Εντελώς τυχαία είδα τμήμα της συναυλίας που διοργάνωσε ο ΣΚΑΙ, και η Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) του Γιάννη Αλαφούζου "Όλοι μαζί μπορούμε", με την συνδρομή του Διονύση Σαββόπουλου, κάτι δεν μου "κάθησε" αισθητικά.
Τι ανάγκη είχε ο Νιόνιος να ξεπλύνει ένα σταθμό - που έπαιξε και παίζει ένα πολύ ύπουλο ρόλο στην καταδυνάστευση - χυδαία χειραγώγηση ενός λαού. Σε ποια χώρα σε ποιο πλανήτη ζει ο Νιόνος. Είπαμε στα' αρχίδια του, αλλά μάλλον εδώ ξεπέρασε κάθε όρι.
Μετά σκέφτηκα ότι ίσως ο Σαββόπουλος ...πεινάει οπότε έχει άλλοθι γι' αυτή του την συμμετοχή. Ευτυχώς ακάματοι γραφιάδες έγραψαν για να σχολιάσουν την κατάπτυστη αυτή εκδήλωση-αχταρμά.
=================================================
«Η τέχνη δεν είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά τον κόσμο, αλλά ένα σφυρί για να τον διαμορφώσει»
Vladimir Vladimirovic Mayakovsky
Σε μία περίοδο που φαίνονται οι τρομερά αρνητικές επιπτώσεις των «πολιτικών δομικής προσαρμογής» κι επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού σε δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, οι κυβερνήσεις περιορίζουν το κράτος και τις αρμοδιότητές του, μετατρέποντας το σε επιχειρηματικό σχεδιαστή με ελαχιστοποιημένο ρόλο στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών. Νομιμοποιώντας με αυτόν τον τρόπο την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών προς ικανοποίηση των ηγετικών οικονομικών τάξεων.
Αφετηρία αυτού του τύπου φιλικής προς την αγορά παρέμβασης του κράτους είναι τα «μακροοικονομικά προγράμματα» «δημοσιονομικής πειθαρχίας» του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο πολίτης ολοένα και περισσότερο εξαρτάται από το αβέβαιο επίπεδο του εισοδήματος του και όχι από τους δημόσιους κοινωνικούς θεσμούς για να μπορέσει να έχει πρόσβαση σε παιδεία, υγειονομική περίθαλψη, ασφάλιση, πρόνοια. Ακόμα χειρότερα για έναν άνεργο ή για κάποιον υποαπασχολούμενο η κατάσταση αυτή σε πολλές περιπτώσεις θυμίζει την εποχή του Καρόλου Ντίκενς.
Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία για να συγκαλύψει τους αποκλεισμούς μεγάλου μέρους του πληθυσμού από την πρόσβασή του σε κοινωνικές υπηρεσίες, χρησιμοποιεί την ιδέα της «ατομικής ευθύνης» ώστε να συσκοτίσει τις συγκεντρωποιημένες αυτές πολιτικές και αποπολιτικοποιεί το πρόβλημα της ταξικής εξουσίας και των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων και αποκλεισμών, μεταθέτοντας το βάρος της αντιμετώπισης αυτών των ταξικών ζητημάτων στο άτομο, την οικογένεια, στην εκκλησία και στην φιλανθρωπία της «κοινωνικής ευθύνης» των εταιριών, των τραπεζών και στους Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς.
Όλοι αυτοί οι ιδιωτικοί, «κοινωνικά φιλάνθρωποι» θεσμοί απουσιάζουν από κοινωνικές, συνδικαλιστικές, ιδεολογικές ή άλλες συλλογικές διεργασίες και αποσκοπούν μόνο στη «διόρθωση» ή την «ανακούφιση» μεμονωμένων «ατομικών» ζητημάτων.
Η ΜΚΟ του Αλαφούζου «όλοι μαζί μπορούμε» οργανώνει αύριο μια «έντεχνη» πανήγυρη στο Καλλιμάρμαρο με είσοδο 6€, 8€ και 12€ με σκοπό την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων με τρόφιμα. Όχι δεν υιοθετώ πως οι «έντεχνοι» καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι ένας θίασος του Αλαφουζισμού όπως οι πασίγνωστοι διαπλεκόμενοι αστέρες της δημοσιογραφίας οι οποίοι έχουν αναλάβει εργολαβικώς την προώθηση κάθε μέτρου της εκάστοτε κυβέρνησης και ταυτόχρονα απαξιώνουν, συκοφαντούν και εξοστρακίζουν κάθε άποψη, κάθε δράση και κάθε συλλογική κινητοποίηση προερχόμενη από τα αριστερά, για να κρατήσουν την γραμμή του Αλαφούζου, υπέρ των μνημονίων και του ΔΝΤ.
Ειρήσθω εν παρόδω αξίζει να θυμηθούμε ένα γεγονός που αφορά τον φιλάνθρωπο Γιάννη Αλαφούζο ο οποίος, σύμφωνα με το ίδιο «είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος και προσφοράς στον συνάνθρωπο. Από το 1989, παράλληλα με την έντονη επαγγελματική του δραστηριότητα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τη Ναυτιλία, έχει επιδείξει ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα που άπτονται της προστασίας του περιβάλλοντος». (http://www.oloimaziboroume.gr/plhrofories/yannisalafouzos/ )
Το 2006 ο ευρωπαϊκός κανονισμός για την μεταφορά πετρελαίου ανανεώνεται, μετά από αλλεπάλληλα ναυάγια που προκάλεσαν τρομερές περιβαλλοντικές καταστροφές,
«απαγορεύοντας άμεσα τη μεταφορά αργού πετρελαίου από δεξαμενόπλοια μονού κύτους (μονοπύθμενα), από και προς τα κοινοτικά λιμάνια (…) ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Μ. Κεφαλογιάννης, σε μια πρωτόγνωρη κίνηση, δίνει εντολή στους Έλληνες ευρωβουλευτές (σ.σ πλην του ΚΚΕ) να καταψηφίσουν την Οδηγία: «…για λόγους αρχής και πολιτικής συνέπειας, θεωρούμε ότι το σύνολο των Eλλήνων ευρωβουλευτών θα πρέπει να καταψηφίσουν την εν λόγω πρόταση, δεδομένων των δυσμενών επιπτώσεων για την ελληνική ναυτιλία, που εκτιμάται ότι θα επιφέρει», αναφέρει το σχετικό έγγραφο (…) η Οδηγία ψηφίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία του ευρωκοινοβουλίου, ωστόσο, το ελληνικό κράτος δεν το βάζει κάτω. Ο υπουργός Μανώλης Κεφαλογιάννης κρύβει από την Ευρωπαϊκή Ένωση τα στοιχεία για τα ελληνικά πλοία για να μην υποχρεωθούν σε απόσυρση, ενώ το 2007, στη λήξη της σχετικής προθεσμίας, η Ελλάδα αρνείται να την ενσωματώσει στην εθνική νομοθεσία, ως οφείλει (…).Αξίζει να σημειωθεί ότι πρωτεργάτης σε αυτή τη μάχη ήταν το συγκρότημα του εφοπλιστή Αλαφούζου. Τα σφόδρα αντιπεριβαλλοντικά συμφέροντά του στις θάλασσες εξηγούν σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη του να στήσει ένα φιλοπεριβαλλοντικό προφίλ με δεντροφυτεύσεις και καθαρισμούς στη στεριά.» (Απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Νικήσιανη με τίτλο «Εφοπλιστικό κεφάλαιο: Έλληνες, φονιάδες των θαλασσών…»).
Ωστόσο η ΜΚΟ «όλοι μαζί μπορούμε» είναι η παραχάραξη της έννοιας «αλληλεγγύη» σε φαρισαϊκή «φιλανθρωπία». Είναι η υπονόμευση του συλλογικού και η θρησκεία του άφατου ατομισμού που λατρεύει τον «ιδιώτη» και διακηρύττει το θατσερικό δόγμα «η κοινωνία δεν είναι τίποτα, το άτομο είναι το παν».
Γενικά οι ΜΚΟ παρουσιάζουν την κοινωνική ταξική θέση του καθενός ως αποτέλεσμα ατομικής επιλογής και όχι ως αποτέλεσμα σκληρών ταξικών δομών οικονομικών, πολιτικών ή πολιτισμικών. Αποτελούν δηλαδή ένα μηχανισμό ταξικής κυριαρχίας προσδιορισμένο στη διατήρηση και αναπαραγωγή των ταξικών διαιρέσεων.
Σε πολλές ΜΚΟ θα συναντήσουμε μέλη βασιλικών οικογενειών, επιχειρηματίες και προέδρους πετρελαϊκών πολυεθνικών. Ας δούμε ενδεικτικά την ΜΚΟ WWF: Πρώτος πρόεδρος (1962 – 1976) του διεθνούς τμήματος του WWF υπήρξε ο πρίγκιπας Βερνάρδος της Ολλανδίας, σύζυγος της βασίλισσας Βεατρίκης της Ολλανδίας. Στον επίσημο ιστότoπο του WWF, ο Βερνάρδος χαρακτηρίζεται «Ιδρυτής Πρόεδρος» της οργάνωσης. Επόμενος πρόεδρος του WWF, την περίοδο 1976 – 1981 υπήρξε, σύμφωνα με τον ιστότοπο της WWF, ο «Μεγάλος Γέροντας της Shell» Ολλανδός John H. Loudon). Ο Λούντον ήταν πρόεδρος της Royal Dutch/Shell (της γνωστής πετρελαϊκής εταιρείας) από το 1951 έως το 1965, και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής της Chase Manhattan Bank, της τράπεζας των Ροκφέλερ.
Ειδικότερα, στον καπιταλισμό επαφίεται στα χέρια των ΜΚΟ να καθαρίσουν τους δρόμους, να μαζέψουν τα φύλα, να βάλουν πολύχρωμα μπλουζάκια στα δέντρα, να μοιράσουν τα αγαθά των χορηγών εταιρειών στους αναξιοπαθούντες, (γιατί οι καλοί μας επιχειρηματίες και τραπεζίτες είναι κοινωνικά ευαίσθητοι), να προσλάβουν ανέργους να καταπολεμήσουν την φτώχια, να διαχειριστούν δημόσια (μην ξεχνιόμαστε) κονδύλια.
Έτσι δεν μας χρειάζονται διεκδικητικοί αγώνες, ούτε εργατικά σωματεία, καθώς αρκεί μια ΜΚΟ που θα διαχειριστεί τις κοινωνικές υποθέσεις, ως μοχλός που ρυθμίζει τη σχέση κράτους και αγοράς σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας!
Ε, μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με μια τέτοια ηλιθιότητα να κυριαρχεί, με τα κοινά θα ασχολούμαστε τις Παγκόσμιες μέρες, που όλο και σε κάτι «ανθρωπιστικό» είναι αφιερωμένες, και όταν η φιλάνθρωπος κυρία Βαρδινογιάννη οργανώνει φιλανθρωπικό γκαλά για τους φτωχούς αρρώστους με γκέστ τους εφιδρωμένους γλουτούς του Ρουβά. Την ψυχαγωγία μας εν τω μεταξύ την έχει αναλάβει η γλίτσα του Survivor… Μετά μπορούμε πάλι να κοιτάμε την δουλίτσα μας… Μακάριοι…Στον τίμιο και ανέφελο βίο μας!
Ο μόνος χώρος που θα αφεθεί ο πολίτης να εκφράζεται ελεύθερα θα είναι το σπίτι του, όπου μαζί με την οικογένεια του θα συζητούν μπροστά σε μια τηλεόραση, και όσον αφορά τον αλτρουισμό του θα είναι ελεύθερος να τον εκφράζει με άναρθρες κραυγές μέσα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου απέναντι στους αγαπημένους του παίκτες.
Στην ουσία οι ΜΚΟ επιβάλλουν μια έρημο καπιταλιστικής καθαρότητας όπου ουσιαστικά απαγορεύεται η πολιτική δραστηριότητα και χωρίς την δυνατότητα έκφρασης οποιασδήποτε συλλογικής τοποθέτησης. Όλοι ως καλοί νοικοκυραίοι θα είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας και θα κοιτάμε την πάρτη μας. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν να μιλάμε για ισχυρά δίκτυα κοινωνικής ασφάλισης; Για συνδικάτα; Για προστασία των εργαζομένων; Για αξιοπρεπή σύνταξη; Για οκτάωρα; Για δημόσια δωρεάν παιδεία; Για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Για πρόνοια; Για αποκλειστικά δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες ύδρευσης και ενέργειας; Και πολλά άλλα τέτοια «κομμουνιστικά»… Τι αίσχος!
Άρα, τι κι αν έκοψαν μισθούς συντάξεις και διαλύουν τα ψίχουλα της κοινωνικής ασφάλισης; Τι κι αν θυσιάζουν με «πόνο» στα εργασιακά κάτεργα χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου; Τι κι αν δυσανασχετείς με την κυβερνητική πολιτική; Έμεινες άνεργος; Σου κατάσχεσαν το σπίτι; Έχεις πρόβλημα επιβίωσης; Δεν μπορείς να θρέψεις την οικογένεια σου;
Απευθύνσου σε μια ΜΚΟ!
Το απολίτικο εθελοντικό δίκτυο των ΜΚΟ, της «κοινωνίας των πολιτών», είναι εδώ για να σε αποσυμπιέσει ψυχολογικά, και να σου δώσει και μια τσάντα με κονσέρβες που μαζεύτηκαν μετά από την παρέμβαση του καλού μας τροβαδούρου Διονύση Σαββόπουλου.
Συναυλία συμβολή, λέει ο Σαββόπουλος, στην Ενότητα του λαού!
Ενότητα;
Δηλαδή οι πληβείοι παρέα με τους εφοπλιστές τύπου Αλαφούζου ή Μαρινάκη; Οι κοινωνικά αποκλεισμένοι χέρι-χέρι με τους τραπεζίτες τύπου Σάλλα ή Παπαδήμου; Οι πεινασμένοι και οι ανωφελείς άνεργοι ενωμένοι, πιασμένοι χεράκι-χεράκι, με τους βιομήχανους και εργολάβους κρατικά επιχορηγούμενους τύπου Μπόμπολα ή Μυτιληναίου;
Λυτρωτική η ομογενοποίηση που προσπαθούν να επιβάλουν ιδίως όταν για το λαό καταλύονται τα πάντα μέσα σε φτώχεια και στην απελπισία της καθημερινής κτηνωδίας.
Επιπρόσθετα για να προστατευτούν τα ιδιωτικά λάφυρα των κεφαλαιοκρατών μα και το συμφέρον των μετόχων τους, επιβάλουν την συνειδητή θέση τους ότι η διατήρηση της καπιταλιστικής ταξικής κοινωνίας απαιτεί τον περιορισμό θεμελιακών δικαιωμάτων όπως το δικαίωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης σε εργατικά σωματεία.
Οι ΜΚΟ δεν έχουν μειώσει την φτώχεια ούτε τη δομική ανεργία. Δεν ασχολούνται με τα δικαιώματα των εργαζομένων ούτε συμβάλουν στα εργατικά κινήματα. Αντίθετα προωθούν την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας κάτω από το περιτύλιγμα της αλληλεγγύης, που ισοδυναμεί με την αφαίρεση από αυτούς που δεν κατέχουν μέσα παραγωγής οποιασδήποτε δυνατότητας να μεταβάλουν την κοινωνική τους κατάσταση.
Στην πραγματικότητα οι ΜΚΟ – ανεξάρτητα από την άδολη προσφορά ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτές – αποτελούν έναν μηχανισμό αρμονικά συνδεδεμένο με το αντιδραστικό σύστημα των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών.
Για την Αριστερά οι ΜΚΟ αποτελούν μια πρόκληση που χρειάζεται σκληρή αντιμετώπιση.
==============================
Οι καθεστωτικές συναυλίες και ο Σαββόπουλος
Τέχνη και Εξουσία είναι δύο καταστάσεις ασυμφιλίωτα εχθρικές.
Η Τέχνη μπορεί να υπάρξει και να αναπτυχθεί μόνο ως λειτουργία αμφισβήτησης της εξουσίας, ως λειτουργία ασυμβίβαστη με τις καθεστωτικές επιταγές, με την καθεστωτική παρακμή και με κάθε μορφή κοινωνικής αποσύνθεσης και πνευματικής καθίζησης…
Η Τέχνη σήμερα έχει ανάγκη από μια ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ αγωνιστική και ανατρεπτική. Μόνο η συνείδηση της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της καπιταλιστικής σήψης και παρακμής μπορεί να δώσει ξανά ζωή και προοπτική στην καλλιτεχνική δημιουργία, στην Τέχνη και στη Σκέψη…
Αυτά που εμφανίζονται σήμερα ως καλλιτεχνικά δημιουργήματα είναι υποπροϊόντα της καπιταλιστική αποσύνθεσης, θεάματα ύπνωσης και αποβλάκωσης, ιδεολογικά δηλητήρια των... κυρίαρχων χρηματιστηριακών ελίτ: Των μαφιόζων του χρήματος…
Προς αυτήν την ίδια στρατηγική κατεύθυνση (της ναρκωτικής χειραγώγησης και καθεστωτικής υποταγής) λειτουργούν και τα ποικίλα θεάματα των φεστιβάλ, των συναυλιών, των «καλλιτεχνικών» σόου, αλλά και των τηλεοπτικών εκπομπών («στην υγειά σας ρε παιδιά» κ.α…).
Ενδεικτικά: Κάποιες σχετικές αναλύσεις:
Περί Τέχνης, εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7829
Ακόμα:
α). «Οι καμαρίλες του καλλιτεχνικού εκχυδαϊσμού»
β). «Ο παροξυσμός της κραιπάλης»
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3031
Ακόμα:
«ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ ΤΩΝ ΚΟΡΟΪΔΩΝ»
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5147
Τη συνταγή την είχε ανακαλύψει ο ρωμαϊκός καισαρισμός: «Άρτος και θεάματα»!
Οι καίσαρες της ιμπεριαλιστικής παρακμής, η σημερινή εξουσία της Νέας Τάξης έχει …εξαφανίσει τον άρτο και προβάλλει αχαλίνωτα τα θεάματα, τα τελετουργικά υπερθεάματα...
Ιδιαίτερα τα προϊόντα και τα υποπροϊόντα της σήψης και παρακμής του συστήματος ανυψώνονται σε υπερθεάματα των «νέων αξιών», σε «κατακτήσεις» της «προόδου» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»: Κάθε διαστροφή και ανωμαλία, κάθε νοσηρό και παρακμιακό, κάθε δηλητήριο της καπιταλιστικής αποσύνθεσης «ντύνεται» με τις πολύχρωμές φορεσιές της «προόδου» και τις πανηγυρικές, εμπορικές παρελάσεις των «κινημάτων»!!!
Οι συναυλίες αποτελούν το προνομιακό «μέσον» για τον εθισμό των «καταναλωτών» (των λαϊκών στρωμάτων) στην καθεστωτική ύπνωση και νάρκωση: Είναι ένα «αθώο» (δεν υπάρχει τίποτα το «αθώο») μέσον χειραγώγησης και υποταγής των λαών στο καθεστώς και σε κάθε εξουσία.
Οι συναυλίες δεν έχουν καμία σχέση με την Τέχνη, απλώς αποτελούν την ακραία και συχνά χυδαία εμπορευματοποίηση των καλλιτεχνικών ιστορικών κατακτήσεων. Μια εμπορευματοποίηση που απονευρώνει και πολτοποιεί τις ιστορικές καλλιτεχνικές κατακτήσεις, συνακόλουθα τις καθιστά ανώδυνες και τις ενσωματώνει στο σύστημα.
Οι συναυλίες και τα «καλλιτεχνικά» υπέρ-θεάματα αφυδατώνουν και ισοπεδώνουν τις κοινωνικές-αγωνιστικές δομές ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ που γέννησαν τα μεγάλα καλλιτεχνικά δημιουργήματα…
Έτσι αφαιρείτε από το ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ αυτών των καλλιτεχνικών δημιουργημάτων η επαναστατική του δυναμική, η δυναμική της ασυμβίβαστης αμφισβήτησης του καθεστώτος (αυτή που γέννησε αυτά τα έργα) και το καλλιτεχνικό προϊόν μετατρέπεται σε «εργαλείο» καθεστωτικής ύπνωσης και χειραγώγησης…
Στις συναυλίες και γενικά στα «καλλιτεχνικά» υπερθεάματα διακρίνεις καθαρά την καθεστωτική «στάμπα», την ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ της υποταγής στο σύστημα.
Στην πρόσφατη συναυλία του Σαββόπουλου στο Καλλιμάρμαρο αυτό γίνεται ορατό και δια γυμνού οφθαλμού και σκανδαλωδώς προκλητικό.
Η συναυλία πραγματοποιήθηκε κάτω από την ιδεολογική ομπρέλα: «όλοι μαζί μπορούμε»: Η «θετική» παραλλαγή του «μαζί τα φάγαμε»…
Το «όλοι μαζί μπορούμε» αποτελεί το κεντρικό σλόγκαν του καθεστώτος. Κάθε κυβερνητική «αλητεία» και κάθε καθεστωτικό κόμμα προβάλει, υστερικά», το «όλοι μαζί μπορούμε»: Ιδεολογικό και πολιτικό αίτημα του κεφαλαίου και των κομματικών υπηρετών του με στόχο να χειραγωγήσουν και να ΥΠΟΤΑΞΟΥΝ τα θύματα της δικής τους εκμετάλλευσης στους δικούς τους σκοπούς, σκοπούς περαιτέρω καταλήστευσης των θυμάτων…
Σήμερα, το «όλοι μαζί μπορούμε» αποτελεί και μακάβριο χλευασμό του ελληνικού λαού. Τον καλεί («όλοι μαζί μπορούμε») να αποδεχτεί και να νομιμοποιήσει τα κυβερνητικά και κομματικά ανδρείκελα του 4ου Ράιχ, να αποδεχτεί και να «αγωνιστεί» για τη συνέχιση της γενοκτονίας του και της ΦΡΙΚΗΣ…
Σήμερα το «όλοι μαζί μπορούμε» σημαίνει ΑΠΟΔΟΧΗ της μετατροπής της Ελλάδας σε ΑΠΟΙΚΙΑ, αποδοχή του αφανισμού μας…
Αυτό είναι το ιδεολογικό στίγμα της συναυλίας του Σαββόπουλου: Το στίγμα της ΤΑΥΤΙΣΗΣ του ελληνικού λαού με τις δυνάμεις της νέας κατοχής μας…
Θα μείνουμε στο Σαββόπουλο διότι εκφράζει και αποτυπώνει, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, καλύτερα από κάθε άλλο Έλληνα καλλιτέχνη, το κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο της εκρηκτικής ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας.
Το φαινόμενο αυτό άρχισε να εκδηλώνεται ρωμαλέα, σε όλο τον κόσμο, στα μέσα της δεκαετίες του ΄60. Κορυφώθηκε με το Γαλλικό Μάη του ’68 και με τα δυναμικά κινήματα νεολαίας στη δεκαετία του ’70.
Στην Ελλάδα άρχισε να αναπτύσσεται εκρηκτικά από το 1965, αλλά η δικτατορία των συνταγματαρχών το ανέκοψε…
Πρόλαβε, ωστόσο να αποτυπωθεί και στο τραγούδι με τις μπουάτ και το «νέο κύμα». Από δω αρχίζει και η «ιστορία» του Σαββόπουλου, το καλλιτεχνικό του βελόνιασμα από την «επαναστατική» ριζοσπαστικοποίηση της μικροαστικής νεολαίας.
Η δικτατορία, όπως είπαμε το ανέκοψε (το φαινόμενο της ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας), αλλά δεν το κατάργησε. Αντίθετα το συμπίεσε και του έδωσε πιο βίαια εκρηκτικότητα, αλλά με λιγότερο βάθος συνείδησης, δηλαδή χωρίς να έχει την αναγκαία κινηματική ωρίμανση και αφομοιωτική ικανότητα.
Η κορύφωση αυτής της ριζοσπαστική έκρηξης ήταν εξέγερση στο Πολυτεχνείο το 1973.
Η καθυστερημένη έκφραση της νεολαιίστικης εξέγερσης στην Ελλάδα γέννησε πολλές απομιμήσεις και μηχανικές αντιγραφές των ξένων αγωνιστικών εμπειριών.
Συχνά οι διεθνείς εμπειρίες δεν «χωνεύτηκαν» και δεν ενσωματώθηκαν οργανικά στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά μεταφέρθηκαν «αμάσητες» και μηχανικά…
Το ίδιο συνέβηκε και στην καλλιτεχνική έκφραση των ριζοσπαστικών εκρήξεων: «κλοπές», αντιγραφές, απομιμήσεις ξένων μουσικών προτύπων και καλλιτεχνικών φορμών, ακόμα και σε επίπεδο «κλοπής» και αυτούσιων αντιγραφών ποιητικών στίχων…
Ο Σαββόπουλος, σαν ο πιο ικανός και εμπορικός εκφραστής του ριζοσπαστισμού της νεολαίας, αποτυπώνει πιο ορατά όλα τα χαρακτηριστικά των «αντιγραφών» και μηχανικών απομιμήσεων: Από τις μουσικές «δομές» του Μπόμπ Ντίλαν μέχρι ποιητικούς στίχους, ξένων και Ελλήνων ποιητών…
Ο Σαββόπουλος στην πραγματικότητα δεν μπόρεσε να αποτυπώσει το ΒΑΘΟΣ και τη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ των εκρήξεων της νεολαίας. Έμεινε στην ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ και επιχείρησε να τραβήξει από την ιστορία τζάμπα την αφρόκρεμα του νεολαιίστικου ριζοσπαστισμού.
Η ικανότητα του Σαββόπουλου συνίσταται σε τούτο: Στο σφετερισμό της ριζοσπαστικής έκρηξης της νεολαίας.
Είναι μια «καλλιτεχνική ικανότητα» που αποτελεί το συμμετρικό ισοδύναμο της «ικανότητας» του πολιτικού σφετερισμού των «επαναστάσεων» της νεολαίας, ο οποίος κυριάρχησε (ο σφετερισμός) μετά την πτώση της χούντας με πρώτα βιολιά τους «αριστερούς» κάθε κοπής, ποικιλίας και απόχρωσης…
Εξάλλου ο ίδιος ο Σαββόπουλος δεν είχε «ζυμωθεί» μέσα στις αντιδικτατορικές αγωνιστικές εμπειρίες, δεν είχε, έτσι, αφομοιωμένη καλλιτεχνικά, την αγωνιστική αμφισβήτηση της χούντας.
Η μόνη αντίσταση του Σαββόπουλο στη χούντα ήταν λίγες μέρες κράτησης στα κελιά της Μπουμπουλίνας, αρχές Σεπτέμβρη 1967,επειδή βρέθηκε, κατά λάθος, στη λίστα αυτών που κρύβανε το Μίκη (αν θυμάμαι καλά).
Αυτή η επιδερμική προσέγγιση της νεολαιίστικης ριζοσπαστικοποίησης και η «ικανότητα» του σφετερισμού, της απομίμησης, της «αντιγραφής» και της μηχανικής μεταφοράς των ξένων καλλιτεχνικών μορφών της νεολαιίστικής ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ, τον όπλισε με μια άλλη «ικανότητα» που αποτελούσε και την επιδημία της μετά-χουντικής «δημοκρατίας»: Την «ικανότητα» της αφηνιασμένης ΕΜΠΟΡΙΑΣ: Πολιτικής και καλλιτεχνικής.
Ο Σαββόπουλος αναδείχτηκε σε ένα μεγάλο και δεινό καλλιτεχνικό έμπορα της πολιτικής αμφισβήτησης της νεολαίας.
Αναμφισβήτητα διέθετε οξύτατο πολιτικό και καλλιτεχνικό κριτήριο, γι αυτό και εξέφρασε, καλύτερα από κάθε άλλον, έστω επιδερμικά, «εμπορικά» και νοθευμένα, την ΑΚΜΗ της νεολαιίστικης ριζοσπαστικοποίησης, αλλά και την παρακμή της: Την πλήρη ενσωμάτωση αυτής της ριζοσπαστικοποίησης στο καθεστώς…
Ενσωμάτωση που έχει καταγραφεί ΟΧΙ μόνο στην ιδεολογική ομοιομορφία του ΣΗΜΕΡΑ, Όχι μόνο στις πολιτικές πτήσεις, στις παλινωδίες και στις αιμομιξίες, αλλά και στο σημερινό κατοχικό κατεστημένο…
Με αφορμή την χτεσινοβράδυνη συναυλία που διοργάνωσε στο Καλλιμάρμαρο η Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) του Γιάννη Αλαφούζου "Όλοι μαζί μπορούμε", με την συνδρομή του Διονύση Σαββόπουλου, σκέφτηκα να καταγράψω μερικές σημειώσεις. Όχι για τον Νιόνιο, παρ' ότι ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε με τον τροβαδούρο της "Ρεζέρβας", προβληματίστηκε από την επικίνδυνη στροφή που έκανε είκοσι χρόνια αργότερα οδηγώντας το "Φορτηγό" του και έκοψε τα σούρτα-φέρτα μαζί του όταν τον είδε με ένα απαράδεκτο "Κούρεμα". Οι σημερινές σημειώσεις μου έχουν να κάνουν με τις περίφημες ΜΚΟ.
Ευθύς εξ αρχής πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η έννοια "ΜΚΟ" δεν είναι καθόλου μα καθόλου αθώα, μολονότι ως τέτοια ξεκίνησε το 1945, όταν ο ΟΗΕ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο "non-governmental organizations (NGO)" για να χαρακτηρίσει τους διάφορους μη κρατικούς οργανισμούς που παρευρίσκονταν ως παρατηρητές στις συνελεύσεις του. Πολύ σύντομα, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ανακάλυψαν τα πλεονεκτήματα που έχει η εκχώρηση στις ΜΚΟ ορισμένων δραστηριοτήτων αλλά και υποχρεώσεων του κράτους.
Μια εικόνα χίλιες λέξεις: Βραβείο από το Ίδρυμα Ροκφέλλερ για την "ΜΚΟ της χρονιάς" στην Ινδία.
Το σημαντικώτερο πλεονέκτημα είναι ότι οι ΜΚΟ μπορούν να επηρεάζουν αποτελεσματικά την κοινή γνώμη. Κλασσικό παράδειγμα αποτελούν οι γνωστές πανίσχυρες ΜΚΟ Greenpeace και WWF, οι οποίες έχουν καθοριστική συμβολή στην διαμόρφωση γνώμης πολλών εκατομμυρίων οπαδών και μελών τους σε όλες τις χώρες του κόσμου. Από την δεκαετία του '50 κιόλας οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ κατάλαβαν ότι η εξωτερική τους πολιτική έχει πλέον στην διάθεσή της ένα εξαιρετικό εργαλείο αφού οι ΜΚΟ μπορούν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη των διαφόρων χωρών, διευκολύνοντας το σχέδιο σταδιακής μετατροπής κυρίαρχων κρατών σε δορυφόρους ή υποτελείς τής Ουάσινγκτον.
Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε μια σταθερή διαδικασία ενίσχυσης και εξάπλωσης των ΜΚΟ σε όλον τον κόσμο, βασισμένη στην ψευδή φιλοσοφική βάση ότι το κράτος συνιστά ανωμαλία του συστήματος, οπότε οι ΜΚΟ είναι απαραίτητες για να συμπληρώνουν τα κενά, να αμβλύνουν τις ανωμαλίες και να αποκαθιστούν την εύρρυθμη λειτουργία σε όποιον τομέα απαιτείται. Φαίνεται πως το κόλπο ήταν εμπνευσμένο, αφού τα αποτελέσματα δείχνουν ότι πέτυχε. Σήμερα, υπολογίζεται ότι σε όλον τον κόσμο δραστηριοποιούνται αμέτρητα εκατομμύρια ΜΚΟ, με τις ΗΠΑ να φιλοξενούν σχεδόν ενάμισυ εκατομμύριο ενώ στην Ρωσσία καταγράφηκαν το 2008 περίπου 277.000 τέτοιες οργανώσεις. Πρωταθλήτρια, πάντως, φαίνεται πως αναδεικνύεται η Ινδία, όπου το 2009 δραστηριοποιούνταν 3,3 εκατομμύρια ΜΚΟ, ήτοι μία ΜΚΟ ανά 400 κατοίκους! (*)
Κατ' επέκταση, ο ρόλος των ΜΚΟ μπορεί (;;;) να είναι μη κυβερνητικός, όμως είναι βαθύτατα πολιτικός. Ακόμη κι όταν η δράση τους ενδύεται ανθρωπιστικό μανδύα (κάτι που συγκινεί πολύ αποτελεσματικά μεγαλύτερα πλήθη), ο ρόλος τους είναι ιδιαίτερα και επικίνδυνα καθοριστικός, εφ' όσον στοχεύουν στην υποκατάσταση λειτουργιών που εξ ορισμού αποτελούν αρμοδιότητα και ευθύνη της κεντρικής κρατικής διοίκησης. Ουσιαστικά, δηλαδή, οι ΜΚΟ βοηθούν καταλυτικά στην σταδιακή αντικατάσταση των κρατικών θεσμών από κάποιες "ανεξάρτητες αρχές", οι οποίες δεν υπόκεινται σε κανέναν κρατικό έλεγχο.
Ας κάνουμε τα πράγματα πιο καθαρά. Το να έχει κάθε άνθρωπος πρόσβαση σε πόσιμο νερό και σε ένα πιάτο φαΐ ή να έχει στοιχειώδη ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη ήταν ανέκαθεν υποχρέωση κάθε ευνομούμενης πολιτείας. Δική της υποχρέωση ήταν, επίσης, να ικανοποιεί το δικαίωμα όλων των παιδιών στην μόρφωση, όλων των νέων στην δουλειά, όλων των ηλικιωμένων στην αξιοπρεπή διαβίωση κατά τας δυσμάς του βίου τους. Σήμερα, όλες αυτές οι δεδομένες κρατικές υποχρεώσεις μεταβιβάζονται στις ΜΚΟ, οι οποίες μάλιστα χρηματοδοτούνται αφειδώς για να κάνουν αυτή την δουλειά.
Στην Ελλάδα, οι ΜΚΟ πρέπει να ανάβουν λαμπάδες ίσα με το μπόι του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος τις προώθησε αποφασιστικά την εποχή που ήταν υπουργός εξωτερικών. Την προσπάθειά του συνέχισαν αντάξια οι κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή και την ολοκλήρωσε ο ίδιος όταν έγινε πρωθυπουργός. Επί των ημερών του αποψιλώθηκαν οι διπλωματικές υπηρεσίες, αντικαθιστώμενες από μη κυβερνητικές συμβουλευτικές οργανώσεις, οι οποίες χρηματοδοτούνταν (εν μέρει) και από διάφορα πολιτειακά ιδρύματα εξωτερικής πολιτικής. Χάρη σ' αυτούς τους "μη κυβερνητικούς" συμβούλους, η χώρα εμφανίζεται διεθνώς με θέσεις που δεν αντανακλούν ούτε τα πραγματικά συμφέροντά της ούτε τις πεποιθήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών της, όπως έγινε π.χ. με το σχέδιο Ανάν, με τις εξελίξεις στα Βαλκάνια (Κόσσοβο, Μαυροβούνιο, Μακεδονία κλπ) ή με το πρόβλημα των προσφύγων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θεόδωρος Πάγκαλος είχε απαυδίσει κάποτε ακούγοντας το προσωπικό στο υπουργείο εξωτερικών να μιλάει αγγλικά αντί για ελληνικά.
Κάπως έτσι, λοιπόν, ζούμε πλέον στον αστερισμό της τρέλλας όπου αναρίθμητες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις φυτρώνουν και αναπτύσσονται χάρη σε κυβερνητικές επιδοτήσεις και ενισχύσεις, όπου οι κυβερνήσεις δέχονται να υπονομεύσουν την ισχύ τους πληρώνοντας μη κυβερνητικούς θεσμούς και όπου η κοινωνική πολιτική μετασχηματίζεται σε φιλανθρωπία. Και κάπως έτσι προβάλλονται ως άξια χειροκροτήματος εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους γεγονότα, όπως π.χ. το κλείσιμο μονάδων εντατικής θεραπείας σε κάποια νοσοκομεία αλλά και η σύσταση εξοπλισμένων τέτοιων μονάδων από ΜΚΟ στα ίδια νοσοκομεία ή το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας αλλά και η ταυτόχρονη χρηματοδότηση κάποιων ΜΚΟ που μοιράζουν συσσίτια σε απόρους.
Πριν κλείσουμε, ας δώσουμε ένα τελευταίο παράδειγμα τέτοιας τρέλας. Προσέξτε το εξής δελτίο τύπου της 19/4/2016 από την ιστοσελίδα της Κομμισσιόν: "Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοινώνει σήμερα τη χορήγηση 83 εκατ. ευρώ, στο πλαίσιο του νέου μέσου στήριξης έκτακτης ανάγκης που πρότεινε στις 2 Μαρτίου, για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των προσφύγων στην Ελλάδα. Το ποσό αυτό θα διατεθεί άμεσα στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), στη Διεθνή Ομοσπονδία του Ερυθρού Σταυρού και σε έξι διεθνείς ΜΚΟ. Οι εταίροι αυτοί θα συνεργαστούν με ελληνικές ΜΚΟ που διαθέτουν την απαιτούμενη γνώση της κατάστασης επί τόπου".
Πόσοι έλληνες γνωρίζουν ότι οι ΜΚΟ διαχειρίζονται όλα τα ποσά που διαθέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση για τους πρόσφυγες και η ελληνική κυβέρνηση δεν ακουμπάει ούτε σεντς; Έχετέ το αυτό υπ' όψη σας την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να ισχυρίζεται ότι "οι συριζαίοι φάγανε τα λεφτά για τους πρόσφυγες". Έχουμε πολλούς άλλους λόγους να κατηγορούμε την κυβέρνηση, δεν χρειάζονται και ανύπαρκτοι.
Από την κρατική κοινωνική πολιτική στην μη κυβερνητική φιλανθρωπία, μερικά εκατομμύρια δρόμος...
Επίλογος. Δεν ξέρω κατά πόσο η χτεσινή συναυλία της ΜΚΟ "Όλοι μαζί μπορούμε" κατάφερε να εκπληρώσει τον σκοπό της, που ήταν να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα τρόφιμα για να μοιραστούν σε πεινασμένους. Ξέρω όμως ότι επιβάλλεται να απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας ως λαός την ανάθεση της λύσης του προβλήματος της πείνας στην καλοπληρωμένη "φιλανθρωπία" της οποιασδήποτε ΜΚΟ. Αλίμονό μας αν επιτρέψουμε να γίνουν αντικείμενα φιλανθρωπίας τα ζητήματα των μαζικών κοινωνικών διεκδικήσεων και να αφεθούν στην διαχείριση είτε ιδρυμάτων τύπου Νιάρχου, Λάτση, Ωνάση κλπ είτε του Φιλανθρωπικού Οργανισμού "Αποστολή" (ΜΚΟ της Εκκλησίας της Ελλάδος, που ιδρύθηκε όταν έκλεισε η αμαρτωλή "Αλληλεγγύη" λόγω μιας τρύπας μεγέθους 9,5 εκατομμυρίων ευρώ).
Στο μεταξύ, το ερώτημα γιατί τα κράτη πληρώνουν για να παραδώσουν κομμάτια της δύναμής τους σε οργανώσεις που δεν μπορούν να ελέγξουν, παραμένει αναπάντητο. Ή μήπως όχι;
=============
Τι ανάγκη είχε ο Νιόνιος να ξεπλύνει ένα σταθμό - που έπαιξε και παίζει ένα πολύ ύπουλο ρόλο στην καταδυνάστευση - χυδαία χειραγώγηση ενός λαού. Σε ποια χώρα σε ποιο πλανήτη ζει ο Νιόνος. Είπαμε στα' αρχίδια του, αλλά μάλλον εδώ ξεπέρασε κάθε όρι.
Μετά σκέφτηκα ότι ίσως ο Σαββόπουλος ...πεινάει οπότε έχει άλλοθι γι' αυτή του την συμμετοχή. Ευτυχώς ακάματοι γραφιάδες έγραψαν για να σχολιάσουν την κατάπτυστη αυτή εκδήλωση-αχταρμά.
- Μια «έντεχνη» Πανήγυρη στο Καλλιμάρμαρο
- Οι καθεστωτικές συναυλίες και ο Σαββόπουλος
- Ο επικίνδυνος ρόλος των ΜΚΟ
- ΣΟΥΡΓΕΑΛ
- και για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. (θρυλική εκπομπή (1992!))
=================================================
«Η τέχνη δεν είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά τον κόσμο, αλλά ένα σφυρί για να τον διαμορφώσει»
Vladimir Vladimirovic Mayakovsky
Σε μία περίοδο που φαίνονται οι τρομερά αρνητικές επιπτώσεις των «πολιτικών δομικής προσαρμογής» κι επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού σε δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, οι κυβερνήσεις περιορίζουν το κράτος και τις αρμοδιότητές του, μετατρέποντας το σε επιχειρηματικό σχεδιαστή με ελαχιστοποιημένο ρόλο στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών. Νομιμοποιώντας με αυτόν τον τρόπο την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών προς ικανοποίηση των ηγετικών οικονομικών τάξεων.
Αφετηρία αυτού του τύπου φιλικής προς την αγορά παρέμβασης του κράτους είναι τα «μακροοικονομικά προγράμματα» «δημοσιονομικής πειθαρχίας» του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο πολίτης ολοένα και περισσότερο εξαρτάται από το αβέβαιο επίπεδο του εισοδήματος του και όχι από τους δημόσιους κοινωνικούς θεσμούς για να μπορέσει να έχει πρόσβαση σε παιδεία, υγειονομική περίθαλψη, ασφάλιση, πρόνοια. Ακόμα χειρότερα για έναν άνεργο ή για κάποιον υποαπασχολούμενο η κατάσταση αυτή σε πολλές περιπτώσεις θυμίζει την εποχή του Καρόλου Ντίκενς.
Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία για να συγκαλύψει τους αποκλεισμούς μεγάλου μέρους του πληθυσμού από την πρόσβασή του σε κοινωνικές υπηρεσίες, χρησιμοποιεί την ιδέα της «ατομικής ευθύνης» ώστε να συσκοτίσει τις συγκεντρωποιημένες αυτές πολιτικές και αποπολιτικοποιεί το πρόβλημα της ταξικής εξουσίας και των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων και αποκλεισμών, μεταθέτοντας το βάρος της αντιμετώπισης αυτών των ταξικών ζητημάτων στο άτομο, την οικογένεια, στην εκκλησία και στην φιλανθρωπία της «κοινωνικής ευθύνης» των εταιριών, των τραπεζών και στους Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς.
Όλοι αυτοί οι ιδιωτικοί, «κοινωνικά φιλάνθρωποι» θεσμοί απουσιάζουν από κοινωνικές, συνδικαλιστικές, ιδεολογικές ή άλλες συλλογικές διεργασίες και αποσκοπούν μόνο στη «διόρθωση» ή την «ανακούφιση» μεμονωμένων «ατομικών» ζητημάτων.
Η ΜΚΟ του Αλαφούζου «όλοι μαζί μπορούμε» οργανώνει αύριο μια «έντεχνη» πανήγυρη στο Καλλιμάρμαρο με είσοδο 6€, 8€ και 12€ με σκοπό την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων με τρόφιμα. Όχι δεν υιοθετώ πως οι «έντεχνοι» καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι ένας θίασος του Αλαφουζισμού όπως οι πασίγνωστοι διαπλεκόμενοι αστέρες της δημοσιογραφίας οι οποίοι έχουν αναλάβει εργολαβικώς την προώθηση κάθε μέτρου της εκάστοτε κυβέρνησης και ταυτόχρονα απαξιώνουν, συκοφαντούν και εξοστρακίζουν κάθε άποψη, κάθε δράση και κάθε συλλογική κινητοποίηση προερχόμενη από τα αριστερά, για να κρατήσουν την γραμμή του Αλαφούζου, υπέρ των μνημονίων και του ΔΝΤ.
Ειρήσθω εν παρόδω αξίζει να θυμηθούμε ένα γεγονός που αφορά τον φιλάνθρωπο Γιάννη Αλαφούζο ο οποίος, σύμφωνα με το ίδιο «είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος και προσφοράς στον συνάνθρωπο. Από το 1989, παράλληλα με την έντονη επαγγελματική του δραστηριότητα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τη Ναυτιλία, έχει επιδείξει ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα που άπτονται της προστασίας του περιβάλλοντος». (http://www.oloimaziboroume.gr/plhrofories/yannisalafouzos/ )
Το 2006 ο ευρωπαϊκός κανονισμός για την μεταφορά πετρελαίου ανανεώνεται, μετά από αλλεπάλληλα ναυάγια που προκάλεσαν τρομερές περιβαλλοντικές καταστροφές,
«απαγορεύοντας άμεσα τη μεταφορά αργού πετρελαίου από δεξαμενόπλοια μονού κύτους (μονοπύθμενα), από και προς τα κοινοτικά λιμάνια (…) ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Μ. Κεφαλογιάννης, σε μια πρωτόγνωρη κίνηση, δίνει εντολή στους Έλληνες ευρωβουλευτές (σ.σ πλην του ΚΚΕ) να καταψηφίσουν την Οδηγία: «…για λόγους αρχής και πολιτικής συνέπειας, θεωρούμε ότι το σύνολο των Eλλήνων ευρωβουλευτών θα πρέπει να καταψηφίσουν την εν λόγω πρόταση, δεδομένων των δυσμενών επιπτώσεων για την ελληνική ναυτιλία, που εκτιμάται ότι θα επιφέρει», αναφέρει το σχετικό έγγραφο (…) η Οδηγία ψηφίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία του ευρωκοινοβουλίου, ωστόσο, το ελληνικό κράτος δεν το βάζει κάτω. Ο υπουργός Μανώλης Κεφαλογιάννης κρύβει από την Ευρωπαϊκή Ένωση τα στοιχεία για τα ελληνικά πλοία για να μην υποχρεωθούν σε απόσυρση, ενώ το 2007, στη λήξη της σχετικής προθεσμίας, η Ελλάδα αρνείται να την ενσωματώσει στην εθνική νομοθεσία, ως οφείλει (…).Αξίζει να σημειωθεί ότι πρωτεργάτης σε αυτή τη μάχη ήταν το συγκρότημα του εφοπλιστή Αλαφούζου. Τα σφόδρα αντιπεριβαλλοντικά συμφέροντά του στις θάλασσες εξηγούν σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη του να στήσει ένα φιλοπεριβαλλοντικό προφίλ με δεντροφυτεύσεις και καθαρισμούς στη στεριά.» (Απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Νικήσιανη με τίτλο «Εφοπλιστικό κεφάλαιο: Έλληνες, φονιάδες των θαλασσών…»).
Ωστόσο η ΜΚΟ «όλοι μαζί μπορούμε» είναι η παραχάραξη της έννοιας «αλληλεγγύη» σε φαρισαϊκή «φιλανθρωπία». Είναι η υπονόμευση του συλλογικού και η θρησκεία του άφατου ατομισμού που λατρεύει τον «ιδιώτη» και διακηρύττει το θατσερικό δόγμα «η κοινωνία δεν είναι τίποτα, το άτομο είναι το παν».
Γενικά οι ΜΚΟ παρουσιάζουν την κοινωνική ταξική θέση του καθενός ως αποτέλεσμα ατομικής επιλογής και όχι ως αποτέλεσμα σκληρών ταξικών δομών οικονομικών, πολιτικών ή πολιτισμικών. Αποτελούν δηλαδή ένα μηχανισμό ταξικής κυριαρχίας προσδιορισμένο στη διατήρηση και αναπαραγωγή των ταξικών διαιρέσεων.
Σε πολλές ΜΚΟ θα συναντήσουμε μέλη βασιλικών οικογενειών, επιχειρηματίες και προέδρους πετρελαϊκών πολυεθνικών. Ας δούμε ενδεικτικά την ΜΚΟ WWF: Πρώτος πρόεδρος (1962 – 1976) του διεθνούς τμήματος του WWF υπήρξε ο πρίγκιπας Βερνάρδος της Ολλανδίας, σύζυγος της βασίλισσας Βεατρίκης της Ολλανδίας. Στον επίσημο ιστότoπο του WWF, ο Βερνάρδος χαρακτηρίζεται «Ιδρυτής Πρόεδρος» της οργάνωσης. Επόμενος πρόεδρος του WWF, την περίοδο 1976 – 1981 υπήρξε, σύμφωνα με τον ιστότοπο της WWF, ο «Μεγάλος Γέροντας της Shell» Ολλανδός John H. Loudon). Ο Λούντον ήταν πρόεδρος της Royal Dutch/Shell (της γνωστής πετρελαϊκής εταιρείας) από το 1951 έως το 1965, και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής της Chase Manhattan Bank, της τράπεζας των Ροκφέλερ.
Ειδικότερα, στον καπιταλισμό επαφίεται στα χέρια των ΜΚΟ να καθαρίσουν τους δρόμους, να μαζέψουν τα φύλα, να βάλουν πολύχρωμα μπλουζάκια στα δέντρα, να μοιράσουν τα αγαθά των χορηγών εταιρειών στους αναξιοπαθούντες, (γιατί οι καλοί μας επιχειρηματίες και τραπεζίτες είναι κοινωνικά ευαίσθητοι), να προσλάβουν ανέργους να καταπολεμήσουν την φτώχια, να διαχειριστούν δημόσια (μην ξεχνιόμαστε) κονδύλια.
Έτσι δεν μας χρειάζονται διεκδικητικοί αγώνες, ούτε εργατικά σωματεία, καθώς αρκεί μια ΜΚΟ που θα διαχειριστεί τις κοινωνικές υποθέσεις, ως μοχλός που ρυθμίζει τη σχέση κράτους και αγοράς σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας!
Ε, μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με μια τέτοια ηλιθιότητα να κυριαρχεί, με τα κοινά θα ασχολούμαστε τις Παγκόσμιες μέρες, που όλο και σε κάτι «ανθρωπιστικό» είναι αφιερωμένες, και όταν η φιλάνθρωπος κυρία Βαρδινογιάννη οργανώνει φιλανθρωπικό γκαλά για τους φτωχούς αρρώστους με γκέστ τους εφιδρωμένους γλουτούς του Ρουβά. Την ψυχαγωγία μας εν τω μεταξύ την έχει αναλάβει η γλίτσα του Survivor… Μετά μπορούμε πάλι να κοιτάμε την δουλίτσα μας… Μακάριοι…Στον τίμιο και ανέφελο βίο μας!
Ο μόνος χώρος που θα αφεθεί ο πολίτης να εκφράζεται ελεύθερα θα είναι το σπίτι του, όπου μαζί με την οικογένεια του θα συζητούν μπροστά σε μια τηλεόραση, και όσον αφορά τον αλτρουισμό του θα είναι ελεύθερος να τον εκφράζει με άναρθρες κραυγές μέσα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου απέναντι στους αγαπημένους του παίκτες.
Στην ουσία οι ΜΚΟ επιβάλλουν μια έρημο καπιταλιστικής καθαρότητας όπου ουσιαστικά απαγορεύεται η πολιτική δραστηριότητα και χωρίς την δυνατότητα έκφρασης οποιασδήποτε συλλογικής τοποθέτησης. Όλοι ως καλοί νοικοκυραίοι θα είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας και θα κοιτάμε την πάρτη μας. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν να μιλάμε για ισχυρά δίκτυα κοινωνικής ασφάλισης; Για συνδικάτα; Για προστασία των εργαζομένων; Για αξιοπρεπή σύνταξη; Για οκτάωρα; Για δημόσια δωρεάν παιδεία; Για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Για πρόνοια; Για αποκλειστικά δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες ύδρευσης και ενέργειας; Και πολλά άλλα τέτοια «κομμουνιστικά»… Τι αίσχος!
Άρα, τι κι αν έκοψαν μισθούς συντάξεις και διαλύουν τα ψίχουλα της κοινωνικής ασφάλισης; Τι κι αν θυσιάζουν με «πόνο» στα εργασιακά κάτεργα χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου; Τι κι αν δυσανασχετείς με την κυβερνητική πολιτική; Έμεινες άνεργος; Σου κατάσχεσαν το σπίτι; Έχεις πρόβλημα επιβίωσης; Δεν μπορείς να θρέψεις την οικογένεια σου;
Απευθύνσου σε μια ΜΚΟ!
Το απολίτικο εθελοντικό δίκτυο των ΜΚΟ, της «κοινωνίας των πολιτών», είναι εδώ για να σε αποσυμπιέσει ψυχολογικά, και να σου δώσει και μια τσάντα με κονσέρβες που μαζεύτηκαν μετά από την παρέμβαση του καλού μας τροβαδούρου Διονύση Σαββόπουλου.
Συναυλία συμβολή, λέει ο Σαββόπουλος, στην Ενότητα του λαού!
Ενότητα;
Δηλαδή οι πληβείοι παρέα με τους εφοπλιστές τύπου Αλαφούζου ή Μαρινάκη; Οι κοινωνικά αποκλεισμένοι χέρι-χέρι με τους τραπεζίτες τύπου Σάλλα ή Παπαδήμου; Οι πεινασμένοι και οι ανωφελείς άνεργοι ενωμένοι, πιασμένοι χεράκι-χεράκι, με τους βιομήχανους και εργολάβους κρατικά επιχορηγούμενους τύπου Μπόμπολα ή Μυτιληναίου;
Λυτρωτική η ομογενοποίηση που προσπαθούν να επιβάλουν ιδίως όταν για το λαό καταλύονται τα πάντα μέσα σε φτώχεια και στην απελπισία της καθημερινής κτηνωδίας.
Επιπρόσθετα για να προστατευτούν τα ιδιωτικά λάφυρα των κεφαλαιοκρατών μα και το συμφέρον των μετόχων τους, επιβάλουν την συνειδητή θέση τους ότι η διατήρηση της καπιταλιστικής ταξικής κοινωνίας απαιτεί τον περιορισμό θεμελιακών δικαιωμάτων όπως το δικαίωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης σε εργατικά σωματεία.
Οι ΜΚΟ δεν έχουν μειώσει την φτώχεια ούτε τη δομική ανεργία. Δεν ασχολούνται με τα δικαιώματα των εργαζομένων ούτε συμβάλουν στα εργατικά κινήματα. Αντίθετα προωθούν την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας κάτω από το περιτύλιγμα της αλληλεγγύης, που ισοδυναμεί με την αφαίρεση από αυτούς που δεν κατέχουν μέσα παραγωγής οποιασδήποτε δυνατότητας να μεταβάλουν την κοινωνική τους κατάσταση.
Στην πραγματικότητα οι ΜΚΟ – ανεξάρτητα από την άδολη προσφορά ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτές – αποτελούν έναν μηχανισμό αρμονικά συνδεδεμένο με το αντιδραστικό σύστημα των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών.
Για την Αριστερά οι ΜΚΟ αποτελούν μια πρόκληση που χρειάζεται σκληρή αντιμετώπιση.
==============================
Οι καθεστωτικές συναυλίες και ο Σαββόπουλος
Τέχνη και Εξουσία είναι δύο καταστάσεις ασυμφιλίωτα εχθρικές.
Η Τέχνη μπορεί να υπάρξει και να αναπτυχθεί μόνο ως λειτουργία αμφισβήτησης της εξουσίας, ως λειτουργία ασυμβίβαστη με τις καθεστωτικές επιταγές, με την καθεστωτική παρακμή και με κάθε μορφή κοινωνικής αποσύνθεσης και πνευματικής καθίζησης…
Η Τέχνη σήμερα έχει ανάγκη από μια ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ αγωνιστική και ανατρεπτική. Μόνο η συνείδηση της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της καπιταλιστικής σήψης και παρακμής μπορεί να δώσει ξανά ζωή και προοπτική στην καλλιτεχνική δημιουργία, στην Τέχνη και στη Σκέψη…
Αυτά που εμφανίζονται σήμερα ως καλλιτεχνικά δημιουργήματα είναι υποπροϊόντα της καπιταλιστική αποσύνθεσης, θεάματα ύπνωσης και αποβλάκωσης, ιδεολογικά δηλητήρια των... κυρίαρχων χρηματιστηριακών ελίτ: Των μαφιόζων του χρήματος…
Προς αυτήν την ίδια στρατηγική κατεύθυνση (της ναρκωτικής χειραγώγησης και καθεστωτικής υποταγής) λειτουργούν και τα ποικίλα θεάματα των φεστιβάλ, των συναυλιών, των «καλλιτεχνικών» σόου, αλλά και των τηλεοπτικών εκπομπών («στην υγειά σας ρε παιδιά» κ.α…).
Ενδεικτικά: Κάποιες σχετικές αναλύσεις:
Περί Τέχνης, εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7829
Ακόμα:
α). «Οι καμαρίλες του καλλιτεχνικού εκχυδαϊσμού»
β). «Ο παροξυσμός της κραιπάλης»
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3031
Ακόμα:
«ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ ΤΩΝ ΚΟΡΟΪΔΩΝ»
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5147
Τη συνταγή την είχε ανακαλύψει ο ρωμαϊκός καισαρισμός: «Άρτος και θεάματα»!
Οι καίσαρες της ιμπεριαλιστικής παρακμής, η σημερινή εξουσία της Νέας Τάξης έχει …εξαφανίσει τον άρτο και προβάλλει αχαλίνωτα τα θεάματα, τα τελετουργικά υπερθεάματα...
Ιδιαίτερα τα προϊόντα και τα υποπροϊόντα της σήψης και παρακμής του συστήματος ανυψώνονται σε υπερθεάματα των «νέων αξιών», σε «κατακτήσεις» της «προόδου» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»: Κάθε διαστροφή και ανωμαλία, κάθε νοσηρό και παρακμιακό, κάθε δηλητήριο της καπιταλιστικής αποσύνθεσης «ντύνεται» με τις πολύχρωμές φορεσιές της «προόδου» και τις πανηγυρικές, εμπορικές παρελάσεις των «κινημάτων»!!!
Οι συναυλίες αποτελούν το προνομιακό «μέσον» για τον εθισμό των «καταναλωτών» (των λαϊκών στρωμάτων) στην καθεστωτική ύπνωση και νάρκωση: Είναι ένα «αθώο» (δεν υπάρχει τίποτα το «αθώο») μέσον χειραγώγησης και υποταγής των λαών στο καθεστώς και σε κάθε εξουσία.
Οι συναυλίες δεν έχουν καμία σχέση με την Τέχνη, απλώς αποτελούν την ακραία και συχνά χυδαία εμπορευματοποίηση των καλλιτεχνικών ιστορικών κατακτήσεων. Μια εμπορευματοποίηση που απονευρώνει και πολτοποιεί τις ιστορικές καλλιτεχνικές κατακτήσεις, συνακόλουθα τις καθιστά ανώδυνες και τις ενσωματώνει στο σύστημα.
Οι συναυλίες και τα «καλλιτεχνικά» υπέρ-θεάματα αφυδατώνουν και ισοπεδώνουν τις κοινωνικές-αγωνιστικές δομές ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ που γέννησαν τα μεγάλα καλλιτεχνικά δημιουργήματα…
Έτσι αφαιρείτε από το ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ αυτών των καλλιτεχνικών δημιουργημάτων η επαναστατική του δυναμική, η δυναμική της ασυμβίβαστης αμφισβήτησης του καθεστώτος (αυτή που γέννησε αυτά τα έργα) και το καλλιτεχνικό προϊόν μετατρέπεται σε «εργαλείο» καθεστωτικής ύπνωσης και χειραγώγησης…
Στις συναυλίες και γενικά στα «καλλιτεχνικά» υπερθεάματα διακρίνεις καθαρά την καθεστωτική «στάμπα», την ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ της υποταγής στο σύστημα.
Στην πρόσφατη συναυλία του Σαββόπουλου στο Καλλιμάρμαρο αυτό γίνεται ορατό και δια γυμνού οφθαλμού και σκανδαλωδώς προκλητικό.
Η συναυλία πραγματοποιήθηκε κάτω από την ιδεολογική ομπρέλα: «όλοι μαζί μπορούμε»: Η «θετική» παραλλαγή του «μαζί τα φάγαμε»…
Το «όλοι μαζί μπορούμε» αποτελεί το κεντρικό σλόγκαν του καθεστώτος. Κάθε κυβερνητική «αλητεία» και κάθε καθεστωτικό κόμμα προβάλει, υστερικά», το «όλοι μαζί μπορούμε»: Ιδεολογικό και πολιτικό αίτημα του κεφαλαίου και των κομματικών υπηρετών του με στόχο να χειραγωγήσουν και να ΥΠΟΤΑΞΟΥΝ τα θύματα της δικής τους εκμετάλλευσης στους δικούς τους σκοπούς, σκοπούς περαιτέρω καταλήστευσης των θυμάτων…
Σήμερα, το «όλοι μαζί μπορούμε» αποτελεί και μακάβριο χλευασμό του ελληνικού λαού. Τον καλεί («όλοι μαζί μπορούμε») να αποδεχτεί και να νομιμοποιήσει τα κυβερνητικά και κομματικά ανδρείκελα του 4ου Ράιχ, να αποδεχτεί και να «αγωνιστεί» για τη συνέχιση της γενοκτονίας του και της ΦΡΙΚΗΣ…
Σήμερα το «όλοι μαζί μπορούμε» σημαίνει ΑΠΟΔΟΧΗ της μετατροπής της Ελλάδας σε ΑΠΟΙΚΙΑ, αποδοχή του αφανισμού μας…
Αυτό είναι το ιδεολογικό στίγμα της συναυλίας του Σαββόπουλου: Το στίγμα της ΤΑΥΤΙΣΗΣ του ελληνικού λαού με τις δυνάμεις της νέας κατοχής μας…
Θα μείνουμε στο Σαββόπουλο διότι εκφράζει και αποτυπώνει, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, καλύτερα από κάθε άλλο Έλληνα καλλιτέχνη, το κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο της εκρηκτικής ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας.
Το φαινόμενο αυτό άρχισε να εκδηλώνεται ρωμαλέα, σε όλο τον κόσμο, στα μέσα της δεκαετίες του ΄60. Κορυφώθηκε με το Γαλλικό Μάη του ’68 και με τα δυναμικά κινήματα νεολαίας στη δεκαετία του ’70.
Στην Ελλάδα άρχισε να αναπτύσσεται εκρηκτικά από το 1965, αλλά η δικτατορία των συνταγματαρχών το ανέκοψε…
Πρόλαβε, ωστόσο να αποτυπωθεί και στο τραγούδι με τις μπουάτ και το «νέο κύμα». Από δω αρχίζει και η «ιστορία» του Σαββόπουλου, το καλλιτεχνικό του βελόνιασμα από την «επαναστατική» ριζοσπαστικοποίηση της μικροαστικής νεολαίας.
Η δικτατορία, όπως είπαμε το ανέκοψε (το φαινόμενο της ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας), αλλά δεν το κατάργησε. Αντίθετα το συμπίεσε και του έδωσε πιο βίαια εκρηκτικότητα, αλλά με λιγότερο βάθος συνείδησης, δηλαδή χωρίς να έχει την αναγκαία κινηματική ωρίμανση και αφομοιωτική ικανότητα.
Η κορύφωση αυτής της ριζοσπαστική έκρηξης ήταν εξέγερση στο Πολυτεχνείο το 1973.
Η καθυστερημένη έκφραση της νεολαιίστικης εξέγερσης στην Ελλάδα γέννησε πολλές απομιμήσεις και μηχανικές αντιγραφές των ξένων αγωνιστικών εμπειριών.
Συχνά οι διεθνείς εμπειρίες δεν «χωνεύτηκαν» και δεν ενσωματώθηκαν οργανικά στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά μεταφέρθηκαν «αμάσητες» και μηχανικά…
Το ίδιο συνέβηκε και στην καλλιτεχνική έκφραση των ριζοσπαστικών εκρήξεων: «κλοπές», αντιγραφές, απομιμήσεις ξένων μουσικών προτύπων και καλλιτεχνικών φορμών, ακόμα και σε επίπεδο «κλοπής» και αυτούσιων αντιγραφών ποιητικών στίχων…
Ο Σαββόπουλος, σαν ο πιο ικανός και εμπορικός εκφραστής του ριζοσπαστισμού της νεολαίας, αποτυπώνει πιο ορατά όλα τα χαρακτηριστικά των «αντιγραφών» και μηχανικών απομιμήσεων: Από τις μουσικές «δομές» του Μπόμπ Ντίλαν μέχρι ποιητικούς στίχους, ξένων και Ελλήνων ποιητών…
Ο Σαββόπουλος στην πραγματικότητα δεν μπόρεσε να αποτυπώσει το ΒΑΘΟΣ και τη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ των εκρήξεων της νεολαίας. Έμεινε στην ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ και επιχείρησε να τραβήξει από την ιστορία τζάμπα την αφρόκρεμα του νεολαιίστικου ριζοσπαστισμού.
Η ικανότητα του Σαββόπουλου συνίσταται σε τούτο: Στο σφετερισμό της ριζοσπαστικής έκρηξης της νεολαίας.
Είναι μια «καλλιτεχνική ικανότητα» που αποτελεί το συμμετρικό ισοδύναμο της «ικανότητας» του πολιτικού σφετερισμού των «επαναστάσεων» της νεολαίας, ο οποίος κυριάρχησε (ο σφετερισμός) μετά την πτώση της χούντας με πρώτα βιολιά τους «αριστερούς» κάθε κοπής, ποικιλίας και απόχρωσης…
Εξάλλου ο ίδιος ο Σαββόπουλος δεν είχε «ζυμωθεί» μέσα στις αντιδικτατορικές αγωνιστικές εμπειρίες, δεν είχε, έτσι, αφομοιωμένη καλλιτεχνικά, την αγωνιστική αμφισβήτηση της χούντας.
Η μόνη αντίσταση του Σαββόπουλο στη χούντα ήταν λίγες μέρες κράτησης στα κελιά της Μπουμπουλίνας, αρχές Σεπτέμβρη 1967,επειδή βρέθηκε, κατά λάθος, στη λίστα αυτών που κρύβανε το Μίκη (αν θυμάμαι καλά).
Αυτή η επιδερμική προσέγγιση της νεολαιίστικης ριζοσπαστικοποίησης και η «ικανότητα» του σφετερισμού, της απομίμησης, της «αντιγραφής» και της μηχανικής μεταφοράς των ξένων καλλιτεχνικών μορφών της νεολαιίστικής ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ, τον όπλισε με μια άλλη «ικανότητα» που αποτελούσε και την επιδημία της μετά-χουντικής «δημοκρατίας»: Την «ικανότητα» της αφηνιασμένης ΕΜΠΟΡΙΑΣ: Πολιτικής και καλλιτεχνικής.
Ο Σαββόπουλος αναδείχτηκε σε ένα μεγάλο και δεινό καλλιτεχνικό έμπορα της πολιτικής αμφισβήτησης της νεολαίας.
Αναμφισβήτητα διέθετε οξύτατο πολιτικό και καλλιτεχνικό κριτήριο, γι αυτό και εξέφρασε, καλύτερα από κάθε άλλον, έστω επιδερμικά, «εμπορικά» και νοθευμένα, την ΑΚΜΗ της νεολαιίστικης ριζοσπαστικοποίησης, αλλά και την παρακμή της: Την πλήρη ενσωμάτωση αυτής της ριζοσπαστικοποίησης στο καθεστώς…
Ενσωμάτωση που έχει καταγραφεί ΟΧΙ μόνο στην ιδεολογική ομοιομορφία του ΣΗΜΕΡΑ, Όχι μόνο στις πολιτικές πτήσεις, στις παλινωδίες και στις αιμομιξίες, αλλά και στο σημερινό κατοχικό κατεστημένο…
- Η ανολοκλήρωτη «επανάσταση» της νεολαίας, οδήγησε στο σημερινό εκφυλισμό της «αριστεράς», στην πολιτική αποσύνθεση που ζούμε και σε μια κυβέρνηση του 4ου Ράιχ από τους «εραστές» των νεολαιίστικών εκρήξεων…
- Προϊόν αυτής της ιστορικής διαδρομής είναι ο Σαββόπουλος και ένας από τους πλέον κυνικούς σφετεριστές εμπόρους των αμφισβητήσεων, ένας αριβίστας που τεντώθηκε και απλώθηκε σε όλο το πολιτικό φάσμα της μετά-χουντικής «δημοκρατίας…
Με αφορμή την χτεσινοβράδυνη συναυλία που διοργάνωσε στο Καλλιμάρμαρο η Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) του Γιάννη Αλαφούζου "Όλοι μαζί μπορούμε", με την συνδρομή του Διονύση Σαββόπουλου, σκέφτηκα να καταγράψω μερικές σημειώσεις. Όχι για τον Νιόνιο, παρ' ότι ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε με τον τροβαδούρο της "Ρεζέρβας", προβληματίστηκε από την επικίνδυνη στροφή που έκανε είκοσι χρόνια αργότερα οδηγώντας το "Φορτηγό" του και έκοψε τα σούρτα-φέρτα μαζί του όταν τον είδε με ένα απαράδεκτο "Κούρεμα". Οι σημερινές σημειώσεις μου έχουν να κάνουν με τις περίφημες ΜΚΟ.
Ευθύς εξ αρχής πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η έννοια "ΜΚΟ" δεν είναι καθόλου μα καθόλου αθώα, μολονότι ως τέτοια ξεκίνησε το 1945, όταν ο ΟΗΕ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο "non-governmental organizations (NGO)" για να χαρακτηρίσει τους διάφορους μη κρατικούς οργανισμούς που παρευρίσκονταν ως παρατηρητές στις συνελεύσεις του. Πολύ σύντομα, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ανακάλυψαν τα πλεονεκτήματα που έχει η εκχώρηση στις ΜΚΟ ορισμένων δραστηριοτήτων αλλά και υποχρεώσεων του κράτους.
Μια εικόνα χίλιες λέξεις: Βραβείο από το Ίδρυμα Ροκφέλλερ για την "ΜΚΟ της χρονιάς" στην Ινδία.
Το σημαντικώτερο πλεονέκτημα είναι ότι οι ΜΚΟ μπορούν να επηρεάζουν αποτελεσματικά την κοινή γνώμη. Κλασσικό παράδειγμα αποτελούν οι γνωστές πανίσχυρες ΜΚΟ Greenpeace και WWF, οι οποίες έχουν καθοριστική συμβολή στην διαμόρφωση γνώμης πολλών εκατομμυρίων οπαδών και μελών τους σε όλες τις χώρες του κόσμου. Από την δεκαετία του '50 κιόλας οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ κατάλαβαν ότι η εξωτερική τους πολιτική έχει πλέον στην διάθεσή της ένα εξαιρετικό εργαλείο αφού οι ΜΚΟ μπορούν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη των διαφόρων χωρών, διευκολύνοντας το σχέδιο σταδιακής μετατροπής κυρίαρχων κρατών σε δορυφόρους ή υποτελείς τής Ουάσινγκτον.
Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε μια σταθερή διαδικασία ενίσχυσης και εξάπλωσης των ΜΚΟ σε όλον τον κόσμο, βασισμένη στην ψευδή φιλοσοφική βάση ότι το κράτος συνιστά ανωμαλία του συστήματος, οπότε οι ΜΚΟ είναι απαραίτητες για να συμπληρώνουν τα κενά, να αμβλύνουν τις ανωμαλίες και να αποκαθιστούν την εύρρυθμη λειτουργία σε όποιον τομέα απαιτείται. Φαίνεται πως το κόλπο ήταν εμπνευσμένο, αφού τα αποτελέσματα δείχνουν ότι πέτυχε. Σήμερα, υπολογίζεται ότι σε όλον τον κόσμο δραστηριοποιούνται αμέτρητα εκατομμύρια ΜΚΟ, με τις ΗΠΑ να φιλοξενούν σχεδόν ενάμισυ εκατομμύριο ενώ στην Ρωσσία καταγράφηκαν το 2008 περίπου 277.000 τέτοιες οργανώσεις. Πρωταθλήτρια, πάντως, φαίνεται πως αναδεικνύεται η Ινδία, όπου το 2009 δραστηριοποιούνταν 3,3 εκατομμύρια ΜΚΟ, ήτοι μία ΜΚΟ ανά 400 κατοίκους! (*)
Κατ' επέκταση, ο ρόλος των ΜΚΟ μπορεί (;;;) να είναι μη κυβερνητικός, όμως είναι βαθύτατα πολιτικός. Ακόμη κι όταν η δράση τους ενδύεται ανθρωπιστικό μανδύα (κάτι που συγκινεί πολύ αποτελεσματικά μεγαλύτερα πλήθη), ο ρόλος τους είναι ιδιαίτερα και επικίνδυνα καθοριστικός, εφ' όσον στοχεύουν στην υποκατάσταση λειτουργιών που εξ ορισμού αποτελούν αρμοδιότητα και ευθύνη της κεντρικής κρατικής διοίκησης. Ουσιαστικά, δηλαδή, οι ΜΚΟ βοηθούν καταλυτικά στην σταδιακή αντικατάσταση των κρατικών θεσμών από κάποιες "ανεξάρτητες αρχές", οι οποίες δεν υπόκεινται σε κανέναν κρατικό έλεγχο.
Ας κάνουμε τα πράγματα πιο καθαρά. Το να έχει κάθε άνθρωπος πρόσβαση σε πόσιμο νερό και σε ένα πιάτο φαΐ ή να έχει στοιχειώδη ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη ήταν ανέκαθεν υποχρέωση κάθε ευνομούμενης πολιτείας. Δική της υποχρέωση ήταν, επίσης, να ικανοποιεί το δικαίωμα όλων των παιδιών στην μόρφωση, όλων των νέων στην δουλειά, όλων των ηλικιωμένων στην αξιοπρεπή διαβίωση κατά τας δυσμάς του βίου τους. Σήμερα, όλες αυτές οι δεδομένες κρατικές υποχρεώσεις μεταβιβάζονται στις ΜΚΟ, οι οποίες μάλιστα χρηματοδοτούνται αφειδώς για να κάνουν αυτή την δουλειά.
Στην Ελλάδα, οι ΜΚΟ πρέπει να ανάβουν λαμπάδες ίσα με το μπόι του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος τις προώθησε αποφασιστικά την εποχή που ήταν υπουργός εξωτερικών. Την προσπάθειά του συνέχισαν αντάξια οι κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή και την ολοκλήρωσε ο ίδιος όταν έγινε πρωθυπουργός. Επί των ημερών του αποψιλώθηκαν οι διπλωματικές υπηρεσίες, αντικαθιστώμενες από μη κυβερνητικές συμβουλευτικές οργανώσεις, οι οποίες χρηματοδοτούνταν (εν μέρει) και από διάφορα πολιτειακά ιδρύματα εξωτερικής πολιτικής. Χάρη σ' αυτούς τους "μη κυβερνητικούς" συμβούλους, η χώρα εμφανίζεται διεθνώς με θέσεις που δεν αντανακλούν ούτε τα πραγματικά συμφέροντά της ούτε τις πεποιθήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών της, όπως έγινε π.χ. με το σχέδιο Ανάν, με τις εξελίξεις στα Βαλκάνια (Κόσσοβο, Μαυροβούνιο, Μακεδονία κλπ) ή με το πρόβλημα των προσφύγων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θεόδωρος Πάγκαλος είχε απαυδίσει κάποτε ακούγοντας το προσωπικό στο υπουργείο εξωτερικών να μιλάει αγγλικά αντί για ελληνικά.
Κάπως έτσι, λοιπόν, ζούμε πλέον στον αστερισμό της τρέλλας όπου αναρίθμητες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις φυτρώνουν και αναπτύσσονται χάρη σε κυβερνητικές επιδοτήσεις και ενισχύσεις, όπου οι κυβερνήσεις δέχονται να υπονομεύσουν την ισχύ τους πληρώνοντας μη κυβερνητικούς θεσμούς και όπου η κοινωνική πολιτική μετασχηματίζεται σε φιλανθρωπία. Και κάπως έτσι προβάλλονται ως άξια χειροκροτήματος εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους γεγονότα, όπως π.χ. το κλείσιμο μονάδων εντατικής θεραπείας σε κάποια νοσοκομεία αλλά και η σύσταση εξοπλισμένων τέτοιων μονάδων από ΜΚΟ στα ίδια νοσοκομεία ή το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας αλλά και η ταυτόχρονη χρηματοδότηση κάποιων ΜΚΟ που μοιράζουν συσσίτια σε απόρους.
Πριν κλείσουμε, ας δώσουμε ένα τελευταίο παράδειγμα τέτοιας τρέλας. Προσέξτε το εξής δελτίο τύπου της 19/4/2016 από την ιστοσελίδα της Κομμισσιόν: "Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοινώνει σήμερα τη χορήγηση 83 εκατ. ευρώ, στο πλαίσιο του νέου μέσου στήριξης έκτακτης ανάγκης που πρότεινε στις 2 Μαρτίου, για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των προσφύγων στην Ελλάδα. Το ποσό αυτό θα διατεθεί άμεσα στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), στη Διεθνή Ομοσπονδία του Ερυθρού Σταυρού και σε έξι διεθνείς ΜΚΟ. Οι εταίροι αυτοί θα συνεργαστούν με ελληνικές ΜΚΟ που διαθέτουν την απαιτούμενη γνώση της κατάστασης επί τόπου".
Πόσοι έλληνες γνωρίζουν ότι οι ΜΚΟ διαχειρίζονται όλα τα ποσά που διαθέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση για τους πρόσφυγες και η ελληνική κυβέρνηση δεν ακουμπάει ούτε σεντς; Έχετέ το αυτό υπ' όψη σας την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να ισχυρίζεται ότι "οι συριζαίοι φάγανε τα λεφτά για τους πρόσφυγες". Έχουμε πολλούς άλλους λόγους να κατηγορούμε την κυβέρνηση, δεν χρειάζονται και ανύπαρκτοι.
Από την κρατική κοινωνική πολιτική στην μη κυβερνητική φιλανθρωπία, μερικά εκατομμύρια δρόμος...
Επίλογος. Δεν ξέρω κατά πόσο η χτεσινή συναυλία της ΜΚΟ "Όλοι μαζί μπορούμε" κατάφερε να εκπληρώσει τον σκοπό της, που ήταν να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα τρόφιμα για να μοιραστούν σε πεινασμένους. Ξέρω όμως ότι επιβάλλεται να απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας ως λαός την ανάθεση της λύσης του προβλήματος της πείνας στην καλοπληρωμένη "φιλανθρωπία" της οποιασδήποτε ΜΚΟ. Αλίμονό μας αν επιτρέψουμε να γίνουν αντικείμενα φιλανθρωπίας τα ζητήματα των μαζικών κοινωνικών διεκδικήσεων και να αφεθούν στην διαχείριση είτε ιδρυμάτων τύπου Νιάρχου, Λάτση, Ωνάση κλπ είτε του Φιλανθρωπικού Οργανισμού "Αποστολή" (ΜΚΟ της Εκκλησίας της Ελλάδος, που ιδρύθηκε όταν έκλεισε η αμαρτωλή "Αλληλεγγύη" λόγω μιας τρύπας μεγέθους 9,5 εκατομμυρίων ευρώ).
Στο μεταξύ, το ερώτημα γιατί τα κράτη πληρώνουν για να παραδώσουν κομμάτια της δύναμής τους σε οργανώσεις που δεν μπορούν να ελέγξουν, παραμένει αναπάντητο. Ή μήπως όχι;
=============
Σχόλια