Έξοδος από την ΟΝΕ για νέα οικονομική πολιτική

Στις 19 Φεβρουαρίου η Καθημερινή δημοσίευσε παρέμβαση δεκατεσσάρων Ελλήνων πανεπιστημιακών οικονομολόγων, με τίτλο: «Το Grexit παραμένει καταστροφικό για την Ελλάδα». Ο τόνος τους ήταν αυστηρός, αλλά η πληροφόρησή τους για τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς μάλλον ανύπαρκτη. Παρ’ όλα αυτά, μας διαβεβαίωσαν ότι οι καταστροφές που θα συμβούν, αν η χώρα φύγει από την ΟΝΕ, θα είναι απερίγραπτες. Είναι όντως έτσι;
Ιωάννης Θεοδοσίου (University of Aberdeen)
Κώστας Λαπαβίτσας (School of Oriental and African Studies, University of London)
Θεόδωρος Μαριόλης (Πάντειο Πανεπιστήμιο)
Στέργιος Σκαπέρδας 
(University of California, Irvine)
συνέχεια εδώ

Το άρθρο των 14 οικονομολόγων στην «Καθημερινή» εδώ


Η επιμονή των οικονομολόγων στην πλευρά της προσφοράς


Η ουσία της παρέμβασης των δεκατεσσάρων έγκειται στην αντιμετώπιση της οξείας κρίσης της ελληνικής οικονομίας εντός Ευρωζώνης: «Χρειαζόμαστε έξοδο από αυτή τη μαύρη τρύπα [της ατέλειωτης λιτότητας]. Αυτό απαιτεί αλλαγή πλεύσης και μεταρρυθμίσεις μέσα στο ευρώ, όχι Grexit. Εκτός ευρώ και χωρίς την πίεση των θεσμών, οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν θα γίνουν ποτέ.»

Οι «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις», οι οποίες «είναι απαραίτητες ανεξάρτητα από το τι νόμισμα θα έχουμε», έχουν ως εξής: «το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η δραστική μείωση της γραφειοκρατίας ιδιαίτερα στο μέτωπο των επενδύσεων, η ιδιωτικοποίηση τομέων της οικονομίας όπου το κράτος απέτυχε […] η εφαρμογή των νόμων και [η] απονομή της δικαιοσύνης».

Ξαφνιάζει η βαθιά και ταυτόχρονη πίστη και στο ευρώ και στη νεοφιλελεύθερη «μεταρρυθμιστική» πανάκεια. Γνήσιοι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, όπως ο Μίλτον Φρίντμαν, ο Άλαν Γουόλτερς, ο Μάρτιν Φέλντσταϊν, έχουν ασκήσει καταλυτική κριτική στην ΟΝΕ, ήδη από τη δεκαετία του 1990. Δεν συμφωνούμε με τη γενικότερη προσέγγισή τους, αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα αποδείχθηκαν προφητικοί.

Η παρέμβαση των δεκατεσσάρων επικεντρώνεται αποκλειστικά στην πλευρά της προσφοράς της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη περισσότερο, θεωρούν ότι η πατρίδα τους είναι ανίκανη να προχωρήσει μόνη της στις απαιτούμενες, κατά τους ίδιους, «μεταρρυθμίσεις». Χρειάζεται η εποπτεία των ξένων και το θεσμικό πλαίσιο της ΟΝΕ.

Οι «μεταρρυθμίσεις» που προτείνουν δεν είναι πειστικές. Η βαθύτερη αδυναμία της παρέμβασής τους όμως, είναι ότι οι προτάσεις οικονομικής πολιτικής δεν πρέπει να αναλύονται μόνο με όρους προσφοράς, αλλά και ζήτησης. Ο Μάρσαλ τόνιζε ότι «το ψαλίδι κόβει μόνο και με τις δύο λεπίδες». Δεν είχε άδικο.

Τα αίτια κατάρρευσης της ανταγωνιστικότητας


Το κεντρικό επιχείρημα όσων προτείνουν έξοδο από την ΟΝΕ είναι απλό. Κατά την περίοδο 1980-2000, ο μέσος ετήσιος ρυθμός ονομαστικής διολίσθησης της δραχμής ήταν ως προς το δολάριο ΗΠΑ περίπου 10%, ως προς το γερμανικό μάρκο επίσης 10%, ως προς την ιταλική λιρέτα 6% και, τέλος, ως προς το ECU 8%. Αυτοί οι ρυθμοί δεν απέκλιναν πολύ από τους αντίστοιχους διαφορικούς ρυθμούς πληθωρισμού της ελληνικής οικονομίας. Άρα η διεθνής ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας (σε όρους πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας) παρέμενε μέσα σε στενά όρια διακύμανσης.

Κατά την περίοδο 2002-2008, όταν η διολίσθηση έγινε αδύνατη, η ετήσια απόκλιση του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία ήταν της τάξης του 2,5%. Αντίστοιχη – και λίγο μεγαλύτερη – ήταν και η απόκλιση του πληθωρισμού. Ο κύριος λόγος είναι πλέον γενικά αποδεκτός: οι παγωμένοι ονομαστικοί μισθοί στη Γερμανία. Ταυτόχρονα, ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανατίμησης του ευρώ ως προς το δολάριο ήταν 7%.

Πώς θα ήταν δυνατόν να μην αποσταθεροποιηθεί η ελληνική οικονομία, όταν εμφάνισε τέτοιο τεράστιο κενό ανταγωνιστικότητας ως προς τη Γερμανία εντός ΟΝΕ, και όταν χρησιμοποιούσε ένα νόμισμα πιο «σκληρό» και από το δολάριο; Ας μην ψάχνουν οι δεκατέσσερις να βρουν την απάντηση στην εξέλιξη της παραγωγικότητας της εργασίας: στην Ελλάδα αυξήθηκε ταχύτερα από ό,τι στη Γερμανία. Αλλά η κίνηση των τιμών εξουδετέρωσε αυτό το πλεονέκτημα κι έτσι το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών ξεπέρασε το 15% του ΑΕΠ το 2008. Η τεράστια διόγκωση του δημόσιου και του εξωτερικού χρέους την ίδια περίοδο ήταν αποτέλεσμα της κατάρρευσης της διεθνούς ανταγωνιστικότητας, και όχι η αιτία της κρίσης.

Η σημασία της ζήτησης και οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις


Μετά το 2010, η εκτόξευση της ανεργίας, η δραματική συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής, η έλλειψη δυναμισμού της ελληνικής οικονομίας, οφείλονται εν πολλοίς στη συντριβή της ζήτησης στα πλαίσια της «διάσωσης». Ας συμφωνήσουμε όλοι ότι η πατρίδα μας έχει χίλια στραβά, τα οποία επιθυμούμε να διορθωθούν. Όμως, 1.100.000 ανέργους δεν είχε ποτέ, ούτε ποτέ έδιωξε εκατοντάδες χιλιάδων άριστα εκπαιδευμένους νέους στο εξωτερικό.

Η καταστροφή ήταν το τίμημα όχι μόνο της συμμετοχής αλλά και της πεισματικής παραμονής μας στο ευρώ. Στις συνθήκες αυτές είναι εντελώς παράλογο να ζητάμε από τον ελληνικό λαό ακόμα περισσότερες θυσίες στο όνομα γενικόλογων «μεταρρυθμίσεων» στην πλευρά της προσφοράς. Λάθος στόχος, λάθος μείγμα πολιτικής, λάθος κατεύθυνση. Οι δεκατέσσερις παρακάμπτουν την «κάμηλο», αλλά θέτουν στο κβαντικό μικροσκόπιο τον «κώνωπα».

Η δική μας πρόταση, η οποία εκτίθεται αναλυτικά σε πρόσφατη μελέτη του ΕΔΕΚΟΠ, ξεκινάει από αυτές τις αναλυτικές διαπιστώσεις και προτείνει άλλη πορεία για τη χώρα. Η ανατομή της ελληνικής οικονομίας όντως καταδεικνύει θεμελιώδεις δομικές ανισορροπίες στην πλευρά της προσφοράς. Ο τομέας της βιομηχανίας είναι έντονα εξαρτημένος από τις εισαγωγές. Ο τομέας των υπηρεσιών, αλλά και της αγροτικής παραγωγής, έχει σημαντικά πλεονεκτήματα όσον αφορά τη διεθνή ανταγωνιστικότητα, αλλά κυρίως την ενεργό ζήτηση. Επομένως, απαιτείται ένα μείγμα οικονομικής πολιτικής που θα στοχεύει αρχικά στην αξιοποίηση των υφιστάμενων θετικών δυνατοτήτων προκειμένου να επιτύχει, τελικά, τη διόρθωση των αρνητικών πλευρών.

Η Ελλάδα χρειάζεται εσπευσμένα τόνωση της ζήτησης για τη γρήγορη μείωση της ανεργίας. Αυτό απλώς δεν γίνεται εντός ΟΝΕ. Η έξοδος έχει ακριβώς αυτή τη σημασία. Θα επιτρέψει ανάκτηση κυριαρχίας στη νομισματική πολιτική και νέους βαθμούς ελευθερίας στη δημοσιονομική πολιτική. Η υποτίμηση θα τονώσει την ανταγωνιστικότητα και θα μεταβάλλει θετικά το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Στη βάση αυτή η χώρα θα μπορέσει να υιοθετήσει βιομηχανική και αγροτική πολιτική με στοχευμένη τομεακή και κλαδική σύνθεση. Απαραίτητο στοιχείο είναι η εξυγίανση του ουσιαστικά χρεοκοπημένου τραπεζικού συστήματος σε νέα, δημόσια βάση.

Αυτές είναι οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται και φυσικά περιλαμβάνουν μεταρρύθμιση και της Δημόσιας Διοίκησης. Μόνοι μας πρέπει να τις κάνουμε. Κανείς άλλος δεν πρόκειται να τις κάνει για μας, ούτε και να μας εποπτεύσει μεγαλόθυμα.

Η έξοδος από την ΟΝΕ είναι ένας αναγκαίος, αλλά όχι ικανός, όρος για να διαρρήξει η χώρα τον καταστροφικό κύκλο στον οποίο έχει εγκλωβιστεί. Δεν είναι απλή διαδικασία και σίγουρα δεν είναι εύκολη. Είναι όμως απολύτως εφικτή και μπορεί να γίνει με ομαλότητα, αν υπάρξει τεχνική προετοιμασία, κοινωνική συσπείρωση και αποφασιστικότητα.

Το ΕΔΕΚΟΠ κατέθεσε το περίγραμμα ενός προγράμματος εξόδου. Οι δεκατέσσερις θα πρόσφεραν εξαιρετικές υπηρεσίες αν εξέταζαν το θέμα με επιστημονικούς όρους. Το ζήτημα δεν πρόκειται να φύγει από το προσκήνιο το επόμενο διάστημα. Εμείς ήδη καταθέσαμε επεξεργασμένες προτάσεις, ενώ έπονται άλλες. Επιζητούμε τον εμπεριστατωμένο αντίλογο. 
---------------
Φάκελος: Κατάρρευση ευρώ-επιστροφή στη δραχμή  
Φάκελος: Κατάρρευση ευρώ-επιστροφή στη δραχμή



Οι «αριστεροί» σε όλες τις ποικιλίες τους, εάν είχαν κάποια σχέση με τη μαρξιστική διαλεκτική θα γνώριζαν τούτο το απλό: ΕΕ και ευρώ νομοτελειακά θα καταρρεύσουν από την αδιέξοδη κρίση και τις άλυτες αντιφάσεις του καπιταλισμού…

Σήμερα αυτή η κατάρρευση των δομών της παγκοσμιοποίησης και ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής δομής γίνεται άμεσα ορατή…


Οι «αριστεροί», βεβαίως, έχοντας εγκαταλείψει κάθε «ανάλυση» των καπιταλιστικών αντιφάσεων και προσκολλημένοι στα ιδεολογήματα της Παγκοσμιοποίησης, ΟΧΙ μόνο δεν διακρίνουν την κατάρρευση της ΕΕ και του ευρώ, συνακόλουθα δεν προετοιμάζονται γι αυτό το «αναπόφευκτο», αλλά το χειρότερο: Με νύχια και με δόντια προσπαθούν να διασώσουν την ΕΕ και το ευρώ…

Στοχεύουν, όπως πάντα, στην ΟΥΤΟΠΙΑ!!!

Έτσι, λοιπόν, αναπαράγουν και αυτοί οι «αριστεροί» τις κινδυνολογίες των μαφιόζων του χρήματος και του 4ου Ράιχ για την κατάρρευση του ευρώ και την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα…

Σήμερα αυτές οι κινδυνολογίες βρίσκονται πάλι στην επικαιρότητα, ακριβώς διότι η Ελλάδα, σαν ο αδύνατος κρίκος, βρίσκεται ήδη πολύ κοντά στη χρεοκοπία και στην επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Λόγω ακριβώς αυτής της «επικαιρότητας» θα αναδημοσιεύσουμε κάποια παλιά μας κείμενα, συγκεντρωμένα στο φάκελο: «Κατάρρευση ευρώ-επιστροφή στη δραχμή».

Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο το Μάιο του 2012 και βρίσκεται εδώ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2012/05/blog-post_27.html


«Ευρώ ή χάος»: Ο επιθανάτιος σπασμός της καταρρέουσας ΕΕ



Το τρομοκρατικό δίλημμα «ευρώ ή χάος» δεν είναι ένα εκλογικό ψευτοδίλημμα. Είναι ένα στρατηγικό δίλημμα ολόκληρου του καπιταλιστικού κόσμου: Είναι ο επιθανάτιος ρόγχος της ΕΕ…

Το «ευρώ ή χάος» αποτυπώνει τον ΤΡΟΜΟ της παγκοσμιοποιημένης, ιμπεριαλιστικής κακουργίας μπροστά στην άμεσα διαγραφόμενη κατάρρευση του πλανητικού αυτού συστήματος της κακουργίας: Την κατάρρευση των νεοταξικών θεμελίων.

Αυτό σηματοδοτεί το τρομοκρατικό σκέλος: «χάος».

Είναι το χάος της νεοατξικής κατάρρευσης, το χάος ΟΧΙ των λαών, αλλά το χάος του δικού τους κόσμου, το χάος των ληστών και δημίων του πλανήτη: Ένα «χάος» που θα βάλει σε πυρετική, επαναστατική κίνηση τους λαούς και θα τοποθετήσει ξανά τα έθνη σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το «ευρώ ή χάος», συνεπώς, είναι το κεντρικό τρομοκρατικό «σλόγκαν» ολόκληρου του κόσμου που αφορά το πραγματικό διακύβευμα αυτού του κόσμου, το στρατηγικό δίλημμα της παγκοσμιοποίησης, το ΟΥΣΙΩΔΕΣ της ύπαρξής της και διάσωσής της: Δεν είναι, απλώς, ένα τρομοκρατικό, εκλογικό ψευτοδίλημμα, όπως μας λένε πολλοί «αριστεροί»…

Γι αυτό η Ελλάδα, αυτός ο αδύνατος κρίκος της ΕΕ, της ευρωζώνης και του ευρώ, έχει γίνει «παγκόσμιο γεγονός»: Ο «ισχυρός κρίκος» του παγκόσμιου ενδιαφέροντος και του «θρηνώδους σπαραγμού» ολόκληρης της υφηλίου.

Το σπάσιμο αυτού του «αδύνατο κρίκου» (Ελλάδα) θα πυροδοτήσει σεισμικές δονήσεις κατάρρευσης της ευρωζώνης, του ευρώ και της ΕΕ.

Γι αυτό όλος ο κόσμος, ο κόσμος των αγορών και των κερδών, εκπέμπει τα επιθανάτια ουρλιαχτά των θηρίων που σφαδάζουν και «ξερνάει» τους κατακλυσμιαίους χείμαρρους της καταστροφής και του χάους…

Γι αυτό η έξοδος από το ευρώ παρομοιάζεται με το «χάος», με την επιστροφή στην πρωτόγονη εποχή της ανθρωπότητας, με τη συντέλεια του κόσμου…

Γι αυτό αναπτύσσεται η τρομοκρατική μυθολογία, όχι μόνο από τα καθεστωτικά ελληνικά κόμματα (και τα ΜΜΕ), αλλά από το σύνολο των διεθνών δυνάμεων της βαρβαρότητας και του σκότους, ότι, δηλαδή, η έξοδος από το ευρώ σημαίνει το θάνατο των κοινωνιών και της ζωής: : «Το κράτος δεν θα έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, τα σούπερ μάρκετ δεν θα έχουν τρόφιμα στα ράφια, τα παιδιά δεν θα έχουν σχολείο να πάνε, τα νοσοκομεία δεν θα έχουν φάρμακα…», και πολλά άλλα τρομοκρατικά ηχηρά.

Γι αυτό και η νέα ρώσικη ολιγαρχία ανησυχεί σφόδρα και κτυπάει τους ήχους των ίδιων νεοταξικών πλήκτρων:

«Αν ωθήσετε την Ελλάδα να βγει από την ευρωζώνη μπορεί να πυροδοτήσει όχι απλά ευρωπαϊκή, αλλά νέα παγκόσμια οικονομική κρίση, που θα συμπαρασύρει τις τιμές του πετρελαίου και θα δημιουργήσει επιπτώσεις πολύ χειρότερες από αυτές του 2008…
…Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν άκρως επικίνδυνη για τη Ρωσία που θα βρισκόταν αντιμέτωπη ακόμα και με κοινωνικές αναταραχές. Κι αυτό γιατί η ρωσική οικονομία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα ενεργειακά της έσοδα κι αν αυτά υποχωρήσουν δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της για ανάπτυξη και για κοινωνικές παροχές, ενώ πιθανότητα θα έβλεπε και αθρόα εκροή επενδυτικών κεφαλαίων από τη χώρα».


Η Ελλάδα, λοιπόν, έξω από το ευρώ πυροδοτεί τη γενική κατάρρευση της ΕΕ και ολόκληρου του παγκοσμιοποιημένου κόσμου: Του κόσμου της λεηλασίας των λαών και των εθνών, του κόσμου της οικονομικής και χρηματιστηριακής βαρβαρότητας και κτηνωδίας…

Το δίλλημα, συνεπώς, «ευρώ ή χάος» δεν είναι ψευτοδίλημμα για τον κόσμο των αγορών και του χρήματος, αλλά ΥΠΑΡΚΤΟ δίλημμα: Στρατηγικό διακύβευμα του κόσμου των αγορών και του χρήματος, των διεθνών ληστών…

Αυτό που δεν θέλουν να δούνε ή το αποκρύβουν είναι τούτο: Ότι ΚΑΝΕΝΑ γιατροσόφι, καμία θεραπευτική συνταγή, δεν μπορεί να σώσει την κατάρρευση της ΕΕ, της ευρωζώνης και του ευρώ, συνακόλουθα την παγκόσμια κατάρρευση των πλανητικών μηχανισμών της Νέας Τάξης.

Αν υπήρχαν τέτοιες «θεραπευτικές συνταγές» θα είχαν ήδη εφαρμοστεί για να μην φτάσουν στη σημερινή, δραματική κατάσταση: Ένα βήμα πριν από τα τάρταρα της κατάρρευσης…

Καμία δύναμη δεν μπορεί να διασώσει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, συνακόλουθα την κατάρρευση του ευρώ και της ΕΕ: Οι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας δεν καταργούνται με «γιατροσόφια» και με τη γιγαντωμένη λεηλασία και κτηνώδη καταστροφή των εθνικών κοινωνιών και των λαών…

Και εδώ, πλέον, ερχόμαστε στην πολιτική διάσταση του ζητήματος: Στα νανουριστικά παραμύθια της ευρύτερης «αριστεράς» και του ΚΚΕ.

Αυτές οι δήθεν «αριστερές» και κομμουνιστικές δυνάμεις εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος με το νεοταξικό καθεστώς: Περιορίζονται, απλώς, στην τρομοκρατική υφή του «ευρώ ή χάος» και στο γεγονός ότι αυτό είναι ένα ψευτοδίλημμα…

Το στρατηγικό διακύβευμα της παγκοσμιοποίησης το θεωρούν ψευτοδίλημμα και το χειρότερο: Δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αγωνίζονται για τη διάσωση του ευρώ και της ΕΕ, για τη διάσωση των μελλοθανάτων, των τελεσίδικα νεκρών…

Εδώ έρχεται το αναπόφευκτο ΤΕΛΟΣ του ευρώ και αυτοί αγωνίζονται απεγνωσμένα για τη διάσωση του ευρώ: Βλέπουν ρόδινα όνειρα πριν και από το δικό τους ΤΕΛΟΣ…

Ο ίδιος ο παγκόσμιος καπιταλισμός θέτει ως στρατηγικό δίλημμα το «ευρώ ή χάος» και αυτοί σφυρίζουν κλέφτικα, ΑΝΤΙ να αναδείξουν το θάνατο του ευρώ και το σπουδαιότερο: Ότι ο θάνατος του ευρώ και της ΕΕ, η κατάρρευση του πλανητικού ιμπεριαλισμού δεν είναι «ΧΑΟΣ», αλλά η ΑΦΕΤΗΡΙΑ για την ΕΠΙΒΙΩΣΗ, ανάπτυξη και μία νέα ΟΡΓΑΝΩΣΗ των κοινωνιών και των λαών…

Η «αριστερά» υποκλίνεται στο μύθο του «χάους» έξω από το ευρώ, αντί να οπλίσει ιδεολογικά και πολιτικά τον ελληνικό λαό για το αναπότρεπτο της κατάρρευσης του ευρώ και τη ΕΕ, ΚΑΙ το σπουδαιότερο: Να επεξεργαστεί και να αναδείξει ένα ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ σχέδιο εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ, πριν η έξοδος συντελεστεί ξαφνικά, με εντελώς απροετοίμαστο τον ελληνικό λαό, προκαλώντας πρόσθετα δεινά…

Αντί η «αριστερά» να προετοιμάσει και να οργανώσει το λαό προς την κατεύθυνση της αντικειμενικά αναπόφευκτης εξόδου από το ευρώ, περιμένει παθητικά το πότε η ακαριαία έξοδος θα υλοποιηθεί…

Το χειρότερο: Εγκλωβίζει τον ελληνικό λαό στην ΟΥΤΟΠΙΑ της διάσωσης του ευρώ. Σέρνεται δηλαδή πίσω από τη στρατηγική του πλανητικού ιμπεριαλισμού: «Ευρώ ή χάος»…

Αυτή τη μυωπία της «αριστεράς» (προϊόν της καθεστωτικής τους ενσωμάτωσης) αλλά και του ΚΚΕ (το οποίο απλώς καταγγέλλει την ΕΕ χωρίς να προετοιμάζει για το αναπόφευκτο της εξόδου) θα την πληρώσει για άλλη μια φορά και πολύ ακριβά ο ελληνικός λαός, ο οποίος θα βρεθεί ΕΝΤΕΛΩΣ απροετοίμαστος (ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά) στο καθεστωτικό «χάος» της εξόδου από το ευρώ, και με το κρανίο στουπωμένο από τους «αριστερούς» μύθους, ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ: Τους μύθους της διατήρησης της χώρας μας στο ευρώ και την ΕΕ, στη διατήρηση της ελληνικής κοινωνίας ΕΝΤΟΣ ενός «σώματος» που ξεψυχάει…



_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

Εξόριστος



Ένταξη: 22 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 429
ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Φεβ 20, 2017 4:45 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος


Νοέμβριος 2011
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=28376#28376


Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ επιστροφή στη δραχμή: Η μόνη λύση…



Η λογική των πραγμάτων επιβάλλεται κόντρα και ενάντια και στην πιο ισχυρή θέληση των πολιτικών υποκειμένων…

Όσα τεχνάσματα και αν χρησιμοποιήσουν τα επιτελεία της διεθνούς χρηματιστηριακής και τραπεζικής χούντας και όσα «συμβόλαια θανάτου» και αν εκτελεστούν εναντίον των λαών, η κατάρρευση της ΕΕ και της ευρωζώνης είναι αναπόφευκτη: Αυτή η κατάρρευση, συνακόλουθα και η χρεοκοπία των χωρών της καπιταλιστικής Ευρώπης καθορίζεται από την κερδοσκοπική ΛΟΓΙΚΗ του συστήματός τους και από τους σιδερένιους και βάρβαρους νόμους της «ελεύθερης αγοράς» και ΟΧΙ από την θέληση των πολιτικών υποκειμένων και των οικονομικών ιερατείων…

Αν μπορούσαν τα ευρω-χουντικά επιτελεία και τα πολιτικά τους ανδρείκελα να βρουν το «αντίδοτο» στις δομικές ασθένειες της ΕΕ, της ευρωζώνης και γενικότερα του καπιταλισμού, δεν θα βρισκόταν, σήμερα, το σύστημά τους και η ευρωζώνη τους στο χείλος της κατάρρευσης…

Ό,τι και να κάνουν η κατάρρευση είναι αναπότρεπτη. Και γίνεται πιο ολέθρια και σεισμική, όσο οι αντιστάσεις απέναντι στην κατάρρευση γίνονται πιο λυσσώδεις από του δικτατορικούς ευρω-μηχανισμούς και τα πολιτικά τους ανδρείκελα…

Η Επιστροφή στα εθνικά νομίσματα καθορίζεται αμείλικτα από την αναπότρεπτη κατάρρευση της ΕΕ, της ευρωζώνης και του Ευρώ: Από τη ΛΟΓΙΚΗ των πραγμάτων…

Οι ταχυδακτυλουργίες των ευρω-χουντικών μηχανισμών και των πολιτικών τους ιπποκόμων,
απλώς διαιωνίζουν τη «φρίκη του τέλους»(τις διαδικασίες καταλήστευσης και καταστροφής των κοινωνιών και των λαών) και δεν αποτρέπουν το ΤΕΛΟΣ…

Μια συνειδητή πολιτική αποδέσμευσης από την ΕΕ και το Ευρώ, μια ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ πολιτική επιστροφής στη ΔΡΑΧΜΗ, θα γλίτωνε την Ελλάδα από την παράταση των διαδικασιών της «φρίκης του τέλους» και θα την έβαζε το ταχύτερο στην τροχιά της οικονομικής και εθνικής ανασυγκρότησης, στην τροχιά κατάκτησης, έστω σχετικής, της ολοκληρωτικά χαμένης εθνικής της ανεξαρτησίας…

Το «Ευρώ ή δραχμή», δεν είναι ένα αποπροσανατολιστικό δίλημμα, όπως ισχυρίζεται η ηγεσία του ΚΚΕ.

Είναι ένα ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ζήτημα, ΟΧΙ μόνο γιατί η λογική των πραγμάτων οδηγεί στη δραχμή,
γεγονός που καθιστά αναγκαίο το συνειδητό αγώνα προς την κατεύθυνση αυτή, αλλά και διότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι η ΜΟΝΗ που δημιουργεί τις προϋποθέσεις της εθνικής οικονομικής ανασυγκρότησης και ανεξαρτησίας, συνακόλουθα και τις προϋποθέσεις ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ των εργατικών και λαϊκών κινημάτων, των αντι-ιμπεριαλιστικών αγώνων, της εθνικής, αλλά και ταξικής συνείδησης: κοινωνικά και πολιτικά στοιχεία αναγκαία για το σοσιαλιστικό στρατηγικό στόχο…

Το Ευρώ σημαίνει ΥΠΟΤΑΓΗ στα διεθνή κέντρα εξουσίας (Νέα Τάξη), ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ της κοινωνικής και εθνικής ΔΟΜΗΣ της ελληνικής κοινωνίας, ΑΛΩΣΗ όλων των ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΝ (οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών) του ελληνικού λαού, νέα ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ: Δηλαδή επιστροφή της ελληνικής κοινωνίας σε πολλά χρόνια πίσω, σε αποικιοκρατική βαρβαρότητα, που σημαίνει ότι ο δρόμος ξεπεράσματος του καπιταλισμού, ο δρόμος προς το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, μακραίνει δραματικά…

Αντίθετα με τη ΔΡΑΧΜΗ μπαίνουν ισχυρά φράγματα σε αυτή την νέα αποικιοκρατική οπισθοδρόμηση, ξαναζωντανεύουν οι εθνικές δυνάμεις και οι κοινωνικές αντιστάσεις, συνακόλουθα και οι λαϊκοί αγώνες αποκτούν συγκεκριμένες στοχεύσεις και προοπτικές…

Η ηγεσία του ΚΚΕ στρουθοκαμηλίζει για άλλη μια φορά για να επικαλύψει και συγκαλύψει ΟΧΙ μόνο την αδράνειά της, αλλά και την πρακτική, έμμεση, στήριξη στο καθεστώς της Νέας Τάξης.

Το να μιλά κανείς ΓΕΝΙΚΑ ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός και χωρίς την ανατροπή του ΤΙΠΟΤΑ δεν αλλάζει, ουσιαστικά εγκαταλείπει κάθε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ μάχη και κάθε μεταβατικό αίτημα που ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝ τις «σκαλωσιές» (προϋποθέσεις) ανατροπής του καπιταλισμού: Αυτοί οι «εχθροί» του συστήματος είναι οι καλύτεροι στυλοβάτες του…

Για τον ΣΥΝ δεν μιλάμε. Αυτός αγωνίζεται να μείνουμε, πάση θυσία, στην ευρωζώνη και την ΕΕ: Αγωνίζεται για τη διάσωση της καταρρέουσας ευρωζώνης και ζητά μια καλύτερη διαχείριση της αποικιοκρατικοποίησής μας. Γρήγορα θα ανταμειφθεί για τις υπηρεσίες του…

Αν υπήρχε πραγματική Αριστερά θα έθετε ως στρατηγικό, ΤΑΚΤΙΚΟ αίτημα την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ευρώ, την επιστροφή στη δραχμή και θα αγωνιζόταν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ (δηλαδή με επεξεργασμένο πρόγραμμα) προς αυτήν την κατεύθυνση…

Που σημαίνει: Πρώτα από όλα το γκρέμισμα των μυθολογικών κινδύνων και καθεστωτικών εκβιασμών γύρω από την επιστροφή στη δραχμή.

Ένα πολύ καλό άρθρο προς αυτήν την κατεύθυνση είναι του Δημήτρη Καζάκη: Αλήθειες και ψέματα για την δραχμή...

Το αλιεύσαμε από το ΛΙΣΤΟΝ

http://listonplace.blogspot.com/2011/11/blog-post_286.html


Αλήθειες και ψέματα για την δραχμή...

Τι θα γίνει έτσι και επιστρέψουμε στη δραχμή;
Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει.
Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ή θα γυρίσουμε στην λίθινη εποχή.


Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν αποκτήσουμε το ευρώ.

Διότι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, οι Έλληνες πριν το ευρώ κατοικούσαν στις σπηλιές και στα δέντρα, φορούσαν δέρματα, ζεσταίνονταν με κοπριές και έτρωγαν κουκουνάρια. Μιας και ποιος δεχόταν τότε την ξεφτιλισμένη πληθωριστική δραχμούλα;
Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία επιβίωνε – με όλα τα προβλήματά της – πολύ καλύτερα εκτός ευρώ παρά με το «ισχυρό ευρώ». Είχε διεθνείς σχέσεις και πριν το ευρώ και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, την μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

§ Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορο σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με την χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’ ότι σήμερα που 3 χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό της.
§ Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρκείς υποτιμήσεις οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ότι την δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.
§ Χάρις στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε πάνω από 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ. Στην μεταπολίτευση χάρις στις τρεις επίσημες υποτιμήσεις και την τακτική της διολίσθησης, η δραχμή έχασε το 90% της αξίας της. Καταστράφηκε η οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;
Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στην νομισματική Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μιας και τότε ανήκε στην νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.

Δεν υπάρχει «διεθνής λύση»

Το ίδιο και αμέσως μετά την απελευθέρωση όταν η Βρετανία επέβαλε την συμφωνία του Λονδίνου (1944) στην Ελλάδα με βάση την οποία η χρυσή λίρα λειτουργούσε ως βασικό γενικό ισοδύναμο της ελληνικής οικονομίας. Έτσι φτάσαμε να στοιχίζει ένα καρβέλι ψωμί μερικά εκατομμύρια δραχμές και ο μαυραγοριτισμός να σαρώνει. Αυτή η συμφωνία του Λονδίνου και η έκδοση κατόπιν της στρατιωτικής βρετανικής λίρας για το εσωτερικό της Ελλάδας, σηματοδότησε την δεύτερη περίοδο της κατοχής, την βρετανική κατοχή.
Οι παγκόσμιες κρίσεις του οικονομικού στερεώματος της αγοράς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διεθνές επίπεδο. Εκτός κι αν αποζητάμε εμπόλεμες συρράξεις ανάμεσα στους ισχυρούς με οικονομικούς, είτε πολιτικούς όρους. Μόνο έτσι ξέρει η παγκόσμια αγορά να αναζητά διεθνείς λύσεις. Αυτό αποτελεί θέσφατο για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει τις μεγάλες περιόδους παγκόσμιας κρίσης από την εποχή της πρώτης Μεγάλης Ύφεσης του 1873-1896.
Η ανάγκη εθνικού νομίσματος, ειδικά για τις πιο ασθενικές οικονομίες, γεννήθηκε ως αδήριτη ανάγκη αντιμετώπισης και θωράκισης των εθνικών οικονομιών από τις παγκόσμιες κρίσεις και αναταράξεις των αγορών. Εντελώς ενδεικτικά μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρουμε ότι ο Τζον Μέϊναρτ Κέϊνς, που παπαγαλίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακούς τίτλους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθηκαν καταχρεωμένα κυρίως προς την μόνη χώρα πιστωτή που είχε απομείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέϊνς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν και προκειμένου να επιβάλλουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγραφή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών της απαιτήσεων. Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του.
Όταν τόλμησε να τα προτείνει για πρώτη φορά το 1920, αντιμετωπίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος από τους μεγάλους τραπεζίτες και χρηματιστές. Ο μεγαλοχρηματιστής Λέφινγουελ και συνεταίρος του Μόργκαν, όταν πρωτάκουσε τον Κέινς να προτείνει τόσο αιρετικές ιδέες, σχολίασε: « Ο Κέινς… φλερτάρει με περίεργους θεούς και προτείνει να εγκαταλείψουμε για πάντα τον χρυσό κανόνα και να τον αντικαταστήσουμε με ένα «κατευθυνόμενο» νόμισμα… είναι καλύτερα να έχουμε κάποια σταθερά παρά να παραδώσουμε τις υποθέσεις μας στην ευφυΐα των δημοσιολογούντων οικονομολόγων και των πολιτικών…» Εκεί βρισκόταν το κουμπί. Η αντικατάσταση του παγκόσμιου σταθερού νομίσματος με εθνικά «κατευθυνόμενα» νομίσματα με βάση τις ανάγκες των εθνικών οικονομιών, περιόριζε δραστικά τον έλεγχο από τους μεγάλους χρηματιστές και τραπεζίτες που λειτουργούσαν στην παγκόσμια αγορά. Κι αυτό ήταν κάτι αδιανόητο. Τι θα συνέβαινε αν γινόταν κάτι τέτοιο; Οι ουρανοί θα άνοιγαν και θα κατέστρεφαν τους ασεβείς! Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντίκρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσσεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει είναι να υποτιμάται διαρκώς. Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλούνταν όσοι θεωρούσαν τον Κέϊνς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέτοια πράγματα.
Βέβαια ο Κέϊνς πίστευε λανθασμένα ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνήσεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να τους το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κάποιοι σήμερα πιστεύουν πώς μπορούν να πείσουν την ΕΕ και την ΕΚΤ να ασκήσει άλλη πολιτική από αυτή που ασκούν και να κρατήσουν άλλη στάση από αυτήν που κρατούν.

«Ισχυρό ευρώ» και πόλεμος

Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρίση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέϊνς χρέωναν ως δήθεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομίσματος. Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοιχτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατοχύρωση του «ισχυρού ευρώ». Κι αυτό ήδη συμβαίνει με τον διορισμό τραπεζιτών επικεφαλής δοτών κυβερνήσεων, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον κ. Λουκά Παπαδήμο και στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι.

Η επινόηση του ευρώ

Ορισμένοι λένε ότι μπορεί η είσοδος στο ευρώ να ήταν λάθος, αλλά τώρα που μπήκαμε η έξοδος θα ήταν καταστροφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από κάτι τέτοιο. Το ευρώ αποτελεί μια χρηματοπιστωτική επινόηση που δεν βασίζεται, ούτε απηχεί την πραγματική οικονομία ακόμη και σε επίπεδο ευρωζώνης. Η σταθερότητα του ευρώ εξαρτάται όχι από την πραγματική δυναμική της οικονομίας, αλλά από συγκεκριμένες αξιωματικές πολιτικές παραδοχές, από ορισμένες υποθέσεις εργασίας: (1) Σταθερή νομισματική κυκλοφορία, που δεν επιτρέπει την έκδοση πρόσθετου νομίσματος. (2) Χαμηλά επίπεδα χρέους και κρατικών ελλειμμάτων. (3) Συντονισμός οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής.
Η οικονομία όμως δεν κινείται με βάση πολιτικές παραδοχές και μάλιστα αξιωματικού χαρακτήρα, αλλά με βάση την αντικειμενική κατάσταση των συναλλαγών και της παραγωγής στην πραγματική οικονομία. Κι αυτή η κατάσταση είναι πάντα κυμαινόμενη σε τέτοιον βαθμό που καμιά σταθερά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όταν μια οικονομία είναι διαρκώς ελλειμματική στο επίπεδο της παραγωγής και των συναλλαγών, όσο κι αν προσπαθεί είναι αδύνατο να τηρήσει τις όποιες παραδοχές και αξιώματα. Ότι κι αν κάνει.
Έτσι και με το ευρώ. Ένα νόμισμα που βασίζεται σε εξωπραγματικά αξιώματα δεν μπορεί να διασωθεί ενισχύοντας τις υποθέσεις εργασίας πάνω στις οποίες στηρίχθηκε. Είναι αδύνατον. Όσο ενισχύονται οι αξιωματικές πολιτικές παραδοχές σε βάρος της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας, τόσο περισσότερο θα σπέρνει την χρεοκοπία, την καταστροφή και την ισοπέδωση. Σε βαθμό μάλιστα πρωτάκουστο για τους λαούς της Ευρώπης.

Μέχρι εδώ το παραμύθι περί «λίθινης εποχής»

Επομένως η λίθινη εποχή δεν είναι ένα ενδεχόμενο που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά με την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Άλλωστε στη λίθινη εποχή ζουν ήδη οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας, αλλά και τα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι που βιώνουν μια κατάσταση όπου είτε βρίσκονται με δουλειά χωρίς μέλλον, είτε με μέλλον χωρίς δουλειά, όπως το 50% και πλέον της νέας γενιάς. Δεν συζητάμε βέβαια για την ανέχεια που έχει ενσκήψει στην πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η μέση ελληνική οικογένεια μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κατοχική και την πρώτη μετακατοχική περίοδο.
Κι επειδή η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί σε βαθμό ανήκουστο, θα πρέπει να ρωτήσουμε που βρίσκεται η «κόκκινη γραμμή»; Που πρέπει να φτάσουμε για να πούμε «φτάνει, ως εδώ»; Πόσοι από τους νέους μας πρέπει να μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού; Πόσοι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης; Πόσοι από τους ηλικιωμένους πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν έχουν ούτε καν να πληρώσουν για την θέρμανσή τους; Πόσα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα γιατί καταργείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης κοινωνική πρόνοια; Πόσοι θα πρέπει να αφήσουν την τελευταία τους αναπνοή σε κάποιο ράντσο, ή στα χέρια των δικών τους, γιατί διαλύεται ακόμη και η πρωτοβάθμια υγεία;
Είναι ή δεν είναι η λίθινη εποχή αυτή που ζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες; Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγγελματίες και οι αφανισμένοι μικρομεσαίοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο; Τι έχουν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Μην χάσουν τις (ανύπαρκτες) καταθέσεις τους; Μην και χάσουν ακόμη κι αυτά τα λίγα που τους έχουν απομείνει; Μόνο ένας ανόητος ή ένα τυπικό κομματικό στέλεχος, μπορεί να πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι δεν οδηγούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ολοκαύτωμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να διατηρηθεί μια τυχάρπαστη κερδοσκοπική επινόηση των τραπεζιτών: το ευρώ.

Νέα αρχή να επιβάλλει ο ελληνικός λαός

Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δοσίλογοι. Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να κερδίσει την ελευθερία του από τους δυνάστες των αγορών και να διεκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης.
Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με ίδιες δυνάμεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται πατερίτσες, προστάτες και νταβατζίδες; Αυτό είναι το δίλλημα που συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Η τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα συνδέεται με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, ότι αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της Ευρώπης δεν μπορεί να παράγει τίποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί όρθιος με τις δικές του δυνάμεις.
Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια. Λίγο μετά την ναζιστική κατοχή οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής πάσχιζαν να πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνική κυριαρχία είναι ένας μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της Καθημερινής, συνεργάτης των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής του γνωστού συγκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε την ίδια χρονιά πώς «η ανεξαρτησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία…» Στον χορό αυτού του νεοδοσιλογισμού και ονομαστοί διανοούμενοι της εποχής όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η «ιστορική αναγκαιότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η «σταθερή εξύψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών του κόσμου.»

Αυθυπαρξία ή υποτέλεια;

Την εποχή εκείνη με νωπές της μνήμες των αγώνων κατά του καταχτητή παλιού και νέου, για την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, δεν περνούσαν εύκολα οι ενδοτισμοί. Έτσι ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας στον Θεοτοκά έγραφε: «ομολογώ πώς άμα βάζω στο νου μου πραγματοποιημένο το καθεστώς που προφητεύει ο καλός φίλος με πιάνει φόβος. Μεγάλος φόβος… Ας θυμηθούμε ότι ο Χίτλερ προόριζε την Ελλάδα για τουριστικά ταξίδια και για καλλιέργεια της αγριόμεντας…». Πολύ σωστά ο κ. Παπανούτσος διαβλέπει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελλάδα σε τέτοιες «υπερεθνικές ενώσεις» και σωστά υπογραμμίζει πως η «εθνική μας προσωπικότητα, η πολιτική μας παράδοση, το πνεύμα και το ήθος του λαού μας… ένας μόνο σίγουρος τρόπος υπάρχει να διαφυλαχθούν: η αυθυπαρξία, το δικαίωμα να διαθέτει κανείς τον εαυτό του όπως θέλει, να κυβερνάει αυτός το σπίτι του και όχι οι άλλοι – ας είναι και οι καλύτεροι φίλοι».
Αυθυπαρξία ενός λαού χωρίς οικονομική αυτοδυναμία και εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Και αφετηρία για μια τέτοια αυθυπαρξία αποτελεί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 24/11/2011


_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

Κώστας Οικοδόμος
Επισκέπτης



ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 21, 2017 8:08 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος


Παράθεση:
Οι «αριστεροί», βεβαίως, έχοντας εγκαταλείψει κάθε «ανάλυση» των καπιταλιστικών αντιφάσεων και προσκολλημένοι στα ιδεολογήματα της Παγκοσμιοποίησης, ΟΧΙ μόνο δεν διακρίνουν την κατάρρευση της ΕΕ και του ευρώ, συνακόλουθα δεν προετοιμάζονται γι αυτό το «αναπόφευκτο», αλλά το χειρότερο: Με νύχια και με δόντια προσπαθούν να διασώσουν την ΕΕ και το ευρώ…

'Ενας από αυτούς τους "αριστερούς" της παγκοσμιοποίησης είναι και ο Μπογιόπουλος που λυσσαλέα υπερασπίζεται σχεδόν καθημερινά στην εκπομπή του 8-10 μμ, μαζί με τον Κοτάκη στο Ρίαλ-FM, "πως το «Ευρώ ή δραχμή», είναι ένα αποπροσανατολιστικό δίλημμα, και δεν έχει καμία σημασία αν η χώρα είναι στο ευρώ ή στην δραχμή εφόσον δεν έχει ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα".
Να με πιο ύπουλο τρόπο ο Μπογιόπουλος υπερασπίζεται το νεοταξίτικο και τυχοδιωκτικό ευρώ. Κρίμα διότι έχει όλα τα φόντα αν ήταν πραγματικός κομμουνιστής να πρόσφερε πολλά στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα.
Επιστροφή στην κορυφή

ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης



ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 23, 2017 1:44 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος


«Ευρώ ή δραχμή»: Η ταχυδακτυλουργία των «ίσων αποστάσεων»



Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Φλυαρεί «ταξικά» εναντίον της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού ΚΑΙ στην ΠΡΑΞΗ στηρίζει την ΕΕ και τους μηχανισμούς της, καθώς και ευλογεί όλα τα ιδεολογήματα της Παγκοσμιοποίησης: «Ανοικτά σύνορα», λαθρομεταναστευτικές εισβολές, «αντιρατσισμούς», διαστροφές και νοσήματα πολυπολιτισμικά και πολλά άλλα…

Η ασυνάρτητη αμηχανία αυτής της ηγεσίας εκδηλώνεται δραματικά στα ζητήματα του νομίσματος: «Ευρώ ή δραχμή»…


Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Δ. Κουτσούμπας κωδικοποίησε αυτήν την άθλια και θλιβερή «ασυνάρτητη αμηχανία»:
«Το νόμισμα μπορεί να είναι ευρώ, μπορεί να είναι και δραχμή (!). Στο εσωτερικό ένα διαφορετικό νόμισμα από αυτό που χρησιμοποιείται στο εξωτερικό».

Διαβάστε σχετικά εδώ:
http://www.iskra.gr/%cf%83%ce%bf%ce%ba-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%b4-%ce%ba%ce%bf%cf%85%cf%84%cf%83%ce%bf%cf%8d%ce%bc%cf%80%ce%b1-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%cf%81%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%82/


Φυσικά αυτές οι θέσεις δεν είναι καινούργιες. Πάντα η ηγεσία του ΚΚΕ υιοθετούσε τις απόψεις των ευρω-κατοχικών δυνάμεων. Ο Κουτσούμπας, απλώς τις διατυπώνει με περισσότερη αμηχανία και ασυναρτησία…

Παλιότερα η Παπαρήγα τις είχε διατυπώσει πιο ωμά. Διαβάστε το κείμενο: «Με το λόμπι της ευρω-χούντας η Αλέκα!!!»
ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2012/11/blog-post_13.html


ΣΕ πολλά κείμενά μας αναλύουμε τις θέσεις του ΚΚΕ για το «ευρώ ή δραχμή». Ενδεικτικά παραπέμπουμε και στο: «ΚΚΕ: διασπαστικά και αφοριστικά τεχνάσματα…», εδώ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/04/blog-post_4271.html


Θα αναδημοσιεύσουμε, ωστόσο, μια πολεμική μας εναντίον του Νίκου Μπογιόπουλου, ο οποίος επιχειρεί να δώσει θεωρητική κάλυψη στις ασυναρτησίες της ηγεσίας του κόμματός του.

Το κείμενο είναι γραμμένο τον Ιανουάριο του 2014 και βρίσκεται εδώ
http://resaltomag.blogspot.gr/2014/01/blog-post_828.html


Τα …διαλεκτικά χάσματα του Μπογιόπουλου



Η προσφιλής τακτική του Νίκου Μπογιόπουλου είναι να αλιεύει κάποια τσιτάτα του Μαρξ ή του Λένιν και πάνω τους να προσπαθεί να «τεκμηριώσει» τις απόψεις του.

Προκειμένου, λοιπόν, να αποδείξει ότι το «ευρώ ή δραχμή» είναι ένα ψευτοδίλημμα (άποψη του ΚΚΕ) προτάσσει δύο τσιτάτα του Λένιν:


α). «Η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας»
β). «Η πολιτική δεν μπορεί να μην έχει τα πρωτεία απέναντι στην οικονομία. Το να σκέπτεται κανείς διαφορετικά, θα πει ότι ξεχνάει το αλφάβητο του μαρξισμού...».


Αν εξετάσεις μηχανικά (αντιδιαλεκτικά) αυτά τα τσιτάτα, όπως το κάνει ο Μπογιόπουλος, τότε το ένα αντικρούει το άλλο. Διότι αν «η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας» τότε πώς γίνεται να περνάει σε δεύτερη θέση η Οικονομία;

Το κείμενο του Μπογιόπουλου το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://www.klassikoperiptosi.blogspot.gr/2014/01/blog-post_1166.html


Η δημοσιογραφική (τυπική) σκέψη του Μπογιόπουλου δεν μπορεί να κατανοήσει τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ των λόγων του Λένιν.

Για το Λένιν η πολιτική πράγματι έχει τα «πρωτεία» όταν αλλάζει, ανατρέπει, τα δεδομένα εκείνα της Οικονομίας που αποτελούν τη «συμπυκνωμένη έκφρασή» της. Όταν δηλαδή δημιουργήσει άλλη Οικονομία και αποτελέσει η ίδια (η πολιτική) διαφορετική «συμπύκνωση της οικονομίας».

Όταν, συνεπώς, η Πολιτική δεν ανατρέπει ή δεν αλλάζει τις υπάρχουσες οικονομικές σχέσεις, θα παραμένει η «συμπυκνωμένη έκφραση» αυτών των οικονομικών σχέσεων (οικονομίας).

Ένα άλλο «διαλεκτικό» σάλτο του Μπογιόπουλου είναι και τούτο:ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι ο Ιμπεριαλισμός έχει υποτάξει ΠΛΗΡΩΣ την πολιτική στην υπηρεσία του.


Σήμερα η πολιτική είναι ολοκληρωτικά υποταγμένη στα πλανητικά κέντρα της οικονομικής εξουσίας (παγκοσμιοποίηση) και στους μηχανισμούς αυτών των κέντρων…


Ο Μπογιόπουλος
αρκείται απλώς να παπαγαλίζει τσιτάτα δίχως να τον απασχολεί η σημερινή πραγματικότητα της πλανητικής χρηματιστηριακής Νέας Τάξης, καθώς και οι λειτουργίες της: Μία από αυτές είναι η κατάργηση των εθνικών συνόρων, η άλωση των εθνικών κρατών (εθνικής πολιτικής), η μετατροπή των αδύνατων καπιταλιστών κρατών σε προτεκτοράτα (νέα αποικιοκρατία) και πολλά άλλα.

Έτσι δεν αντιλαμβάνεται (ο Μπογιόπουλος) τις κραυγαλέες αντιφάσεις του.

Διότι αν η Πολιτική έχει τα «πρωτεία» (και τα έχει) ΤΟΤΕ απαιτείται για την Ελλάδα, ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ, μια «εθνική πολιτική» που θα ανατρέψει τα δεδομένα της ευρω-πολιτικής και τους μηχανισμούς (έστω εργαλεία) αυτής της πολιτικής: ΕΕ, Ευρώ, κ.λπ.


Μια τέτοια ΠΟΛΙΤΙΚΗ θα συμπεριλαμβάνει και την κατάργηση του χρέους και την επαναφορά στη δραχμή, διότι χωρίς εθνικό νόμισμα δεν μπορεί να υπάρξει και εθνική πολιτική.

Το «ευρώ ή δραχμή» συνεπώς δεν είναι ένα ψευτοδίλημμα, αλλά οργανικό μέρος ενός «εθνικού» πολιτικού προγράμματος, ενός εθνικό-απελευθερωτικού αγώνα.

Τέτοιο αγώνα δεν τον βλέπει ο Μπογιόπουλος. Γι αυτό τα συνδέει, στο τέλος του άρθρου του, ΟΛΑ με την ανατροπή του καπιταλισμού: Με ευχολόγια ανατροπής του καπιταλισμού, το ίδιο, όπως το κόμμα του.

Ουσιαστικά ο Μπογιόπουλος,
όπως και το ΚΚΕ, κηρύσσει τη μοιρολατρία και την ΑΔΡΑΝΕΙΑ, διότι περιμένει και εύχεται πότε θα κάνουμε το σάλτο, από αυτήν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, στη σοσιαλιστική Επανάσταση.

Δεν βλέπουν (ΚΚΕ και Μπογιόπουλος)
μεταβατικά πολιτικά προγράμματα που θα αλλάζουν τους συσχετισμούς, θα οργανώνουν, θα σφυρηλατούν και θα αναπτύσσουν τους λαϊκούς αγώνες και τις υποκειμενικές προϋποθέσεις για τον τελικό σκοπό: Το γκρέμισμα του καπιταλισμού.

Ένα εθνικό-απελευθερωτικό πολιτικό πρόγραμμα (μέσα εδώ είναι και η επαναφορά στη δραχμή, πακέτο με την έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ κ.λπ), αποτελεί σήμερα το μεταβατικό μοχλό για τον επαναστατικό αγώνα.

Μια Αριστερή πολιτική δεν μπορεί να καταργήσει αυτό το μεταβατικό επαναστατικό «εθνικό πολιτικό πρόγραμμα», αυτή τη γέφυρα…

Οι αφηρημένες επικλήσεις στην ανατροπή του καπιταλισμού είναι κηρύγματα αδράνειας και παθητικότητας, κηρύγματα ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της δικής σου ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ, ανικανότητας και ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ…

Ο Μπογιόπουλος ασκείται σε τσιτάτα,
στον ξύλινο κουκουέδικο λόγο που αφήνει τα ΠΑΝΤΑ στα επαναστατικά ευχολόγια και στο πότε θα «φωτιστούν» οι λαϊκές μάζες για να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, ή στο πότε θα καταλάβουν ότι το ΚΚΕ αποτελεί την «πολιτική» της ανατροπής του…

Βεβαίως ο ελληνικός λαός δεν μπορεί χωρίς «εθνικό» επαναστατικό υποκείμενο να κάνει το ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ σάλτο ανατροπής του καπιταλισμού, αλλά αντιλαμβάνεται πολύ καλά το ρόλο του ΚΚΕ, αυτόν του σωσιβίου του καπιταλισμού, καλυμμένο πίσω από «επαναστατικά» νανουρίσματα και τη σκανδαλώδη ΠΟΛΙΤΙΚΗ του αδράνεια.

Γι αυτό του έχει γυρίσει τελεσίδικα και την πλάτη του…

Ο Μπογιόπουλος με τσιτάτα και μαρξιστικές αφαιρέσεις επιχειρεί να θεωρητικοποιήσει την σκανδαλώδη και προδοτική αδράνεια και εγκατάλειψη (από το ΚΚΕ) κάθε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ εθνικού και επαναστατικού αγώνα.

Αυτά τα λίγα προς το παρόν…


Επιστροφή στην κορυφή

ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
Επισκέπτης



ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Φεβ 24, 2017 9:01 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος


Για τις θέσεις του ΚΚΕ για το ευρώ (με αφορμή τη συνέντευξη Δ. Κουτσούμπα στην ΕΡΤ1)
Βασίλης Τζώτζης




Το Σάββατο 18/02 ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έδωσε συνέντευξη στην ΕΡΤ1, στην εκπομπή της κ. Βάλιας Πετούρη «Επτά». Οι ερωτήσεις απέναντι στο Γραμματέα της ΚΕ ήταν τετριμμένες/κλασικές, ενώ οι απαντήσεις μας διευκρίνισαν την αμφιλεγόμενη τοποθέτηση του ΚΚΕ για το Ευρώ και την Ευρωζώνη.
***
Ποια είναι η πολιτική θέση του Γραμματέα; Ο Δ. Κουτσούμπας λέει πως το νόμισμα είναι εργαλείο, ενώ δεν είναι ο ρόλος του να προτείνει Νόμισμα. Η θέση αυτή είναι εξόφθαλμα λαθεμένη.

Ο ακροβατισμός του Γραμματέα ΔΕΝ προκύπτει φυσικά από την ελλιπή γνώση της Μαρξιστικής θεωρίας, αλλά από τις νεόκοπες ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ του ιστορικού κόμματος της εργατικής τάξης.

Το ΕΥΡΩ ΔΕΝ αποτελεί απλά ένα εργαλείο, όπως κανένα νόμισμα δεν αποτελεί απλά ένα εργαλείο. Αυτός ο τρόπος θεώρησης μπορεί να μετατρέψει σε «απλά εργαλεία», το σύνολο των μαρξιστικών περιεχομένων, πάνω στους όρους της οικονομικής θεωρίας!!

Αλίμονο αν πρέπει να γράφουμε 150 χρόνια μετά την έκδοση του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ότι το νόμισμα αντανακλά στο επίπεδο της κυκλοφορίας, παραγωγικές σχέσεις. Πόσο δε μάλλον το ΕΥΡΩ, το οποίο συναρθρώνει ένα σύνολο αναγκαστικών συμφώνων – οδηγιών – πολιτικών.

Μέσα από την αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης εκφράστηκαν με σύγχρονο τρόπο οι σχέσεις εξάρτησης των φτωχών χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, έγινε το κύριο όχημα για τη μετατροπή τους σε αποικίες χρέους, αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό για την αποφασιστική εισβολή κεφαλαίων & εμπορευμάτων στις εγχώριες αγορές.
***
Ο Γραμματέας προσπαθεί να αιτιολογήσει τη συγκεκριμένη θέση, μέσα από την προσπάθεια διαχωρισμού του ΚΚΕ από το συντηρητικό «Ευρωσκεπτικισμό».

Αλίμονο όμως, στην προσπάθειά του να διαχωριστεί από τα ιστορικά φαντάσματα της «Εθνικής αστικής τάξης», συμμαχεί (υπόρρηταWink με το κυρίαρχο ευρωμνημονιακό μπλοκ.

Ας πούμε για ακόμη μια φορά -και ΕΔΩ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΥΠΕΚΦΥΓΕΣ ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΕ- πως τα Μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις, το ΕΥΡΩ, η ένταξη της χώρας στην ΕΕ, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ και ΤΑΞΙΚΑ ΔΙΑΡΘΡΩΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ, ΔΕΝ είναι τεχνοκρατικές επιλογές. Η υλοποίησή του αναπαράγει το καπιταλιστικό σύστημα σε περίοδο βαθιάς/δομικής καπιταλιστικής κρίσης, ενώ αυτό το σχέδιο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ, χωρικά & χρονικά, έξω από την ΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Ο χαρακτηρισμός αυτών των επιλογών ως απλά τεχνοκρατικές μπορεί να γίνει μόνο εκ του πονηρού, για τη δικαιολόγηση απαράδεκτων υποχωρήσεων…

Η σύγκρουση με τις παραπάνω επιλογές συγκροτεί ένα ΑΝΤΙΡΡΟΠΟ ΤΑΞΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ, και αποτελεί την αναγκαία ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΒΑΣΗ για τη διαμόρφωση του κοινωνικοπολικού – λαϊκού μετώπου.

Σήμερα ΔΕΝ αρκεί μια θολή τοποθέτηση ΥΠΕΡ της επιστροφής της Καπιταλιστικής Ελλάδας στη «νέα Δραχμή». H διευκρίνιση αυτή δεν αποτελεί ιδεοληψία ή αντι-ενωτική/σεχταριστική τύφλωση, αλλά υπογραμμίζει την ανάγκη να συγκροτούνται από σήμερα οι όροι της εργατικής ηγεμονίας μέσα στο νέο ιστορικό μπλοκ.

Αυτό το γνωστό «μεταβατικό πρόγραμμα» συγκροτείται στο σήμερα, αλλά τείνει στο μέλλον της ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ, διαφορετικά θα μετατραπεί σε πρόγραμμα εναλλακτικής ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ!

Όλα αυτά μοιάζουν με νεκρές σελίδες χαρτί, κοπτοραπτικής οργανώσεων της αριστεράς, αν ΔΕΝ γονιμοποιήσουν τη σωρευμένη λαϊκή εμπειρία/γνώση των χρόνων της κρίσης και κυρίως της περιόδου μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν υπάρξει μαζική επανατοποθέτηση, με όρους τομής, πάνω στα ζητήματα της συνέχειας του κράτους, της αριστερής κυβέρνησης, του κοινού εθνικού συμφέροντος, των αταξικών αναφορών στην εθνική ανεξαρτησία κ.α..
***
Τέλος, είναι πραγματικά θλιβερή η σύνδεση του ΚΚΕ με τις λαϊκές αγωνίες και τις διεργασίες συνείδησης, μέσα στα εκμεταλλευόμενα στρώματα. Την ώρα που οι απλοί άνθρωποι μετρούν τη φτώχια τους σε ΕΥΡΩ, την ώρα που το σύνολο της αστικής τρομοκρατικής ιδεολογικής επέλασης για το μονόδρομο της Ευρωζώνης βυσσοδομά, ο ΓΓ της ΚΕ να υποστηρίζει πως η Ελλάδα της εργατικής εξουσίας μπορεί να έχει και ως Νόμισμα το ΕΥΡΩ!!! Η συστημική προσαρμογή σε όλο της το μεγαλείο! Η συνειδητή πολιτική/ταξική επιλογή στήριξης του ΚΚΕ, υποτάσσεται ξεκάθαρα, σε εκλογικές δεύτερες σκέψεις, αφού το ΚΚΕ δεν υιοθετεί επιλογές ρήξης & ανατροπής…

Υστερογραφικά
Είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ η επιτάχυνση των προσπαθειών για τη συγκρότηση του σύγχρονου Κομμουνιστικού Φορέα της εποχής μας, «οι καιροί ου μενετοί» και ο καθένας μας θα κριθεί πρώτα και κύρια από τη συμβολή του σε αυτή την υπόθεση.
Ξάνθη 21/02/2017

ΠΗΓΗ:
http://pandiera.gr/%ce%b4-%ce%ba%ce%bf%cf%85%cf%84%cf%83%ce%bf%cf%8d%ce%bc%cf%80%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%81%cf%841-%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%b5%ce%bd%cf%84/

Σχόλια