινό γάλα να κατρακυλούν, τις εισαγωγές να συνεχίζονται αθρόες και τα ισοζύγια στο γάλα και στο κρέας να μην αποδίδουν, καθώς τα συμφέροντα είναι μεγάλα και οι νόμοι πρακτικά δεν εφαρμόζονται, όπως καταγγέλλουν οι κτηνοτρόφοι...
Το μισό ζωικό κεφάλαιο της χώρας κινδυνεύει με αφανισμό, προβατοτρόφοι, χοιροτρόφοι και αγελαδοτρόφοι βρίσκονται σε απόγνωση και νιώθουν αφημένοι στην τύχη τους, με τους αρμόδιους κυβερνητικούς να εκφράζουν συμπάθεια και κατανόηση για τον κλάδο, αλλά πρακτικά να μην προτείνουν λύσεις. Το μόνο θετικό είναι ότι εφέτος οι ζωοτροφές που έχουν ως βάση τα δημητριακά βρίσκονται σε χαμηλά επίπεδα, αλλά η έλλειψη ρευστότητας λειτουργεί υπέρ των μεσαζόντων και εις βάρος και των κτηνοτρόφων και των καταναλωτών...
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=16&artId=288035&dt=12/09/2009
Aναλυση: Παιδιά σου είναι ελληνική οικονομία οι αγρότες και σου μοιάζουν
Τώρα που τα τρακτέρ από διάφορα σημεία της Ελλάδας κινούνται για το καθιερωμένο κάθε Ιανουάριο ραντεβού προς τα γνωστά σημεία συνάντησης των οδικών αξόνων της επικράτειας, θα επαναληφθεί και η συνήθης κριτική: οι αγρότες είναι κρατικοδίαιτοι, κακόμαθαν με τις επιδοτήσεις, έκαναν τις κοινοτικές ενισχύσεις ακριβά αυτοκίνητα και ουίσκι σε μπαρ και σκυλάδικα (είναι αλήθεια ότι το Μέγαρο Μουσικής πέφτει κομμάτι μακριά για τους περισσότερους), δεν άλλαξαν καλλιέργειες κ. λπ. Ποιοι ασκούν αυτή την κριτική; Αυτοί που είναι ήδη δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά και αυτοί που θέλουν να γίνουν, δηλαδή η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Οι ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων, που διασφαλίζουν από το κράτος ότι θα παραμείνουν κλειστό επάγγελμα. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες που πλουτίζουν διά της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής. Τα εστιατόρια που ανανεώνουν ποτήρια και μαχαιροπίρουνα με επιδότηση και κλέβουν τον ΦΠΑ. Οι έμποροι που έφτιαξαν ράφια και βιτρίνες με κοινοτικούς πόρους και παρεμπιπτόντως με τις υπερτιμολογήσεις αγόρασαν καινούργιο αυτοκίνητο. Αυτοί που υλοποιούν, εγκρίνουν και επωφελούνται από εθελούσιες εξόδους και στέλνουν το λογαριασμό στα ασφαλιστικά ταμεία. Οι μικρότερες ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις της διαπλοκής που λυμαίνονται τις κρατικές προμήθειες και τα δημόσια έργα, τα οποία κοστίζουν δύο και τρεις φορές ακριβότερα απ’ ό, τι στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Πράγματι, ο αγροτικός τομέας επιβιώνει χάρις στις κοινοτικές επιδοτήσεις και τις κατά τεκμήριο παράνομες κρατικές ενισχύσεις που χορηγούνται ως δήθεν αποζημιώσεις για ζημιές από φυσικές καταστροφές. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι σε μεγάλο βαθμό ο αγροτικός τομέας παράγει προϊόντα που δεν είναι ανταγωνιστικά κυρίως ως προς το κόστος, αλλά συχνά και ως προς την ποιότητα. Είναι γεγονός ότι οι αγρότες βολεύθηκαν για δύο και πλέον δεκαετίες με το εύκολο χρήμα των κοινοτικών επιδοτήσεων, θεωρώντας ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ. Οπως βολεύτηκαν, άλλωστε, πολλοί άλλοι με τα κονδύλια τεσσάρων κοινοτικών πλαισίων στήριξης, πολλά εκ των οποίων έγιναν αμφίβολης σκοπιμότητας έργα υποδομής και μηδενικής αποτελεσματικότητας προγράμματα κατάρτισης. Οπως εφησυχάσαμε όλοι, δημόσιος τομέας, επιχειρήσεις και πολίτες, νομίζοντας ότι μετά την ένταξη στην ΟΝΕ θα μπορούμε εις το διηνεκές να καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε και να καλύπτουμε τα ελλείμματα με φθηνά δάνεια. Ο αγροτικός τομέας είναι συστατικό στοιχείο ενός παρωχημένου αναπτυξιακού προτύπου, που επιβίωσε για πολλά χρόνια με δανεικά και κοινοτικούς πόρους, παράγοντας χαμηλής προστιθέμενης αξίας προϊόντα και υπηρεσίες. Αντιμετωπίζει τα ίδια αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν χιλιάδες εμπορικά καταστήματα και μεταποιητικές επιχειρήσεις, οι νέοι που δεν μπορούν να εισέλθουν στην αγορά εργασίας και οι μεσήλικοι άνεργοι που αδυνατούν να επανενταχθούν. Παιδιά σου είναι ελληνική οικονομία οι αγρότες και σου μοιάζουν.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_19/01/2010_387262
==========
Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ
ή ΠΟΤΕ ΠΕΘΑΝΕ ΤΟ ΟΥΡΑΝΟΧΩΡΙ…
Του Ευάγγελου Δ. Νιάνιου - Δημοσιογράφου
Είχαμε συγκεντρωθεί κάμποσοι εκείνο το Σάββατο απόγευμα στο χωριό. Αύριο είχαμε το μνημόσυνο του γραμματέα της κοινότητας και όλοι μας – όσοι φύγαμε για την...
πρωτεύουσα, την συμπρωτεύουσα και τα άλλα άστεα - κάτι του χρωστούσαμε από τις τόσες εξυπηρετήσεις που μας είχε κάνει σε πιστοποιητικά γεννήσεως, βεβαιώσεις κ.τ.τ. και σπεύσαμε. Μετά το τρισάγιο στο τάφο του μακαρίτη και ενώ κατευθυνόμασταν στην αίθουσα του κοινοτικού καταστήματος για τον καθιερωμένο καφέ, αμήχανος ο γιός του έσπευσε να μας προλάβει: Θα περιμένουμε λίγο γιατί δυστυχώς η αίθουσα είναι κλειστή. Αλλά έστειλα άνθρωπο να πάρει το κλειδί από την έδρα του Καποδίστρια και όπου νάναι φτάνει!… Οπου έδρα του Καποδίστρια 30 χιλιόμετρα μακριά!!!
***
Το Ουρανοχώρι, με αφορμή το οποίο γράφω αυτό το άρθρο, μπήκε στο δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα καθημαγμένο: 32 εκτελεσθέντες με υπερβολική βαναυσότητα από τους Γερμανούς κατακτητές – καλό είναι να τα θυμίζουμε αυτά σήμερα - και άλλα πέντε θύματα από τους αντάρτες κατά τον εμφύλιο. Σπίτια πυρποληθέντα δις. Και όμως αυτή η μικρή κοινότητα μπόρεσε και έκτισε με δικές της αποκλειστικά δαπάνες το 1955 μια γέφυρα πάνω από την οποία περνούμε ακόμα και σήμερα με τα Ι.Χ. Τα χρήματα προήλθαν από ένα μικρό δάσος ιδιοκτησία του χωριού και η τεχνική βοήθεια από την – μακαρίτισσα – Τεχνική Υπηρεσία Δήμων και Κοινοτήτων (ΤΥΔΚ). Το 1971 με δάνειο από την Αγροτική η κοινότητα αγόρασε και ένα ιδιωτικό δάσος 15.000 στρ. από την εκμετάλλευση του οποίου εξόφλησε το δάνειο και παράλληλα πλήρωνε και τον μισθό του γραμματέα. Δηλαδή, κοινοτικές λειτουργικές δαπάνες για το κράτος μηδέν. Αν κάποιοι θεώρησαν καλό να δώσουν μισθό στον Πρόεδρο της Κοινότητας πριν κάποια χρόνια, δεν φταίει γι΄ αυτό το ελληνικό χωριό…
Και όμως το ελληνικό χωριό – να μη το ξεχνούμε ότι χρωστούμε την ελευθερία μας στο ορεινό χωριό και στα νησιά - υπέστη την πλέον ανελέητη κατασυκοφάντηση και τον πλέον απηνή διωγμό εν ονόματι του εκσυγχρονισμού και της προόδου. Ηταν τέτοια η προπαγάνδα που την είχαν πιστέψει και οι ίδιοι οι χωρικοί ότι ο τόπος τους είναι φτωχός και δεν μπορεί να τους κρατήσει!... Και όμως από αυτή την ορεινή περιοχή της Πίνδου το δημόσιο πουλούσε ετησίως χιλιάδες κυβικά μέτρα ξυλείας πεύκης. Και μάλιστα τελείωνε την μεταφορά της αρχές του Φθινοπώρου πριν πιάσουν οι βροχές… Όταν λάσπωναν οι δρόμοι μέναμε μόνοι μας και έπρεπε να κουβαλούμε σε ξυλοκρέββατο τουλάχιστο δέκα χιλιόμετρα μακριά τους βαρέως ασθενείς για να βρούμε μέσο μεταφοράς για το νοσοκομείο. Ένα 10% αυτών των εσόδων αν γύριζαν πίσω στην πηγή τους η περιοχή θα είχε γίνει Ελβετία. Ακόμα και σήμερα η ασφαλτόστρωση δεν έχει ολοκληρωθεί. Και όμως το χωριό ήταν έδρα Σταθμού Χωροφυλακής! Το μεγαλύτερο διπλανό χωριό είχε Τμήμα Χωροφυλακής και αυτό που έγινε έδρα του Καποδίστρια, Υποδιοίκηση Χωροφυλακής! Ηταν η εποχή που κυβερνούσε η σκληρή μεταπολεμική Δεξιά, η οποία έκτιζε καζίνα στην Πάρνηθα για να πάει η Ελλάδα μπροστά. Είχαμε χωροφύλακες για να φακελώνουν κάθε μη βασιλόφρονα πολίτη και δεν είχαμε μετά το 1990 όταν σε καθημερινή βάση πάνω από 150 Αλβανοί λαθρομετανάστες διέσχιζαν το χωριό μέρα νύχτα!...
***
Μετά την «επάρατη» Δεξιά ήρθαν οι άλλοι, οι «πράσινοι». Με την ψήφο μας. Σύνθημά τους: Αποκέντρωση, διοικητική και οικονομική. Αμ δε. Ολοι τους βγήκαν από τα ίδια αποικιοκρατικά κέντρα εκπαίδευσης. Πέστε τα Λόντον Σκούλ οφ Εκονόμικς, Χάρβαρντ κ.τ.τ. Οι δασεργάτες μας ήταν από τους πρώτους που απόκτησαν Εργατικές κατοικίες. Κατοικίες στο αστικό κέντρο. Δεν τους έδωσαν δάνεια να ανακαινίσουν το πατρικό τους ή να κτίσουν παραδοσιακό σπίτι στο χωριό και να μείνουν εκεί. Τους έφεραν αναγκαστικά στην πόλη. Το μήνυμα ήταν σαφές προς πάντες: ακόμα στο χωριό κάθεστε: Μα είναι ζωή αυτή που κάνετε; Ελάτε στην πόλη να δείτε πώς ζει ο κόσμος. Το αποτέλεσμα είναι γέροντες σήμερα άνθρωποι να περιφέρονται στην πόλη και να ψάχνουν να βρουν έναν γνωστό τους να πουν μια καλημέρα.
Μετά μας προέκυψε ο Καποδίστριας. Οποιος ασχοληθεί διεξοδικά με τη χωροταξική διάταξη και τη σύνθεση των καποδιστριακών Δήμων θα καταλήξει να αμφιβάλει για τις διανοητικές ικανότητες των υπουργών. Η θα αναρωτηθεί πόσο άραγε να ζυγίζει ένας κομματικός εγκέφαλος; Δέστε την χωροταξική κατανομή των Δήμων ανά νομό μετά τον Καποδίστρια και θα καταλάβετε. Το χωριό μου έχει σήμερα το προνόμιο να είναι το Καλίνινγκραντ της Ελλάδος! Ανήκει σε Δήμο με τον οποίο δεν συνορεύει! Σίγουρα δεν είναι το μόνο. Και μετά, από τους ίδιους του πράσινους, μας προέκυψε ένας αναπτυξιακός νόμος, σύμφωνα με τον οποίο ιδιώτες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν – νομίζω ότι έχουν ακόμα αυτή τη δυνατότητα - τον άφθονο υδάτινο πλούτο της περιοχής μας και από τα κέρδη της πώλησης ρεύματος στη ΔΕΗ θα έδιναν στο χωριό το… 1%. Είδαμε και πάθαμε να αποτρέψουμε ένα ποταμάκι με κρυστάλλινα νερά – καταφύγιο ντόπιας πέστροφας – να στεγνώσει σε μήκος δύο χιλιομέτρων για κερδοσκοπήσουν κάποιοι. Αν αυτό δεν είναι αποικιοκρατία τι είναι; Αλλά ο κρατικός μηχανισμός έκανε και κάτι άλλο: κατέγραψε τις αναπτυξιακές μας δυνατότητες και αντί να βοηθήσει τις τοπικές αρχές και να τις ενθαρρύνει να προχωρήσουν στην εκμετάλλευση του υδάτινου δυναμικού, έδωσε όλες τις χρήσιμες παραμέτρους στους ιδιώτες, στην υπηρεσία των οποίων πέρασαν και ορισμένοι κρατικοί λειτουργοί….
Και πριν κλείσει 15ετία από τον Καποδίστρια νάσου ο Καλλικράτης. Πότε έγινε ο απολογισμός για τη λειτουργία του πρώτου για να περάσουμε στο δεύτερο, εσπευσμένο σχέδιο διοικητικής ανασυγκρότησης της χώρας; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι οι λειτουργικές δαπάνες των καποδιστριακών δήμων είναι τριπλάσιες από τις δαπάνες όλων των κοινοτήτων που ενσωμάτωσαν; Όπως ακριβώς έγινε το πρώτο γίνεται και το δεύτερο: στο πόδι. Και εκ των άνω. Δεν δίνω δεκάρα αν Δήμαρχοι και Νομάρχες το επικροτούν ή εισηγούνται κάποιες τροποποιήσεις. Η αλήθεια που γνωρίζει όλος ο ελληνικός λαός είναι μία: η επαρχία φθίνει, δεκαετίες τώρα. Η ύπαιθρος ερήμωσε. Η αιτία; Δεν χρειαζόμαστε τη βοήθεια κανενός ειδικού ή κοινωνιολόγου να μας την πει. Ο ερημίτης των Αθηνών Παπαδιαμάντης ήξερε έναν αιώνα πριν τα αίτια. Εγραψε (1908) στο Πρόλογο «εις το καταστατικόν συνεταιρισμού κοινότητος Κοσκινά Καρδίτσας»: «… η ανεπάρκεια και η αφροντισία των Ελληνικών Κυβερνήσεων, των λόγω μεν επαγγελομένων εκάστοτε την αποκέντρωσιν, πράγματι δε εξασκουσών την συγκέντρωσιν μέχρις αποπνιγμού…». Αυτός ο αποπνιγμός έχει ήδη συντελεσθεί.
***
Το κράτος των Αθηνών βλέπει το είδωλο ανεστραμμένο και φανταστικό. Ο «αντικειμενικός» φακός που χρησιμοποιεί για να βλέπει τα προβλήματα της ελληνικής επικράτειας μόνο αντικειμενικός δεν είναι, Το βολεύει ιδιαίτερα η ιδέα ότι το ελληνικό χωριό είναι ο «μεγάλος ασθενής» για να κρύψει από την οργή των πολιτών ότι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας λέγεται Αθήνα, με ό,τι αυτή εκφράζει. Ο,τι όμως και να δαπανήσετε για την Αθήνα, όσους Καλατράβα και να φέρετε η Αθήνα δεν σώζεται. Η Αθήνα έγινε μια μεγάλη μαύρη οπή που δεν αφήνει ακτίνα φωτός να ζωογονήσει τη χώρα και τους πολίτες. Εγινε μια αρπάγη που δεκαετίες τώρα κυνηγάει να μαζέψει φόρους από τους τίμιους για να τους δώσει στους νταβατζήδες. Κέντρο ρεμούλας, αναρχίας και τρομοκρατίας και μισελληνισμού!
Για ποια αποκέντρωση μας μιλάτε κύριοι; Ποιο χωριό θα εκπροσωπείται στους γιγαδήμους που σκοπεύετε να δημιουργήσετε; Και αν δεν έχει φωνή πώς θα έχει οντότητα και ύπαρξη; Μας δουλεύετε προφανώς. Μία είναι η δημοκρατική λύση. Συνενώσεις κοινοτήτων σε εθελοντική βάση, με βάση τη μορφολογία του εδάφους και με παροχή κινήτρων. Τόσα θαλασσοδάνεια – δανεικά και αγύριστα – δώσατε και δίνετε σε αετονύχηδες για την υποσχόμενη και ουδέποτε ορατή ανάπτυξη της χώρας. Δώστε και κάπου να πιάσουν τόπο.
***
Πότε να πέθανε άραγε το Ουρανοχώρι; Οταν το πυρπόλησαν οι Γερμανοί και σκότωσαν τους άνδρες και τους νέους του; Με τον εμφύλιο σπαραγμό; Αλλά και πάλι είχαμε μείνει αρκετά παιδιά, τόσο που μπορούσαμε να χωριζόμαστε στα παιχνίδια μας σε πάνω και κάτω μαχαλά. Ο θάνατος βρήκε το Ουρανοχώρι και μύρια άλλα ουρανοχώρια, όπως πνίγεται από τις αναθυμιάσεις μονοξειδίου ο γέροντας που κάθησε δίπλα στο μαγκάλι για να ζεσταθεί. Το μαγκάλι είναι το μεταπολεμικό μας κράτος. Θα είχαμε σήμερα την εγκληματικότητα που έχουμε αν κρατούσαμε τον κόσμο στο χωριό. Εχουμε υπολογίσει το κοινωνικό και οικονομικό κόστος αυτής της παραβατικότητας και εγκληματικότητας; Θα είχαμε την εκτεταμένη διάδοση των ναρκωτικών που έχουμε σήμερα; Παρομοίως, θα είχαμε τόσα διαζύγια; Ωραιότατα πέτρινα σχολεία, με μεγάλα παράθυρα στο φως του ήλιου, έρημα, αφέθηκαν βορά στο χρόνο την ίδια ώρα που στις πόλεις έχουμε σοβαρή έλλειψη σχολικής στέγης ή στριμώχνουμε τα παιδιά σε τρώγλες και ανήλιες αίθουσες. Και δεν μιλάμε για εκκλησιές – κεντήματα ελληνικής λαϊκής αρχιτεκτονικής, που τόσο απεχθάνεται η Αθήνα, που μένουν αλειτούργητες και στη διάθεση του όποιου ιερόσυλου. Και τι άλλο να απαριθμήσει κανείς;
***
Αλλά επειδή σήμερα ιδιαίτερα κανείς δεν ξέρει «τι τέξεται η επιούσα» καλό είναι να κλείσουμε με μια μικρή ιστορία. Ο παππούς μου ήταν πολύ καλός αφηγητής. Είχε άλλωστε να μου διηγείται περιστατικά από το Μικρασιατικό Μέτωπο, την πορεία οπισθοχώρησης μέσα από την Αλμυρά έρημο, και ιστορίες με ξωτικά, τζίνια, φαντάσματα κ.λπ. από την ποιμενική του ζωή. Ημουν μεγάλος πια για να δίνω βάση σε αυτές τις ιστορίες. Αλλά μια μέρα μου είπε μια ιστορία λίγο διαφορετική: «Με την πείνα του ’40 στάλιζα τα πρόβατα κοντά στο ποτάμι και μ’ έπαιρνε ο ύπνος κάτω από ένα δένδρο, όταν αυτά προγκίστηκαν. Φοβήθηκα λύκο και πετάχτηκα· τρίβω τα μάτια μου και τι να ιδώ: ένας άνθρωπος κουρασμένος, ταλαιπωρημένος αλλά ντυμένος με ρούχα της πόλης είχε πλησιάσει κρατώντας ένα ράδιο στο χέρι. Πριν συνέλθω καλά καλά με πρότεινε να του δώσω λίγο σιτάρι ή μπομπότα και να μου δώσει το ράδιο. Του είπα ότι και γω δεν είχα. Τούδωσα γάλα να πιεί να στηριχθεί στα πόδια του πριν φύγει για αλλού. Ξέρεις από πού ήταν; Ηταν απ’ την Αθήνα.».
Επιτέλους, πόσο παράλογο είναι να πούμε σήμερα, παραφράζοντας τον ΙωναΔραγούμη: αν σώσουμε το χωριό, το χωριό θα σώσει την Ελλάδα!
Διαβάστε περισσότερα: http://taxalia.blogspot.com/2010/01/blog-post_4773.html#ixzz0dGhoaGXv
Ο καρπός της γης ως ποιότητα ζωής
Τα πράγματα έχουν έτσι, που οι αγρότες δεν επιβιώνουν χωρίς την ετήσια οικονομική ενίσχυση. Πωλούν συχνά με ζημιά και περιμένουν την επιδότηση, την αποζημίωση για να ανακάμψουν. Εφτασαν να πουλήσουν, για παράδειγμα, το σιτάρι προς 9 λεπτά το κιλό (τόσο αγόραζαν οι χονδρέμποροι) όταν το κόστος παραγωγής ήταν 18 λεπτά το κιλό, τις ντομάτες 15-35 λ. το κιλό όταν το κόστος τους ήταν 70 λ., τον χυμό πορτοκαλιού 800 ευρώ τον τόνο (τόσο πουλιόταν ο εισαγόμενος) όταν η παραγωγή του κόστιζε άνω των 1.000 ευρώ κ.ο.κ. Και ποτέ, βεβαίως, η ενίσχυση δεν επαρκεί, γιατί οι ζημιές είναι μεγάλες, όσο και οι «μαύρες τρύπες» (έλλειψη πολιτικής, συνεταιρισμοί, τραγικά λάθη του παρελθόντος) από τις οποίες διαρρέει σταθερά χρήμα - σε τσέπες ολίγων.
Τα πράγματα έχουν έτσι (διεθνείς οικονομικές συνθήκες, καρτέλ και «ελληνοποιήσεις», αδυναμία ελέγχων) που, ενώ οι παραγωγοί λαμβάνουν «ψίχουλα», ο καταναλωτής αγοράζει ακριβά, προς όφελος των μεσαζόντων - συντριπτική είναι η πίεση η οποία ασκείται από καρτέλ και αλυσίδες, που διαθέτουν τεράστιες ποσότητες εισαγόμενων αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων βαφτίζοντάς τες ελληνικές.
Λύση, η συναλλαγή με την εκάστοτε κυβέρνηση, δηλαδή τα μπλόκα, ώστε να δοθούν τα απαιτούμενα για τη διαιώνιση του αδιεξόδου. Το έτοιμο χρήμα των επιδοτήσεων (περί τα 3 δισ. ευρώ τον χρόνο) δεν επενδύεται ξανά στη γη και στοιχίζει ακόμη σε αποδιοργάνωση, παραίτηση, απάτες... Με την παρακώλυση των μεταφορών και με την πίεση που δημιουργούν οι απώλειες σε άλλους κλάδους, οι αγρότες καταφέρνουν να αποσπούν από την εκάστοτε κυβέρνηση την ετήσια «ένεση επιβίωσης». Και ο νοσηρός κύκλος, που ωθεί τους αγρότες κάθε χρόνο και λίγο πιο κοντά στο χείλος του γκρεμού, δεν λέει να κλείσει (παρά μόνο, ίσως, όταν θα πάψουμε να παράγουμε και θα εισάγουμε τα πάντα απ’ έξω;). Τόσο οι αγρότες όσο και οι κυβερνήσεις έχουν τεράστια ευθύνη. Το 1995 ο κλάδος συνέβαλε στο ΑΕΠ με ποσοστό 9,85%, πέρυσι μόνο με 2,92%!
Με τα μπλόκα οι αγρότες δεν επιλύουν κανένα πρόβλημα. Η αλαζονική δημαγωγία τους ρίχνει σε ανυποληψία την όποια αλήθεια. Τα προβλήματα επιλύονται με την εκπαίδευση, τον εκσυγχρονισμό, την οργάνωση πάνω σε νέες στέρεες βάσεις.
Η γεωργία είναι μοχλός προόδου. Η ευημερία της πόλης εξαρτάται από την ύπαιθρο. Η ανθρώπινη υγεία εξαρτάται από το καθαρό ποιοτικό προϊόν. Πόσοι Ελληνες παραγωγοί ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την ποιότητα των προϊόντων τους, όταν έτσι κι αλλιώς εισέπρατταν;
Οι Ελληνες αγρότες πρέπει να κάνουν, με τη βοήθεια των ιθυνόντων, τη μεγάλη ανατροπή. Να επενδύσουν δυναμικά στα δικά τους ποιοτικά προϊόντα αντιστεκόμενοι στη βιομηχανοποίηση της παραγωγής και τη συγκέντρωση του ελέγχου της τροφής σε λίγα χέρια. Που έχει ως συνέπεια την αδιαφορία για το μεμονωμένο φυτό ή ζώο, άρα για την τροφή που μας παρέχουν, για τις ιδιαίτερες τοπικές διατροφικές συνήθειες, για το τοπικό περιβάλλον, για την ελληνική ύπαιθρο, που πρέπει να συνεχίσει να παράγει, να ακμάζει, να υφίσταται. Οι αγροί να παραμείνουν αγροί, να μην καταλήξουν οικόπεδα και στείρο καταστροφικό τσιμέντο.
Οι όποιες αποφάσεις θα πρέπει να συμπεριλάβουν ως ζητούμενο την ενεργοποίηση της υγιούς στενής σχέσης του αγρότη με τη γη του, ώστε η τροφή που παράγεται να ξαναγίνει αξία, όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτισμική, κι ως τέτοια κτήμα όλων μας.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_24/01/2010_388083
===========
| Eπιστροφή στη φύση Να παράγουν τα δικά τους αγροτικά προϊόντα καλεί τους πολίτες της η Βρετανία |
 |
Η κυβέρνηση πιστεύει ότι το σχέδιο θα ενδυναμωσεί το συλλογικό πνεύμα και οι δεξιότητες των τοπικών κοινωνιών
|
| Νέα πνοή στον τομέα της γεωργίας επιχειρεί να δώσει η βρετανική κυβέρνηση παρουσιάζοντας ένα 20ετές σχέδιο με στόχο την παραγωγή περισσότερων τροφίμων και την μερική απαγκίστρωση της χώρας από τις εισαγωγές. Σύμφωνα με τον υπουργό Περιβάλλοντος Χίλαρι Μπεν, με το σχέδιο αυτό η χώρα κάνει τη δική της προσπάθεια ενάντια στην κλιματική αλλαγή και βοηθά στην παραγωγή περισσότερων τροφίμων για τον ταχύτατα αυξανόμενο πληθυσμό.Η διατροφική ασφάλεια είναι εξίσου σημαντική με την ενεργειακή ασφάλεια, δήλωσε, σύμφωνα με τον Guardian, ο Χίλαρι Μπεν παρουσιάζοντας την κυβερνητική πρόταση, η οποία περιλαμβάνει μια «τεχνολογική επανάσταση με τον πρώτο λόγο στον καταναλωτή», που θα εισάγει τη βρετανική γεωργία στην επόμενη γενιά. «Γνωρίζουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο παράγουμε και καταναλώνουμε τα τρόφιμα είναι απαράδεκτος τόσο για τον πλανήτη όσο και για τον εαυτό μας. Υπάρχουν προκλήσεις για όλους μας σε αυτόν τον τομέα, από την παραγωγή τροφίμων μέχρι και τη διαχείριση των υπολειμμάτων» δήλωσε ο Μπεν. Η κυβέρνηση σκοπεύει να μισθώνει εκτάσεις σε όσους ενδιαφέρονται να στήσουν τους δικούς τους κήπους για την παραγωγή αγροτικών προϊόντων είτε για μόνιμη χρήση είτε για προσωρινή. Επίσης, εξετάζει το ενδεχόμενο να συστήσει μια «τράπεζα γης» που θα διαθέτει τις εκτάσεις σε όοσυς ενδιαφέρονται να τις καλλιεργήσουν. Η βρετανική κυβέρνηση πιστεύει ότι με το σχέδιό της αυτό θα ενδυναμωθεί το συλλογικό πνεύμα και οι δεξιότητες των τοπικών κοινωνιών, καθώς και η σωματική και πνευματική κατάσταση των πολιτών. |
|
=============================
Της Συλβί Μπρυνέλ, γεωγράφου, καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, πρώην προέδρου της οργάνωσης «Δράση κατά της πείνας», Le Monde 9-2-10.
(Mε τις αγροτικές κινητοποιήσεις μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί. Εκείνο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση είναι η τραγική κατάσταση των αγροτών και της ελληνικής...
υπαίθρου. Το άρθρο της Γαλλίδας καθηγήτριας - ο τίτλος, πρέπει να το πούμε, είναι δικός της - νομίζουμε ότι αποδίδει άριστα και την ελληνική πραγματικότητα, γι' αυτό και το αποδώσαμε στα ελληνικά. Ε.Δ.Ν.) Σήμερα τα εισοδήματα των Γάλλων αγροτών βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Πολλοί από αυτούς, κτηνοτρόφοι, παραγωγοί γάλατος ή φρούτων και λαχανικών, βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση: καταχρεωμένοι, με δυσκολία τα βγάζουν πέρα. Οσοι δεν εγκαταλείπουν το επάγγελμα, το ασκούν με την αίσθηση ότι είναι καταδικασμένοι να το ασκούν. Χρόνια τώρα τους ζητούσαμε να κάνουν επενδύσεις, να τηρούν βιβλία. Και το έκαναν. Και βρίσκονται ζαλισμένοι από τους καταναγκασμούς, το χαρτοβασίλειο, τους ελέγχους, στραγγαλισμένοι από τις υπεραγορές. Θερμαστές ατμόπλοιου. Ο ρόλος τους, πιστεύαμε, ήταν να τρέφουν τη Γαλλία, να εξασφαλίζουν την ακτινοβολία της στο εξωτερικό, με προϊόντα ποιότητας, ξακουστά και λαχταριστά από όλο τον κόσμο. Για δεκαετίες η Γαλλία σεβάστηκε το σύμφωνο που υπόγραψε με τους αγρότες της: παράγετε, επινοείστε, εξασφαλίστε μας εξαγωγές και πλούτο και σε αντάλλαγμα, θα σας στηρίξουμε, θα σας προστατέψουμε. Γιατί σας έχουμε ανάγκη. Και να που αφού έσωσαν το έθνος, οι αγρότες βλέπουν σήμερα να κατηγορούνται ότι είναι οι νεκροθάφτες του: κοστίζετε υπερβολικά, ρυπαίνετε, δηλητηριάζετε με τα βιομηχανοποιημένα προϊόντα σας και την εντατική γεωργία, καταστρέφετε τη φύση, μολύνετε τα νερά, αυτή είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω τους. Τους βλέπουμε με δυσπιστία. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ο θάνατός τους φαίνεται να είναι προγραμματισμένος: θα επιβιώσουν μόνο οι πιο επιδέξιοι και οι πιο επινοητικοί. Και όμως, είναι επείγουσα ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ταχύτατα, κυρίως μετά την αποτυχία της Κοπεγχάγης, ότι ο αγροτικός κόσμος είναι ο εγγυητής μιας διαρκούς πραγματικής ανάπτυξης. Πρώτον, γιατί, και αυτό είναι ηλίου φαεινότερο, παράγει την τροφή που καταναλώνουμε, μια τροφή διαφοροποιημένη και υγιεινή όσο ποτέ άλλοτε. Εύκολα ξεχνούμε την μονοτονία των διατροφικών συνηθειών του παρελθόντος, το πλήθος των ασθενειών που συνδέονται με τη διατροφή. Αν το προσδόκιμο ζωής των Γάλλων και το ύψος τους αυξήθηκαν τόσο σε πενήντα χρόνια, αυτό δεν οφείλεται μόνο στην υγιεινή και την ιατρική: πιστώνεται πρωτίστως στην ποιότητα των διατροφικών προϊόντων τους. Την στιγμή που πρέπει να διπλασιάσουμε την παγκόσμια διατροφική παραγωγή στα επόμενα πενήντα χρόνια για να απαντήσουμε στις προκλήσεις της δημογραφικής και αστικής ανάπτυξης, χρειαζόμαστε μια διατροφική γεωργία, διαφοροποιημένη, αποτελεσματική, αλλά και μια γεωργία που να είναι οικολογικά εντατική. Οι αγρότες σήμερα έχουν πλήρη συνείδηση της ανάγκης να εφαρμόσουν γεωργικές τεχνικές που συνδυάζουν το σεβασμό στο περιβάλλον με την καλή απόδοση. Η χρήση λιπασμάτων διαιρέθηκε δια του δέκα τα δέκα τελευταία χρόνια. Γέμισαν γρασίδι οι όχθες των νερών. Μετά την υπερπαραγωγή, επειδή η Ευρώπη πεινούσε και εξαρτιόταν από το εξωτερικό για να τραφεί, σήμερα η αγωνία τους είναι να χρησιμοποιήσουν σε όλα τα εδάφη τα καλύτερα μέσα για να απαντήσουν στη ζήτηση, διατηρώντας παράλληλα αυτά για το μέλλον. Αγωνιούν και για την υγεία τους, γιατί οι ίδιοι πλήρωσαν ένα βαρύ φόρο στην εντατική γεωργία. Πρέπει να ενδιαφερθούμε για τις προσπάθειές τους και να τους ενθαρρύνουμε, αντί να τους κατηγορούμε. Γιατί; Διότι αυτή η φύση, που οι αστοί τόσο αγαπούν, είναι το αποτέλεσμα των κοινωνιών που δημιούργησαν αγρότες: αυτοί άνοιξαν δρόμους, μπήκαν σε αφιλόξενους χώρους, ξεχέρσωσαν, φύτεψαν, επέλεξαν. Οι πράσινοι χώροι είναι κυρίως αγροτικοί χώροι. Δεν υπάρχει ούτε ένα τοπίο που να μην έχει διαμορφωθεί από τους χωρικούς. Αφήστε ελεύθερη τη φύση και δεν θα μπορείτε να πατήσετε το πόδι σας σ’ αυτήν! Θα γεμίσει ο τόπος βάτα, λόχμες, σπάρτα, τσουκνίδες. Η χώρα μας, η Γαλλία χρωστάει την ποικιλομορφία της και την ομορφιά της στους αιώνες της αγροτικής παράδοσης. Πρέπει λοιπόν να συμφιλιώσουμε τους χωρικούς με τους αστούς. Και πολύ περισσότερο τους νέους αγρότες με τους χωρικούς, γιατί οι πρώτοι δεν καταλαβαίνουν τους καταναγκασμούς των δεύτερων… και, συχνά, οι δεύτεροι εκδηλώνουν με τρόπο ολοφάνερο την εχθρότητά τους απέναντι στους πρώτους!. Αλλά αυτό δεν είναι το παν. Αν η γεωργία κατέχει τα κλειδιά της διαρκούς ανάπτυξης είναι επίσης και για το λόγο ότι παράγει ανανεώσιμες πρώτες ύλες άπειρων χρήσεων, σε όλους τους τομείς. Σήμερα, μια μικρή ποσότητα σιταριού φτιάχνει ψωμί. Και υπάρχουν περισσότερες από 1.500 χρήσεις ενός σπυριού καλαμποκιού. Είτε πρόκειται για χαρτί περιτυλίγματος, κόλλες, καύσιμα, η ζήτηση και τα τελικά προϊόντα είναι άπειρα για τη γεωργία και επιτρέπουν να αντικαταστήσουμε τις ενέργειες του υπεδάφους. Θα τελειώσουμε με αυτό που ανησυχεί τη διεθνή κοινότητα: το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Δαπανούμε σημαντικά ποσά για να περιορίσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, γλυκοκοιτάζουμε τα τροπικά δάση σαν να είναι τα μόνα που μπορούν να σώσουν τον πλανήτη. Γνωρίζουμε ότι ένα καλλιεργημένο χωράφι δεσμεύει τόσο διοξείδιο του άνθρακα όσο ένα δάσος. Και ένα λειβάδι άλλο τόσο! Δεν πρόκειται βέβαια να ξεχερσώσουμε όλα τα δάση για να τα κάνουμε καλλιεργήσιμα – η έκτασή τους αυξάνεται συνέχεια στη Γαλλία. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι χωρικοί, έτσι και εφαρμόσουν διαρκείς πρακτικές είναι για μας οι καλύτεροι εγγυητές της πάλης κατά της κλιματικής αλλαγής. Τι θα συμβεί αν αποθαρρύνουμε τους αγρότες μας; Αν εγκαταλείπουν τα χωράφια τους ο ένας μετά τον άλλον; Προς ποια κοινωνία βαδίζουμε, καθώς το ισοδύναμο ενός νομού με καλά χωράφια χάνεται ήδη κάθε δέκα χρόνια από την επέκταση των πόλεων και των δικτύων; Θα εμπιστευτούμε αύριο τη διατροφή μας στους Κινέζους, του Αργεντίνους και τους Καμερονέζους; Πρέπει να εγκαταλείψουμε την λανθασμένη και παρωχημένη αντίληψή μας για μια φύση που υπήρχε ανεξάρτητα από τον άνθρωπο και να δείξουμε εμπιστοσύνη σ’ αυτούς που την γνωρίζουν, τη διαχειρίζονται, και παίρνουν απ’ αυτή το καλύτερο. Για τη δική μας μεγαλύτερη ευχαρίστηση: τα τοπία. Για την υγεία μας: την τροφή. Αλλά και τη ίδια μας τη ζωή: μια διαρκή ανάπτυξη που ενδιαφέρεται τόσο για τον πλανήτη μας όσο και γι’ αυτούς που τον κατοικούν περνά πρωτίστως από το σεβασμό των αγροτών μας. Διαβάστε περισσότερα: http://taxalia.blogspot.com/2010/02/blog-post_7949.html#ixzz0gYY7EbYC
==========================
Mεταγεννέστερη εγγραφή 11/3/2010
ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ Φαντάζομαι, οι λιγότερο ειδικοί περί τα οικονομικά θα εκπλαγούν στην είδηση ότι η «μικρά πλην τίμια Ελλάς» συγκαταλέγεται, σε ό,τι αφορά στον δείκτη του κατά κεφαλήν εισοδήματος, λίγο πάνω από τον αντίστοιχο δείκτη της Ιταλίας και λίγο κάτω του αντίστοιχου γαλλικού. Και όμως είναι αληθές. Πανίσχυρες δυτικοευρωπαϊκές οικονομίες όπως της Ιταλίας και της Γαλλίας, με εξαιρετική κρατική διοικητική διάρθρωση και βαριά βιομηχανική παραγωγή, κατορθώνουν να προσφέρουν στους πολίτες τους μέσο όρο εισοδήματος περίπου ίσο με αυτόν του ανύπαρκτου ελληνικού κρατιδίου των Αθηνών.
Η αντίφαση κραυγαλέα, χωρίς να παραγνωρίζει βεβαίως κανείς ότι ο δείκτης του κατά κεφαλήν εισοδήματος δεν αντικατοπτρίζει και τον τρόπο κατανομής του εθνικού εισοδήματος μεταξύ των πλουσιότερων και των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων και ατόμων. Εντούτοις, παραμένει ανερμήνευτο το γεγονός ότι μία χώρα, που δεν παράγει επί της ουσίας τίποτα, απολαμβάνει κατά κεφαλήν εισόδημα υψηλότερο ανεπτυγμένων χωρών.
Πολύ απλά, και όπως διδάσκει ο παππούς Μαρξ, μια παρασιτική οικονομία διαμόρφωσε και ένα παρασιτικό εποικοδόμημα.
Σε αυτό το μοντέλο παρασιτικής «ανάπτυξης», όπως διαμορφώθηκε στα μεταπολιτευτικά χρόνια,
Είναι εντυπωσιακή η διαπίστωση ότι, από τους πάλαι ποτέ πυλώνες της δημοκρατίας, όπως αυτοί διακηρύχθηκαν από τον ιδρυτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ανδρέα Παπανδρέου, πριν από 30 περίπου χρόνια, ουδείς ευοδώθηκε.
Όμως το εντυπωσιακότερο όλων είναι η απόλυτη σχεδόν αποστασιοποίηση των κυρίαρχων παρασιτικών ελίτ από το καθολικό λαϊκό πρόταγμα της εθνικής ανεξαρτησίας, έτσι όπως τουλάχιστον η αριστερά στη χώρα το έθετε σταθερά από τον αγώνα της εθνικής Αντίστασης. Η αποδόμηση του έθνους συνοδεύτηκε από έναν υπαρξιακό και αξιακό μηδενισμό, πρωτοφανή για την ελληνική πραγματικότητα.
Ταυτόχρονα με την αποδόμηση και τον ελληνικό εθνομηδενισμό, ταυτόχρονα με την οξύτατη καταγγελία κάθε προσπάθειας αντίστασης απέναντι στον παγκοσμιοποιητικό χυλό, η παρασιτική ελίτ των διανοουμένων δεν άφησε «πικραμένο για πικραμένο», εντός της ελληνικής επικράτειας ή εκτός αυτής, προς τον οποίο να μην προστρέξει υποστηρίζοντας με πάθος τα εθνοτικά, μειονοτικά, ατομικά, σεξουαλικά κ.λπ. δικαιώματά του. Ωσάν να πρόκειται για την απόλυτη αναστροφή του γνωστού ρητού «το έθνος οφείλει να θεωρεί αληθές ό,τι είναι εθνικό, εξαιρουμένου του ελληνικού έθνους». Η επίκληση των δικαιωμάτων ακόμη και μιας ελάχιστης και ασήμαντης μειοψηφίας απαιτείται να έχει καθολική ισχύ καταδίκης σε σιωπή όλων των υπολοίπων. Απαιτείται να έχει καθολική ισχύ ακόμη και εάν το αντίτιμο είναι η υπαρξιακή καταδίκη του συνόλου ελληνικού έθνους.
Απαιτείται παραδείγματος χάριν η άρση των συνεπειών του μακεδονικού αγώνα, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι εγωκεντρικές απαιτήσεις μιας σέχτας ανοήτων που διεκδικούν να αυτοπροσδιορίζονται ως «μακεδονική μειονότητα» και ας είναι εμφανέστατο ότι μείζονες και ευρύτερες γεωστρατηγικές σκοπιμότητες είναι οι αληθείς υποκινητές των δικαιωματικών τους διεκδικήσεων. Απαιτείται επίσης από την ίδια παρασιτική ελίτ η φιλική αποδοχή των απροκάλυπτων διεκδικήσεων της νεο-οθωμανικής Τουρκίας, απαιτείται η οικοδόμηση εμπιστοσύνης ενόσω η χώρα ευρίσκεται υπό καθεστώς casus belli, εάν θελήσει να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα –τα οποία δεν ασκεί και ουδείς εκ των οπαδών της θρησκείας των δικαιωμάτων διαμαρτύρεται–, απαιτείται ειρηνική αποδοχή της νομιμοποίησης της κατοχής της μισής Κύπρου και παραχώρηση κυριαρχικού δικαιώματος στην υπόλοιπη μισή, με τα διάφορα σχέδια Ανάν, απαιτείται συμβιβαστική ανοχή της στρατηγικής αξιοποίησης της μειονότητας στη δυτική Θράκη προκειμένου να «κοσοβοποιηθεί» με την πρώτη ευκαιρία. Απαιτείται εν τέλει εθνική συναίνεση στην άρση των συνεπειών της επανάστασης του 1821. Απαιτείται, δηλαδή, καθετηριακή αναρρόφηση του αίματος γενεών και γενεών.
Όμως, για την ελληνική αριστερά, όπως όχι τυχαία και για την αριστερά των πατριωτικών απελευθερωτικών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής, τα προαπαιτούμενα της οικονομικής ανάπτυξης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της εθνικής ανεξαρτησίας ήταν και είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένα. Τίποτα από τα τρία προτάγματα δεν μπορεί να πάρει σάρκα και οστά αν δεν υλοποιηθούν και τα άλλα δύο. Και μάλιστα σε απόλυτη προτεραιότητα και τα τρία. Όσο και σε όποιο βαθμό κουτσαίνει ένα, αντίστοιχα θα καρκινοβατούν και τα άλλα δύο.
Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι, σήμερα στη χώρα, τόσο σε επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και σε επίπεδο κοινωνικής δικαιοσύνης, όσο και σε επίπεδο εθνικής ανεξαρτησίας, ο παρασιτισμός έχει διαρρήξει ολοκληρωτικά τους συνεκτικούς ιστούς της ελληνικής κοινωνίας. Γι’ αυτό είμαστε σε βαθιά και πολυεπίπεδη κρίση. Κρίση που αγγίζει το ψυχαναλυτικό πεδίο της υπαρξιακής παραίτησης, ενός εσωτερικού υπαρξιακού μηδενισμού που διαλύει τον Έλληνα άνθρωπο και τον οδηγεί στα ψυχοφάρμακα, στις ψυχοτρόπες ουσίες, στην αποβλάκωση της τηλεόρασης ή στην εργασιοθεραπεία και τον ηδονιστικό σεξισμό, στην τυφλή αντικοινωνικότητα και την κυνική αδιαφορία, καταλήγοντας στην ψυχική αποστασιοποίηση απ’ ό,τι συμβαίνει γύρω του και την ολόπλευρη αλλοτρίωση.
Εντούτοις, κάτω από το παρασιτικό, αντεθνικό, αντιαναπτυξιακό και κυριολεκτικά συντηρητικό οχετό, επιμένω να πιστεύω ότι διέρχονται ακόμη οι ζωογόνοι χυμοί μιας νέας αντιπαρασιτικής εθνικής δημιουργικότητας. Ό,τι είναι ιδεολογικά πλειοψηφικό στις παρασιτικές πολιτικές ελίτ, είναι μειοψηφικό στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Είναι χαρακτηριστικό πως όλες οι μεγαλοεφημερίδες με τους περισπούδαστους κονδυλοφόρους του παρασιτισμού και του μηδενισμού, όταν θέλουν να πουλήσουν, όταν θέλουν δηλαδή να απευθυνθούν σε ευρύτερα πλειοψηφικά στρώματα της κοινωνίας, διαθέτουν –ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό– ως δώρα με τις φυλλάδες τους, έργα όπως η Ιστορία του Παπαρρηγόπουλου, η Ιστορία του Πόντου, το Άξιον Εστί, ο Ελ Γκρέκο κ.λπ. και όχι τις «ιστοριούλες» των πανεπιστημιακών που αρθρογραφούν στο εσωτερικό τους. Είναι δηλαδή φανερό πως σοβαρά πατριωτικά αριστερά ρεύματα διαπερνούν το σύνολο των πολιτικών σχηματισμών και δεν εξαντλούνται στην καρατζαφερική προσέγγιση του ΛΑ.Ο.Σ, το οποίο αύξησε περισσότερο από οπουδήποτε αλλού τα ποσοστά του στις πλούσιες περιοχές των βορείων προαστίων της Αθήνας. Είναι ακόμη χαρακτηριστικό πως στον ακριτικό νομό της Φλώρινας είχε τη μικρότερη αύξηση, όταν εκεί ακριβώς η αποχή έφτασε στο 50%. Εκεί όπου η εθνική συνείδηση απαιτεί όχι λόγια, αλλά συγκεκριμένες πράξεις, εκεί ακριβώς, στη μεθόριο, η πατριωτική συνείδηση δεν βρίσκει κατά 50% πολιτική έκφραση και απέχει.
Εάν επικρατήσει η αντίληψη αυτή, θα προκαλέσει ανεπανόρθωτες έως καταστροφικές τριβές στη σοσιαλιστική πολιτική πτέρυγα, που, αν και φαίνεται να απομακρύνεται από το παρασιτικό παρελθόν της, δεν δείχνει να έχει αντιληφθεί το βάθος της κρίσης, ούτε να έχει αποδεχθεί τη διαχρονική αλήθεια της απόλυτης συνάφειας μεταξύ εθνικής ανεξαρτησίας και οικονομικής ανάπτυξης. Δεν δείχνει να έχει ακόμη ενστερνιστεί την ιστορική αλήθεια ότι οικονομική ανάπτυξη, πράσινη ή μη, δεν είναι εφικτή με αποικιοκρατικούς όρους ή υπό νεο-οθωμανική εποπτεία, ή με την αντικατάσταση ενός παρασιτικού πολιτικού προσωπικού από ένα χορτασμένο καθηγητικό κατεστημένο. Και στις δυο περιπτώσεις οι παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του έθνους είναι στο περιθώριο. Πολύ περισσότερο όταν φοβάται κανείς να αναφέρει μεταξύ των άλλων τη λέξη «έθνος» αν μη τι άλλο ως συνεκτικό ιστό, ή ως υποκείμενο δημιουργικής δράσης και παραγωγής. Στην περίπτωση αυτή, το αποτέλεσμα θα είναι η οριστική και τελεσίδικη άρση των συνεπειών της 3ης Σεπτέμβρη και της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η παραχώρηση του πολιτικού αυτού χώρου σε νέες πατριωτικές δυνάμεις, ικανές να αποκαταστήσουν τα οράματα εκείνων που «έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσανε». Αυτό είναι το στοίχημα του Γ.Α.Π. και η ιστορική ισχύς του είναι ανάλογη της επανάστασης στο Γουδί. Ο ίδιος έχει το εκπληκτικό πλεονέκτημα –για λίγο ακόμη– να είναι ο Ν. Πλαστήρας ή ο Δ. Γούναρης. Όταν όλα δείχνουν πως, σε όλα τα επίπεδα, μας ζητούν να αυτοκτονήσουμε αλλιώς θα μας σκοτώσουν, μοναδική απάντηση οφείλει να είναι η δημιουργική αντίσταση του λαού και του έθνους. Γι’ αυτό είπε ο ποιητής πως θέλει ΚΑΙ ΑΡΕΤΗ αλλά ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
=============================
Συμμαχία “μετρίων και κάτω” !!!
του Νίκου Κοντζιά
«Με τα αντικοινωνικά της μέτρα η κυβέρνηση ξεφτίλισε την τιμή της εργασίας των νέων ανθρώπων, αλλά και εισάγει μεσαιωνικές συνθήκες στις εργασιακές σχέσεις. Για πρώτη φορά μεταχουντικά, χιλιάδες νέοι άνθρωποι αναζητούν τρόπους να πάνε να εργαστούν στο εξωτερικό. Το σίγουρο δε είναι, ότι σε μια εποχή όπως αυτή που ζούμε, οι πρώτοι που θα βρουν πρόσβαση εργασίας εκτός Ελλάδας, θα είναι οι νέοι με αναβαθμισμένες σπουδές, ειδίκευση και ξεχωριστές ικανότητες. Η χώρα, δηλαδή, κινδυνεύει να απολέσει μακρόχρονα πολλά από τα καλύτερα παιδιά της».
Φαίνεται πως πλέον ολοκληρώνεται στην Ελλάδα ένα σχέδιο επικράτησης των «μετρίων και κάτω»! Αν πάμε μερικά χρόνια προς τα πίσω θα βρούμε όλους τους «γλίφτες» και κομματόσκυλα -δεξιά και αριστερά- που είχαν το πολύ ένα απολυτήριο Γυμνασίου ή ένα χαρτί από τα τότε ΚΑΤΕΕ να διορίζονται στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στις Τράπεζες, στην αστυνομία, στο στρατό, στις εφορίες, στην Ολυμπιακή, στα ταχυδρομεία, στις πολεοδομίες και σε μερικές άλλες αντίστοιχες υπηρεσίες με κυριότερο εφόδιο τον «μπάρμπα στην Κορώνη». Είναι ακριβώς οι υπηρεσίες με τους μεγαλύτερους μισθούς, με μπόνους, νυχτερινά, εκτός έδρας και ποικίλες άλλες παροχές.
Ένα άλλο κομμάτι «μετρίων και κάτω» που δεν είχε την είχε την ικανότητα να εισαχθεί σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο, έχοντας όμως οικονομική άνεση, σπούδασε σε γειτονικές χώρες σε πανεπιστήμια αμφίβολης ποιότητας, εξαγοράζοντας αρκετές φορές ακόμα και πανεπιστημιακούς τίτλους.
Όσο για τους άλλους που ήταν τα καλύτερα μυαλά (θυμηθείτε συμμαθητές σας) αφού σπουδάσανε στις καλύτερες σχολές των Ελληνικών Πανεπιστημίων και σπαταλήσανε τα καλύτερά τους χρόνια, βρεθήκανε υποδεέστεροι των επιστρεφόντων από την «εσπερία».
Σε κυβερνητικό επίπεδο είδαμε κυβερνήτες που δεν είχαν ούτε ένα ένσημο εργασίας, άλλους που μοναδικό προσόν τους ήταν η αποστασία, άλλους που προσπαθούσαν να μιλήσουν ελληνικά μεταφράζοντας από τα Γερμανικά, άλλους που δυσκολεύονται να διαβάσουν ελληνικά, υπουργούς χωρίς πτυχία, υπουργούς που θέλουν επίσημη γλώσσα του κράτους τα αγγλικά, υπουργούς συνδικαλιστές που ξεπούλησαν τους συναδέλφους τους …
Όταν αυτό το σύστημα έφτασε στα όριά του, αποφασίστηκε η διάσωση όσων το υπηρέτησαν. Εξασφαλίστηκαν αρχικά οι συντάξεις των βουλευτών και των δημάρχων! Στη συνέχεια εξασφαλίστηκαν οι «βολεμένοι» με την πρόωρη συνταξιοδότηση και την «εθελουσία έξοδο» παίρνοντας παχυλές συντάξεις και μεγάλα εφάπαξ.
Επομένως με τη σημερινή κρίση πάλι αυτοί είναι προνομιούχοι …
================
|