Θύτες και θύματα. Για τα δύο χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ

Τα αισθήματα του θύματος είναι πάντοτε ταπεινά και απλοϊκά, θέλει μόνο να επιβιώσει, έλεγε ο Τόμας ντε Κουίνσυ σχολιάζοντας τον Μάκβεθ. Γι’ αυτό ο ποιητής στρέφει το βλέμμα στον θύτη, όχι στο θύμα. Γιατί η εκδίκηση, η φιλοδοξία, η ζήλεια, είναι το πραγματικό υλικό της τραγωδίας. Η ταπεινότης μου, ούτε Ντε Κουίνσυ ούτε Σαίξπηρ, θα ασχοληθεί και με τους δύο, θύτες και θύματα μιας διετούς εκστρατείας εξαπάτησης.

του Κωνσταντίνου Πουλή

Ξεκινώ από τα θύματα. Η εξαπάτηση, κατά την άποψή μου, και σε αυτό διαφωνώ με την προμετωπίδα, είναι απλή υπόθεση. Κάποιος υπηρετεί το συμφέρον του κοροϊδεύοντας. Η αυτοεξαπάτηση όμως είναι το αληθινό υλικό του δράματος. Καταλαβαίνω τον Τσίπρα, τον Δραγασάκη, τον Σταθάκη, τον Κατρούγκαλο, τον Παππά, τα κίνητρα και οι στρατηγικές είναι διαφανείς. Τι γίνεται όμως με αυτόν που επέλεξε να μη βλέπει; Πώς γίνεται να θέλει τόσο να πιστέψει κανείς, ώστε να αποφασίζει να μη βλέπει μπροστά στα μάτια του; Να βλέπει βουνό και να αναφωνεί «θάλασσα», με σιγουριά και στόμφο;

Συνέχεια εδώ

και σχετικά εδώ