1.Η Γερμανία , μαζί με την Κίνα,
αποτελούν τις δύο χώρες – στόχους, της νέας Διοίκησης Τραμπ, λόγω των υψηλών
εμπορικών πλεονασμάτων που παρουσιάζουν οι δύο συγκεκριμένες χώρες.
Παρά τα όσα λέγονται, έχω την άποψη
ότι η Διοίκηση Τραμπ, θα επιχειρήσει να «στριμώξει» την Γερμανία πρωτίστως,
διότι προφανώς είναι πιο εύκολος αντίπαλος από την Κίνα. Ίσως να γίνουμε
μάρτυρες όξυνσης του οικονομικού ανταγωνισμού μεταξύ των δύο χωρών κάτι που
θυμίζει, κατά κάποιο τρόπο, τη σκληρή
στάση απέναντι στην Ιαπωνία (Κυβέρνηση Miyazawa) της Διοίκησης Κλίντον στη
Συνάντηση Κορυφής του Τόκιο το καλοκαίρι του 1993(*blogger).
- Μεταξύ των αμερικανικών απαιτήσεων, που όλως παραδόξως είχαν ενσωματωθεί στο προτεινόμενο Πλαίσιο για μια νέα οικονομική εταιρική σχέση ΗΠΑ –Ιαπωνίας, περιλαμβάνονταν οικονομικές και θεσμικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα μείωναν σημαντικά το εμπορικό πλεόνασμα της Ιαπωνίας και θα αύξαναν τις εισαγωγές αμερικανικών μεταποιητικών αγαθών.
Πρώτον, ο Τραμπ έχει καταστήσει σαφές
ότι βλέπει τον κόσμο υπό το πρίσμα της οικονομίας. Εξελέγη με την υπόσχεση ότι
θα διοικούσε τις ΗΠΑ σαν μια επιχείρηση. Επιτίθεται συχνά στην παγκοσμιοποίηση
και στο ελεύθερο εμπόριο και δήλωσε ότι θα επαναδιαπραγματευτεί τη NAFTA και
ήδη έχει βάλει τέλος στις
διαπραγματεύσεις για την ΤΡΡ και την ΤΤΙΡ.
Για τη Γερμανία, αυτό είναι εξαιρετικά
προβληματικό. Η Γερμανία είναι χώρα
"εξαγωγής παγκοσμίων πρωταθλητών”. Για χρόνια το οικονομικό μοντέλο
της Γερμανίας έχει στηριχτεί στις εταιρίες που εξάγουν περισσότερα αγαθά και
υπηρεσίες στο εξωτερικό από αυτά που εισάγει η χώρα -η Γερμανία έχει εμπορικό
πλεόνασμα 20 δισ. δολαρίων/μήνα με τον υπόλοιπο κόσμο, εκ των οποίων τα 6 δισ.
δολάρια είναι με τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ από την άλλη πλευρά, έχουν το μεγαλύτερο εμπορικό
έλλειμμα -το 2016 αυτό ανερχόταν σε 500 δισ. δολάρια.
Ο Τραμπ, στη διάρκεια της κοινής
συνέντευξης Τύπου με την Γερμανίδα Καγκελάριο Α. Μέρκελ , στην τελευταία της επίσκεψη στην Ουάσιγκτον
,δήλωσε "θα έλεγα πως οι διαπραγματευτές της Γερμανίας έχουν κάνει
καλύτερη δουλειά από αυτούς των ΗΠΑ. Αλλά ας ελπίσουμε ότι μπορούμε να το
ισορροπήσουμε. Δεν θέλουμε νίκη, θέλουμε δικαιοσύνη. Το μόνο που θέλω είναι
δικαιοσύνη”.
Εκτός από την άγνοια -η Γερμανία δεν
έχει καμία εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ και εάν είχε, δεν θα διαπραγματευόταν
με Γερμανούς, αλλά με διαπραγματευτές της ΕΕ- η δήλωση του Τραμπ
αποκαλύπτει την άποψή του ότι η Γερμανία επωφελείται δυσανάλογα από το
παγκόσμιο ελεύθερο εμπόδιο, μια θέση που μοιράζεται με την Κίνα.
- Θέλει να "εξισορροπήσει” αυτή τη σχέση, κυρίως μέσω της επιβολής ενός "φόρου προσαρμογής συνόρων”, επιβάλλοντας κυρώσεις σε κάθε επιχείρηση που δεν παράγει στις ΗΠΑ. Αυτοί οι φόροι δεν είναι ακόμη σε ισχύ -αλλά οι ΗΠΑ ήδη επιβάλλουν πρόστιμα, όπως εναντίον της Salzgitter: από τις 30 Μαρτίου, η δεύτερη μεγαλύτερη γερμανική εταιρεία παραγωγής χάλυβα έχει υποχρεωθεί να πληρώσει 22,9% δασμούς για υποτιθέμενες πρακτικές ντάμπινγκ.
Τέλος, οι "δεξιές” ιδεολογίες του
περιβάλλοντος Τραμπ εκδιώκουν τη
Γερμανία για την προσφυγική της πολιτική. Ο Τραμπ, στην περίφημη συνέντευξη
στην BILD-Zeitung, επανέλαβε τον ισχυρισμό, υποστηρίζοντας πως η Α. Μέρκελ είχε κάνει ένα "καταστροφικό λάθος
αφήνοντας όλους αυτούς τους παράνομους στη χώρα”.
Υπάρχει περαιτέρω αμερικανό-γερμανική
διαφωνία για τους διεθνείς οργανισμούς. Για τη Γερμανία, τα Ηνωμένα Έθνη, ο
Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στοιχεία ενός
διεθνούς συστήματος που εγγυάται ισότητα και δικαιοσύνη για όλα τα κράτη. Η
κυβέρνηση Τραμπ -για μια φορά σύμφωνη με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα- πιστεύει ότι
οι διεθνείς οργανισμοί προσπαθούν να αποδυναμώσουν τις ΗΠΑ και να δώσουν στις
ασθενείς χώρες την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τις ΗΠΑ.
Τέλος, κάποια τμήματα της κυβέρνησης
Τραμπ αντιπαθούν την γερμανική Mittelstand. Στον Trump αρέσει να περιβάλλεται
από επιχειρηματίες της Sillicon Valley (τουλάχιστον από εκείνους που δεν τον
αντιπαθούν ενεργά): ο ιδρυτής της PayPal είναι στο στρατόπεδο του Trump. Ο Elon
Musk, ο CEO της Tesla και ο άνθρωπος που θέλει να στέλνει τουρίστες στον Άρη, είναι
σύμβουλός του. Άλλοι τον στηρίζουν από ανάγκη. Πρόκειται για την
"δημιουργική καταστροφή” του Schumpeter -το παλιό χρειάζεται να
καταστραφεί έτσι ώστε να ανθίσει το νέο. Είναι υπέρ της ανάληψης κινδύνων και
των μεγάλων περιθωρίων κέρδους.
Η γερμανική προσέγγιση, από την άλλη
πλευρά, αφορά την διάρκεια. Είναι προσεκτική, σκόπιμη, και βασίζεται στην αρχή
της επιφυλακτικότητας. Για τους συμβούλους της Sillicon Valley στην ομάδα του
Trump, αυτό είναι σαν τη διάδοση του κομμουνισμού στη διάρκεια της εποχής McCarthy.
Πολλοί στο Βερολίνο σήμερα συνεχίζουν
να ελπίζουν ότι θα κυριαρχήσουν οι πιο φιλελεύθερες δυνάμεις στο υπουργικό
συμβούλιο του Τραμπ. Και πάλι, παραμένει ένα μεγάλο ρίσκο ότι οι
γερμανό-αμερικανικές σχέσεις οδηγούνται σε ένα χαμηλό σημείο. Και είναι ώρα για
το γερμανικό πολιτικό σύστημα να αναγνωρίσει αυτόν τον κίνδυνο.
2.Για τον πρόεδρο Τραμπ , το μέγεθος
που δείχνει την οικονομική δύναμη των χωρών είναι το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Αν είναι
πλεονασματικό η οικονομία της χώρας είναι δυνατή , αν όχι είναι αδύνατη. Φυσικά αυτή η αντίληψη δεν έχει , ουσιαστικά,
κανένα οικονομικό νόημα. Παραπέμπει στις ιδέες του μερκαντιλισμού που
κυριαρχούσε πριν δύο αιώνες. Σύμφωνα με τα κριτήρια που έχει υιοθετήσει η
συγκεκριμένη θεωρία , η Γερμανία αποτελεί τη δυνατότερη οικονομία στον πλανήτη
, διότι διαθέτει το υψηλότερο πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.
Το 2016, η Γερμανία είχε πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών
περίπου 270 δις ευρώ ή 8,6% του ΑΕΠ, προκαλώντας την οργή του προέδρου Τραμπ.
Παράλληλα το ετήσιο διμερές πλεόνασμα της Γερμανίας με τις ΗΠΑ ανέρχεται στο
ύψος των 65 δις ευρώ. Θα πρέπει, στο σημείο αυτό να σημειώσουμε τα παρακάτω:
δεδομένου ότι η Γερμανία είναι μέλος της Ευρωζώνης και εκεί υπάρχει η ΕΚΤ , δεν
μπορεί να προβαίνει σε χειραγώγηση του
ευρώ όπως έχουν αφήσει να υπονοείται από κύκλους της προεδρίας Τραμπ. Επίσης η
γερμανική οικονομία είναι ανοικτή στις αμερικάνικες εισαγωγές σύμφωνα με το
πλαίσιο συμφωνιών που έχουν θεσμοθετηθεί μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ. Όλες οι εμπορικές σχέσεις Γερμανίας και ΗΠΑ,
δηλαδή, διέπονται από τις υπερκείμενες συμφωνίες
ΕΕ-ΗΠΑ. Πρόκειται για διαφορετικό πλαίσιο λειτουργίας των εμπορικών σχέσεων σε
σχέση με αυτό που ισχύει για την Κίνα ή που ίσχυε την δεκαετία του 1990 με την
Ιαπωνία. Όμως όλα αυτά, φαίνονται, ότι δεν πρέπει να είναι σε γνώση του προέδρου
Τραμπ και των συνεργατών του.
Αν πραγματικά θέλουμε να εξηγήσουμε τα υψηλά εξωτερικά πλεονάσματα της
γερμανικής οικονομίας, δεν θα πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες στην
χειραγώγηση του ευρώ ούτε στα εμπόδια που υπάρχουν στις εισαγωγές , αλλά θα
πρέπει να στραφούμε στο ότι η Γερμανία αποταμιεύει πολύ περισσότερο από όσο
επενδύει. Γνωρίζουμε από τη βασική μακροοικονομική ταυτότητα ότι το πλεόνασμα
(έλλειμμα) του εξωτερικού ισοζυγίου είναι
ίσο με το αλγεβρικό άθροισμα των
αποταμιεύσεων με τις επενδύσεις.
Με σύμβολα : S-I = X-M .
Όπου S= αποταμιεύσεις , I= επενδύσεις ,
X = εξαγωγές, M= εισαγωγές.
Δηλαδή η
Γερμανία, ως χώρα δαπανά πολύ λιγότερα από όσα παράγει, η διαφορά αναγκαία εκφράζεται
σε αύξηση των καθαρών εξαγωγών.
Το υψηλό
ποσοστό αποταμίευσης, σύμφωνα με την γερμανική άποψη , αποτελεί επιλογή της
γερμανικής κυβέρνησης και κοινωνίας προκειμένου να αντιμετωπισθεί το μελλοντικό
συνταξιοδοτικό και ασφαλιστικό πρόβλημα του ταχύτατα γηράσκοντος γερμανικού
πληθυσμού. Πρόκειται δηλαδή για μια
συγκεκριμένη επιλογή συσσώρευσης αποταμίευσης για την αντιμετώπιση των
μελλοντικών συνταξιοδοτικών απαιτήσεων. Συσσωρεύουν περιουσιακά στοιχεία τώρα ,
για να τα δαπανήσουν αργότερα , όταν το ποσοστό του πληθυσμού που θα βρίσκεται
σε ηλικίες συνταξιοδότησης θα είναι σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από τα σημερινά.
Υπάρχει μια
εγγενής συμπεριφορά του γερμανικού πληθυσμού προς την αποταμίευση η οποία
πιθανότατα εδράζεται στην γνωστή σε όλους μας προτεσταντική αντίληψη και η
οποία συμπεριφορά επιβεβαιώνεται ιστορικά ανεξάρτητα σε ποια κατάσταση
βρισκόταν η γερμανική οικονομία. Το εγγενές αυτό χαρακτηριστικό του γερμανικού
λαού δρα υπό μια έννοια αντίρροπα, σε σειρά από μακροοικονομικά μέτρα που έχουν
προταθεί ή προτείνονται ακόμη και σήμερα, όπως πχ η ανατίμηση της ισοτιμίας του
νομίσματος. Βεβαίως , η ανατίμηση της αξίας του νομίσματος είναι περισσότερο
πιθανό να δράσει ανασταλτικά για τις επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου σε διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και να αυξήσει
τις επενδύσεις σε μη διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά , όπως οι υπηρεσίες, αλλά το
αποτέλεσμα δεν θα είναι το αναμενόμενο.
Το κίνητρο του
γερμανικού λαού προς αποταμίευση θα εξακολουθεί να λειτουργεί.
Επομένως , αντί να υποστηρίζονται μέτρα που σχετίζονται με την ισοτιμία του
ευρώ, όπως πράττει ο πρόεδρος Τραμπ, θα είναι αποτελεσματικότερο η επέμβαση να
κατευθυνθεί ευθέως στα μεγέθη της αποταμίευσης και της επένδυσης. Τα δύο μεγάλα
γερμανικά κόμματα, ενόψει των προσεχών εκλογών προτείνουν δύο διαφορετικές
επιλογές. Η χριστιανοδημοκρατική ένωση της καγκελαρίου Μέρκελ προτείνει μείωση
των φόρων. Η πρόταση αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση είναι ένας ισχυρότατος
καθαρός αποταμιευτής. Το 2016 το πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθε
στο επίπεδο ρεκόρ των 23,7 δις ευρώ.
Το πρόβλημα , με αυτή την πρόταση είναι ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο,ότι τα
συνηθισμένα στην αποταμίευση γερμανικά νοικοκυριά θα αρχίσουν να δαπανούν το
επιπλέον διαθέσιμο εισόδημα. Η μείωση της φορολογίας για τις επιχειρήσεις
πιθανά να έχει καλύτερα αποτελέσματα ως προς τη δαπάνη , αλλά αυτό είναι
δύσκολο να υποστηριχθεί πολιτικά σε μια χώρα όπου το μερίδιο της εργασίας στο
ΑΕΠ συνεχώς μειώνεται.
Οι σοσιαλδημοκράτες του Μάρτιν Σούλτς, από την άλλη μεριά είναι υπέρ της
αύξησης της δημόσιας δαπάνης, με επενδύσεις κυρίως στις υποδομές. Στο σημερινό
ευρωπαϊκό περιβάλλον των σχεδόν μηδενικών επιτοκίων η συγκεκριμένη πρόταση φαίνεται
ικανοποιητική και μπορεί να διευκολύνει και τις ιδιωτικές επενδύσεις.
Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η σημερινή Γερμανία έχει μεγάλη ανάγκη από
επενδύσεις στον τομέα της υγείας, της εκπαίδευσης των επικοινωνιών και των
μεταφορών.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι δαπάνες στις υποδομές και στις δημόσιες
υπηρεσίες είναι μη διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και οι δαπάνες σε τέτοιου είδους
αγαθά μπορεί να αυξήσει τις εισαγωγές για αγαθά που είναι διεθνώς εμπορεύσιμα.
Η μείωση του σημαντικού πλεονάσματος του γερμανικού ισοζυγίου τρεχουσών
συναλλαγών θα έχει προφανώς ευεργετικά αποτελέσματα για τις χώρες της ευρωζώνης
αλλά και γενικά για την παγκόσμια οικονομία.
Στοχευμένες δημόσιες επενδύσεις, στις υποδομές , στην υγεία και στη εκπαίδευση
θα βελτιώσουν τα στάνταρ της ευημερίας του γερμανικού λαού, μπορούν να αυξήσουν
την παραγωγικότητα και να μειώσουν τις υπάρχουσες κοινωνικές ανισότητες.
ΠΗΓΗ
------------
------------
Ευρωπαϊκό Στρατό με πυρήνα τον Bundeswehr χτίζει σιωπηλά το Βερολίνο...
Oι ισορροπίες αλλάζουν....
..Οι Γερμανοί πάντα έχουν την δικιά τους ξεχωριστή συμφωνία, την ώρα που επιβάλαμε εμπάργκο στην Ρωσία και σάπιζαν τα Ελληνικά ροδάκινα, η Γερμανία απολάμβανε το φθηνό φυσικό αέριο από τους αγωγούς της βαλτικής οι οποίοι φτάνουν μόνο για τους Γερμανούς....
Spiegel: Ο Τραμπ είπε πως οι Γερμανοί είναι «πολύ κακοί»!
Μέρκελ: Η Ευρώπη πρέπει να πάρει την τύχη της στα χέρια της
Η Μέρκελ Σαλπίζει την Χειραφέτηση από την Αγγλοσαξωνική Προστασία Μιλώντας απροκάλυπτα ως κορυφή της Ευρώπης
Αναδίπλωση Merkel μετά τον σάλο για τις σχέσεις με τον Trump - Seibert: Πεπεισμένη «ατλαντίστρια» η καγκελάριος
Fratzscher (DIW): Η Γερμανία να κατέβει από το καλάμι που καβάλησε - Δεν φταίει η ΕΚΤ για τα δικά της λάθη
CNN: Η δήλωση της Merkel είχε στόχο την εξωτερική πολιτική του Donald Trump
Merkel: Δεν μπορείς να στηρίζεσαι πάντα στους εταίρους σου - Οι Ευρωπαίοι να πάρουν την τύχη στα χέρια τους
Αντεπίθεση D. Trump στη A. Merkel με αιχμές το NATO και το εμπόριο
*blogger: Θα θυμάστε, οι παλιότεροι, ότι η Ιαπωνία "χτυπούσε" παγκόσμια οικονομική πρωτοκαθεδρία με το υπέρογκο πλεόνασμά της. Οι Αμερικάνικες ταινίες, εμφάνιζαν τους "κακούς" Γιαπωζέζους έτοιμους να αγοράσουν τα πάντα στην Αμερική. Στις ίδιες ταινίες η ΓΙΑΚΟΥΖΑ - ιαπωνική μαφία - εμφανιζόταν να διαβρώνει τα πάντα στις ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης γνωστό. Από το 1993 μέχρι και σήμερα η Ιαπωνία μοχθεί να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο του στασιμοπληθωρισμού... και σαπίζει καθημερινά.Η Γερμανία κινδυνεύει να πάθει ακριβώς το ίδιο. Οι Γερμανοί θα πληρώσουν γιατί είναι "μοναχοφαγάδες", τα θέλουν όλα δικά τους και ...γρήγορα. Η χώρα μας έχοντας χάσει την ανεξαρτησία της - υπογράφοντας μνημόνια - είναι υποχείριο και πιόνι στα χέρια των μεγάλων. Κινδυνεύει να πάθει ότι τα βατράχια στον βάλτο, όταν τσακώνονται τα βουβάλια. Είναι το πιθανότερο σενάριο, μια πιθανότητα που αυξάνει με τον καιρό, αφού η χώρα αδυνατίζει και δεν αναδεικνύεται εναλλακτικό σενάριο επιβίωσης...(Δες κι΄αυτό εδώ)
--------------
Του Γιάννη ΡαχιώτηΑφορμή γι’ αυτές τις γραμμές έδωσε σειρά άρθρων στις φιλόξενες στήλες του Δρόμου που ενώ υποστηρίζουν την πρωταρχική σημασία της ανάκτησης της κρατικής μας κυριαρχίας, ταυτόχρονα ισχυρίζονται ότι πρέπει να παραμείνουμε εντός των μεγάλων δυτικών ολοκληρώσεων, ακόμη και εντός της Ευρωζώνης, παρόλο που αυτές καταστατικά προϋποθέτουν ευρύτατη εκχώρηση κυριαρχίας. Η προφανής αντίφαση δικαιολογείται με τρείς ομάδες επιχειρημάτων:
►Πρώτη, αυτή της καταστροφής που θα πάθουμε σε περίπτωση ανάκτησης έστω και μόνο της νομισματικής κυριαρχίας γιατί «δεν έχουμε κράτος εν λειτουργία, έχουμε υποστεί τεράστια καταστροφή, έχουμε επικίνδυνους γείτονες, θα αντιμετωπίσουμε οικονομικό πόλεμο, το χρέος είναι μη βιώσιμο, υπογράψαμε και μνημόνια και το χειρότερο δεν έχουμε ανεξάρτητη πολιτική ηγεσία». Συνοψίζεται στο «πολύ θα το θέλαμε, αλλά δεν γίνεται». Οι συνέπειες της μετατροπής μας σε προτεκτοράτο, η καταστροφή που προκάλεσαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, απότοκο της συμμετοχής μας στις δυτικές ολοκληρώσεις, γίνεται επιχείρημα για την συνέχιση του εγκλωβισμού μας.
►Δεύτερη, αυτή του «να δώσουμε τη μάχη από μέσα» για μια «Ευρώπη όπως τη θέλουμε». Δε διευκρινίζεται αν συμπεριλαμβάνεται και κάποιο ΝΑΤΟ «όπως το θέλουμε». Ζητάει να αξιοποιήσουμε το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. για προστασία μας από την Τουρκία. Πρόκειται για την πιο εμβληματική θέση των αλήστου μνήμης ευρωκομμουνιστών, δυτικοευρωπαίων και ντόπιων. Αυτή που τους οδήγησε να υποστηρίξουν την ένταξη των χωρών τους στην τότε ΕΟΚ, μετά να υπερψηφίσουν τη συνθήκη του Μάαστριχτ και, τελικά, τους έστειλε στον πούρο νεοφιλελευθερισμό και την υπεράσπιση της παγκοσμιοποίησης.►Τρίτη, αυτή του χλευασμού της ανάγκης ανάκτησης νομισματικής κυριαρχίας: Όσοι υποστηρίζουν την αποδέσμευση από την Ευρωζώνη είναι «νομισματική αριστερά», «δραχμιστές», «νομίζουν ότι το νόμισμα είναι υπερόπλο που συγκροτεί τον ίδιο το στρατό». Η ελαφρότητα αυτής της ομάδας επιχειρημάτων κυριολεκτικά εκπλήσσει. Πώς, άραγε, φανταζόμαστε την Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος; Με νόμισμα προσαρμοσμένο στη δυναμικότητα των κεντροευρωπαϊκών οικονομιών; Χωρίς κεντρική Τράπεζα; Με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αποφασίζει την ισοτιμία, τη νομισματική κυκλοφορία, τον τρόπο και την έκταση του κρατικού δανεισμού, τους κανόνες λειτουργίας των εμπορικών τραπεζών; Με δικαίωμα της ΕΚΤ επιβάλει capital controls όποτε επιθυμούν οι Γερμανοί; Αυτά -και όχι μόνο- συγκροτούν την νομισματική κυριαρχία και εν τέλει την έννοια του νομίσματος. Δεν πρόκειται απλά για εκτύπωση ντόπιων χρωματιστών χαρτιών…***Σήμερα, οποιαδήποτε έστω και περιορισμένη προοδευτική εξέλιξη, στην κατεύθυνση της σταθεροποίησης και ανάκαμψης της παραγωγής και της βελτίωσης της θέσης των λαϊκών στρωμάτων, προϋποθέτει κυρίαρχο κράτος, ελεύθερο από τη νομισματική πολιτική της Ευρωζώνης, ελεύθερο από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε., με έλεγχο των επιλογών του στο στρατιωτικό τομέα και την εξωτερική πολιτική, δηλαδή εκτός ΝΑΤΟ. Αναλόγως των δυνατοτήτων που θα υπάρχουν σε κάθε χρονική συγκυρία και των συμπράξεων που μπορεί να επιτευχθούν, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και η αποχώρηση από άλλους οργανισμούς που καθορίζονται από τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις, αλλά και η προσχώρηση σε ενώσεις κρατών και οργανισμούς που δεν απαιτούν εκχώρηση κρατικής κυριαρχίας.Ειδικά, όμως, για την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ πρέπει να είναι καθαρό ότι είναι κεντρικές συστημικές επιλογές. Η Ε.Ε. είναι ο θεσμικός μηχανισμός επιβολής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στο ευρωπαϊκό έδαφος και το ΝΑΤΟ, ο βασικός στρατιωτικός μηχανισμός των ιμπεριαλιστικών χωρών. Η δράση τους δεν είναι μόνο εξωτερική, είναι ληστρικοί μηχανισμοί και προς τα περιφερειακά τους μέλη. Γι’ αυτό και είναι τουλάχιστον αφελές να αντιμετωπίζεται η παραμονή μας σ’ αυτούς με όρους… αλληλεγγύης, κοινών αξιών, κοινών συμφερόντων, «δημοκρατικού κεκτημένου» κ.λπ.Οι αυταπάτες της πλειοψηφίας της Αριστεράς περί «Ευρώπης των λαών» την οδήγησε σε ταύτιση με τον ευρωνατοϊκό προσανατολισμό της αστικής τάξης. Μόνο που στους αστούς ήταν σαφές ότι εκχωρούν τη διοίκηση της χώρας, αλλά διασφαλίζουν τα προνόμια και τη θέση τους έναντι του εσωτερικού εχθρού.Το όποιο προοδευτικό πολιτικό ρεύμα ανασυγκροτηθεί στην Ελλάδα οφείλει να δεσμευτεί για την άμεση καταγγελία των συνθηκών ένταξης στην Ευρωζώνη, στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, επειδή αυτό είναι αναγκαία προϋπόθεση εφαρμογής οποιουδήποτε φιλολαϊκού προγράμματος.Η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και η ρύθμιση της νομισματικής ισοτιμίας σε επίπεδα ανάλογα της δυναμικότητας της δικής μας οικονομίας –όχι της γερμανικής- είναι αναγκαία για την ανάκτηση της εσωτερικής μας αγοράς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα, ακόμη και σ’ αυτές τις συνθήκες της επιβεβλημένης από τα έξω παραγωγικής συρρίκνωσης, διατηρεί ένα σχετικά υψηλό ΑΕΠ, σημαντική βιομηχανική βάση και την τεχνογνωσία που απαιτείται για την επανεκκίνηση των παραγωγικών κλάδων που τους επιβλήθηκε παύση λειτουργίας από τους μηχανισμούς της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Με δεδομένο ότι ο οικονομικός κύκλος ανά κλάδο κυμαίνεται από μερικούς μήνες μέχρι ένα χρόνο, ένα εθνικό νόμισμα, προσαρμοσμένο στις παραγωγικές μας δυνατότητες, θα οδηγήσει σε γρήγορη αύξηση της εγχώριας παραγωγής και σε αντίστοιχη πτώση των εισαγωγών και συνεπώς σε μείωση της ανεργίας. Χωρίς εθνική νομισματική πολιτική, τα περί παραγωγικής ανασυγκρότησης είναι απλώς φληναφήματα.Απ’ την άλλη, κανείς μέχρι σήμερα δεν προτείνει ένα μοντέλο που να επιβεβαιώνει την καταστροφολογία γύρω από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Αντίθετα όσες χώρες αποσύνδεσαν το νόμισμά τους από το κλείδωμα με ένα ξένο είδαν σύντομα θετικά αποτελέσματα.Η έξοδος από το θεσμικό πλαίσιο της Ε.Ε. είναι η αναγκαία συνθήκη για οποιοδήποτε φιλολαϊκό πολιτικό ή οικονομικό πρόγραμμα. Αντινεοφιλελεύθερα μέτρα και ακόμη περισσότερο εθνικοποιήσεις, κρατικός έλεγχος τραπεζών ή περιορισμοί στο ξένο κεφάλαιο, στο ενωσιακό πλαίσιο είναι απλώς παράνομα και η Ε.Ε. έχει πλέον τα εργαλεία να τιμωρεί τους «παραβάτες». Συνεπώς, υποσχέσεις για προοδευτικές πολιτικές στο νομικοπολιτικό πλαίσιο της Ε.Ε. μόνο ως πολιτική απάτη μπορούν να θεωρηθούν.***Η γεωπολιτική απειλή που συχνά αναλύεται από τις στήλες του Δρόμου είναι πράγματι υπαρκτή και η υποβάθμισή της θα αποβεί ολέθρια. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να αντιμετωπιστεί στο ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο μια απειλή που προέρχεται από ΝΑΤΟϊκή δύναμη. Οι δύο προηγούμενες στρατιωτικές εμπλοκές με την Τουρκία (Κύπρος και Ίμια) που διατηρήθηκαν σε ΝΑΤΟϊκά πλαίσια κατέληξαν σε ταπεινωτικές ήττες και απώλεια εδαφών. Αντίθετα, η εμπλοκή του 1987 που η τότε κυβέρνηση διαχειρίστηκε με αποφασιστικότητα εκτός ΝΑΤΟϊκού πλαισίου, με τη συνδρομή της Βουλγαρίας του Ζίφκοφ και της Συρίας του πατέρα Άσαντ, κατέληξε σε τουρκική υποχώρηση.Πέρα από τα ελληνοτουρκικά, η απεμπλοκή από την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων που δίνει σήμερα το διεθνές πλαίσιο που τείνει να διαμορφωθεί. Νέα εμπορικά και χρηματοοικονομικά δίκτυα δημιουργούνται έξω από τον έλεγχο της δύσης παρά τις τεράστιες δυσκολίες και τα προσκόμματα που αντιμετωπίζουν τέτοια εγχειρήματαΠαρά το λουτρό αίματος που συνεχίζει να επιβάλει στον πλανήτη και τις συνεχείς απειλές για πυρηνικό πλήγμα που βαυκαλίζονται ότι θα είναι ατιμώρητο λόγω της αντιπυραυλικής ασπίδας, δύσκολα θα ισχυριστεί κάποιος ότι η παγκόσμια δυτική δικτατορία συνεχίζει αμέριμνη το δρόμο της. Ένας πολυπολικός κόσμος αναδύεται. Η Ρωσία και η Κίνα δείχνουν να αντέχουν την πίεση. Ακόμη και σε μικρότερες χώρες, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και η ανατροπή κυβερνήσεων δεν είναι πλέον περίπατος. Οι δυνατότητες, λοιπόν, για μια ανεξάρτητη πολιτική υπάρχουν, μένει να δούμε αν η ελληνική κοινωνία μπορεί να αναδείξει τα ανάλογα πολιτικά υποκείμενα.
Σχόλια