Η δική τους εμπρηστική επέτειος…

του Σταύρου Λυγερού –

Η παραδοσιακή Αριστερά ήταν για δεκαετίες ο βασικός μηχανισμός διοχέτευσης, εκλογίκευσης και τελικώς αφομοίωσης του αντισυστημικού ρεύματος στις κοινωνίες. Αυτό έχει προ πολλού πάψει να ισχύει. Από το 1968 και το 1973 έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι της ιστορίας. Η Αριστερά, λοιπόν, όχι μόνο δεν είναι, αλλά ούτε και φαντάζει ανατρεπτική. Ως εκ τούτου, δεν είναι πόλος έλξης ούτε για τους κάθε λογής απόκληρους, ούτε για τους νέους που ασφυκτιούν. Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. 

Το 1999 είχα γράψει άρθρο με τίτλο “Το ροκ του μέλλοντός μας”. Εκεί διατύπωσα την πρόβλεψη ότι: «ο διασυρμός της πολιτικής, καθώς και ο εκφυλισμός και η παρακμή της ιδεολογικής αμφισβήτησης έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό. Και επειδή ούτε η φύση ούτε η ζωή ανέχονται για πολύ τα κενά, είναι αναπόφευκτο να αναδύονται κάθε είδους υποκατάστατα… Ας μην ξεχνάμε ότι ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα και η νεανική εγκληματικότητα είναι εκφάνσεις του ίδιου προβλήματος. Το ίδιο και οι ομάδες των νεαρών κουκουλοφόρων με τις μολότοφ και τα ρόπαλα… Αυτό που θα κλυδωνίσει δυνατά τις υφιστάμενες ισορροπίες είναι οι τυφλές κοινωνικές εκρήξεις που προβλέπεται ότι θα συμβούν την επόμενη δεκαετία. Αυτές δεν θα υπακούουν σε καμία ιδεολογία και σε κανέναν κώδικα συμπεριφοράς. Θα είναι περισσότερο εκδηλώσεις απόγνωσης, ένα πανηγύρι καταστροφής όλων αυτών που αποτελούν όνειρο για τους αποκλεισμένους» (Καθημερινή, 22-1-1999).
Οι ταραχές του Δεκεμβρίου 2008 στην Ελλάδα επιβεβαίωσαν εκείνη την πρόβλεψη. Η σπίθα που προκάλεσε την ανάφλεξη ήταν ένας νεκρός από αστυνομικά πυρά. Ήταν σχεδόν σίγουρο πως κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Κανείς, όμως, δεν φανταζόταν ότι θα συνέβαινε με τον τρόπο που συνέβη. Το πιθανότερο σενάριο ήταν πως θα προέκυπτε κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης κουκουλοφόρων με αστυνομικούς. Ο τρόπος, ωστόσο, με τον οποίο ο αστυνομικός σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο σόκαρε και εξόργισε την κοινή γνώμη, αφοπλίζοντας ταυτοχρόνως ηθικά όχι μόνο την αστυνομία, αλλά και την τότε κυβέρνηση Καραμανλή.

Πρόδρομο φαινόμενο

Ο εν ψυχρώ φόνος ενός δεκαπεντάχρονου μαθητή προκάλεσε εκτεταμένες και έντονες αντιδράσεις. Το γεγονός, μάλιστα, ότι ήταν γόνος μιας μεσαιοανώτερης αστικής οικογένειας και χωρίς παραβατική συμπεριφορά προσέδωσε εξαρχής ένα διαφορετικό πλαίσιο σ’ εκείνον τον φόνο. Συγκλόνισε όχι μόνο τους μαθητές, αλλά και τους νοικοκυραίους, οι οποίοι ένιωσαν ότι θα μπορούσε να είχαν σκοτώσει το δικό τους παιδί.
Ούτε το σοκ από έναν τόσο άδικο φόνο ούτε η παράδοση κινητοποιήσεων της νεολαίας μπορούν από μόνα τους να ερμηνεύσουν το γεγονός ότι οι αντιδράσεις προσέλαβαν ταχύτατα διαστάσεις εξέγερσης. Η μόνη ερμηνεία είναι ότι το περιστατικό λειτούργησε σαν καταλύτης για να εκδηλωθεί μια δυναμική που μέχρι τότε υπέφωσκε. Με άλλα λόγια, ο κάμπος ήταν πιο ξερός απ’ όσο φαινόταν και γι’ αυτό ο φόνος προκάλεσε πολύ μεγαλύτερη πυρκαγιά απ’ όσο θα προκαλούσε σε άλλες συνθήκες.
Επιφανειακά, δεν υπάρχει τίποτα που να συνδέει την εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008 με την ελληνική κρίση χρέους που ξέσπασε ένα χρόνο αργότερα. Στην πραγματικότητα, όμως, η πολυήμερη εκείνη εξέγερση ήταν ένα πρόδρομο φαινόμενο της κρίσης. Προφανώς, αυτό που ώθησε τη νεολαία δεν ήταν κάποια ανάλυση για τα δημοσιονομικά, ούτε κάποια πρόβλεψη για την εκτόξευση των επιτοκίων δανεισμού. Ήταν η διάχυτη αίσθηση παρακμής που ολοένα και περισσότερο βάραινε στην ατμόσφαιρα της Ελλάδας και τροφοδοτούσε μια δυναμική αντίδρασης.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι φορέας εκείνης της αντίδρασης ήταν το πιο ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας, η νεολαία. Η απαξίωση και των δύο μεγάλων κομμάτων, άλλωστε, είχε αρχίσει από τότε να αχρηστεύει και τη βαλβίδα ασφαλείας, που παραδοσιακά πρόσφερε η εναλλαγή τους στην εξουσία. Οι προϋποθέσεις για μια κοινωνική έκρηξη ήταν πιο πολλές απ’ όσες φαίνονταν εκ πρώτης όψεως.

Ο καταλύτης και η ανάφλεξη

Ο εν ψυχρώ φόνος του μαθητή ήταν ο καταλύτης για την ανάφλεξη του Δεκεμβρίου 2008, η οποία προσέλαβε τη μορφή μιας ιδιότυπης και χωρίς αιτήματα νεανικής εξέγερσης. Η εξέγερση εκείνη δεν χαρακτηρίστηκε από τη δράση των κουκουλοφόρων. Κουκουλοφόροι δρουν στο περιθώριο των διαδηλώσεων από τη δεκαετία του 1980. Η ειδοποιός διαφορά της εξέγερσης του Δεκεμβρίου 2008 ήταν η μαζική κάθοδος στους δρόμους όλων των μερίδων της νεολαίας, με πρώτους τους μαθητές.
Οι νέοι εισπράττουν τραυματικά τη διάχυτη ατμόσφαιρα παρακμής και την αναξιοπιστία των θεσμών. Βιώνουν με ανασφάλεια την προοπτική ενός αβέβαιου επαγγελματικού μέλλοντος. Η διάχυτη αίσθηση της εκ των προτέρων ματαίωσης συνδυάζεται με τη συλλογική υπαρξιακή ανάγκη κάθε νέας γενιάς να βιώσει τη μοναδική εμπειρία της συλλογικής μέθης και να δημιουργήσει τα δικά της γεγονότα. Μέσα απ’ αυτά μια ολόκληρη γενιά βαπτίζεται στην πολιτική του πεζοδρομίου και ενηλικιώνεται πολιτικά κατά τρόπο αντιεξουσιαστικό.
Εκείνη η γενιά, γενιά υπερπροστατευμένη και ταυτοχρόνως πιεσμένη, με υψηλό δείκτη καταναλωτισμού και ταυτοχρόνως με θολές προοπτικές, χωρίς να ανήκει σε απτή κοινότητα και ταυτοχρόνως με σχετικά υψηλό μέσο μορφωτικό επίπεδο και πολύ μεγάλες δυνατότητες επικοινωνίας ήταν τελικώς περισσότερο εύφλεκτη απ’ όσο έδειχνε.
Η πολιτική με όρους κοινοβουλευτισμού και εξουσίας είναι για τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων μακρινή και απεχθής. Αντιθέτως, οι μάχες του πεζοδρομίου τούς συγκινούν. Όχι μόνο επειδή είναι το μεγάλο πάρτι του χαβαλέ και της ασυδοσίας, αλλά και επειδή η σύγκρουση με τα ΜΑΤ βιώνεται σαν έμπρακτη ενηλικίωση. Οι νέοι έχουν την τάση να καταπατούν τα όρια. Τον Δεκέμβριο 2008 οι συνθήκες τούς ώθησαν να πάνε πιο μακριά. Η αντίδρασή τους στον φόνο του μαθητή προσέλαβε διαστάσεις εξέγερσης.
Η διάκριση μεταξύ “καλών” φοιτητών/μαθητών και “κακών” κουκουλοφόρων είναι υπαρκτή, αλλά ταυτοχρόνως και σχετική. Ειδικά τον Δεκέμβριο 2008 έχασε αρκετό από το νόημά της. Αυτοί που αντέδρασαν πρώτοι στον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και διαμόρφωσαν το κλίμα σύγκρουσης με την αστυνομία ήταν οι αντιεξουσιαστές. Οι μαθητές/φοιτητές ακολούθησαν. Είναι αυτοί, όμως, που προσέδωσαν βάθος και διάρκεια σ’ εκείνη τη διαμαρτυρία, μετεξελίσσοντάς τη σε ιδιότυπη εξέγερση. Οι πιο ζωηροί απ’ αυτούς, μάλιστα, όχι μόνο μπήκαν δυναμικά στις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, αλλά και ως όχλος συμμετείχαν σε καταστροφές.

Η δική τους επέτειος

Ο φόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν η αφορμή και όχι η αιτία της ανάφλεξης. Εάν δεν υπήρχε το δυναμικό της νεανικής οργής σε συνθήκες διάχυτης παρακμής, οι πρώτες αντιδράσεις σταδιακά θα εκτονώνονταν μετά τη διαβεβαίωση του τότε πρωθυπουργού ότι θα υπάρξει αυστηρή τιμωρία του δράστη αστυνομικού.
Όταν το εξεγερσιακό κύμα υποχώρησε, η φαντασίωση μιας δυναμικής συνέχειας με άλλα μέσα έδωσε νέα ώθηση και στις επιδρομικές επιχειρήσεις κουκουλοφόρων και στις ένοπλες επιθέσεις. Είναι σαφές ότι η ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας και οι συγκρούσεις του Δεκεμβρίου 2008 τροφοδότησαν τη δεξαμενή απ’ όπου αντλούν σε πρώτο επίπεδο οι οργανωμένες ομάδες των κουκουλοφόρων (τρομοκρατία χαμηλής έντασης) και σε δεύτερο επίπεδο οι οργανώσεις ένοπλης δράσης (τρομοκρατία υψηλής έντασης).
Με την πάροδο των χρόνων έχει διαμορφωθεί στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο ένας σκληρός πυρήνας επαγγελματιών της βίας, που διαθέτουν οργάνωση και λειτουργούν σαν ομάδες κρούσης. Η δράση τους στις διαδηλώσεις προκαλεί κατά κανόνα την αντίδραση των ΜΑΤ, με αποτέλεσμα τη γενίκευση των επεισοδίων και τη μετατροπή μιας μαζικής διαμαρτυρίας σε πεδίο μάχης.
Εδώ και καιρό, μάλιστα, που δεν υπάρχουν εκδηλώσεις οργανώνουν κάθε Σαββατοκύριακο το δικό τους πάρτι, συγκρουόμενοι με τα ΜΑΤ. Γι’ αυτούς, ο φόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου και η εξέγερση που αυτός πυροδότησε είναι η δική τους εμβληματική αναφορά. Γι’ αυτό και έχουν μετατρέψει την 6η Δεκεμβρίου σε δική τους επέτειο, την οποία και γιορτάζουν με τον δικό τους εμπρηστικό τρόπο.
ΠΗΓΗ
Blogger: Κάπως επιφανειακή η προσέγγιση του Σ.Λυγερού. (Ένα άρθρο είναι εξ' άλλου, δεν μπορεί και δεν έχει την πρόθεση να εμβαθύνει.

Αν αντέχετε τα βαθειά και θέλετε μια άλλη ματιά πιο εστιασμένη ακολουθείστε  τις παρακάτω εγγραφές:
---------------------------------------
Το «εξεγερμένο άτομο» ως αντανάκλαση του αστικού εγωιστικού ατόμου
Αστική βία με αναρχικό μανδύα
ΜΠΑΜΠΗΣ ΣΥΡΙΟΠΟΥΛΟΣ
Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Μία ομάδα από περίπου 30 «άτομα ελευθεριακά, αναρχικά ή γενικώς εξεγερμένα», σύμφωνα με τη δική τους ανακοίνωση, κατέλαβαν το Πολυτεχνείο την Τετάρτη 15 Νοέμβρη για να σπάσουν «την καπηλεία της εξέγερσης» και να ακυρώσουν «το πανηγύρι των κομματικών οργανώσεων», όπως οι ίδιοι είπαν. Εμπόδισαν την είσοδο σε συλλόγους, σωματεία και πολιτικές οργανώσεις χρησιμοποιώντας πέτρες. Κοινή ανακοίνωση οργανώσεων και νεολαιών της ευρύτερης Αριστεράς καταδίκασε αυτή την ενέργεια και διακήρυξε την ανάγκη να διασφαλιστεί η «πρόσβαση για το λαό, τη νεολαία και τους μαζικούς φορείς» στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου. Αυτή η «περίεργη» κατάληψη –όχι ενάντια στην κυβέρνηση, το κράτος και την εργοδοσία αλλά ενάντια στο κίνημα και τις αγωνιζόμενες πολιτικές συλλογικότητες– απομονώθηκε αποφασιστικά από τον κόσμο του αγώνα αλλά και από συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου. Τελικά την Πέμπτη διαδηλωτές, μετά από κάλεσμα της Ταξικής Αντεπίθεσης (ομάδας αναρχικών και κομμουνιστών), μπήκαν στο Πολυτεχνείο και η προβοκάτσια έληξε. Λίγο αργότερα μπήκε και η δεύτερη διαδήλωση από φοιτητικούς συλλόγους και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι εκδηλώσεις για την επέτειο ξεκίνησαν.
Η «κατάληψη» αυτή ενάντια στο κίνημα επαναφέρει το ζήτημα της αστικής βίας, τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο. Η τελευταία είναι βία μιας μειοψηφίας που με την τεχνική υπεροπλία και με την προθυμία της να φτάσει στα άκρα επιβάλλεται στην πλειοψηφία, αυτή είναι η αντεπαναστατική βία του αστικού κράτους και των μηχανισμών καταστολής του, αυτή είναι και η βία των δεκάδων «εξεγερμένων ατόμων» (οπλισμένων με πέτρες, μολότοφ και μαχαίρια) ενάντια στους εκατοντάδες και χιλιάδες αγωνιστές του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Αντίθετα η λαϊκή και επαναστατική αντιβία είναι μαζική, εκφράζει την εργαζόμενη πλειοψηφία και αντιμετωπίζει την εκμεταλλευτική μειοψηφία και τους μηχανισμούς καταστολής της.
Βλέποντας όμως και το περιεχόμενο της πραξικοπηματικής «κατάληψης» είναι φανερές οι ομοιότητες με τη σημερινή αστική γραμμή. «Έξω τα κόμματα από το Πολυτεχνείο» κραυγάζουν οι «εξεγερμένοι», έξω τα κόμματα από τα Πανεπιστήμια κραυγάζει εδώ και χρόνια το μαύρο μέτωπο κυβερνήσεων, ΜΜΕ και πολλών πρυτάνεων, καθώς οι φοιτητικές παρατάξεις φταίνε για την κατάντια των σχολών και την «ανομία» εντός των κτιρίων τους. Τα κόμματα και οι συνδικαλιστές με τις παράλογες απαιτήσεις τους φταίνε για τα μνημόνια σύμφωνα με την κυρίαρχη ιδεολογία των ημερών μας, αυτοί παρεμποδίζουν την ανάπτυξη και φέρνουν την ανεργία. Ακόμα και η ιδιωτικοποίηση των τραπεζών (με δημόσιο χρήμα βέβαια) δικαιολογήθηκε στο όνομα της καταπολέμησης της κομματοκρατίας. Για το σημερινό καπιταλισμό οι κομματικές διαμεσολαβήσεις αντιμετωπίζονται ως βαρίδια, οι επιχειρηματικές ενώσεις και θεσμοί, τα πάσης φύσεως επιμελητήρια, οι τεχνοκράτες και οι «επιτροπές σοφών» πρέπει να αποφασίζουν χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος -έξω τα κόμματα, μέσα οι δυνάμεις της αγοράς ακούγεται από παντού. «Ο αποκλεισμός των κομμάτων και των πολιτικών οργανώσεων της αριστεράς σήμαινε λύτρωση της εξέγερσης από την εξουσία , την ιεραρχία και την καθοδήγηση» δήλωσαν οι «εξεγερμένοι» μετά το άνοιγμα του Πολυτεχνείου στο λαό. Μα το κεφάλαιο σήμερα χρειάζεται πολύ λιγότερο τα κόμματα της ρεφορμιστικής αριστεράς για να διασφαλίζει την ιδεολογική του ηγεμονία στους εκμεταλλευόμενους.
Το κυρίαρχο δόγμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού είναι ο σύγχρονος κανιβαλικός ατομικισμός που απορρίπτει κάθε εξουσία, «ιεραρχία και καθοδήγηση» εκτός από αυτή του κέρδους, του ατομικού συμφέροντος και της αγοράς. Τι χρειάζονται τα κόμματα όταν υπάρχουν οι Κυριακές με ανοιχτά μαγαζιά, οι λευκές νύχτες και οι μαύρες Παρασκευές; Το «εξεγερμένο άτομο» είναι η αντανάκλαση στον «κάτω κόσμο» του εγωιστικού ατόμου που διεκδικεί πάση θυσία την ατομική του ευημερία ενάντια σε κάθε συλλογικότητα, του ατόμου που κατασκευάζει μαζικά ο νεοφιλελευθερισμός. Αντίθετα αυτό που έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε η σύγχρονη εργατική τάξη με όλη της την πολυμορφία είναι πολιτικοί στόχοι, προγράμματα, οργανώσεις και κόμματα για να αντιστραφεί ο σημερινός κοινωνικός συσχετισμός. Αυτές ακριβώς τις οργανώσεις, «την ιεραρχία και καθοδήγηση» πολεμούν ταυτόχρονα το κεφάλαιο και οι «εξεγερμένοι» αυτού του είδους.
Συγκεκριμένα όσον αφορά τις εκδηλώσεις για την επέτειο της 17 Νοέμβρη και τη διαδήλωση στην πρεσβεία των ΗΠΑ, τα αστικά ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις εδώ και χρόνια θέλουν να καταργηθεί αυτή η «παραφωνία» και ότι συμβολίζει, να απομακρύνουν το λαό από το Πολυτεχνείο, να σβήσουν τη μνήμη από τους παλιότερους και τη γνώση από τους νεότερους. Τέτοιες πρακτικές αστικής βίας από όπου κι αν προέρχονται εξυπηρετούν αναπόφευκτα αυτόν το σκοπό. Αυτό όμως δεν αφορά μόνο τη 17 Νοέμβρη αλλά και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Πόσο βοήθησαν το πέρασμα των μνημονίων οι νεκροί της MARFIN στις 5 Μάη του 2010; Το τελευταίο κρούσμα είναι ο τραυματισμός της Νατάσας Τσουκαλά, μέλους της «Πρωτοβουλίας για τη δικαίωση των αγωνιζόμενων καθαριστριών» και μάρτυρα κατηγορίας κατά αστυνομικού των ΥΜΕΤ για τραυματισμό καθαριστριών στις 10 Ιούλη 2014. Αυτή η ενέργεια «συμπλήρωσε» το βάρβαρο και αναίτιο χτύπημα των διαδηλωτών που επέστρεφαν από την πορεία της 17 Νοέμβρη στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τμήμα του αναρχικού χώρου αν δεν υιοθετεί, καλύπτει και ανέχεται τέτοιες ενέργειες, θεωρώντας τα θύματα παράπλευρες απώλειες της εξεγερτικής βίας. Η ρίζα του προβλήματος είναι η υιοθέτηση της λογικής της βίας στο όνομα των καταπιεζόμενων, αλλά μακριά από, και χωρίς αυτούς. Αυτή η βία δεν μπορεί -όσο εύστοχη κι αν είναι (όπως στην περίπτωση του «Ρουβίκωνα»)- παρά να είναι ελιτίστικη, «εργολαβική» και να λειτουργεί ως συμπλήρωμα της παθητικότητας της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Σημαντικές οργανώσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου καταδίκασαν την πραξικοπηματική «κατάληψη» του Πολυτεχνείου. Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση μίλησε για «το θράσος που έχουν ορισμένοι να μονοπωλούν ένα δημόσιο χώρο και να τον αξιοποιούν ως ιδιοκτησία τους απαγορεύοντας ουσιαστικά τη διακίνηση ιδεών και λόγου». Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε κάνει λόγο για «πορτιέρηδες» τονίζοντας την ανάγκη για «ενίσχυση κάθε διαδικασίας που μπορεί να συντελέσει στην κοινωνική αντεπίθεση» και καλεί «για ένα μαζικό κοινωνικό κίνημα που θα παλέψει ενάντια στο κεφάλαιο, το φασισμό, την καταστολή». Η Ταξική Αντεπίθεση που πήρε και την πρωτοβουλία για τη διαδήλωση της Πέμπτης που άνοιξε το Πολυτεχνείο μίλησε για «μια κίνηση με ξεκάθαρα επιθετικά χαρακτηριστικά απέναντι στο κίνημα και την αγωνιζόμενη κοινωνία, μια εξουσιαστική πράξη επιβολής απέναντι σε οποιονδήποτε και οποιαδήποτε δεν ταίριαζε στο γούστο και στην αισθητική των καταληψιών». Στην ίδια ανακοίνωση έκανε λόγο για «τον υπονομευτικό και προβοκατόρικο ρόλο των δυνάμεων εκείνων που περιφρονούν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης παρασιτώντας σε βάρος τους «συμβάλλοντας έτσι στην απονοηματοδότηση και στην περιστολή τους». Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε το άρθρο του εντύπου «Πλατφόρμα» με τίτλο «Καληνύχτα Αναρχία». Το άρθρο ξεκινώντας με την απόφαση για αναστολή της έκδοσης του εντύπου απορρίπτει σημερινές εκδοχές του αντιεξουσιαστικού χώρου που κινούνται «σε ένα πλαίσιο εναλλακτισμού», «γύρω γύρω από ένα δέντρο, πίσω από κανένα άσυλο, πάνω σε κανένα ποδήλατο, πλάι σε αντισεξισμούς με χορηγό την αμερικανική πρεσβεία, ενάντια σε ανεμόμυλους κρεοπωλεία[…] με ξυλοφόρτωμα διαφωνούντων, φωτοβολίδες σε περαστικούς, ΙΧ εξεγέρσεις[…]».
Καλούν τους αναρχικούς αγωνιστές «να αφοσιωθούν ξεκάθαρα στον ελευθεριακό σοσιαλισμό, με πρόταγμα αγώνα, μια θεσμοποιημένη και υπεύθυνη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που θα αντιπροτείνει ρεαλιστικές λύσεις με βάση την ταχύτατη εξέλιξη των σύγχρονων απαιτήσεων και αναγκών, στο σήμερα, στο αύριο». Η απομόνωση και η αντιπαράθεση με τις πρακτικές αστικής, αντικινηματικής, αντικομμουνιστικής βίας που προέρχονται από ομάδες του αναρχικού χώρου δεν αποκλείει, ίσα ίσα συμβαδίζει με την κοινή δράση, όπου είναι δυνατή, με το ρεύμα εκείνο του αναρχικού ή αναρχοκομμουνιστικού χώρου που προτάσσει τη μαζική εργατική και λαϊκή πάλη, τη λογική του «οργανωμένου λαού», την προβολή κεντρικών πολιτικών στόχων στο σήμερα, με το ρεύμα που απορρίπτει την «αντιεξουσιαστική» μεταρρύθμιση στο εσωτερικό του σημερινού καπιταλισμού
================================

  • Β. Oύτε καν δούλοι... το μέλλον είναι εδώ! (Eπανεγγραφή)

       Δ. Και φυσικά θα παραμείνετε ...αγράμματοι, αν δεν διαβάσετε τα παρακάτω δυο βιβλία:

    1. ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

    ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

    ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ Δ. ΓΙΑΝΝΗΣ

     

     

    2. Το ανυπόφορο βουητό του κενού

    Κώστας Μελάς, Γιάννης Παπαμιχαήλ

    Αγγελάκη Εκδόσεις, 2016
    490 σελ.
    ISBN 978-618-5164-84-3, [Κυκλοφορεί - Εκκρεμής εγγραφή]
    Τιμή € 21,00

    Κοινωνικές επιστήμες - Λόγοι, δοκίμια, διαλέξεις [DDC: 300.4]
    Κοινωνιολογία [DDC: 301]

    Η σταδιακή αλλά σταθερή ενσωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας στον νέο διεθνή καταμερισμό της εργασίας με τους όρους και τις προϋποθέσεις της ΕΕ σηματοδοτεί, υπό μία έννοια, όχι το τέλος της εθνικής εξαίρεσης, αλλά την ανάδειξη εκείνων των προβλημάτων που προέρχονται ακριβώς από τις εθνικές ιδιομορφίες, στις επιβαλλόμενες ολοκληρωτικές και ισοπεδωτικές διαδικασίες που επιβάλλονται από τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές προσταγές του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος.

    Οι παρατηρούμενες αλλαγές στα οικονομικά, κοινωνικά και στα πολιτισμικά φαινόμενα -τα οποία γίνονται ορατά εμφανώς τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, αλλά ανιχνεύονται αχνά από τη δεκαετία του 1960-, δείχνουν με σαφήνεια σημαντικές μετατοπίσεις αξιών και ιδεολογικών κωδίκων. Οι αλλαγές σχετίζονται άμεσα και ουσιαστικά με όλο το πλέγμα των μεταβολών που συνιστούν αυτό που ονομάστηκε "μετανεωτερική εποχή" και "μεταμοντέρνο πλαίσιο", του οποίου τις βασικές εκφάνσεις αναλύουμε στο πρώτο μέρος τούτης της εργασίας. Λίγο πολύ, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, όλες οι αλλαγές που αναφέρονται, και οι οποίες έχουν συντελεστεί στο αντίστοιχο πολιτιστικό πρότυπο της Δύσης, ανιχνεύονται και στο πολιτιστικό πρότυπο της ελληνικής κοινωνίας. Αξίζει να επαναλάβουμε, στο σημείο αυτό, ότι οι αλλαγές εμφανίζονται στο καθημερινό κοινωνικό ήθος ως ένα πλέγμα προτύπων, βασικές αρχές του οποίου είναι οι καταναλωτικές-ηδονιστικές στάσεις ζωής, η λατρεία του εφήμερου, η ενδυνάμωση του ατομικού, και η καταρράκωση κάθε εμπιστοσύνης στο "συλλογικό". Ως κυρίαρχη πολιτιστική αρχή στο επίπεδο της καθημερινότητας, και η οποία διαπερνά οριζοντίως και καθέτως την πραγματική ζωή των Ελλήνων, αναδεικνύεται η μεταμοντέρνα λογική της υπερκατανάλωσης, του σύγχρονου lifestyle, της αυτοπραγμάτωσης του εαυτού, του χρηματιστηριακού τρόπου αντιμετώπισης των κοινωνικών γεγονότων, λογική δηλαδή η οποία αντιμετωπίζει οτιδήποτε μεταμοντέρνο ως ευκαιρία απόδρασης από τα βάρη και τα πάθη του παρελθόντος, επιδιώκοντας να βιώσει μόνο το παρόν.

    -----------------------

    Δηλώνω την απόλυτη αποστροφή μου για τους μασκοφόρους, κουκουλοφόρους, παρακρατικούς και προβοκάτορες που επιδιώκουν να επιβληθούν με τη βία και τη φωτιά.
    Αποκρούω τον ισχυρισμό τους ότι ανήκουν στον Αναρχισμό ή το Αντιεξουσιαστικό κίνημα και τους ταξινομώ δίπλα στα περιτρίμματα του εγχώριου φασισμού.
    Συντάσσομαι με την άποψη ότι μόνο με τη δημιουργία και την ομορφιά είναι εφικτό να αλλάξει ο κόσμος.
 ======================

Να περιμένεις από έναν «κεραμιδόγατο» να υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα... κάποιον με άσπρα μαλλιά, που παριστάνει τον Πρόεδρο σε παρελάσεις, δοξολογίες, και άλλα παρόμοια...

ΤΑ SUPREMUM ΤΗΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ…
1) Να περιμένεις από τον μηχανικό Τσίπρα να χτίσει σπίτι!
2) Να περιμένεις ότι ο Ερντογάν δεν θα ξεφουρνίσει εθνικιστικές κορώνες
3) Να περιμένεις από την «εξωκοινοβουλευτική αριστερά» να διαδηλώσει κατά της επίσκεψης ενός λαθρέμπορου, ισλαμοφασίστα, λακέ των παιδόφιλων πετρελαιάδων του Κατάρ.

4) Να περιμένεις από την... «εθνικιστική δεξιά», να διαδηλώσει κατά της επίσκεψης ενός λαθρέμπορου, ισλαμοφασίστα, λακέ των παιδόφιλων πετρελαιάδων του Κατάρ.

5) Να περιμένεις από έναν «κεραμιδόγατο» να υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα και να δείξει ελάχιστη αξιοπρέπεια… (εννοώ κάποιον με άσπρα μαλλιά, που παριστάνει τον Πρόεδρο σε παρελάσεις, δοξολογίες, και άλλα παρόμοια)
  • 6) Να περιμένεις από όλα τα ρεντίκολα που υπερασπίζονται το “no border” και την ελεύθερη «μετανάστευση», να μιλήσουν για «εδαφική ακεραιότητα» και «εθνική αξιοπρέπεια» (από τα χρόνια του Αντρέα έχουμε να τα ακούσουμε, σχεδόν τα έχουμε ξεχάσει)
  • 7) Να περιμένεις από τα φρικιά να καταλάβουν πως εκτός από τους μπάτσους υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός.
  • 8) Να περιμένεις από τα «σοβαρά» κόμματα του δημοκρατικού τόξου ενιαία, σθεναρή και καλοσχεδιασμένη γραμμή για τα εθνικά θέματα (κατά την γνώμη τους όλα έχουν λυθεί από την στιγμή που μπήκε η Ελλάδα και η Κύπρος στο ευρώ)

9) Να περιμένεις από την Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να κόψει τις σαχλαμάρες.

10) Να περιμένεις από τον «αντιπρόεδρο» της «Κυβέρνησης» να εμφανιστεί και να μιλήσει, όσο θα είναι εδώ ο Ερντογάν!
Και για να τελειώνουμε. Επισυνάπτω τον χάρτη της συνθήκης των Σεβρών… με την Σμύρνη Ελληνική … Για δυο λόγους: α) Αν επιμείνει ο Ερντογάν στην επικαιροποίηση της συνθήκης της Λωζάνης, να αντιπροτείνουμε επικαιροποίηση της συνθήκης των Σέβρων (τρέλα αυτός, τρέλα και μεις!!) β) Έχει τη φωτογραφία του Ελευθερίου Βενιζέλου … μπορεί να ήταν ό,τι ήταν … αλλά, μοιρολάτρης δεν ήταν … δεν θα άφηνε τις σφαλιάρες να πέφτουνε βροχή. πηγη
==================
«Συνωμοσιολογικά» για τις «μέρες του Αλέξη»

Αγαπητό Ρεσάλτο δεν ασχοληθήκατε φέτος με τις «μέρες του Αλέξη». Έχετε εγκαταλείψει το θέμα; Αλλάξατε άποψη ή ισχύουν αυτά που γράψατε, τελευταία, το 2015:
«Δεκεμβριανά» 2008: Συνεχίζεται η «αριστερή» ΑΠΑΤΗ…
http://resaltomag.blogspot.gr/2015/12/2008.html

Προφανώς, δεν θα έχει πέσει στην αντίληψή σας και μια αφισούλα με αμερικάνικη εγγραφή ημερομηνίας.
Ούτε το παρακάτω σχόλιο:
«Παρατηρήστε το ΠΩΣ είναι γραμμένη η ημερομηνία δολοφονία του Αλέξη στο παρακάτω κολλάζ/αφισσάκι που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο: ΠΡΩΤΑ Ο ΜΗΝΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ Η ΗΜΕΡΑ της δολοφονίας κατά τον αγγλικό/αμερικανικό τρόπο καταγραφής των επετείων.
Ξέρετε κανέναν έλληνα που να γράφει έτσι κάποια επέτειο; οποιαδήποτε επέτειο!
Είναι συνωμοσιολογικό να υποθέσω πως κάποιος ξένος ή ξένο κέντρο έβγαλε αυτό το τρυκάκι;
Τα δικά μας χάπατα δεν το παρατήρησαν ή κάνουν πως δεν παρατήρησαν αυτό το «λάθος»;
Η προβοκάτσια και οι υπηρεσίες ούτε καν που κρύβονται πλέον σε αυτή τη χώρα-ξέφραγο αμπέλι!»

Ανοίξτε εδώ:
https://seisaxthia.wordpress.com/2017/12/06/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%ce%b4%ce%b9%ce%bf%cf%81%ce%b3%ce%b1%ce%bd%cf%8e%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bc%cf%80%ce%b1%cf%87%ce%b1%ce%bb%ce%ac%ce%ba%ce%b9/


Και μια τελευταία «συνωμοσιολογική» παρατήρηση:
Προχθές οι μπαχαλήκηδες χάλασαν τον κόσμο και πυρπολούσαν σαν δαιμονισμένοι…
Χθες με την άφιξη του Σουλτάνου δεν εμφανίστηκαν ΠΟΥΘΕΝΑ…
Τι γίνεται με αυτά τα «κινήματα» της εξαγριωμένης νεολαίας; Μία μέρα εμφανίζονται με την ηδονή του Νέρωνα και την επόμενη, δίχως να …ενοχληθούν από κανέναν, εξαφανίζονται και μάλιστα όταν η Αθήνα μπαίνει στο γύψο για τον Ερντογάν;;;
Τόσο απροκάλυπτα κατευθυνόμενα είναι πλέον…
Και τόσο απροκάλυπτα μας δουλεύουν…

Σχόλια