Ένα δύσκολα διαχειρίσιμο ρήγμα μεταξύ κοινής γνώμης και παντοειδών ελίτ

την
Του Γιώργου Ι. Κωστούλα
​Αν κάτι κατέδειξαν τα συλλαλητήρια Θεσσαλονίκης και Αθήνας είναι ότι θεσμοί και κοινωνία συνελήφθησαν απροετοίμαστοι από την νέα έξαρση του Μακεδονικού. Εκεί που όλοι νόμιζαν πως η εθνική μας θέση είχε κατασταλάξει στη σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις, χιλιάδες  άνθρωποι φώναξαν "όχι στον όρο Μακεδονία και στα παράγωγά του”.
Ακόμη, με τον πυρετό του Μακεδονικού αποκαλύφθηκε ότι η εθνική συνείδηση είναι ενεργή σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας. Τόσο ενεργή που κάνει απολύτως διακριτή την παρουσία ενός ρήγματος.
Κύριο στοιχείο αυτού του ρήγματος είναι ότι, το ίδιο αυτό τμήμα της κοινωνίας έχει κουραστεί και έχει εξαλείψει τα περιθώρια ανοχής απέναντι στον τεχνοκρατικό κομφορμισμό και στην αποστράγγιση του  δημόσιου λόγου από όσα  επί της ουσίας συγκινούν χιλιάδες πολίτες.
  • Στην αντιπέρα όχθη εντοπίζεται μια διοικητική και πνευματική ελίτ που συνδέεται στην πλειονότητά της με την εισαγωγή δυτικών προτύπων, σε αντιπαράθεση με τις παραδοσιακές αξίες. 
Αυτό δεν αφορά μόνο στη συστράτευσή της στη λύση της  διπλής ονομασίας, αλλά γενικότερα στον τρόπο που σκέφτονται και ενεργούν στη χώρα μας οι κατά κανόνα μετέχοντες της αγγλοσαξονικής παιδείας. 
Με τον όρο "αγγλοσαξονική παιδεία” εννοούμε την παιδεία, τις εμπειρίες, την κουλτούρα γενικότερα, με την οποία έχουν διαποτισθεί οι ηγεσίες της πολιτικής, του μάνατζμεντ, της οικονομίας και της κοινωνίας, ως προϊόν κυρίως  αυτών  που διδάσκονται στα αγγλοαμερικανικά κολέγια και πανεπιστήμια.
  • Ποια εφόδια αποκομίζουν εκεί, ώστε να αναπτύξουν εδώ μια πρωτογενή σκέψη, προσαρμοσμένη στο ευρωπαϊκό, μεσογειακό, βαλκανικό σύμπλεγμα που συνιστά την Ελλάδα; 
Παιδευτικά απομακρυσμένα από κάθε τι ελληνικό, τα μέλη αυτής της ελίτ, είναι δικαιολογημένα ανίκανα να σκεφθούν τη γεωπολιτική και ιστορική Ελλάδα δυναμικά, με όρους αυτοτέλειας και ιστορικότητας. Είναι τόσο βέβαιο, όσο και αντικειμενικά κατανοητό, ότι δεν μπορούν παρά να βλέπουν την χώρα με τα μάτια των ξένων. Η σκέψη τους και η δράση τους είναι ετερόφωτη, ετεροκατευθυνόμενη, και βαθύτατα ομογενοποιημένη. 
Θήτευσα και εγώ, κατά τις δεκαετίες ‘70 και ’80 σε περιβάλλοντα αγγλοσαξονικού imperium, ως μέλος κυρίως αμερικανο-σπουδαγμένων, διευθυντικών ομάδων αμερικανικής και ευρωπαϊκών τραπεζών. Θυμάμαι ότι η φράση "ελληνική ιδιαιτερότητα”, για θέματα της δουλειάς μας ήταν απαγορευμένη φράση. 
Ό,τι δεν ταίριαζε στην πολιτική ή τα αναλυτικά εργαλεία που χρησιμοποιούσαμε έπρεπε αρμοδίως να διορθωθεί, σύμφωνα με την έξωθεν κουλτούρα, τις συνταγές, τις έτοιμες λύσεις. Η άνωθεν εντολή, μόνιμη εν προκειμένω απάντηση, του τοπ μάνατζμεντ: "Educate your customer”. 
  • "Σε μια κοινωνία, εν προκειμένω όπως η ελληνική, χωρίς βαθιά και κριτική γνώση της Ιστορίας και της Γεωγραφίας, χωρίς ανοικτό, ελεύθερο και ευρύ δημόσιο διάλογο, πώς να εκλογικευθούν οι γεωπολιτικοί φόβοι; Όταν έχουμε να κάνουμε με πληθυσμούς οι πρόγονοι των οποίων υπέστησαν εθνοκαθάρσεις και οι οποίοι, μόλις προ εικοσαετίας, είδαν να εκτυλίσσονται οι ίδιες τραγωδίες στους γειτονικούς λαούς”. 
Με τέτοιες ελλείψεις και παραστάσεις δεν είναι παράλογο να καταγράφεται αυτή η έως και αλλεργική αντίδραση απέναντι σε εκδοχές ‘πολιτικής ορθότητας’, ως τρόπου κατανόησης  της ζωής. 
Πριν τα πράγματα εξωθηθούν στα άκρα με τα συλλαλητήρια, η πλειοψηφία του πληθυσμού έτεινε σε ένα νωχελικό "όχι” ή "μάλλον όχι” ως προς τη λύση του επιθετικού προσδιορισμού του ονόματος. Κι αυτό όχι από μισαλλοδοξία, διαστροφή ή παράνοια, και όχι επειδή είναι φασίστες -υπάρχουν και τέτοιοι, αλλά είναι λίγοι- αλλά γιατί ποτέ κανένας ηγέτης δεν είπε στον ελληνικό λαό, καθαρά και ξάστερα, την αλήθεια.
  • Αυτό θέτει υπό σοβαρή αμφισβήτηση το  ρόλο του πολιτικού προσωπικού και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, όπως ΜΜΕ και διανοούμενοι, ως διαμεσολαβητών μεταξύ εθνικών και διεθνών πολιτικών και ως προνομιακών ερμηνευτών του εθνικού συμφέροντος.
Τα έθνη και οι  κοινωνίες διαθέτουν ταυτότητα, διαθέτουν χαρακτηριστικά και διαμορφώνουν ειδοποιούς διαφορές. Δεν είμαστε όμοιοι με τους Σουηδούς, ούτε αυτοί με τους Αμερικανούς.
  • Το ζητούμενο από τις ηγεσίες κάθε χώρας είναι η ανάπτυξη πρωτογενούς σκέψης, ώστε να αναπτυχθεί, να παραχθεί πρωτογενής αυτόχθων πολιτική δράση με γηγενές βάθος, που θα αντιμετωπίζει τοπικά και περιφερειακά προβλήματα επωφελώς για τη χώρα. Κι ακόμα, ο σεβασμός των εθνικών χαρακτηριστικών, των ψυχοπνευματικών γνωρισμάτων, των αναγκών, των ιδιαιτεροτήτων, των ιστορικών εθισμών της κοινωνίας. 
Αυτό που δεν μπορεί να αγνοηθεί πλέον, είναι ότι υπάρχει "μια βαθιά πολυπαραγοντική  ενόχληση στην κοινωνία. Δεν είναι ακριβώς οργή, είναι μια συνειδητοποιημένη αντίσταση που στρέφεται απέναντι σε κάθε απόπειρα αποστέωσης και αποχύμωσης της κοινωνίας”. 
Αυτό πρέπει να αποκατασταθεί. Για μια ακόμα φορά υπάρχει η αίσθηση ότι τα πολιτικά κόμματα, οι περισσότεροι από τους πολιτικούς και οι παντοειδείς ελίτ που αναφέραμε, δεν έχουν αντιληφθεί την πεπερασμένη διεισδυτικότητα του λόγου τους. 
Ο πιο διαδεδομένος αφορισμός-κανόνας γύρω από την επικοινωνία, ενοχοποιεί τον πομπό: Για την κακή επικοινωνία υπεύθυνος είναι πάντοτε ο πομπός, ποτέ ο δέκτης. Ίσως όμως ο πιο αληθινός να είναι αυτός που πιστοποιεί ότι η φτωχή επικοινωνία προέρχεται ή μάλλον χρεώνεται στην αλαζονεία των μορφωμένων. Και των ισχυρών.
Και ας μην ξεχνάμε ότι "​​αυτή η χώρα μεγάλωσε και κέρδισε, όποτε δούλευαν ταυτόχρονα και το μυαλό και η ψυχή”. 
Αναφορές: Το θέμα έθεσε παλιότερα ο Ν. Ξυδάκης, με δύο άρθρα του, στην Καθημερινή. Βλ. επίσης:, Στ. Ράμφου, "Ο καημός του ενός”, Εκδόσεις Αρμός και Ν. Βατόπουλου: "Οι νέες κινήσεις  μέσα στην κοινωνία”, Καθημερινή.
* O κ. Κωστούλας είναι τέως γενικός διευθυντής εταιρειών του ευρύτερου  χρηματοπιστωτικού τομέα
------------
ΠΗΓΗ
blogger: Ο ευγενικός και οξύνους κ. Κωστούλας, δυσκολεύτεται να πει ότι οι εγχώριες ελίτ, δεν υπάρχουν! 
Κι' αν υπήρχαν έχουν χρεοκοπήσει! 
Αποκαλλύφθηκε ότι:
Δεν μπορεί να είναι ελίτ μιας χώρας αυτοί που δεν την καταλαβαίνουν που δεν θέλουν να την καταλάβουν! 
Είναι ξένο σώμα και τώρα αποκαλύφθηκε όλη η γύμνια του και ο ρόλος της.   
Είναι απλά μια "ελίτ" για την ακρίβεια συμπεριφέρονται ως ελίτ απολαμβάνοντας προνόμια σε βάρος του "αμόρφωτου" λαού ως "μορφωμένοι".
Για να το κάνουμε ποιο λιανά. 
Νοιώθουν μια απέχθεια για ότι Ελληνικό, μισούν την χώρα! 
Δεν την γνωρίζουν! 
Δεν θέλουν να την γνωρίσουν! 
Στην πραγματικότητα  απλά πρακτορεύουν συμφέροντα Εταιρειών ή κρατών ή και των δυο.
Μισούν τη χώρα και θέλουν να τις αλλάξουν πρόσωπο, όντας κομπλεξικοί για την καταγωγή τους. 
Είναι οι τύποι που "αναμορφώνουν" την χώρα  εδώ και κοντά οκτώ χρόνια. Παρεπιπόπτως είναι οι ίδιοι τύποι που την διέλυσαν - "αναπτύσσοντά την", την χρεοκόπησαν. 
Φυσικά δεν έκαναν την αυτοκριτική τους. (Κυκλοφορούν ελεύθεροι και εξακολουθούν να θέλουν να νουθετήσουν...)
Δεν μιλάμε να σκεφτούμε την περίπτωση να τιμωρηθούν, αφού όποιος μιλήσει για Γουδί και προδοσίες αμέσως χαρακτηρίζεται φασίστας εθνικιστής. Ενώ οι ίδιοι είναι δημοκράτες και προοδευτικοί που με τις αποφάσεις τους οδήγησαν το μισό πληθυσμό στην ακραία φτώχεια και άξιους επαγγελματίες όλων των κατηγοριών στην απόγνωση και στην αυτοκτονία. Θα επανέλθω. Αξίζει να δείτε τις παρακάτω σχετικές εγγραφές.
Πρόκειται κατά βάση άρθρα του δάσκαλου  κ. Γ. Παπαμιχαήλ. 
Βιβλία του μπορείτε να δείτε εδώ:
  • "Ο Γιώργος Σεφέρης, νομπελίστας ποιητής, ερχόμενος κοντά στο κρατικό σύστημα και υπηρετώντας το, γνωρίζοντας το από τα μέσα ανέφερε κάποια στιγμή: «η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις». ΠΗΓΗ
 
-----------------------------

  1. Οι κατά φαντασίαν «ελίτ» της διπλανής πόρτας

  2. Τα «εθνικιστικά» συλλαλητήρια και η «αστική» αριστερά

  3. Ο «αντιεθνικισμός» σαν όχημα σοσιαλφασισμού

  4. Οι εγχώριοι ιεροεξεταστές πολιτικών φρονημάτων

  5. Φρένο σύντροφε, ο εφιαλτικός κόσμος είναι μπροστά σου

  6. Οι χρήσιμοι ηλίθιοι του «προλεταριακού ανεθνισμού»

  7. Η ιδεολογία της «επιστροφής στον εαυτό»

  8. Ο αναρχοφιλελεύθερος σκοταδισμός

  9. Ακαδημαϊκές νεροτσουλήθρες

  10. Ο λαϊκισμός των αντιλαϊκιστών 

  11. Η μεταμοντέρνα αποδόμηση των συνειδήσεων 

  12. Η φιλελεύθερη ηθικολογία και η εκδίκηση της πολιτικής

  13. ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ Ή ΔΟΥΛΟΙ;

  •  

     

    Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί


    Την στιγμή που οι απειλές και οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται καθημερινά, το πολιτικό παιχνίδι περιστρέφεται γύρω από το ποιος διαθέτει πιο ισχυρό ηθικό πλεονέκτημα: ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ και όλων όσοι αισθάνονται μέλη της «οικογένειάς» του (ΑΝΕΛ, Οικολόγοι, Πασόκοι –που βρήκαν στέγη στην κυβέρνηση και στο κράτος–, διάσπαρτοι Δημαρίτες, σκληροί αριστεροί και αναρχίζοντες ακόμη, ή ο χώρος της Ν.Δ. που εκκόλαψε και εξέθρεψε τόσα σκάνδαλα μαζί με το ΠΑΣΟΚ των Βενιζέλων και Λοβέρδων;

    Ο ΓΑΠ, το ΠΟΤΑΜΙ, και η Φώφη βρίσκονται σε μιαν ενδιάμεση, πιο χαλαρή θέση, όχι μόνο διότι είναι φίλοι της κάνναβης αλλά και γιατί σκέφτονται ενδεχομένως να οικοδομήσουν γέφυρες με τον χώρο αυτό στο εγγύς μέλλον.

    Ποιος από αυτούς μπορεί να επικαλεστεί «ηθικό πλεονέκτημα» ώστε να ομιλεί και να κυβερνά;

    Ουσιαστικά κανείς από όλους. Όπως αναφέρει ένας φιλόσοφος (τι μπανάλ να είσαι φιλόσοφος, ποιητής, ή στοχαστής στην σύγχρονη εποχή) οδηγούμαστε επί της ουσίας στην έλλειψη της ηθικής. «Η έλλειψη της ηθικής, οδηγεί σε ένα κενό: το άτομο-πολίτης δεν έχει κανένα κριτήριο για το τι είναι θετικό και τι αρνητικό, τι είναι σωστό και τι λάθος». Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η ηθική έχει αποσυντεθεί σε δύο παράγοντες, που είναι και οι δύο ηθικά ανίσχυροι. Η «ηθική» υποβιβάζεται σε ένα επίπεδο τεχνικών κανόνων από την μία, και σε μια ηθικολογική ρητορική η οποία αποκρύπτει ότι το σύστημα –στο σύνολό του– αποκλείει την ηθική από τον τρόπο εξέλιξής του. Η πραγματική ηθική ανήκει στους παράγοντες που παρεμποδίζουν την λειτουργία του εν λόγω συστήματος.

    Όταν λοιπόν έχουμε μια καθολική έκπτωση της πολιτικής, μια πλήρη υποδούλωσή της στην οικονομία, τις αγορές, τότε συμβαίνει για περιπτώσεις σαν τις δικές μας ένα δεύτερο σημαντικό γεγονός, που πάλι επισημαίνεται από τον φιλόσοφο: «Η ισχυρή δύναμη του 20ού αιώνα (και του 21ου), η οποία επηρεάζει την κοινή γνώμη και με την βοήθειά της εξαπλώνεται παντού και υποβιβάζει τα πάντα, είναι ο “λακεδισμός”. Η θεώρηση αυτή πλάθει τα πάντα στα μέτρα της, την επιφανειακότητα, και παρατηρεί τα πάντα από τη δική της οπτική σκοπιά, η οποία διαμορφώνεται από μια κρυμμένη, μυστική ή φανερή ζηλοφθονία, καχυποψία και δολιότητα».

    Ο Γιώργος Σεφέρης, νομπελίστας ποιητής, ερχόμενος κοντά στο κρατικό σύστημα και υπηρετώντας το, γνωρίζοντας το από τα μέσα ανέφερε κάποια στιγμή: «η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις».

    Σήμερα, ακόμα χειρότερα, δεν μπορεί κάποιος να διακρίνει στοιχεία «ηγετικής τάξης». Αν κάτι ξεχωρίζει, αυτό είναι ένα ομοιόμορφο πολτοποιημένο πολιτικό σύστημα, ένας κόσμος εκλεκτικά ανήθικων υπαλληλίσκων, βουτηγμένων στην ατομική πλεονεξία και τίποτα παραπάνω. Δείτε μονάχα την κυρία Καρακώστα και θα καταλάβατε: Δεν της φτάνει το μηνιάτικο των 7.000 ευρώ… Τι άραγε πρέπει να σκεφθούν τα παιδιά-είλωτες των τριακοσίων ευρώ;

    Υ.Γ.: Ο φιλόσοφος που αναφέραμε είναι ο Κάρελ Κόσικ.

    Πηγή: e-dromos.gr

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου