Ευρώ: Η παραγωγική καταστροφή της Ανατολικής Γερμανίας εφαρμοσμένη στην Νότια Ευρώπη προς όφελος της νέας, ελέω θεού, ηγεμονίας – της Γερμανίας του 4ου Ράιχ

Γράφει Ο Γιώργος του Κλικ

Όταν το 1990 ενώθηκαν οι δυο Γερμανίες, η πρώην δυτική Γερμανία εφάρμοσε την ισοτιμία του μάρκου στον πληθυσμό της πρώην ανατολικής Γερμανίας, ενώ παράλληλα μηδένισε το ανθηρότατο παραγωγικό του δυναμικό το οποίο τότε βασιζόταν κυρίως στις εξαγωγές προς την ΕΣΣΔ.

Το αποτέλεσμα αυτής της “αδελφικής και γενναιόδωρης” πράξης ήταν αφ' ενός να εξανεμιστούν οι αποταμιεύσεις των “αδελφών” ανατολικών και αφ' ετέρου να σπάσει ρεκόρ ο αριθμός των άνεργων ανάμεσα τους.

Θυμίζει τίποτα;

Βέβαια η Γερμανία, μερικά χρόνια αργότερα, δεν μπορούσε να παίξει το ίδιο παιχνίδι με τους “Ευρωπαίους αδελφούς” γιατί αυτοί είχαν τα δικά τους νομίσματα τα οποία έκοβαν και ρύθμιζαν ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Επιστρατεύθηκε λοιπόν το όραμα της “Ευρώπης των Λαών”.

Το όραμα της “Ενωμένης Ευρώπης των Λαών”, αν και είχε ναζιστικές καταβολές, υιοθετήθηκε τόσο από τις μυημένες, εξαγορασμένες ή/και εκτεθειμένες με σκελετούς σε ντουλάπια ηγεσίες των δυτικών ευρωπαϊκών κρατών, όσο και από τους αφελείς πληθυσμούς τους που δεν είχαν τον χρόνο ή την οικονομική γνώση ώστε να καταλάβουν τον λάκκο που άνοιγαν άλλοι κάτω από τα πόδια τους.

Υιοθετήθηκε μάλιστα με ιδιαίτερο ενθουσιασμό από τους μαρξιστικά απαίδευτους και ανίδεους οπαδούς του ευρωκομουνισμού και των αριστερών οραμάτων, όταν ανακάλυψαν μια “νέα” μέθοδο εφαρμογής του διεθνισμού, η οποία δεν προϋπέθετε αγώνες και παρόμοια κοπιαστικά εγχειρήματα. Αρκούσαν μερικές τελετές με φανφάρες και επισημότητες σε διάφορα μέγαρα της Ευρώπης υπό την κάλυψη των θριαμβολογούντων Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης.

Φυσικά η “Ενωμένη Ευρώπη των Λαών” χρειαζόταν και ένα δικό της νόμισμα. Τι στο καλό ένωση θα ήταν διαφορετικά; Είχε την δική της σημαία (που ήταν έτοιμη από καιρό, με έναν κύκλο στη μέση), το δικό της Σύνταγμα (που της φόρεσαν καπέλο χωρίς κανείς να το εγκρίνει ποτέ), τον δικό της στρατό (γνωστό και σαν ΝΑΤΟ), ε, να μην έχει και το δικό της νόμισμα;

Στείλαμε λοιπόν το 2002 τον δικό μας κινέζο να το επιδείξει στον τότε πλανητάρχη μαζί με ένα μπλουζάκι για τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004 και η υπερηφάνεια ξεχείλιζε.

Ας προσγειωθούμε τώρα στην σκληρή πραγματικότητα και ας δούμε τους καρπούς αυτής της προσαρμογής σε κοινό νόμισμα του Νότιου Ευρωπαίου με τον Ευρωπαίο Άριο σε σχέση με την βιομηχανική παραγωγή.

Στο πρώτο γράφημα απεικονίζεται η πορεία της βιομηχανικής παραγωγής στις τρεις ισχυρότερες οικονομικά χώρες της ΕΕ, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, από το 1990 έως το 2015. Ας προσέξουμε ότι δεν γίνεται σύγκριση μεταξύ των τριών σε απόλυτα μεγέθη, αλλά παρακολουθείται η πορεία της βιομηχανικής παραγωγής από το 1990 (που παίρνουμε σαν αφετηρία) και μετά.

Στις τρεις αυτές χώρες (εκ των οποίων οι δυο ανήκουν στην Νότια Ευρώπη) βλέπουμε ότι ενώ μέχρι το 2002 ακολουθούν μια παρόμοια εξελικτική τάση, από το 2002 και μετά η γερμανική βιομηχανική παραγωγή συνεχίζει να αυξάνεται ενώ οι άλλες δυο παίρνουν τον κατήφορο. Υπάρχει η κάμψη της κρίσης του 2008 την οποία όμως η Γερμανία ξεπερνά για να κερδίσει νέες κορυφές, ενώ Ιταλία και Γαλλία μετά από μια αμελητέα ανάκαμψη κατρακυλούν χαμηλότερα.

Το επόμενο γράφημα έχει την ίδια λογική με το προηγούμενο αλλά αναφέρεται στις πορείες της βιομηχανικής παραγωγής των χωρών της Νότιας Ευρώπης.

Τα δυο πιο πάνω γραφήματα είναι από εδώ και αναφέρουν σαν πηγή τον ΟΟΣΑ.

Δεν γνωρίζω πόσο αντικειμενική είναι η αναπαράσταση της ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής στα χάλια που βρισκόμαστε σήμερα, εκείνο που γνωρίζω όμως, από στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, είναι η πορεία της συμμετοχής της ελληνικής βιομηχανίας στο ΑΕΠ τα τελευταία 45 χρόνια.

Από το 38% στο 13% στις 31/12/2014. Από την χούντα και μετά, κύριο μέλημα των εκάστοτε κυβερνήσεων ήταν να ξεκάνουν την ελληνική βιομηχανία. Βόηθησε σ' αυτό και η παρασιτική φύση των Ελλήνων βιομηχάνων που ανταμείφθηκαν με την καταλήστευση του δημοσίου. Τους ελάχιστους που δεν “έπαιξαν παιχνίδι” τους έφαγαν (επιχειρηματικά) λάχανο.

Όπως επίσης και την αγροτική παραγωγή, που από το 18% πέρασε στο 4% πάντα στις 31/12/2014.

• Και στις δυο περιπτώσεις, το “ισχυρό ευρώ” έδωσε το τελειωτικό χτύπημα αφανισμού στους “υπανάπτυκτους” μεσογειακούς λαούς, όπως το “ισχυρό μάρκο” έδωσε ένα παρόμοιο χτύπημα στους “υπανάπτυκτους” (ως κομμουνιστές) ανατολικούς Γερμανούς.

Οι αριθμοί κουράζουν, ως γνωστόν, αλλά μερικές φορές κρίνουν και τις ζωές των ανθρώπων.

Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με απατεώνες.  

Πηγή