Για να μην χάσουμε εντελώς το ..μυαλό μας!!

Στάθης Παναγούλης
Είναι ύποπτες οι τέσσερις συναντήσεις ΤΣΙΠΡΑ-ΨΥΧΑΡΗ
Όταν είσαι αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και σου ζητάει ραντεβού ο εκπρόσωπος ενός δημοσιογραφικού και τηλεοπτικού συγκροτήματος, δεν τον συναντάς τέσσερις φορές σε... διάφορα διαμερίσματα. Του ζητάς να έρθει στο γραφείο σου στη Βουλή ή στο κόμμα. Από εκεί και πέρα είναι ύποπτες, κ. Τσίπρα, οι συναντήσεις σου με τον κ. Ψυχάρη.
Αυτά προς το παρόν. Πηγή
Blogger:  
Νομίζω ότι ο Παναγούλης βάζει τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις, στο σωστό πλαίσιο. Όταν είσαι αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης συμπεριφέρεσαι σαν τέτοιος. Είσαι θεσμός και συμπεριφέρεσαι θεσμικά! Τέλος. Εκτός κι' αν έχεις παραχωρήσει στο εαυτό σου το δικαίωμα να κάνεις ότι γουστάρεις, αλλά αυτό δεν λέγεται θεσμική συμπεριφορά. Εν κατακλείδι ο Τσίπρας "έριξε" πριν απ' όλα τους "συντρόφους" του, αφού έπαιξε τέτοια παιχνίδια και αυτό δείχνει την βαθιά απέχθειά στηνν "πλέμπα" που απλά την "ανέχεται και την χρησιμοποιεί".  (Λουδοβίκειο σύνδρομο). 
Επειδή είναι σίγουρο ότι ο κυρ Σταύρος πήγαινε καλωδιωμένος θα έχει αρκετά επεισόδια αυτή η κόντρα. Απ αυτήν την σύγκρουση χλωμό το βλέπω να βγει κερδισμένος ο Τσίπρας, ακόμα κι' αν ο κυρ. Σταύρος τελικά χάσει!. 
Πάντως οι ...δικαιολογίες που ακούστηκαν μοιάζουν με την αμηχανία κάποιου που βγαίνοντας από το μπουρδέλο "πέφτει" πάνω σ' ενα θείο του και ψελίζει ότι μπήκε στο ..σπίτι για να βγάλλει τα κορίτσια από το βούρκο....και σε καμιά περίπτωση δεν έγινε αυτό που νομίζει...
Y.Γ. Σχετικά με την "συνέντευξη" στο Χατζη(νικολάου) όπου ο Τσίπρας απάντησε. 
Αυτό ήταν η φιλοτέχνιση της εικόνας του "ηγέτη". Μανούλα ο Χατζη... "δημοσιογράφος" - ως σοφατζής προσώπων. Όλη η καριέρα του είναι άθροισμα τέτοιων αγιογραφιών με αλλαγή μόνο στο πρόσωπο. Όπως ο Βενι είναι ο συνταγατολόγος που ..έβλεπε τις παραβιάσεις του συντάγματος, αλλά ουδέποτε μίλησε, έτσι και ο Χατζηνικ ως "δημοσιογράφος" στην υπηρεσία της εξουσίας με στυλ σκληρού "μαχητή της ελευθερίας" έκανε μακικιάζ σε πολιτικά πτώματα και να κερδίζουν πολιτικό χρόνο. Ποιός δεν το θυμάται να γρύφει- ΓΑΠ, Κωστάκη..... Κυριάκο. Βέβαια προσθέτει που και που σκληρές  αντιμνημονιακές απόψεις για να κρατάει το ακροατήριό του σε καταστολή...
  Aκούστε εδώ
  

Σμήνος οι μύγες, στο σπαθί του κ. Τσίπρα!

Εντάξει! Δεν έχει κανείς απαιτήσεις υψηλής διανόησης από τον κ. Τσίπρα. Ωστόσο υπάρχει κάτι στοιχειώδες, που οι σύμβουλοί του θα πρεπε να του είχαν επισημάνει. Είναι κάτι που πλειστάκις έχει αναφερθεί και εδώ. Ότι δηλαδή, η πολιτική επιστήμη περιφρονεί απολύτως τον όρο Ηθική. Τον έχει παραχωρήσει προνομιακά στις θρησκείες και τις κοινωνίες. Με την έννοια αυτή, κάποιος ανήθικος δεν είναι υποχρεωτικά και ανίκανος.

Στο πεδίο της πολιτικής, ο όρος ηθική αντικαθίσταται από τον όρο ικανότητα. Άλλωστε, η Ιστορία μας έχει παραθέσει πληθώρα πολιτικών ανδρών, που ξεχώρισαν για την πολιτική τους ικανότητα, παρά το ο,τι ήταν εξαιρετικά ανήθικοι. Κατ ακολουθίαν, δεν κατηγόρησε κανείς τον κύριο Τσίπρα ότι κάνει πιάτσα στη Συγγρού ως… τραβεστί. Μήτε ο,τι κλέβει στα… χαρτιά, ούτε ότι διαθέτει στρατιά παλλακίδων. Τον κατηγορεί όμως για πολιτικά ανίκανο, κάτι το οποίο πανηγυρικά προκύπτει από πράξεις, ή πολιτικές παραλείψεις. Διότι τελικά, εκείνο που μετράει στον πολιτικό είναι η ικανότητά του να οργανώσει και να υλοποιήσει το όραμά του και ΟΧΙ ο τρόπος με τον οποίο θα το πετύχει. Για τον πολιτικό λοιπόν, και τον επιχειρηματία, ο όρος ηθική είναι γράμμα κενό.

Πάμε παρακάτω, για να δούμε για ποιο λόγο ο κ. Τσίπρας είναι πολιτικά ανίκανος.

1. Εξελέγη με λάβαρο το «αντιμνημόνιο». Το μνημόνιο θα το «σκίσει», θα το ακυρώσει, θα το κάνει, θα το ράνει. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του εδώ, ο γεωπόνος Ντάισελμπλουμ, μας λοιδώρησε αγρίως. Ο Βαρουφάκης ωστόσο, με όσα κανείς μπορεί να του καταμαρτυρήσει, για πολιτική μετριότητα, θεωρώντας ότι υπηρετεί ένα «όραμα», τον ειρωνεύτηκε με το. γνωστό «ουάου», και τότε κάποιοι από μας πιστέψαμε αφελώς ότι, επιτέλους αυτή η κακόμοιρη Ελλάδα ύψωσε το ανάστημα της.
2. Αμ δε! Αποδείχτηκε ο,τι η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη με το Σόιμπλε και το ΔΝΤ, ήταν πολύ σκληρή για να…πεθάνει. Και τότε, ο Τσίπρας οργάνωσε το Δημοψήφισμα, για να δώσει μια απάντηση σ όλο αυτό το πολιτικό σκυλολόι. Ο,τι δηλαδή, ο ελληνικός λαός ήταν έτοιμος να τα δώσει όλα υπέρ βωμών και εστιών. Και ο λαός απάντησε μ ένα ηχηρό ΟΧΙ στις πρακτικές της Ευρώπης και του ΔΝΤ. Αυτό όμως σήμαινε ότι είχε μια κυβέρνηση που διέθετε όραμα και σχέδιο για να αντιμετωπίσει τα επίχειρα. Μια κυβέρνηση που θα είχε οργανώσει την άμυνα της και τις πολιτικές της εφεδρείες.
3. Αμ δε! Με το που μας επέβαλλαν τα κάπιταλ κοντρόλς, η κυβέρνηση έφτυσε μεμιάς το γάλα της μάνας της. Κι από τη μια στιγμή στην άλλη, το ΟΧΙ μετετράπη σ ένα μεγαλειώδες ΝΑΙ, συνοδευόμενο από την υπαγορευμένη αποπομπή του Βαρουφάκη. Τέτοια ξεφτίλα λοιπόν. Ποια πολιτική ηθική επιβραβεύει αυτόν τον εθνικό διασυρμό;

Δυστυχώς για την Αριστερά του κ. Τσίπρα, η Ελλάδα δεν βρέθηκε ποτέ σε τόσο άθλια κι αναξιόπιστη θέση. Στιγμές δύσκολες στην πορεία της πέρασε ουκ ολίγες. Πολιτικά όμως εξαθλιωμένη, σ αυτό τον βαθμό, δεν ήταν ποτέ. Και εν πάση περιπτώσει, δεν το περίμενε κανείς να συμβεί αυτό, με κυβέρνηση που επισείει το λάβαρο της Αριστεράς. Και εδώ ελέγχεται για ανικανότητα και πολιτική ανηθικότητα ο κ. Τσίπρας. Διότι είτε δεν διέθετε την πολιτική ικανότητα να ερμηνεύσει το παρόν και να σχεδιάσει το μέλλον, είτε τυχοδιωκτικά επεδίωξε να διαχειριστεί την εξουσία. Κι αυτό δεν σημαίνει μόνο μια μύγα στο σπαθί του, αλλά ολόκληρο..σμήνος!

Αλλά υπάρχει κι ένα ακόμα ζήτημα, που αγγίζει το πεδίο της ηθικής, ακόμα και στην κοινωνική του διάσταση: Ο σημερινός Πρωθυπουργός κατέβηκε στις εκλογές και με το λάβαρο της κάθαρσης. Ωστόσο όσα μέχρι σήμερα είδαμε, δεν μας έπεισαν ο,τι κλονίζεται σε μεγάλο βαθμό το σύστημα της αδιαφάνειας, της μεγάλης φοροδιαφυγής και το ακαταδίωκτο σημαντικών πυλώνων της διαφθοράς. Σε μεγάλο βαθμό μάλιστα ισχύει η αντίληψη του πατρός Μητσοτάκη, ο οποίος είχε πει εν ολίγοις «φέρτε στην παρτίδα όσα στείλατε στο εξωτερικό, δεν μας ενδιαφέρει πως τα αποκτήσατε, αρκεί να πληρώσετε ένα ποσοστό σε φόρους». Που σημαίνει ο,τι όλοι αυτοί θα μπορούν άνετα πλέον να… ξεπλένουν επίσημα όσο χρήμα απέκτησαν παντί τρόπω.

Μέχρι που φτάσαμε και στην υπόθεση Ψυχάρη. Για να μάθουμε ο,τι ο πρωθυπουργός της σημερινής Αριστεράς είχε σειρά συναντήσεων με τον φερόμενο ως Πατριάρχη της διαπλοκής! Και για να το δικαιολογήσει ο κ. Τσίπρας, είπε, ο,τι θα μας έλεγαν οι Σαμαράς, Παπανδρέου και λοιποί. Ο,τι ο πρωθυπουργός μπορεί να συναντά όποιον του το ζητά!

Σύμφωνοι. Μόνο που δεν μας ενημέρωσε, αλλά το μάθαμε από τον Ψυχάρη! Κι εδώ προκύπτει κάτι ακόμα, που αγγίζει πιο πολύ το πεδίο τής ηθική, έτσι όπως την εννοεί ο κ,Τσιπρας.

Όταν διέρρευσε από τον Ψυχάρη ότι θα δώσει στη δημοσιότητα τις κασέτες με τις συνομιλίες που είχε με τον κ,Τσίπρα, τότε έλαβε το μήνυμα από την Κυβέρνηση, ότι κάτι τέτοιο σημαίνει δίωξη σε βαθμό…κακουργήματος! Γιατί αλήθεια; Εδώ έχουμε πληθώρα μαγνητοφωνημένων συζητήσεων, που έχουν δει κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας, δίχως να ασκηθεί δίωξη. Θάχουμε εξαίρεση στην περίπτωση Ψυχάρη;

Με λίγα λόγια: Όποιος δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του οφείλει να το διατηρεί… απαστράπτον! Αλλιώς, …τουμπεκί ψιλοκομμένο.
===============

“Μπράβο παιδί μου, σκίζε γάτες…”

“Μπράβο παιδί μου, σκίζε γάτες…”

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ • 5 Μαρτιου 2016, 14:31 • Προβολες 1799

• Facebook295
• Twitter
• Google+2
• Print0
• E-mail3
• | 300

Στην συνέντευξή του στον «ενικό», κληθείς να απαντήσει για το περίφημο δημοσίευμα του «Βήματος» και για τις συναντήσεις του – υπό τα νιαουρίσματα της «γάτας Ιμαλαϊων» με τον Στ.Ψυχάρη – ο πρωθυπουργός κάνοντας μακρά ανάλυση της αταλάντευτης στάσης του απέναντι στην διαπλοκή, σχολίασε: «Την έσκισα τη γάτα»…
Σε αυτή την λεβέντικη στάση του πρωθυπουργού, που με τόση συστολή ο ίδιος περιέγραψε, θα επανέλθουμε.
Προς το παρόν – και παρότι δεν έδωσε πειστική απάντηση στις ερωτήσεις γιατί χρειάστηκαν 4 συναντήσεις και γιατί όλες μυστικές – ας κρατήσουμε τη διαβεβαίωση του κ.Τσίπρα ότι στο πρόσωπο του κ.Ψυχάρη «έσκισε τη γάτα» της διαπλοκής. Ίσως έτσι να έχει ανοίξει και ο δρόμος για να «σκίσει» και κανένα Μνημόνιο…
Το ενδιαφέρον, εν προκειμένω, το εντοπίζουμε στο επιχείρημα που επιστράτευσε ο κ.Τσίπρας για να αποσείσει κάθε «σκιά» για την όποια ευνοϊκή στάση του ΔΟΛ απέναντί του, πριν πάρουν τα πράγματα τη σημερινή μορφή της σύγκρουσης της κυβέρνησης με το συγκρότημα.
Συγκεκριμένα, ακόμα κι όταν του επισημάνθηκε από τον κ.Χατζηνικολάου ότι μετά από αυτές τις συναντήσεις εκδηλώθηκε «αλλαγή γραμμής» του συγκροτήματος προς το ευνοϊκότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι αυτή η «αλλαγή γραμμής» εκφράστηκε έως και ανήμερα των εκλογών του Γενάρη με το τότε πρωτοσέλιδο του «Βήματος» υπέρ Τσίπρα, ο πρωθυπουργός επέμεινε: Τα φιλικά γι’ αυτόν δημοσιεύματα, είπε, υπήρξαν μόνο «μετά τις εκλογές». Και με νόημα αναρωτήθηκε: «Την προηγούμενη Κυριακή, τι γράφανε;».
Η γενική, δε, τοποθέτηση του πρωθυπουργού ήταν πως «η μετατόπιση πολλών ΜΜΕ την ημέρα των εκλογών έγινε επειδή πιστεύανε ότι και ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το ίδιο με τους προηγούμενους», ότι αυτό συνέβη διότι πίστευαν ότι «θα εξαργυρώνανε την στήριξη με διευκολύνσεις» αλλά, πρόσθεσε, «εμείς πολύ απλά δεν το κάναμε».
Θαυμάσια περιγραφή. Αλλά αφού ο ίδιος ο πρωθυπουργός έθεσε ως ατράνταχτο ατού της επιχειρηματολογίας του το κριτήριο του χρόνου κατά τον οποίο εκδηλώθηκε αυτή η φιλική διάθεση της «διαπλοκής» (όπως ο ίδιος την περιγράφει) απέναντί του, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η περιγραφή του πάσχει σε ένα σημείο: Δεν συμπίπτει με την πραγματικότητα.
Εξηγούμαστε:
α) Δεν ήταν «μετά τις εκλογές», ήταν ανήμερα ακριβώς των εκλογών της 25 Γενάρη 2015, όταν το «Βήμα» κυκλοφόρησε έτσι:

Δηλαδή: Μετά από 4 (μυστικές) συναντήσεις με τον κ.Ψυχάρη, στις οποίες ο κ.Τσίπρας άκουγε (όπως λέει) τα αιτήματα του εκδότη για «διευκολύνσεις», ο κ.Τσίπρας την τελευταία του προεκλογική και «αποκλειστική συνέντευξη» επέλεξε να την δώσει στην εφημερίδα του συγκεκριμένου εκδότη. Μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε με τρόπο που, όπως πιστοποιεί το πρωτοσέλιδο, διαλαλούσε σε βαθύ κόκκινο φόντο τις εξαγγελίες Τσίπρα για «σαρωτικές αλλαγές στο κράτος για την πάταξη της διαφθοράς» και έχριζε τον κ.Τσίπρα πρωθυπουργό πριν καν ανοίξουν οι κάλπες.
β) Επειδή ο κ.Τσίπρας ρώτησε ναι, αλλά «την προηγούμενη Κυριακή, τι γράφανε;» να του υπενθυμίσουμε. Αυτά έγραφε το «Βήμα» στις 11 Γενάρη 2015:

Δηλαδή: Η εφημερίδα του εκδότη που ζητούσε «διευκολύνσεις» από τον κ.Τσίπρα έμοιαζε να «πριμοδοτεί» μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» κρίνοντας ως «ιστορικών διαστάσεων» την «πολιτική ανατροπή από ενδεχόμενη πρωτιά Τσίπρα». Κι αυτά όχι «μετά τις εκλογές». Δυο βδομάδες πριν από τις εκλογές ήταν.
γ) Όπως θυμόμαστε, εκλογές δεν είχαμε μόνο τον Γενάρη. Ας θυμηθούμε μερικά πρωτοσέλιδα όχι «μετά τις εκλογές», αλλά πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη:

Δηλαδή: Την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, που ολοκληρώθηκε δυο μέρες αργότερα, «Τα ΝΕΑ» την πανηγύριζαν στις 12 Αυγούστου 2015 εκθειάζοντας τον κ.Τσίπρα που με αυτόν τον τρόπο, τον μνημονιακό, «γύριζε σελίδα για μια νέα Αριστερά»…
δ) Ενώ οι εκλογές είχαν ήδη προκηρυχθεί, τρεις βδομάδες πριν ανοίξουν οι κάλπες, στις 22/23 Αυγούστου 2015, η εφημερίδα «Τα ΝΕΑ» κυκλοφόρησε έτσι:

Δηλαδή: Με ψηφισμένο το τρίτο Μνημόνιο, πάλι σε βαθύ κόκκινο φόντο, «Τα ΝΕΑ» αποθέωναν τον κ.Τσίπρα και – μεσούσης της προεκλογικής περιόδου – παρουσίαζαν το Μνημόνιό του και την τακτική του σαν «τελευταία σφυριά στο ελληνικό πολιτικό κατεστημένο από τα αριστερά στα δεξιά».
ε) Δεν ήταν, όμως, μόνο τα πρωτοσέλιδα του ΔΟΛ. Ήταν τα ίδια τα άρθρα του κ.Ψυχάρη. Όπως για παράδειγμα εκείνο στις 9 Αυγούστου 2015, παραμονές της ψήφισης του Μνημονίου, όταν ο εκδότης που – κατά τον κ.Τσίπρα – ζητούσε «εκδουλεύσεις», έγραφε με πάθος:
«Γεννάται έτσι η ελπίδα η έλευση της Αριστεράς στην εξουσία να σημάνει τον εκσυγχρονισμό του κράτους που επεχείρησαν αλλά δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης (…) μοιάζει να ανατέλλει το άστρο του Αλέξη Τσίπρα». Προεκλογικά γράφτηκαν κι αυτά.
στ) Υπάρχουν, τέλος, ορισμένα δημοσιεύματα που (όπως και αρκετά πρωτοσέλιδα) πράγματι ήταν μετεκλογικά, αλλά τόσο έντονα τα μηνύματα του συντάκτη τους, που δεν μπορούν να περνούν απαρατήρητα. Όπως, για παράδειγμα, πάλι άρθρο του κ.Ψυχάρη και μάλιστα πρόσφατα (13 Δεκεμβρίου 2015), όταν υπό τον άνευ παρερμηνειών τίτλο «ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ», μεταξύ άλλων έγραφε:
«Η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι απλώς χρήσιμη: είναι απαραίτητη (…). Γι’ αυτό αφήστε τον κ. Τσίπρα να κάνει τη δουλειά του».
***
Σημείωση 1η: Θα μας ρωτήσει κάποιος: «Και τι ευθύνη έχει ο Τσίπρας που τον εκθείαζε ο ΔΟΛ, τι φταίει για τις κυβιστήσεις του συγκροτήματος;».
Ενδεχομένως καμία, αλλά πρόκειται για λάθος ερώτηση, σε λάθος παραλήπτη. Εμείς – επαναλαμβάνουμε – εκείνο που καταγράφουμε είναι ότι το επιχείρημα που επιστράτευσε ο κ.Τσίπρας για να αποσείσει κάθε «σκιά» για την όποια ευνοϊκή στάση του ΔΟΛ απέναντί του, ότι δηλαδή αυτή εκδηλώθηκε «μετά τις εκλογές», δεν ισχύει. Τόσο απλά. Ο ίδιος επικαλέστηκε το συγκεκριμένο (αβάσιμο) επιχείρημα. Ας μην το επικαλείτο.
Σημείωση 2η: Ο κ.Τσίπρας, για όσους δεν κατάλαβαν πόσο άτεγκτος είναι απέναντι στα ποικιλώνυμα και περιώνυμα «συμφέροντα», πρόσθεσε με έμφαση ότι δεν σηκώνει «μύγα στο σπαθί του σε ζητήματα ηθικής»
Περίφημα. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα να ακούμε ότι ο πρωθυπουργός, που έκανε «ναι» το όχι του δημοψηφίσματος και που ψήφισε Μνημόνια ίδια με εκείνα που κατήγγειλε ως βάρβαρες πολιτικές εξυπηρέτησης ταξικών συμφερόντων, ιεραρχεί τόσο υψηλά το κριτήριο της ηθικής στην πολιτική.
Σημείωση 3: Ήταν σε αυτά ακριβώς τα ζητήματα, της «διαπλοκής» και των «συμφερόντων», που ο κ.Τσίπρας είπε – και σωστά – ότι κρίνεται «από το τι πράττει». Έφερε δε ως απόδειξη πεπραγμένων τη ρύθμιση για τις τηλεοπτικές άδειες.
Δεδομένων, πάντως, των εν λόγω ρυθμίσεων (θα αναφερθούμε ειδικώς σε αμέσως επόμενο σημείωμα της στήλης) όπου εμείς δεν είδαμε για τις νέες αδειοδοτήσεις να έχει υπάρξει κάποια δικλείδα αποκλεισμού των «ολιγαρχικών συμφερόντων» που κατά τεκμήριο αποτελούν πυλώνα της «διαπλοκής (παλιάς, νέας, αδιάφορο), και μιας και για να έχει κανείς κανάλι χρειάζονται κάτι πολλά εκατομμύρια (που προφανώς δεν βρίσκονται στις τσέπες της «αντιολιγαρχίας»),
συμπαθάτε μας, αλλά ακούγοντας τον κ.Τσίπρα στα όσα πράττει κατά της κατηραμένης διαπλοκής να εγγράφει και ότι – κατά δήλωσή του – «την έσκισε τη γάτα», εκτός από την Μέρκελ και τα Μνημόνια, το μυαλό μας πήγε και σ’ αυτό: 
Πηγή 
=====================

Η γάτα, ο απατεώνας, οι ύαινες 

Το πρωτοσέλιδο των Νέων το Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Του Γιώργου Καραμπελιά     

Τις τελευταίες ημέρες εξελίσσεται μια ιλαροτραγωδία που πέραν του ότι  εκφράζει και το επίπεδο της πολιτικής ζωής και του διαλόγου στη χώρα, αποδεικνύει την περαιτέρω διάβρωση των στηριγμάτων του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ: Ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης «αποκαλύπτει» τις κρυφές επαφές του με τον Τσίπρα που πραγματοποιήθηκαν τέσσερις φορές στη διάρκεια του 2014 και οι οποίες επισφράγισαν τη στροφή του συγκροτήματός του προς τον Σύριζα και τον Τσίπρα προσωπικά.

Το Μέγαρο Μαξίμου εξέδωσε ανακοίνωση η οποία όχι μόνο αναγνωρίζει την ύπαρξη αυτών των συναντήσεων, διότι προφανώς φοβάται πως έχουν ηχογραφηθεί, αλλά και παρακάμπτει εντελώς τις αναφορές για τη στήριξη των Αμερικανών στον Τσίπρα.

Το χρονικό ενός έρωτα

Εν τούτοις η στροφή  του ΔΟΛ υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στη διάρκεια του 2014 διαπιστώνεται από την ανοικτή υποστήριξη  που απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαιτέρως ο Τσίπρας  από τις εφημερίδες του –αρχικά  από ταΝέα και εν συνεχεία από το Βήμα–, αλλά σε μεγάλο βαθμό και του τηλεοπτικού σταθμού Mega, υπέρ του Τσίπρα. Για να ξαναθυμηθούμε τους σταθμούς αυτής της διαδρομής, διαβάζουμε σε μερικά από τα περισπούδαστα(sic) άρθρα του κυρ Σταύρου μετά το Φθινόπωρο του 2014:

«Ο κ. Αντ. Σαμαράς βαδίζοντας στη δεξιά όχθη του ποταμού, προσπαθεί να συγκλίνει προς το Κέντρο, αλλά τον φρενάρει το φάντασμα της Ακροδεξιάς. Στην άλλη όχθη, την Αριστερά, βαδίζει ο κ. Αλ. Τσίπρας µε βήματα ασυντόνιστα µεν, αλλά σταθερά ως προς την τελική τους κατεύθυνση, το Κέντρο.» («Η αποστρατεία του καραγκιόζη», Το Βήμα 09/11/2014). Απόλυτα αντικειμενικός, όπως πάντα, ο «κυρ Σταύρος» έβρισκε τον Σαμαρά «να φρενάρεται» από την «Ακροδεξιά» και τον Αλέξη να είναι «φερέγγυος», ως κατευθυνόμενος προς το «Κέντρο» που εκπροσωπεί διαχρονικά το Συγκρότημα.

Ένα μήνα μετά, σε άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο «Εκλογές-εκλογές», καθησυχάζει τους αναγνώστες του, μια και οι «ξένοι», δεδομένου ότι δείχνουν να υπονομεύουν τον Σαμαρά, τον Τσίπρα δείχνουν να έχουν επιλέξει: «Αν οι ξένοι βοηθήσουν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα του για επίσπευση των εκλογών θα το κάνουν επειδή θα έχουν εξασφαλισμένο το μέλλον.» (Το Βήμα, 07/12/2014). Επειδή δε διάφοροι «κινδυνολόγοι», ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος, θεωρούσαμε καταστροφική την επιλογή της επίσπευσης των εκλογών για τον Ιανουάριο του 2015, η «γάτα» της δημοσιογραφίας μας λοιδορούσε ανοικτά και καθησύχαζε τους αναγνώστες-θύματα της οξυδέρκειας του: «Τις τελευταίες ηµέρες παριστάµεθα µάρτυρες µιας νέας από σκηνής διδασκαλίας της πολιτικής κωµωδίας: Κινδυνεύει η Ελλάς! [ ] Καθώς όλοι γνωρίζουµε τα όριά µας, λογικό είναι να περιµένει κανείς ότι µετά τις εκλογές, ψήφω και αποφάσει του Λαού, όλα θα πάνε καλύτερα…» («Κινδυνεύει η Ελλάς», Το Βήμα, 28/12/2014), στον καλύτερο δυνατό κόσμο βεβαίως!

 Προέβλεπε μάλιστα ότι στις επερχόμενες εκλογές ο Σύριζα θα χτυπήσει «σαρανταπεντάρια», ενώ το ΠΑΣΟΚ θα εξαφανιστεί, θέλοντας να στείλει και τους τελευταίους ΠΑΣΟΚους στην αγκαλιά του Τσίπρα: «Ο εκλογικός σχηματισμός της Αριστεράς εκτιμάται ότι θα φθάσει σε ποσοστά άλλων εποχών του ΠαΣόΚ, ενώ το κόμμα του Α. Παπανδρέου πέφτει στα βράχια.» («Εδώ σε θέλω κάβουρα», Το Βήμα 11/01/2015).

Ακόμα και μια μέρα πριν τις εκλογές, θα συνεχίσει τον προεκλογικό αγώνα υπέρ του Τσίπρα, ώστε να επισφραγίσει και να διευρύνει ει δυνατόν το προβάδισμα του Σύριζα, μια και η εκλογή του «συμφέρει τη χώρα»: «Όταν το ΠαΣοΚ ξύπνησε, αυτοί που συγκροτούσαν την Κεντροαριστερά είχαν ήδη ανοίξει φτερά και προφανώς αποφάσισαν το πρόδηλο: Ότι η Κεντροαριστερά είναι χώρος ελεύθερης σκέψης και ψηφίζει συνειδητά αυτό που προφανώς συμφέρει τη χώρα… η Κεντροαριστερά δεν τεμαχίζεται, δεν χαρίζεται και ασφαλώς δεν κληρονομείται». («Πώς το 3% γίνεται 20, 30, 40…», Το Βήμα, 24/01/2015.) Το μήνυμα ήταν σαφές, ο ΓΑΠ δεν είναι κληρονόμος του Ανδρέα, αλλά το όνομα αυτού Αλέξης.

Και το ειδύλλιο δεν έμεινε απλά προεκλογικό. Μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2015, παρά την ρήξη στη διάρκεια του Δημοψηφίσματος και τις πρώτες αψιμαχίες ο Ψυχάρης παραμένει «συνεπής». Έτσι τον Απρίλιο όχι μόνο επιχαίρει που νίκησε η «αριστερά», αλλά προσπαθεί και να μπαλώσει τις καταστροφικές της επιλογές, μια και μαθαίνει στου… κασίδη το κεφάλι: «Ευτυχώς που νίκησε στις εκλογές η Αριστερά!… Όχι μόνο διότι κάποτε θα ερχόταν και η σειρά της, αλλά και διότι η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να αξιοποιήσει την απειρία της περί το κυβερνάν και να λύσει δομικά προβλήματα της χώρας.» («Πολυμορφικά και αχόρταγα συμφέροντα», Το Βήμα, 04/10/2015 ).

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, χρησιμοποιώντας το προηγούμενο του Μιτεράν, καλεί τους αναγνώστες του να «Κλείστε τη μύτη και ψηφίστε τους!». («Ψήφος και προσδοκίες», Το Βήμα, 06/09/2015), ενώ τον Οκτώβριο βρίσκει πως ο Αλέξης είναι ο νέος Ανδρέας οι δε ψηφοφόροι «είναι προφανώς ευχαριστημένοι γιατί το κόμμα που πλειοψηφεί κινείται ήδη στους δρόμους που οδηγούν στην Κεντροαριστερά». («Τι Ανδρέας, τι Αλέξης», Το Βήμα, 11/10/2015). Ακόμα και τον Δεκέμβριο κάνει εκκλήσεις να τον «αφήσουν» να κυβερνήσει μια και «Η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι απλώς χρήσιμη: είναι απαραίτητη.»  και «Το έργο που επιτελεί είναι βαρύ, πολύπλοκο, ακόμη και, ορισμένες φορές, αλλοπρόσαλλο.»  «Γι’ αυτό αφήστε τον κ. Τσίπρα να κάνει τη δουλειά του.»  («Αφήστε τον» Το Βήμα, 13/12/2015 )

Το διαζύγιο

Η περίοδος της συμπόρευσης θα λάβει τέλος στις αρχές του ενεστώτος έτους, για πολλούς και διάφορους λόγους. Αρχικώς, διότι η κυβέρνηση Τσίπρα μοιάζει να χάνει την πλειοψηφία και την ανοχή που της προσέφεραν οι πολίτες, οι αγρότες παίρνουν στο κυνήγι τους Συριζαίους βουλευτές και η Νέα Δημοκρατία με την εκλογή Μητσοτάκη εμφανίζεται ως πλειοψηφική εναλλακτική λύση. Κυρίως όμως, διότι το καλοκαίρι του 2015 με την απειλή του Grexit, το δημοψήφισμα και το κλείσιμο των τραπεζών η σχέση των παραδοσιακών ΜΜΕ με τον Τσίπρα διερράγη. Αφού δεν τον στήριξαν τότε, όταν διέθετε ακόμα τη λαϊκή υποστήριξη, θα τον στηρίξουν τώρα που την έχει απολέσει; Έτσι, στην προοπτική διατήρησης της εξουσίας όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά και για να ικανοποιήσουν τους «εταίρους», –που με μεγάλη χαρά αντιμετωπίζουν τη διάλυση των όποιων  ισχυρών πόλων εξουσίας στην Ελλάδα, μετά τη διάλυση των τραπεζών– ο Τσίπρας και η συμμορία του Μαξίμου, με ενορχηστρωτή τον Παππά, άρχισαν τον «ανένδοτο» κατά των ΜΜΕ και κατ’ εξοχήν κατά του Ψυχάρη. Εξάλλου μια και δεν μπορούν ούτε καν στους οπαδούς τους να προσφέρουν άρτον, μπορούν να προσφέρουν το θέαμα της επίθεσης ενάντια στους «νταβατζήδες».

Και ο Σταύρος, που θεωρούσε πως μπορούσε να επιβιώνει και να επιπλέει με οποιαδήποτε εξουσία βρέθηκε στριμωγμένος στα σκοινιά του ριγκ. Ακόμα και ο σύντροφος Μπόμπολας δείχνει να μην ταυτίζεται μαζί του θέλοντας να σώσει το δικό του τομάρι, και, γιατί όχι, ακόμα και να τον ξεφορτωθεί.

Έτσι είναι υποχρεωμένος πλέον «να παίξει τα ρέστα του». Στις επτά Φεβρουαρίου υπενθυμίζει στον Τσίπρα πως και ο Καραμανλής έφυγε «με αεροπλάνο της γραμμής», («Με αεροπλάνο της γραμμής», Το Βήμα 07/02/2016) ενώ στις 28 Φεβρουαρίου, ξιφουλκεί πλέον ανοικτά εναντίον του. Αποκαλύπτει τις μυστικές συναντήσεις που είχαν το 2014. Αρχικά υποστηρίζει ότι έκλεισαν κάποια «αμοιβαία επωφελή» συμφωνία μεταξύ τους. Ισχυρίζεται λοιπόν πως ο Τσίπρας του υποσχέθηκε πως: «όταν κερδίσουμε την εξουσία θα του χαρίσω τα δάνεια της εκδοτικής επιχείρησής του, και επίσης θα δώσω στον ίδιο ολόκληρο το κανάλι στο οποίο συμμετέχει.» Ο Ψυχάρης, «αδέκαστος»(!) ισχυρίζεται πως ο ίδιος «εξακολουθεί να μη (τον) υποστηρίζει, ούτε με τις εφημερίδες ούτε με το κανάλι του». Παραθέσαμε πριν αρκετά πειστήρια αυτής της προφανούς έλλειψης στήριξης!

Εκτός από όλα τα άλλα, παραθέτει πολλά στοιχεία και υπονοούμενα για τους Αμερικανούς και την πανθομολογούμενη πλέον σχέση του Τσίπρα μαζί τους:

«Η μυστική συνάντηση έγινε στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας αυτής, σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται πολύ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Άραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί και να παρακολουθούνταν ως… γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών πληροφοριών; Ο εκδότης αναλογίστηκε το ενδεχόμενο, αλλά δεν τον προβλημάτισε.» (sic) Όσο για την ημέρα που έγινε η συνάντηση, ήταν η 4η Ιουλίου εθνική γιορτή των ΗΠΑ, όταν «οι πρεσβείες σε ολόκληρο τον κόσμο διοργανώνουν δεξιώσεις στις οποίες προσκαλούν τους επιφανείς της πολιτικής, της οικονομίας, του Στρατού, της Εκκλησίας, της Δικαιοσύνης και των Τεχνών» και παρ’ όλα αυτά «ο δρόμος, παρά τη γειτνίασή του με την αμερικανική πρεσβεία και ορισμένα σημαίνοντα δημόσια κτίρια, ήταν σχεδόν άδειος εκείνη την ώρα. Μόνο τρεις εργάτες μαστόρευαν σε ένα κτίσμα, λίγα μέτρα διαγώνια απέναντι, αλλά μάλλον δεν είχαν δώσει σημασία (ή έτσι άφηναν να φαίνεται…)»  Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτές τις μπηχτές συνεχίζει: «Ο πολιτικός ηγέτης ανέλυσε στον εκδότη την άποψή του ότι η κυβέρνηση δεν θα κατόρθωνε να ανακάμψει και ότι πλέον οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και οι ΗΠΑ, διάκεινται φιλικάπρος το κόμμα του.»

Ο Ψυχάρης αποκαλεί τον Τσίπρα ανοικτά, «φίλο», και συγκεκαλυμμένα ενεργούμενο των Αμερικανών, αλλά το λαλίστατο Μαξίμου δεν έχει τίποτε να απαντήσει επί του θέματος.

Παράλληλα σε ενυπόγραφο άρθρο του την ίδια ημέρα, Κυριακή 28 Φεβρουαρίου γράφει και εμμέσως απειλεί τους «αγνώμονες»: «Αυτή η χώρα δεν ανήκει σε κανέναν κύριο Τσίπρα. [ ]. Οι πλείστοι των πρώην πρωθυπουργών μένουν ξεχασμένοι στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Οι κανόνες της Δημοκρατίας είναι διαχρονικοί ως προς την εφαρμογή και αναντικατάστατοι και αυστηροί. Ιδίως ως προς το προσωρινό της ηγεσίας. Εν ολίγοις, επειδή πάμε και στην εκκλησία, ουαί σ’ εκείνους που ‘εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου’». («Sic transit gloria mundi», Το Βήμα, 28/02/2016). Ο Σταύρος θυμίζει στον αγνώμονα νεαρό ότι οι πολιτικές εξουσίες είναι προσωρινές, ενώ τα συγκροτήματα Τύπου και μάλιστα ο ΔΟΛ είναι τουλάχιστον αιωνόβια και πως θα πληρώσει ακριβά για την αχαριστία του.

Προφανώς αν μπορούσε να μιλήσει και ο καημένος ο…  Μπόμπολας, πολλά θα είχαν να μας πουν τα χειλάκια του, αλλά αυτός συνεχίζει να κλείνει δουλειές με το Δημόσιο, πράγμα που αντανακλάται στη στάση τουΈθνους και του ποσοστού που διαθέτει στο Μέγκα μέχρι και σήμερα, – όπου ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι διαμαρτύρεται, εξακολουθεί να κατέχει το κεντρικό στασίδι… Όσο για την Αμερικανική πρεσβεία και άλλα ανάλογα ιδρύματα, τηρούν πάντα την αρχή της μυστικότητας.

Την πάτησε ο «εκδότης». Ο κύριος «Σταύρος» που κληρονόμησε το περιώνυμο συγκρότημα το πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ακριβώς γιατί είναι κοντόφθαλμος. Στήριξε αδίκως έναν τυχάρπαστο, τον Τσίπρα, και αυτός αντί του μάννα του προσέφερε χολή, δικαστικές διώξεις και απειλεί να του κλείσει και το κανάλι. Ο κος Σταύρος εξανέστη, διότι το μειράκιο τον έπιασε κορόιδο. Τόσο κορόιδο αποδείχθηκε ο πονηρός Ψυχάρης ώστε για να ανοίξει τον δρόμο στον Τσίπρα θυσίασε ακόμη και τον γιο του που παραιτήθηκε από τη βουλευτική του έδρα με τη Νέα Δημοκρατία στις 14 Νοεμβρίου 2014.

Αλλά ο Αλέξης έχει αποδειχτεί «γάτα» στο άθλημα της εξαπάτησης, παριστάνοντας το «καλό παιδί», που δέχεται δήθεν συμβουλές και τους «ακούει» όλους, ενώ είναι απόλυτα ανενδοίαστος, κυνικός και αμοραλιστής. Το κατέδειξε με τον Αλαβάνο, με τον Κουβέλη, τον Αβραμόπουλο, τον Καραμανλή, τονΛαλιώτη, και τόσους άλλους που χρησιμοποίησε για να ανέβει.

Επιπλέον, οι αποκαλύψεις του Ψυχάρη δεν συνάντησαν την απήχηση που περίμενε. Δεν υπήρξε κανένα σασπένς,  διότι δεν υπάρχει κανένας Έλληνας που να αμφιβάλει ότι ο Τσίπρας έχει κάνει μυστικές συναντήσεις και συμφωνίες  με όλους όσους μοιράζουν τα χαρτιά στην ελληνική πολιτική σκηνή και προπαντός με τους εντολείς τους. Και ο ίδιος ο κυρ Σταύρος εμπνέει λιγότερη εμπιστοσύνη και από τον Τσίπρα. Μεταξύ κατεργαραίων…

Το ερώτημα που πρέπει να θέσει ο Ψυχάρης στον εαυτό του είναι το πώς και γιατί, ενώ υποτίθεται πως εκφράζει τη δημοσιογραφική παράδοση της βενιζελικής παράταξης (του Ελευθερίου Βενιζέλου προφανώς) κατάντησε να τρέχει από πίσω και να εξαπατάται από τον τελευταίο Τσίπρα των τριόδων. Μήπως γιατί ο τελευταίος του θύμισε και κάτι από τον εαυτό του στα νιάτα του;  Απαίδευτο, σαλταδόρο και αμοραλιστή.

Τα καινούργια τζάκια

Ο Νίκος Χατζηνικολάου, που θέλει να γίνει Ψυχάρης στη θέση του Ψυχάρη, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Αυτός, από την αρχή της κρίσης, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία για να υποκαταστήσει τα παλιά τζάκια: έφτασε να “παρουσιάζει” με ποικίλους τρόπους ακόμα και τους υπερασπιστές της δραχμής, «από δημοσιογραφική δεοντολογία» προφανώς, ενώ έχει συνάψει στρατηγική συμμαχία (!) με τον Κουρή και άλλα αστέρια της δημοσιογραφίας, και έχει αποδειχτεί εξαιρετικά ευέλικτος στις στροφές. Περισσότερο και από κυρ-Σταύρο. Γι’ αυτό και στα δημοσιογραφικά του όργανα, χρησιμοποιεί ανθρώπους από όλες τις κατευθύνσεις και τις απόψεις, και, ανάλογα με τη στιγμή προβάλει την κατάλληλη γωνία από τις πολλές που διαθέτει το μαγαζί του. Μέσα λοιπόν από την «πολυφωνία» την οποία δήθεν εφαρμόζει στις εφημερίδες και το ραδιόφωνό του (το όποιο μεταδίδει και κάποιες ειδήσεις για να διανθίζει τις διαφημίσεις του), έχει ταχθεί από τον Νοέμβριο του 2015, όταν είδε προς τα πού στρέφεται το ρεύμα ανοιχτά υπέρ του Σύριζα – μέχρι και τον συνεργάτη του, Γ. Τράγκα επιστράτευσε σε αυτό το θεάρεστο έργο.

 Επειδή λοιπόν θεωρεί πως ο στόχος του περιπόθητου καναλιού και της ανατροπής των ανταγωνιστών του είναι όλο και πιο κοντά, η δε μακροημέρευση της κυβέρνησης εξαιρετικά αμφίβολη, στηρίζει όλο και πιο ανοιχτά τον Τσίπρα, διατηρώντας πάντα ένα προσωπείο αντικειμενικότητας. Και θα πρέπει να του αναγνωρίσει κανείς πως τα καταφέρνει πολύ καλύτερα από άλλους να θολώνει τα νερά, με το δήθεν ατσαλάκωτο και αντικειμενικό στυλ του. Ποιος όμως δεν θυμάται στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, το βρώμικο κτύπημα εναντίον του Μεϊμαράκη με την «έκτακτη» μετάδοση συνέντευξης του Τσίπρα, την ημέρα που η Ν.Δ. πραγματοποιούσε την κεντρική προεκλογική της εκδήλωση στην Αθήνα;!  Έτσι και τώρα, τη στιγμή που οι αγρότες σχίζουν τις αφίσες του Τσίπρα σ’ ολόκληρη την επικράτεια και καταδιώκουν τους βουλευτές του, ενώ εξελίσσεται η προσπάθεια του Μαξίμου να φιμώσει και να ελέγξει την τηλεόραση, μία μόλις μέρα μετά τις αποκαλύψεις Ψυχάρη, παρουσιάζει σε «συνέντευξη» και αγιογραφεί χωρίς καμία ουσιαστική ερώτηση τον σε ελεύθερη πτώση πρωθυπουργό. Έναν πρωθυπουργό, που βρίσκεται στο τέλος της σύντομης διαδρομής του, γι αυτό και βιάζεται ο «Νίκος» και αρχίζει να καρφώνεται. Λίγο περισσότερο προσοχή, διότι η αιδώς…

Στο ναδίρ

Το πόσο κοντά βρίσκεται η πτώση μπορεί να το καταλάβει κανείς από τη διαδρομή των δύο τελευταίων χρόνων. Αρκεί να θυμηθούμε πως, δύο χρόνια πριν ο Τσίπρας ήταν υποψήφιος της ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν και σε ολόκληρη την Ευρώπη Ζίζεκ και Ολιβερ Στόουν εκθείαζαν τον νέο αστέρα και ελπίδα της Αριστεράς στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Αρκεί να θυμηθεί κανείς, πως στις ευρωεκλογές του 2014, σε μία μεγάλη χώρα της Ευρώπης, την Ιταλία, η ριζοσπαστική Αριστερά κατέβηκε στις εκλογές με τον τίτλο «Λίστα Τσίπρα», για να προσμετρήσει όχι μόνο την προφανή αποβλάκωση αυτής της ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά και την πτώση ενός «ειδώλου». Τον Ιανουάριο του 2015 ανέβηκε ακόμα πιο ψηλά, με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, και τα κόκκινα χαλιά που του έστρωνε η Μέρκελ. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, από τα μεγάλα σαλόνια αγωνίζεται να βρει στηρίγματα στον Χατζηνικολάου, τον Κουρή και τον… Μαυρίκο, μια και νιώθει πλέον –έστω και αν ακόμα ελπίζει ότι θα κοροϊδέψει για άλλη μια φορά τους Έλληνες– πως εξαντλείται το λάδι στο καντήλι του.

Ένα κοινό χαρακτηριστικό έχουν όλοι αυτοί οι ήρωες που διαφεντεύουν τις τύχες του δύσμοιρου έθνους στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του: Αδιαφορούν παντελώς για το τι πρόκειται να συμβεί στην χώρα, αρκεί οι ίδιοι να επιπλεύσουν μέσα σε ένα τοπίο απόλυτης παρακμής και καταστροφής. Όταν ένα έθνος και ένας λαός μοιάζει σχεδόν νεκρός, οι ύαινες προσπαθούν να αποσπάσουν τα μέλη του. Ωστόσο δεν είμαστε ακόμα νεκροί για να μας διαμελίσουν τα πτωματοφάγα σαρκοβόρα. Και αν κάποτε, ιδίως τα τελευταία χρόνια, η συμπεριφορά μας θυμίζει όντως νεκροφάνεια, πιστεύω πως είμαστε έτοιμοι να εκπλήξουμε και πάλι όσους επιτίθενται μονάχα σε νεκρούς. Είμαστε ακόμα ζωντανοί, μια νεκροφάνεια είναι…

Πηγή Άρδην

  «Και εγώ θα κριθώ, ιδίως τώρα που έχω θέση εξουσίας, όχι από το ποιον συναντώ, τι μου λέει, τι του λέω, αλλά από το τι πράττω», ήταν η απάντηση του Αλ. Τσίπρα σχετικά με τις συναντήσεις του με τον Στ. Ψυχάρη. Συναντήσεις που δεν αρνήθηκε ότι έγιναν και δυστυχώς με μία δυνατή γεύση ομολογίας ότι δεν έχει σημασία το τί μπορεί να υποσχέθηκε στον Ψυχάρη, αλλά το τι έπραξε.

Δυστυχώς, το ίδιο ισχύει και για εμάς. Άλλα μας είπε προεκλογικά, άλλα μας έταξε και άλλα έπραξε. Και φυσικά το ότι όχι μόνο δεν έσκισε τα μνημόνια, αλλά υπέγραψε ακόμη ένα, δεν τον αθωώνει για τα ψέματα που μας είπε. Αυτό ισχύει και στην ιστορία με τον Ψυχάρη. Το ότι δεν του έκανε τα χατίρια, δε σημαίνει ότι αθωώνεται αν του τα υποσχέθηκε προεκλογικά. Και αν του τα υποσχέθηκε, τότε δυστυχώς επιβεβαιώνεται η κατηγορία ότι προεκλογικά είχε υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες.

• Κι αν έστω γνωρίζουμε τί υποσχέθηκε σ’ εμάς και ίσως μάθουμε τί υποσχέθηκε και στον Ψυχάρη, το μεγάλο ζήτημα είναι αν θα μάθουμε τί έχει υποσχεθεί στη Μέρκελ και στις Βρυξέλλες, πριν αποκτήσουμε αυτή τη γνώση βιωματικά και με τραγικά αποτελέσματα.
• Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για τις ειλικρινείς προθέσεις του Τσίπρα ακόμη και στο προσφυγικό. Τι έταξε, σε πόσους και σε ποιους. Από τον Τσίπρα τα περιμένω όλα πια. Δεν ξέρω ποιους μπορεί να χρησιμοποιήσει για να ικανοποιήσει την ανάγκη κυβερνητισμού του. Αυτού του νοσηρού αυτοσκοπού του, όπως πλέον αποδεικνύεται.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν χιλιάδες θύματα πολέμου και φτώχιας που κινδυνεύουν να εγκλωβιστούν σε μία χώρα στην οποία δεν θέλουν να μείνουν. Αυτά τα θύματα είναι εντελώς αβοήθητα από το Κράτος που τα υποδέχτηκε. Το Κράτος είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ και το λέω με πλήρη γνώση των πραγμάτων. Εθελοντές σώζουν την κατάσταση. Απλοί πολίτες. Ανώνυμοι. Ακόμη και η αυτοδιοίκηση κάθε βαθμού βγάζει απ’ έξω την ουρά της όσο μπορεί, κάνει τα απολύτως απαραίτητα και χρησιμοποιεί την υποδοχή προσφύγων για να ζητήσει ανταλλάγματα με άθλιο τρόπο.

Είναι πολλά τα ανήθικα, αλλά το ανηθικότερο είναι να εκμεταλλεύεσαι την ανιδιοτελή προσφορά απλών ανθρώπων και τον πόνο καταδιωκόμενων που ψάχνουν μια ευκαιρία για ζωή. Συγγνώμη, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι μια χώρα σαν τα Σκόπια απέκτησε ξαφνικά τον τσαμπουκά και την … αυτοπεποίθηση ώστε να κλείνει τα σύνορά της όποτε θέλει και η Ελλάδα να το αποδέχεται έτσι απλά. «Α, έκλεισαν τα σύνορα οι Σκοπιανοί, εντάξει». Θα μας τρελάνεις ρε Μουζάλα; Είναι παραδοχή τώρα αυτή; Το λες δημόσια και δεν τα παρατάς; Ομολογείς ότι τα Σκόπια κουμαντάρουν την πολιτική της Ελλάδας στο προσφυγικό και νιώθεις εντάξει; Όχι εντάξει μ΄ εμάς, χεσμένους μας έχετε εμάς. Με τον εαυτό σου νιώθεις εντάξει;

• Το κακό βέβαια είναι γενικότερο. Όπως τότε που η Τουρκία απαγόρευσε να προσγειωθεί στη Ρόδο το αεροπλάνο που μετέφερε τον Τσίπρα στο Ιράν και βγήκε στα σοβαρά η «Αυγή» να μας πει ότι «σημασία είχε ο προορισμός και όχι το… ταξίδι». Πού να τους εξηγείς τώρα ότι η αλλαγή διαδρομής έχει σημασία όταν την επιλέγεις εσύ και όχι όταν σε αναγκάζουν οι άλλοι να την κάνεις. Γενικά όποτε σε αναγκάζουν, πρέπει να προβληματιστείς. Αλλά… καλά, λέμε και καμιά μαλακία τώρα να περνάει η ώρα μέσα στην τόση κυβερνητική ευδαιμονία.
• Πού να τους εξηγείς τώρα ότι αυτό το «σημασία είχε ο προορισμός και όχι το… ταξίδι», στην πολιτική κρύβει ένα κάρο εξαπατήσεις και προδοσίες. Διότι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις αυτό ακριβώς μας έλεγαν. Ότι σημασία έχει να βγούμε από την κρίση και να έρθει η ανάπτυξη. Αυτός, έλεγαν, ήταν ο προορισμός τους. Το «ταξίδι» έλεγαν, δεν έχει σημασία. Κι αυτοκτονούσε ο κόσμος και πεινούσε και έκλειναν μαγαζιά και γέμισε ο τόπος άνεργους. Αλλά σημασία είχε ο προορισμός.

Αυτό που μας λένε και τώρα, δηλαδή. Σημασία έχει που σώθηκαν οι τράπεζες. Αυτός ήταν ο προορισμός. Δεν έχει σημασία το ταξίδι ενός τρίτου μνημονίου. Αυτή είναι η λογική τους. Η αλαζονεία τους. Η υπεροψία τους.

Και για να τελειώνουμε, ας επιστρέψουμε σε μία άλλη φράση του κ. Τσίπρα. «Μπορεί αν χρειαστεί να συναντήσω και τον διάβολο. Το θέμα είναι ότι δεν θα του πουλήσω την ψυχή μου», είπε και φυσικά λέμε ακριβώς το ίδιο. Δε φοβόμαστε για τη δική του ψυχή. Αυτό που φοβόμαστε είναι ότι μπορεί να στείλει όλους εμάς τους υπόλοιπους στο διάολο επειδή απλώς του άρεσε η παρέα του. Άλλωστε, αιώνες τώρα το λένε ότι είναι γλυκιά η Εξουσία. 

===============

• Η Ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ενημέρωνε τον ΔΟΛ ότι θα… τον καταγγείλει! 

  Υψηλή πολιτική και δημοσιογραφική διαπλοκή, μόνο στα ... Ιμαλάια

  ============

  Στην ιστορικότητα της βραδιάς συνέβαλαν οι δύο φιάλες «Κτήμα Σημίτη»... H συνέχεια για τις ...άλλες γάτες! Όμηρος της διαπλοκής ο συνομιλητής με τους διαπλεκόμενους Τσίπρας...

  
  Από το "PRESS-GR"
  Με την υπογραφή του Παύλου Παπαδόπουλου, το "Βήμα" είχε και δεύτερο δημοσίευμα για τις συναντήσεις στελεχών του ΔΟΛ με τον Αλ. Τσίπρα και το οποίο έχει ως εξής:
  Ο πρόεδρος και άλλες γάτες επί σκηνής
  Ο χάρτης των ραντεβού, η συνταγή της Μαρίκας και το κρασί του Σημίτη Εννέα μήνες πριν από τη μυστική συνάντηση του ανερχόμενου πολιτικού με τον ιστορικό εκδότη με μοναδικό μάρτυρα μία απρόσιτη και αυστηρή γάτα των Ιμαλαΐων που έγινε σε ένα διαμέρισμα κοντά στην καλύτερα εξοπλισμένη αμερικανική πρεσβεία του κόσμου, έλαβε χώρα η πρώτη αμήχανη προσέγγιση. Ολα ξεκίνησαν όταν ο... πολιτικός κάλεσε στο γραφείο του έναν δημοσιογράφο της εφημερίδας του εκδότη. Ηταν μέσα Οκτωβρίου του 2013.
  
  «Ως πολιτικός της Αριστεράς δεν μπορώ να δίνω την εντύπωση ότι βρίσκομαι κοντά στους ισχυρούς του Τύπου, κοντά σε αυτούς που πολλοί νομίζουν ότι συγκροτούν τη λεγόμενη "διαπλοκή"» εξομολογήθηκε ο πολιτικός στον δημοσιογράφο. Ακολούθησε μια παύση για σκέψη. Δεν ήταν μόνοι τους. Δίπλα στον πολιτικό, που φορούσε μπλε τζιν παντελόνι, γαλάζιο πουκάμισο Ralph Lauren και μαύρο κοτλέ σακάκι καθόταν αμίλητος ένας βετεράνος του κόμματος, μια προσωπικότητα άγνωστη στους πολλούς που σέβονταν οι μυημένοι. Ρουφούσε τον καφέ του, κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και παρακολουθούσε με το διαπεραστικό βλέμμα του. Ηταν ένα φθινοπωρινό απόγευμα στις 4, σε ένα ψηλοτάβανο γραφείο στο Κοινοβούλιο με λευκούς τοίχους, τρεις πίνακες παραστατικής ζωγραφικής και έναν μεγάλο πίνακα αφηρημένης τέχνης, ασφαλώς κατακόκκινο για να φορτίζει την ατμόσφαιρα με το χρώμα της επανάστασης. Τα ψηλά παράθυρα καλύπτονταν από λευκή διάφανη κουρτίνα και είχαν θέα στη μεγαλύτερη πλατεία της πρωτεύουσας. «Ωστόσο», συνέχισε με νόημα έπειτα από την εύγλωττη παύση, «με ενδιαφέρει να έχω καλές σχέσεις με τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και ιδίως με το ιστορικό εκδοτικό συγκρότημα». Πώς θα μπορούσε να τετραγωνιστεί ο κύκλος;
  
  Τα αιτήματα και η «διπλή στρατηγική»
  Ο πολιτικός αν σε κάτι είχε διαπρέψει ήταν ότι εφάρμοζε με ευκολία τη ρήση του Μιτεράν ότι «η πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων». Η έντεχνη περιχαράκωση του Τύπου μέσα σε ένα πλαίσιο «αρνητικού κατεστημένου», μια συνήθης πρακτική λαϊκιστών πολιτικών, ήταν μια καλή δικαιολογία για να αχρηστεύει την κριτική και ταυτόχρονα ένα μοναδικό πρόσχημα για να συντηρεί την εικόνα του «ασυμβίβαστου πολιτικού». Μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία του Ούγκο Τσάβες δεν βρισκόταν τυχαία στο γραφείο του. Οπως ο Τσάβες ήθελε να αλλάξει τον κόσμο με όχημα τη Βενεζουέλα, έτσι και ο πολιτικός πίστευε πως θα αλλάξει την Ευρώπη με μοχλό τη χώρα του. Αλλά προφανώς για να αλλάξεις μια χώρα πρέπει να ασχοληθείς πρώτα με την αλλαγή του Τύπου. Αλησμόνητα έχουν μείνει τα επίμονα αιτήματα για την απομάκρυνση του πιο εμβληματικού δημοσιογράφου μεγάλου καναλιού και την αντικατάστασή του από βετεράνο δημοσιογράφο και πολιτικό (που αργότερα ανέλαβε κορυφαία θέση στις μυστικές υπηρεσίες). Εντονα συζητήθηκε η μάταιη προσπάθεια του προέδρου να πείσει μια καλή φίλη του, μια ικανή δημοσιογράφο με βραχνή φωνή και μοιραία μάτια, να δεχθεί να «αποσταλεί» σε μεγάλο κανάλι για να μεταδίδει καθημερινά τις κομματικές θέσεις. Οπως για όλα τα ζητήματα, έτσι και για τη διαχείριση του Τύπου ο πολιτικός εφάρμοζε τη λεγόμενη «διπλή στρατηγική», που τίμησε διεθνώς η κομμουνιστική Αριστερά: Δημοσίως συντηρούσε την εικόνα των μέσων ως «εχθρών του λαού» και ιδιωτικώς απαιτούσε από τους ιδιοκτήτες τους να προβάλλουν θετικά τις θέσεις και τις πρωτοβουλίες του κόμματος!
  
  Οι επισκέπτες του πρώτου ορόφου
  Για να το πετύχει, ακολουθούσε ένα απόρρητο πρόγραμμα επαφών. Στα δημοσιογραφικά γραφεία κυκλοφορούσε η πληροφορία πως δεν ήταν λίγοι οι ισχυροί που περνούσαν στα κλεφτά την κόκκινη πλαϊνή σιδερένια πόρτα που οδηγούσε στην εσωτερική αυλή φιλικού νεοκλασικού και από εκεί στο περίκλειστο, ζεστό και ευχάριστα παλιομοδίτικο σαλόνι του πρώτου ορόφου για να συζητήσουν μόνοι με τον πρόεδρο για... το μέλλον της Ευρώπης. Η γειτονιά, πίσω από τα κλειστά παράθυρα, έβλεπε και γνώριζε. «The SKY is the limit» έλεγε με νόημα παρατηρητικός γείτονας με ποδοσφαιρικές γνώσεις σε φίλο του δημοσιογράφο. Είχε εντοπίσει μια διπλή προσωπικότητα (δηλαδή του αθλητισμού και της ενημέρωσης) να θεάται τρεις φορές στη γειτονιά. Το κύριο αντικείμενο της συζήτησης ήταν η... «αναμόρφωση» του καναλιού του για να προσαρμοστεί στη νέα εποχή, κάτι που τελικά δεν έγινε. Κάποιοι επιμένουν επίσης ότι δεν παρέλειψε να επισκεφθεί τη γειτονιά και γόνος με εκρηκτική προσωπικότητα, πατριωτικές ανησυχίες, φαρμακευτικές γνώσεις και την ανάλογη αδυναμία για τον αθλητισμό και την ενημέρωση.
  
  Ενα ήταν βέβαιο: Η νυσταλέα κάθετος μιας ιστορικής λεωφόρου στη συνοικία της αμφισβήτησης είχε αναβαθμιστεί σε μαγνήτη διασήμων. Είχε γίνει μια... «Οδός Ονείρων» της πολιτικής και της ισχύος. Δεν ήταν η μοναδική οδός με αριστερές ανησυχίες. Εξίμισι χιλιόμετρα βορειότερα, στην οδό των Νυμφών των Δασών, οι επιβλητικές δρύινες εσωτερικές πόρτες του τριώροφου σπιτιού με τη θολωτή όψη, το κόκκινο κρασί Chateau Mouton Rothchild του 2004, ο ροφός και ο κρητικός σκάρος από το Λιβυκό Πέλαγος ψημένος σε χονδρό αλάτι, τα δερματόδετα βιβλία του 19ου αιώνα, τα ανέκδοτα με πρωταγωνιστές ένα προεδρικό ζεύγος των ΗΠΑ και η συλλογή κορυφαίων πούρων Αβάνας συμβόλιζαν την απατηλή γοητεία της εξουσίας. Μάλιστα η υποδοχή στην οδό των Νυμφών ήταν μεγαλοπρεπέστερη εκείνης που επεφύλαξε την ίδια περίοδο η βαθύπλουτη ώριμη κληρονόμος, πρώην σύζυγος σκεπτόμενου γόη του θεάτρου, στην έπαυλη-φρούριό της στα βόρεια προάστια (που είναι χτισμένη στο πρότυπο της κατοικίας του αείμνηστου Μπλέικ Κάρινγκτον από το σίριαλ της δεκαετίας του '80 «Δυναστεία»...).
  
  Ηταν σεμνός και τον εξόργιζε η αδικία
  Αλλά ας επιστρέψουμε στο πολύπαθο Κοινοβούλιο και στη συνάντηση του πολιτικού με τον δημοσιογράφο παρουσία του σεβάσμιου κομματικού στελέχους. Κάθονταν και οι τρεις στο μικρό σαλόνι του γραφείου, γύρω από το άριστα συντηρημένο τραπέζι από ανοιχτόχρωμη καρυδιά των αρχών της δεκαετίας του '70. Ο λόγος του προέδρου ήταν φιλικός, ευγενικός και διακριτικός, σταθερά γνωρίσματα της προσωπικότητας, του ήθους και της αγωγής του. Η τάση του να άρχει, η σκληρότητα, το πείσμα και η αφοβία με την οποία μπορούσε να συγκρουστεί δεν αναιρούσε την πραότητα του ύφους του, την έμφυτη συστολή του και τον σεβασμό του για τους συνομιλητές του. Ακόμη και ως φοιτητής, δεν ήταν ποτέ «ταγάρι». Ηταν αστός. Ηταν ο μόνος σε μια παρέα που θα έλεγε «ευχαριστώ» στον σερβιτόρο που θα έφερνε στο τραπέζι ακόμη και ένα ποτήρι νερό. Ηταν σεμνός. Δεν ήταν ψυχρός και αναίσθητος. Δάκρυζε ειλικρινά όταν άκουγε ότι κάποιοι άνθρωποι πεινούν ή δεν έχουν φάρμακα. Τον εξόργιζε η αδικία, αλλά δεν ήταν σκυθρωπός, ούτε μίζερος. Του άρεσε συνέχεια να αστειεύεται. Μιλούσε πάντοτε αργά, με μια χαμογελαστή χροιά στη φωνή του. Δεν έπαιρνε τον εαυτό του στα σοβαρά, ενώ ακόμη και τις δημόσιες επιθέσεις των αντιπάλων του τις διηγούνταν μετά στους συνεργάτες του σαν να ήταν ένα αστείο. Για όλους αυτούς τους λόγους γινόταν εύκολα αγαπητός και συμπαθής. Εκείνο το απόγευμα, αφού επέμενε ότι κατά τη γνώμη του οι εφημερίδες του ιστορικού εκδότη συχνά αδικούν τον ίδιο και παρακάμπτουν ή παρερμηνεύουν τις θέσεις του κόμματός του, ακολούθησε ο εξής αποκαλυπτικός διάλογος:
  
  - «Αν ήσασταν λιγότερο επιφυλακτικοί μαζί μου, ίσως θα είχα κερδίσει τις εκλογές. Γι' αυτό και με ενδιαφέρει η σχέση με τις εφημερίδες και με το κανάλι σας».
  
  - «Θέλετε να συναντήσετε τον εκδότη και ενδεχομένως να διαλυθεί η επιφυλακτικότητα που πιστεύετε ότι υπάρχει; Αλλωστε, Δημοκρατία σημαίνει διάλογος».
  
  - «Δεν νομίζω πως θα θελήσει ποτέ να συναντήσει έναν αριστερό πολιτικό όπως εμένα...».
  
  - «Μάλλον κάνετε λάθος...».
  
  ***
  Η γάτα Chartreux και ο υπουργός του Λούλα
  Στην ταινία «Constantine» (2005) o Κιάνου Ριβς βάζει τα πόδια του μέσα σε μια λεκάνη με νερό χωρίς να βγάλει τα παπούτσια του και ταξιδεύει στην Κόλαση μέσα από τα μάτια μιας γκρίζας γάτας που κρατάει στα χέρια του. Σύμφωνα με αρχαίες αποκρυφιστικές θεωρίες, ο ήλιος παρακολουθεί τη γη ακόμη και τη νύχτα μέσα από το φεγγάρι στο οποίο στέλνει αδιάκοπα το φως του. Οι γάτες που συμβολίζουν το φεγγάρι, είναι το νυχτερινό «μάτι» του ήλιου επάνω στη γη. Γι' αυτό η αιγυπτιακή γατόμορφη θεά Βούβαστις είναι συνοδός του Ρα, του Θεού Ηλιου. Η γάτα διαθέτει μάτια που φωσφορίζουν και της επιτρέπουν να βλέπει μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Για τους στοχαστές του απόκρυφου οι γάτες, με τις οξυμμένες αισθήσεις τους, «ακουμπούν» ταυτόχρονα στον δικό μας κόσμο και στο κομμάτι της πραγματικότητας που δεν έχουμε πρόσβαση. Είναι, ας πούμε, «ενδιάμεσα όντα»...
  
  Η γάτα των Ιμαλαΐων δεν ήταν το πρώτο «ενδιάμεσο ον» που βρέθηκε στη διαδρομή του πολιτικού. Εξι μήνες προτού συναντήσει τον ιστορικό εκδότη και τη γάτα των Ιμαλαΐων γνώρισε μια γκρίζα γάτα, μια γαλλική γάτα Chartreux (προφέρεται «Σαρτρέ») που ζει σε ένα ανακαινισμένο διαμέρισμα του κέντρου της Αθήνας, σε μια μάλλον αδιάφορη πολυκατοικία του 1962. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι νερά από τη βροχή εκείνη τη βραδιά της 15ης Ιανουαρίου 2014. Σε αυτό το διαμέρισμα 80 τετραγωνικών μέτρων με την ακατάστατη βιβλιοθήκη, το φθαρμένο παρκέ και τους μικρούς διαδοχικούς χώρους, ο πολιτικός, μαζί με ένα έμπειρο πολιτικό στέλεχος, μετέβη για να συμμετάσχει σε δείπνο με τον δημοσιογράφο και ένα στέλεχος του εκδοτικού συγκροτήματος, ο οποίος χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη ευαισθησία σε ζητήματα που σχετίζονται με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Ο πολιτικός, πάντα ευγενικός, έφθασε μόνος του στις 9.30 μ.μ. κρατώντας δύο πλαστικές σακούλες - μία με ένα ταψί γαλακτομπούρεκο και μία άλλη από το βιβλιοπωλείο Πολιτεία με το βιβλίο «Τι πρέπει να προτείνει η Αριστερά» (εκδόσεις Ευρασία, 2009) του Ρομπέρτο Ουνγκέρ, του καθηγητή στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ που μεταξύ 2007 και 2009 έγινε υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων στην κυβέρνηση του Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα στη Βραζιλία.
  
  Ο 69χρονος σήμερα βραζιλιάνος στοχαστής πιστεύει στην παγκόσμια αμφισβήτηση των θεσμών-θέσφατα μέσα από τη... «συνδυασμένη δημοκρατία», δηλαδή την υποβολή των μεγάλων αποφάσεων σε δημοψηφίσματα. Μήπως σας θυμίζει κάτι; Οσο για την Ελλάδα, ο Ουνγκέρ πιστεύει ότι θα μπορούσε (προφανώς με δημοψήφισμα) ακόμη και να εγκαταλείψει την Ευρώπη προκαλώντας ένα «σοκ Δημοκρατίας»(!) σε ολόκληρο τον κόσμο. Μέσα στο βιβλίο βρισκόταν μια κάρτα με μια προσωπική ιδιόχειρη αφιέρωση με πολιτικό περιεχόμενο. Ωστόσο, ολόκληρη η βραδιά πέρασε με θαρραλέες διαβεβαιώσεις του πολιτικού για την αφοσίωσή του στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, σε τέτοιον βαθμό μάλιστα που δεν άρεσε καθόλου στον δημοσιογράφο, ο οποίος περνούσε τότε μια φάση έντονου ευρωσκεπτικισμού.
  
  - «Αν είναι να είστε τόσο φιλοευρωπαίος, γιατί να μην παραμείνει στην εξουσία ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος;».
  
  - «Αν είναι να είστε τόσο ευρωσκεπτικιστής, γιατί δεν κάνετε ένα τραπέζι στον Παναγιώτη Λαφαζάνη;».
  
  
  Το γαλακτομπούρεκο και τα λόγια τα μεγάλα
  Η συζήτηση ήταν ένα «πολιτικό γαλακτομπούρεκο» με πρωτότυπη σύνθεση. Ο πολιτικός υποστήριζε ότι ήρθε ο καιρός για να αλλάξει η Ευρώπη και «να τεθεί τέρμα στη λιτότητα της Μέρκελ και του Ολι Ρεν». Πίστευε ότι η νίκη του κόμματός του θα σηματοδοτούσε εξελίξεις για την πανευρωπαϊκή αμφισβήτηση του «νεοφιλελεύθερου μοντέλου». Οτι ο μύθος του ελληνικού λαού που αντιστέκεται στο Βερολίνο θα αποκτήσει μια νέα δυναμική και θα οδηγήσει σε μια νέα Ευρώπη των λαών. Και φρόντιζε παράλληλα να διαβεβαιώσει (άλλο ένα κλασικό παράδειγμα «διπλής στρατηγικής»...) ότι δεν σκέπτεται λύσεις εκτός ευρώ, ότι η θέση μας στην Ευρώπη είναι αδιαπραγμάτευτη και ότι πρέπει να εφαρμόσουμε μια οικονομική πολιτική με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς (που μπορεί να ακούγεται ωραίο αλλά πρακτικά σημαίνει λιτότητα σκληρότερη από τη σημερινή...). Ομως οι κρίσιμες λεπτομέρειες παραμερίζονται όταν βλέπεις έναν πολιτικό στην κορύφωση της ακτινοβολίας και της αποδοχής του.
  
  Ισως μόνο η γκρίζα κυρία, η γάτα Σαρτρέ, δεν εντυπωσιάστηκε από τον χαρισματικό πολιτικό. Παρακολουθούσε τη συνομιλία εντελώς αποστασιοποιημένη. Δεν έγινε αμέσως αντιληπτή από τους παρευρισκομέενους. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι η γκρίζα γάτα να διακόψει τη συζήτηση μπαίνοντας στο μικρό σαλόνι με τους γκρίζους καναπέδες και την αφίσα από έναν πίνακα με την μπλε πισίνα του Ντέιβιντ Χόκνεϊ. Οι τέσσερις συνομιλητές σταμάτησαν να συζητούν και κοιτούσαν τη γάτα να περπατάει ανάμεσά τους. Η γάτα σταμάτησε ξαφνικά μπροστά στον πολιτικό που καθόταν σε μια πορτοκαλί πολυθρόνα και κρατούσε ένα ποτήρι με ουίσκι Dimple. Ισως η γάτα να τον είχε δει στην τηλεόραση και να τον αναγνώρισε. «Υπάρχει γάτα στο σπίτι; Πού ήταν τόση ώρα; Είναι πολύ όμορφη. Μοιάζει σαν να χαμογελάει...». Και πράγματι η γάτα χαμογελούσε...
  
  Οι αλληγορίες και το αμήχανο «μήνυμα»
  Πάνω από δύο χρόνια μετά, φαίνεται σήμερα ότι σε αυτό το δείπνο σημειώθηκε ένας συνωστισμός από πολλές αλληγορίες. Οι γάτες Σαρτρέ είναι... απόγονοι άγριων γάτων από την περιοχή της σημερινής Συρίας. Γάτες και γάτοι πρόσφυγες που ήρθαν στη Γαλλία με τα πλοία των Σταυροφόρων του 13ου αιώνα. Ορισμένοι από τους Σταυροφόρους αυτούς εντάχθηκαν μαζί με τις γάτες τους στο Τάγμα των Καρθουσιανών Μοναχών στο Καθολικό Μοναστήρι Γκραντ Σαρτρέζ, στα βουνά Σαρτρέ, βόρεια της Γκρενόμπλ. Μέσα στα επόμενα 700 χρόνια οι γκρίζες γάτες Σαρτρέ εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη. Είναι μοναστηριακές γάτες. Διαθέτουν γκρίζο τρίχωμα και μάτια χρώματος ανάμεσα στο κίτρινο και στο πορτοκαλί. Είναι σχεδόν αμίλητες. Κινούνται αργά, όπως οι καλόγεροι που τις μεγάλωσαν και, ναι, χαμογελούν. Η κατασκευή των σιαγόνων διαμορφώνει την έκφραση του χαμόγελου. Προκαλούν θαυμασμό, δέος (και σε ορισμένους ταραχή...) με αυτό το απόκοσμο, ανεπαίσθητο χαμόγελο. Η Σαρτρέ είναι η Τζοκόντα σε γάτα. Η γάτα-Τζοκόντα, η χαμογελαστή γάτα, η γκρίζα κυρία, πλησίασε τον πολιτικό, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με το διαπεραστικό βλέμμα της και μετά αποσύρθηκε σκεπτική στη σκοτεινή φωλιά της. Μάλλον είχε βγάλει τα συμπεράσματά της...
  
  Εκείνες τις ημέρες απασχολούσε την τραπεζική επικαιρότητα η αναδιοργάνωση δανείων του εκδοτικού συγκροτήματος, πρακτική διαφανής, ασφαλής και αντίστοιχη με αυτή που ακολουθείται για όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις. Ασφαλώς, δεν αποτέλεσε θέμα συζήτησης με τον πολιτικό. Δεν υπήρχε κανένας λόγος, ούτε κανένα πρόβλημα. Την επόμενη ημέρα όμως, πρόσωπο που βρισκόταν στο στενό κύκλο του πολιτικού έκρινε πως έπρεπε να μεταδώσει ένα μήνυμα: «Θέλουμε να ξέρετε ότι εμείς πιστεύουμε πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να σας επιτεθούμε με αφορμή την αναδιοργάνωση της δανειακής εικόνας, αλλά επειδή κάτι πρέπει να πούμε, σας ενημερώνουμε ότι θα δηλώσουμε απλώς ότι οι τράπεζες πρέπει να προσέχουν τις χορηγήσεις σε όλες γενικά τις επιχειρήσεις...». Εμοιαζε σαν το αμήχανο «ευγενικό τηλεφώνημα» της επόμενης ημέρας που αισθανόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε μετά από ένα ωραίο δείπνο στο οποίο ήμασταν καλεσμένοι.
  
  Το «Συμβόλαιο» που δεν τηρήθηκε
  Και όντως το δείπνο είχε προσεχθεί ιδιαίτερα - πάντα υπό την άγρυπνη επίβλεψη της γκρίζας κυρίας Σαρτρέ. Ηταν σκηνοθετημένο με τρόπο ιερατικό και παραδοσιακό, με έμφαση στα σύμβολα. Το κυρίως πιάτο ήταν γουρουνόπουλο στον φούρνο με πατάτες Κύπρου. Μια συνταγή βγαλμένη από το βιβλίο μαγειρικής της Μαρίκας Μητσοτάκη με τίτλο «Συνταγές με... Ιστορία». Είχαν τηρηθεί όλες οι οδηγίες της αείμνηστης πρώτης κυρίας με την ισχυρή προσωπικότητα, όπως καταγράφονται στη συνταγή μέσα σε αυτό το μοναδικό βιβλίο. Το γευστικό αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό. Στην ιστορικότητα της βραδιάς συνέβαλαν οι δύο φιάλες «Κτήμα Σημίτη», το κόκκινο κρασί που παράγει σε περιορισμένη ποσότητα ο πρώην πρωθυπουργός στο αμπέλι του στο Κορακοχώρι της Ηλείας και αποστέλλει κάθε Χριστούγεννα σε μικρή λίστα παραληπτών. Οι δύο φιάλες δεν καταναλώθηκαν από τον παραλήπτη τα Χριστούγεννα του 2013. Αποθηκεύτηκαν προκειμένου να ανοιχτούν σε αυτό ακριβώς το δείπνο. Ισως οι τανίνες του συγκεκριμένου κρασιού να ήταν εκείνες που επηρέασαν τους συνδαιτυμόνες με αποτέλεσμα να ακουστούν τόσο όμορφα λόγια για την Ευρώπη πασπαλισμένα με... ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Πάντως θα έλεγε κανείς ότι εκείνη η βραδιά, που κράτησε από τις 21.30 ως τη 1.30 μετά τα μεσάνυχτα, έμοιαζε με μια πολιτική τελετουργία. Στην άκρη της ακατάστατης λευκής βιβλιοθήκης από το IKEA βρισκόταν ένα σπάνιο αυθεντικό αντίτυπο του «Συμβολαίου με τον Λαό», του προεκλογικού προγράμματος του ΠαΣοΚ του 1981. Ηταν το δώρο που προσφέρθηκε στον πολιτικό φεύγοντας. Κρίμα που τελικά θα αποτύγχανε να το διαβάσει, να το αποκρυπτογραφήσει και να το εφαρμόσει..