Η επερχόμενη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος ενδέχεται
να κρατήσει πολλούς μήνες – όπως προϊδέασε την Τρίτη η κυβερνητική
εκπρόσωπος. Στη διάρκειά της θα ανασυρθούν από την κοινωνική λήθη
παλαιές και νεότερες προτάσεις, θα συγκρουστούν αντιλήψεις και απόψεις.
Τα ζητούμενα, όμως, θα πρέπει να είναι συγκεκριμένα:
Δεύτερον, να ληφθεί από όλους υπ’ όψιν ότι το Σύνταγμα είναι ο
καταστατικός χάρτης της χώρας, στον οποίο αποτυπώνονται οι θεμελιώδεις
αρχές της δημοκρατικής λειτουργίας της ελληνικής πολιτείας, και δεν
μπορεί να χρησιμοποιείται με «νομοθετική» και, συνεπώς, τσαπατσούλικη
λογική, διότι, σε αυτήν την περίπτωση, δεν θα είναι δυνατή η επίτευξη
συναινέσεων.
Τρίτον, οι ανάγκες εκσυγχρονισμού του Συντάγματος, των θεσμών και
του τρόπου λειτουργίας του πολιτικού συστήματος δεν μπορούν να
υπακούσουν σε τυχόν απαιτήσεις εξωγενών παραγόντων.
Αυτό το τελευταίο σημείο σχετίζεται με την υφέρπουσα ήδη φημολογία
ότι το επόμενο διάστημα ολόκληρο το πολιτικό σύστημα θα δεχθεί ισχυρές
πιέσεις ώστε να «συνταγματοποιήσει» τυχόν απαιτήσεις των δανειστών.
Εξάλλου, κάτι που σήμερα ως πολιτικό μέτρο, από μια ορισμένη σκοπιά
και με μια ορισμένη επιχειρηματολογία, μπορεί να φαίνεται «χρήσιμο» ή
«επωφελές», αύριο ενδεχομένως θα αποβεί άχρηστο και επιβλαβές.
Ενα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η συνταγματικά κατοχυρωμένη στη
Γερμανία (στην αναθεώρηση του 2009) αρχή περί «ισοσκελισμένων
προϋπολογισμών» τόσο για το ομοσπονδιακό κράτος όσο και για τα κρατίδια.
Αυτή η αρχή σήμερα, μόλις μια επταετία αργότερα, αμφισβητείται όχι από
«περιθωριακές» πολιτικές ομάδες και χώρους, αλλά ακόμη και στο επίπεδο
των οικονομικών συμβούλων της καγκελαρίου.
Συγκεκριμένα ο Πέτερ Μπόφινγκερ, εκ των πέντε «σοφών» συμβούλων της
Άνγκελα Μέρκελ, σε συνέντευξή του στην ιταλική «Repubblica»
(μεταφρασμένη στην «Αυγή», Τετάρτη 8 Ιουνίου), δηλώνει ότι «ο
ισοσκελισμός του προϋπολογισμού είναι βάρος και τροχοπέδη για τις
επόμενες γενιές», διότι «σύμφωνα με τον χρυσό κανόνα της δημοσιονομικής
πολιτικής, οι κρατικές επενδύσεις πρέπει να χρηματοδοτούνται μέσω
δανεισμού».
Ως αποτέλεσμα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών αναφέρει ότι στον
τομέα των επενδύσεων σε υποδομές, δημόσια κτήρια, παιδεία και παιδικούς
σταθμούς η Γερμανία βρίσκεται κάτω από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ.
Το παραπάνω παράδειγμα μπορεί να θεωρηθεί ενδεικτικό για τη
«μεταβλητότητα» των οικονομικών επιλογών. Ως εκ τούτου, μια και η
συνταγματική αναθεώρηση εκ των πραγμάτων απαιτεί ευρείες συναινέσεις,
καλό είναι το πολιτικό σύστημα εν συνόλω, αν και όταν θα κληθεί να
αντιμετωπίσει τέτοιου τύπου προκλήσεις, να θυμάται ότι οι συνταγματικές
ρυθμίσεις δεν είναι νομοσχέδια.
---------
Μια ακόμη… δημοκρατική εκτροπή
...Είναι σίγουρο ότι ο Τσίπρας θα παίξει το τελευταίο του χαρτί, όπως το έπαιξε και πέρυσι με το άθλιο… δήθεν δημοκρατικό δημοψήφισμα που έκανε «ναι» το «όχι» μέσα σε λίγες ημέρες, Είναι σίγουρο ότι ο «αριστερός κατσαπλιαδισμός» θα δώσει ένα ακόμη χτύπημα στην ταλαίπωρη Ελλάδα μόνο και μόνο για να διατηρηθεί κυνικά στην πρώτη γραμμή της εξουσίας....
blogger: Για σταθείτε ρε παλληκάρια. Πριν πάμε παρακάτω: Το τωρινό Σύνταγμα έχει παραβιασθεί, ναι ή όχι. Σε ποιά σημεία το τωρινό σύνταγμα βάζει φρένο στην ανάπτυξη; Έχει κανείς κατά νου, που θέλει να μας πάει το νέο σύνταγμα; Ποιον στόχο θα υπηρετεί. (Συγκεκριμένα, όχι παπαρολογίες...) Αν τουλάχιστον τα παραπάνω ερωτήματα δεν συζητηθούν και δεν περιγραφούν οι αρμόζουσες λύσεις- απαντήσεις, τότε δεν έχουμε παρά μια προσπάθεια μεγαλόστομης εκτροπης της δημόσιας συζήτησης...
Ποιό Σύνταγμα;..
Συνταγματική αναθεώρηση σε εποχές παρασυντάγματος (του Αλέξανδρου Ζέρβα)
«Νομίζω (του Τσίπρα) του πήρε υπερβολικά μεγάλο διάστημα για να καταλάβει πως μόνο και μόνο επειδή είχε τον ελληνικό λαό μαζί του, αυτό δεν είναι αρκετό στη σύγχρονη Ευρωζώνη.Δεν είναι κάτι που υποστηρίζω, δεν πιστεύω πως είναι δίκαιο, σίγουρα δεν είναι δημοκρατικό, αλλά στην Ευρωζώνη του σήμερα πλέον δεν ελέγχεις τους προϋπολογισμούς σου». Ο -περίφημος- Πίτερ Σπίγκελ των Financial Times ήταν αφοπλιστικά κυνικός, μιλώντας την περασμένη εβδομάδα στον Σκάι, όσον αφορά στο επίπεδο της δημοκρατίας στις χώρες της λεγόμενης «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Όχι ότι ήταν απαραίτητο να μας το πει, καθώς τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός το έχει βιώσει στο πετσί του. Ίσως πάλι στο συγκρότημα Αλαφούζου να θεώρησαν σκόπιμο να κάνουν μια απαραίτητη «υπενθύμιση» ότι το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον», ό,τι άποψη κι αν έχει η ελληνική κοινωνία.Το ενδιαφέρον πάντως έχει να κάνει με το γεγονός ότι την ίδια στιγμή έχει ανοίξει μια έντονη συζήτηση για την συνταγματική αναθεώρηση. Τόσο μάλιστα η ηγεσία της κυβέρνησης (θα παρουσιάσει με κάθε επισημότητα τις προτάσεις της στο πλαίσιο της επετείου για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας) όσο κι η αξιωματική αντιπολίτευση (έχει καταστήσει αυτοσκοπό την αναθεώρηση του άρθρου...
που απαγορεύει τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων) δείχνουν να θεωρούν κεφαλαιώδους σημασίας την εν λόγω διαδικασία.Όταν νομοθετείς υπό αγγλικό δίκαιοΥπό άλλες συνθήκες ουδείς θα αμφισβητούσε κάτι τέτοιο. Άλλωστε πρόκειται για μια δημόσια συζήτηση, η οποία διεξάγεται εδώ και πολλά χρόνια. Από την άλλη, είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς πως μπορεί να προχωρήσει μια διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης, όταν κατά τη μνημονιακή περίοδο ο τρόπος νομοθέτησης έχει κατ’ επανάληψη κινηθεί εκτός συνταγματικών ορίων. Είναι εξίσου προφανές ότι ουδείς μπορεί να εγγυηθεί πως, ακόμη κι αν η αναθεώρηση επιτευχθεί κατά τον πλέον ωφέλιμο τρόπο, το νέο Σύνταγμα θα γίνει σεβαστό ακόμη και σε βασικές διατάξεις, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η απώλεια εθνικής κυριαρχίας εντός της «κανονικότητας» της Ευρωζώνης αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή.Συνεπώς, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο της συζήτησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος να προηγηθεί μια άλλη, όσον αφορά στην εκθεμελίωση του «παρασυντάγματος» που έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια από δανειστές αλλά και μνημονιακές κυβερνήσεις. Αυτό ντε, που εκτός όλων των υπολοίπων, προβλέπει πλέον μια «ανεξάρτητη» Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, προκειμένου να μπορεί ανεμπόδιστα να προχωρά μαζικά σε κατασχέσεις απέναντι ακόμη και σε όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις οφειλές τους. Είναι το ίδιο που επιτάσσει, στο όνομα της ολοκλήρωσης μιας ακόμη αξιολόγησης, να παρέχεται πλέον στα κοράκια των distress funds η δυνατότητα να «βάλουν χέρι» ακόμη και στην πρώτη κατοικία όσων έχουν «κόκκινα δάνεια». Είναι ακόμη εκείνο που έδωσε εν μια νυκτί όλη τη δημόσια περιουσία, προκειμένου αυτή να «αξιοποιηθεί» κατά το δοκούν από το περίφημο (ελεγχόμενο από τους δανειστές εν πολλοίς) Υπερταμείο. Κι όλα τα παραπάνω κάτω από αγγλικό δίκαιο, για να μην ξεχνιόμαστε.Τώρα λοιπόν που αναμένεται μέσα στους επόμενους μήνες η νέα αναθεώρηση του εν λόγω παρασυντάγματος με το επερχόμενο πακέτο μέτρων για τα εργασιακά, οι όποιες κουβέντες για δομικές αλλαγές με στόχο την «εμβάθυνση της δημοκρατίας» φαντάζουν (και είναι στην πραγματικότητα) καθαρά προσχηματικές. Αν κάποιοι πάλι επιθυμούν να αποδείξουν στην πράξη τη βούληση τους για ουσιαστική παρέμβαση «επί το δημοκρατικότερον», ας προχωρήσουν εδώ και τώρα στην αλλαγή του υπάρχοντος (εκτρωματικού) εκλογικού νόμου με τη θέσπιση απλής αναλογικής, χωρίς όμως αστερίσκους κι υποσημειώσεις.
Σχόλια