Ο ιδεολογικός ορίζοντας της παγκοσμιοποίησης κάλυψε το κενό από την κατάρρευση του διπολικού συστήματος στα τέλη της δεκαετίας 1980-90. Σε αντίθεση με τον πρώτο μεταπολεμικό καπιταλισμό, που είχε αποδεχθεί τις αρχές του Kοινωνικού Kράτους και της κοινωνικής συνοχής, η παγκοσμιοποίηση τις απεμπολεί. Στο κενό τους εισβάλλει το «βρόμικο έργο» της κοινωνικής αποπροστασίας και αποδόμησης.
Με τις σταθερές νομισματικές ισοτιμίες προς διευκόλυνση της διεθνούς κινητικότητας των κεφαλαίων, η προσαρμογή κάθε χώρας στον διεθνή περίγυρο επιρίφθηκε αποκλειστικά στο εσωτερικό της, στη συμπίεση του εργασιακού κόστους και στην επιβολή της «ευέλικτης εργασίας». Αυτό είχε ως συνέπεια την επέκταση των κοινωνικών αποκλεισμών και την πολυδιάσπαση των κοινωνιών. Η έννοια «κοινωνία» στιγματίστηκε, ώστε η παγκόσμια συνοχή να αναζητείται στις ευλογίες των διεθνών αγορών του χρήματος.
Το ιδεολογικό στίγμα της παγκοσμιοποίησης δεν παρέπεμψε σε κάποιον πραγματικά νέο ορίζοντα. Μέχρι σήμερα παραμένει στην εμμονική αντιστροφή των όρων της προηγούμενης περιόδου. Τον στόχο της κοινωνικής ενσωμάτωσης και συνοχής έχει αντικαταστήσει αυτός της κοινωνικής αποσάρθρωσης και των κοινωνικών αποκλεισμών.
Απόρριψη κάθε απόκλισης
Ενώ η προηγούμενη εποχή θεωρούσε επιτυχία την ενσωμάτωση κάθε απόκλισης, η σημερινή εποχή επαίρεται για την απόρριψη κάθε απόκλισης στο κοινωνικό περιθώριο. Η εποχή μας όχι μόνο στερείται θετικού ιδεολογικού ορίζοντα, αλλά και η ίδια υπονομεύει τα θεμέλια της δικής της επιτυχίας. Ενόσω η παγκοσμιοποίηση προϋποθέτει την κατάλυση κάθε κοινωνικής συνοχής, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα είναι η γενικευμένη αστάθεια σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου.
Στην υπόθεση του παγκοσμιοποιημένου και πολυεθνικού συστήματος, οι χώρες δεν θα έπρεπε να σαρώνονται, αλλά αντίθετα να στηρίζονται. Σε κάθε περίπτωση αυτές αποτελούν τους πρωταρχικούς και απαράκαμπτους πυλώνες, ακόμη και για την πιο στοιχειώδη παγκόσμια σταθερότητα. Έπειτα από τρεις δεκαετίες χωρίς ορατότητα, η παγκοσμιοποίηση φαίνεται να εξαντλεί τα όριά της. Οι μέχρι σήμερα προωθητικοί μηχανισμοί της λειτουργούν ήδη προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Οι διεθνείς κεφαλαιακές ροές προς τις αναδυόμενες περιοχές του πλανήτη δεν παύουν να κάμπτονται. Από το 2012, μάλιστα, οι εκροές κεφαλαίων από αυτές υπερβαίνουν τις εισροές. Ομοίως, το διεθνές εμπόριο, που συνήθως κατέγραφε σαφώς υψηλότερες επιδόσεις από τους ρυθμούς ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας, από το 2012 εγκαθίσταται σε επίπεδα αισθητά κατώτερα αυτής.
Η νέα διεθνής τάξη
Η επαγγελλόμενη νέα διεθνής τάξη προσκρούει σε εμπόδια που η ίδια εκτρέφει, με συνέπεια να εμφανίζονται σήμερα ως ανερχόμενες δυνάμεις κάθε είδους «αντισυστημικές» διαμαρτυρίες εναντίον των ελίτ που κυβερνούν. Οι «χαμένοι» της παγκοσμιοποίησης επανέρχονται στο προσκήνιο της Ιστορίας. Με την αιφνίδια διακοπή και ανατροπή των χρηματοπιστωτικών ροών και τη δραματική κάμψη δυναμικής του διεθνούς εμπορίου από το 2008 μέχρι σήμερα, επικαιροποιείται ο κίνδυνος της εθνικιστικής συνταγής.
Εάν σήμερα πολλαπλασιάζονται οι ενδείξεις της επερχόμενης νέας παγκόσμιας αναταραχής, αυτό θα έχει τροφοδοτηθεί από τις ακραίες αντιδράσεις στις ακρότητες της παγκοσμιοποίησης κατά την προηγούμενη περίοδο. Κάθε εποχή απορρίπτει στους κύνες τα «ιερά και οσία» της προηγούμενης. Ο,τι καταστέλλεται κατά την προηγούμενη εποχή, επανέρχεται ως προτεραιότητα στην επόμενη.
Η παγκοσμιοποίηση είχε διαβάλει και καταστείλει την έννοια της εθνικής κυριαρχίας, κυρίως της δυνατότητας κάθε χώρας, έθνους, κοινωνίας και κάθε κοινωνικού χώρου να επιλέγουν τον τρόπο προσαρμογής τους στον διεθνή περίγυρό τους. Υπό το άγρυπνο βλέμμα των διεθνών χρηματιστικών αγορών και των αξιολογικών οίκων, τα κράτη αφοπλίστηκαν.
Απεμπόλησαν κάθε δυνατότητα άσκησης πολιτικής, είτε νομισματικής είτε δημοσιονομικής, ακόμη και πολιτιστικής. Αδρανοποιήθηκαν και αντί να προστατεύουν τους πολίτες τους από τους κινδύνους των αγορών του χρήματος, τους παραδίδουν σε αυτές με παραπλανητικές επαγγελίες που σήμερα διαψεύδονται.
Όπως σημειώνει ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Ονφρέ, «η παγκοσμιοποίηση επαγγελλόταν την ευτυχία για όλους, το τέλος της ανεργίας και της φτώχειας, τη φιλία ανάμεσα στους λαούς, το τέλος των πολέμων και τη διαρκή ειρήνη στον κόσμο». Σήμερα, όλες οι προσδοκίες διαψεύδονται και οι ακρότητες της παγκοσμιοποίησης εκτρέφουν δυνάμεις εξίσου ακραίες προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η μεταβατική περίοδος προς τη μετα-παγκοσμιοποίηση έχει ήδη αρχίσει από το 2009, με την πολιτική της λεγόμενης «ποσοτικής χαλάρωσης» από τον πρόεδρο Ομπάμα.
Νομισματικός πόλεμος
Με αυτήν, ουσιαστικά το δολάριο διολισθαίνει προκειμένου να εξασφαλίζεται η σταθερότητα της αμερικανικής οικονομίας, εις βάρος όμως του υπόλοιπου κόσμου. Στην αυτή επιλογή έχει προβεί η Ευρωζώνη από το 2012, όπως επίσης η Βρετανία, η Κίνα και η Ιαπωνία. Στην ουσία, ο πόλεμος των νομισμάτων, που έχει ήδη αρχίσει.
Ισοδυναμεί με την ανάδειξη στο προσκήνιο όχι τόσο κάποιων πολυεθνικών μονάδων όσο, κυρίως, των ανταγωνισμών μεταξύ εθνικών οικονομιών, κοινωνιών και χωρών. Ανταγωνισμών για την οικειοποίηση των θέσεων εργασίας: με τη νομισματική διολίσθηση και τον προστατευτισμό. Κάθε γεωγραφική περιοχή του πλανήτη αποβλέπει στην απόσπαση θέσεων εργασίας από τις άλλες, χωρίς ωστόσο να αυξάνεται η συνολική απασχόληση στην υφήλιο.
Η εθνικιστική συνταγή, αντί συνεταιρικής σχέσης με τον υπόλοιπο κόσμο, εγκαθιστά ανταγωνιστική σχέση με αυτόν. Δεν προϋποθέτει τη σταθερότητα του παγκόσμιου συνόλου, αλλά αντίθετα την υπονομεύει περισσότερο από άλλοτε. Η σημερινή άνοδος των εθνικισμών στον πλανήτη δεν αποτελεί «αντισυστημικό» όραμα, αλλά διαιώνιση του ιδεολογικού ελλείμματος της προηγούμενης περιόδου με άλλο τρόπο.
Από την ακραία παγκοσμιοποίηση στο ακραίο εθνικισμό
Εάν η ακραία παγκοσμιοποίηση φαίνεται να παραδίδει τη σκυτάλη στον όχι λιγότερο ακραίο εθνικισμό, αυτό δεν προαναγγέλλει καλύτερες μέρες για τις αδύναμες κοινωνικά τάξεις. Αντίθετα, διαιωνίζει την απόγνωσή τους. Είτε με τη διατήρηση σταθερών νομισματικών ισοτιμιών και της εσωτερικής υποτίμησης, είτε με τη νομισματική υποτίμηση και τους προστατευτισμούς, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, το κόστος της προσαρμογής κάθε χώρας επιρρίπτεται αποκλειστικά στον κόσμο της εργασίας.
Ο εθνικισμός δεν αποτελεί εναλλακτική λύση στην παγκοσμιοποίηση, αλλά το αντεστραμμένο είδωλό της, με την αυτή υστερική εμμονή στην πολιτική της κοινωνικής αστάθειας. Άραγε, η Ιστορία είναι υποχρεωμένη να κινείται ανάμεσα σε φάσεις που η κάθε μία αναπαράγει αντεστραμμένες τις ακρότητες της προηγούμενης; Από την ασύδοτη παγκοσμιοποίηση στον ακεραιόφρονα εθνικισμό, με την επίριψη του κόστους σε κάθε περίπτωση στα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα;
Ακόμη κι αν η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, οι εμπειρίες της θα έπρεπε να διδάσκουν. Η ανθρωπότητα διαθέτει σήμερα γνώση και δυνατότητα προκειμένου να αποφεύγει τις τυφλές ακρότητες με τις εκτός ελέγχου συνέπειες για όλους. Η διεθνής σταθερότητα δεν θα είναι εφικτή ούτε νοητή, ενόσω οι έννοιες της «κοινωνικής συνοχής» και του Κοινωνικού Κράτους διατηρούνται σε διωγμό.
ΠΗΓΗ
------------------
- Υπάρχει μέλλον για το έθνος-κράτος;
- Η απέχθεια της Μεταμοντέρνας και της "Επαναστατικής Αριστεράς", για τα Εθνικά Θέματα. (έτσι θα καταλάβετε γιατί ο Τσίπρας αποδεικνύται ο καλύτερος φίλος των Γερμανών, για το ίδιο λόγο διατηρούν απέναντί του έναν ... "καμένο πολιτικά" που μαζί με τον Άδωνη είναι οι καλύτεροι στηλοβάτες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ...)
- Σκοτεινή ήπειρος, νεκρή χώρα..*
- Μεσαίωνας.!!!!.
- Οι οικονομολόγοι του Χίτλερ
- Η κρίση στην Eλλάδα άρχισε από το 1980
«Εγκώμιο των συνόρων», σ’ έναν κόσμο «δίχως όρια» (
Ρεζίς Ντεμπρέ, Εγκώμιο των Συνόρων, Εκδόσεις Εστία, Αθήνα 2015Εγκώμιο των συνόρων (Τάκης Θεοδορόπουλος)
από τμήμα της συνέντευξης με τον Κλεάνθη Γρίβα.
....και αυτό είναι πάρα πολύ απλό γιατί γίνεται, γίνεται για το λόγο ότι το κράτος έθνος είτε μας γουστάρει είτε δεν μας γουστάρει αποτελεί την συλλογικότητα μέσα στην οποία ο κάθε άνθρωπος αποκτά την ιδιότητα του πολίτη, δηλαδή είναι υποκείμενο μιας σειράς συγκεκριμένων νομικά καθιερωμένων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και ελευθεριών.. καταλαβαίνετε τι θέλω να πω....
Προφανώς επειδή το κράτος- έθνος αποτελεί έναν ισχυρό παράγοντα εναντίωσης αυτή τη στιγμή στην αλλοτριωτική εισβολή των πρκατόρων του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το κράτος -έθνος πρέπει να υποστεί μια αποδυνάμωση δραστική να καταντήσει δηλαδή νυχτοφύλακας για τη συλλογή φόρων προς όφελος του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τίποτα άλλο και για να γίνει αυτό πρέπει να υποστεί μια ιδεολογική αποδόμηση. Είναι γνωστό τι σκοπό εξυοηρετούνε, τάχουν πει και οι ίδιοι...
...σ' αυτήν την κατεύθυνση λοιπόν έχει γίνει μια επιστράτευση παλαιών "διεθνιστών" - εντός εισαγωγικών γιατί εμένα ... που μεταλάχτηκαν σε καπιταλιστικού χαρακτήρα διεθνιστές..."το κράτος- έθνος πνέει τα λίσθοια και θα το βάλουμε στην άκρη σαν άχρηστο εργαλείο κ.τ.λ.π. ...
...εκείνο που θέλω να τους πω είναι το εξής: Αυτή τη στιγμή καμία κοινωνία δεν διαθέτει άλλο τρόπο άμυνας απέναντι στην νεοφιλελεύθερη εισβολή από εργαλείο που λέγεται κράτος - έθνος. Είτε το θέλουμε - είτε δεν το θέλουμε.
και γι' αυτό ακριβώς οι κοινωνίες εκεί στρέφονται προκειμένου να ζητήσουν θύλακες προστασίας και εκεί πρέπει να κατευθύνουν τις προσπάθειές τους να... καταλάβουν το κράτος - έθνος οι ίδιες οι κοινωνίες προκειμένου να φέρουν αποτελέσματα, να εναντιωθούν στην εισβολλή την νεοκαπιταλιστική, την νεοφιλελεύθερη.
Θα ήθελα να πω το εξής: Το κράτος έθνος υπάρχει τους τελευταίους δυο αιώνες, αλλά υπάρχει όμως δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε, υφίσταται... προηγούμενα δεν υπήρχε, ήταν αυτοκρατορικά δομημένη η ευρωπαϊκή ήπειρος και δεν υπήρχαν κράτη έθνη. Το 1830 -40 αρχίζει η ανάδυση των κρατών εθνών που αποτελούν του πόλους μέσα στους οποίους πραγματώνεται, οργανώνεται η ιδιότητα του πολίτη. άγνωστη στην προηγούμενη κατάσταση, την αυτοκρατορική οργάνωση.
Το κράτος λοιπόν υπάρχει, δεν μπορεί κανείς να το ξεπεράσει με ιδεολογήματα...όπως ένα παράδειγμα ... το εφυολόγημα του Μαρξ...... "οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα" το αντίθετο οι εργάτες που έχουν πατρίδα, το κεφάλαιο μπορεί να μην έχει πατρίδα ..διότι η μεταφορά του κεφαλαίου από τον ένα τόπο στον άλλον, η επένδυση από μια περιοχή στην άλλη είναι μια απλή διαδικασία, ενώ το ξερίζωμα ενός εργάτη, ενός εργαζόμενου από τον τόπο του όπου αναπτύσσει τον εαυτό του, ζει μέσα σαν συνισταμένη πρωσοπικών σχέσεων σ' έναν άλλο χώρο είναι μια τρομακτικά τραυματική εμπειρία και γι'αυτό κανείς δεν γουστάρει να μεταβληθεί σε πρόσφυγα αλλά μεταβάλλεται κάτω από την πίεση συνθηκών σε πρόσφυγα ... ενώ το κεφάλαιο κινείται ανεμπόδιστα...
Άρα ... οι εργαζόμενοι έχουν πατρίδα που οργανώνεται γύρω από το κράτος - έθνος.
...τώρα έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο αποδόμησης των αντιστηριγμάτων ..εγώ για παράδειγμα δεν έχω καμιά σχέση με την θρησκεία, αλλά θεωρώ ότι αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο των κοινωνιών όπως διαμορφώθηκαν στην ιστορική τους διαδρομή. Δεν μπορεί κανείς να στρέψει την πλάτη του σ' αυτή την πραγματικότητα αν δεν θέλει να εθελοτυφλεί βεβαίως...
===========
Η Μεταμοντέρνα Αριστερά
Για την Μεταμοντέρνα «Αριστερά» δεν υπάρχει έθνος σαν ιστορική κατασκευή – κοινωνική, ταξική, πολιτική, ιδεολογική, θρησκευτική, βιολογική –, αλλά όλα ανάγονται στην Φαντασιακή παραγωγή/αναπαραγωγή του εκάστοτε Εθνικισμού. Με αυτή την λογική δεν υπάρχουν Εθνικοαπελευθερωτικοί Αγώνες – όπως των Αντιαποικιοκρατικών Κινημάτων του Τρίτου Κόσμου, του ΕΑΜ επί Κατοχής ή της Επανάστασης του ’21 – αλλά εθνικοί «Εθνικισμοί». Η λογική πως καθένας που μιλά για Έθνος, Πατρίδα ή Εθνική Απελευθέρωση είναι Εθνικιστής και – εννοείται… – Ακροδεξιός ή και Ναζί δεν είναι Μακριά.
Του Ηλία Παπαναστασίου (*)
Ο όρος «Μεταμοντέρνος» (Post Modern) αφορά ουσιαστικά την τάση, προσπάθεια και προδιάθεση αποδόμησης – διάλυσης ουσιαστικά – όλου του «Μοντέρνου» επιστημονικού, θεωρητικού κεκτημένου, δηλαδή όλου του Πολιτιστικού Κεκτημένου της Νεώτερης εποχής από το τέλος του Μεσαίωνα και δώθε.
Θα χρειαστεί μια σειρά άρθρων για να εξηγήσουμε απλά και στρωτά την αποδομητική – δήθεν εκσυγχρονιστική -τάση των Μεταμοντέρνων Επιστημόνων και των δήθεν ανατρεπτικών τάσεών τους. Ουσιαστικά οι Μεταμοντέρνοι μάς πάνε όχι μπροστά, αλλά πίσω από τους «Μοντέρνους» ή νεωτερικούς. Όσο και να διαμαρτύρονται οι Μεταμοντέρνοι και η θεωρία τους, αποτελούν μια Επανάσταση ενάντια στη Λογική και μια ασύντακτη και πρωτόγονη επιστροφή στην Προ-Λογική ή Μυθολογική περίοδο. Καλύπτουν δε την βαθιά αντιδραστικότητά τους με κραυγές επιστημοσύνης και προχωρημένης σκέψης…
Αφήνοντας για τις μετέπειτα δημοσιεύσεις την ανάλυση των θεωριών τους, σήμερα θα ασχοληθούμε με την Μεταμοντέρνα Αριστερά (Αριστερά εντός εισαγωγικών), επικεντρώνοντας σε πέντε χαρακτηριστικά της για να τονίσουμε την ιδιαιτερότητά της.
· Η Μεταμοντέρνα «Αριστερά» έχει σαν κύρια τάση τον Κοινωνιολογισμό.
Έχοντας αλλεργία και ενστικτώδη απέχθεια στην Βιολογία, οι Μεταμοντέρνοι θεωρούν την Βιολογική κατασκευή σαν Κοινωνική Κατασκευή κατά πρώτο λόγο. Με αποκορύφωμα την θεωρία του φύλου, την οποία πρεσβεύουν, θεωρούν πως τα δυο φύλα είναι κατά πρώτο λόγο «Κοινωνική Κατασκευή». Ουσιαστικά δεν γεννιέσαι βιολογικά σαν άνδρας ή γυναίκα, αλλά «δημιουργείσαι» ή «διαπλάθεσαι» από την Κοινωνία. Έχοντας σαν συνειδητό στόχο να αποδομήσουν τον Βιολογικό Πυρήνα των Φύλων υπερτονίζουν την Κοινωνική Επιρροή στην διαμόρφωση των Φύλων μειώνοντας με κάθε τρόπο τον βιολογικό πυρήνα των δυο φύλων.
· Η Μεταμοντέρνα Αριστερά έχει αναγάγει την «Ελευθερία Επιλογής» σε υπέρτατο Αγαθό.
Υπερπηδώντας Κοινωνία, Κοινωνική Επιρροή και Περίγυρο – για να μην μιλήσουμε για κάποιες «Διαβόητες» Έννοιες τις οποίες απεχθάνεται, όπως Κοινωνική Ηθική και Κοινωνική Ευθύνη – η «Αριστερά» αυτή θεωρεί την Ελευθερία Επιλογής Υπέρτατο Αγαθό, Suprema Lex, Lex Regis. Έτσι, εάν κάποιος που είναι Gay ή Lesbian αποζητά όχι μόνο Σύμφωνο Συμβίωσης αλλά και υιοθεσία τέκνων, ανατροφή κ.λπ. είναι ελεύθερος να το κάνει και φυσικά όλη η υπόλοιπη κοινωνία οφείλει να υπακούσει.
Η τελευταία πρόταση από τον ΣΥΡΙΖΑ για υιοθεσία παιδιών από Ομοφυλόφιλους πιστοποιεί του λόγου το αληθές. Όσοι αρνούνται ή τέλος πάντων έχουν ενστάσεις είναι Ομοφοβικοί – στην καλύτερη περίπτωση… – ή απλά «Νεοναζί» και «Φασίστες». Είναι ουσιαστικά η αποθέωση της εγωκεντρικής αντίληψης του κόσμου, δηλαδή η αναγόρευση του Φιλελεύθερου Εγώ σε υπέρτατη Αρχή. Η Μεταμοντέρνα «Αριστερά» είναι ουσιαστικά Φιλελευθερισμός και Νεοφιλελευθερισμός με «Ροζ Πετσέτα».
· Στον τομέα των εθνικών ζητημάτων η αναγόρευση του «Εθνικού Φαντασιακού» σε κύριο κριτήριο όλων των θεμάτων περί έθνους είναι το θεμελιακό τους χαρακτηριστικό.
Για την Μεταμοντέρνα «Αριστερά» δεν υπάρχει έθνος σαν ιστορική κατασκευή – κοινωνική, ταξική, πολιτική, ιδεολογική, θρησκευτική, βιολογική –, αλλά όλα ανάγονται στην Φαντασιακή παραγωγή/αναπαραγωγή του εκάστοτε Εθνικισμού. Με αυτή την λογική δεν υπάρχουν Εθνικοαπελευθερωτικοί Αγώνες – όπως των Αντιαποικιοκρατικών Κινημάτων του Τρίτου Κόσμου, του ΕΑΜ επί Κατοχής ή της Επανάστασης του ’21 – αλλά εθνικοί «Εθνικισμοί». Η λογική πως καθένας που μιλά για Έθνος, Πατρίδα ή Εθνική Απελευθέρωση είναι Εθνικιστής και – εννοείται… – Ακροδεξιός ή και Ναζί δεν είναι Μακριά.
· Μια ακραία αστική – Δεξιά και Ακροδεξιά – αντίληψη ταυτίζει την Μεταμοντέρνα «Αριστερά» με την Διαλεκτική Θεωρία του Μαρξ και τον «Αντιεθνικισμό» της με τον Διεθνισμό του Εργατικού Κινήματος.
Είναι λάθος γιατί οι εκπρόσωποι της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» δεν αποδομούν απλώς την μαρξιστική θεωρία, αλλά ουσιαστικά την απορρίπτουν. Γνωστά Κοινοβουλευτικά Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ολοζώντανα παραδείγματα με αποτέλεσμα όχι να μην πάνε μπροστά από τον «Δογματικό και ξεπερασμένο Μαρξ» αλλά να επιστρέφουν σε παλαιότερες και ξεπερασμένες απόψεις. Π.χ. ο Φεμινισμός της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» δεν υποστηρίζει την ισότητα των φύλων όπως κόπτεται, αλλά την προνομιακή μεταχείριση του ενός φύλου σε βάρος του άλλου. Υποκαθιστώντας την πάλη των τάξεων με την πάλη των δυο φύλων και χωρίζοντας τα δυο φύλα, δεν παίζουν απλώς το παιχνίδι της Ελίτ που θέλει να διαιρεί και να βασιλεύει – Divide et Impera – αλλά ουσιαστικά προωθούν την Πρακτική του Νέου Χαλίφη.
Αν με άλλα λόγια οι γυναίκες υποκαταστήσουν τους άνδρες – «Χαλίφηδες στην Θέση του Χαλίφη» –, τότε όλα θα πάνε καλά, δηλαδή δεν καταργούμε τον Χαλίφη αλλά αντικαθιστούμε το φύλο του. Ουσιαστικά δεν έχουν καμία σχέση με τις απόψεις της Ιστορικής Αριστεράς της Δεύτερης και Τρίτης Διεθνούς – Clara Zetkin, August Bebel, Rosa Luxemburg, Louise Kautsky, Friedrich Engels – όπου υπήρχε σαφέστατο Κοινωνικό Κριτήριο διαχωρίζοντας τις Μεγαλοαστές Φεμινίστριες από τις Εργαζόμενες.
Σύμφωνα με την Ιστορική Αριστερά εχθρός της Γυναίκας είναι το Κεφαλαιοκρατικό Σύστημα. Σύμφωνα με την Μεταμοντέρνα «Αριστερά» a la ΣΥΡΙΖΑ εχθρός της Γυναίκας είναι ο Φαλλοκράτης, Σεξιστής, Πατριαρχικός, Υποψήφιος Βιαστής και περιφερόμενο Κάθαρμα της Ιστορίας που λέγεται Άνδρας. Μισανδρισμός δηλαδή.
· Η Κοινωνική Προέλευση της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ είναι τα μικροαστικά στρώματα και κυρίως αυτό που ο Κωστής Μοσκώφ αποκαλούσε «Μικροαστική και Μεταπρατική Ιντελιγκέντσια».
Έχοντας επικεντρώσει την προσοχή τους σε τμήματα της Πανεπιστημιακής και Δημοσιοϋπαλληλικής Γραφειοκρατίας – Μεσαίου και Ανώτερου Επιπέδου – οι ίδιοι οι Μεταμοντέρνοι «Αριστεροί» αυτής της Κοπής αυτοαποκαλούνται Διανοούμενοι και καταχρώνται εννοιών τις οποίες ουσιαστικά δεν γνωρίζουν σχεδόν καθόλου. Από τις Δέκα Λέξεις οι Επτά είναι «Διανοούμενος» και «Ηγεμονία».
Μετριότατοι επιστημονικά και άσχετοι θεωρητικά, καταχρώνται όρους τους όποιους ουσιαστικά δεν κατανοούν, ταυτόχρονα δε κορδώνονται σαν φασιανοί για την Ιδεολογική τους Μεγαλοπρέπεια. Έχοντας αποκοπεί από γεννησιμιού τους από αυτό που ονομάζουμε λαϊκά στρώματα και εργατική τάξη, έχουν μια νέα μεγάλη καινοτομία συγκριτικά με την Ιστορική Αριστερά, το πλήρες διαζύγιο από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Όσοι λοιπόν παραξενεύονται για την ιδεοληψία της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» καλύτερα να μην την συγχέουν με την Αριστερά που γνωρίσαμε Ιστορικά. Αποτελούν ένα περιφερόμενο Κοινωνικό Στρώμα του 3-4% που καταφέρνει με ψευδεπίγραφο τρόπο να ενσωματώνει αιτήματα μεγάλων στρωμάτων όπως και έγινε στις εκλογές του 2015. Πάντα με ψευδοαριστερή μπαγκέτα.
(*) Πηγή: topontiki.gr
Σχόλια